Schuldig
Ik heb spijt over een concrete aanvaring met mijn peuter. Misschien kunnen jullie helpen wat lucht en licht in mijn hoofd te creëren.
Momenteel hebben we een peuter van 2.5 en als alles goed gaat over een paar weken een kleine erbij. Eigenlijk is ze ontzettend lief en we zijn ook ontzettend dol op haar en het is gewoon erg pittig deze leeftijd. Ik weet dat ze hun eigen autonomie willen ontdekken en daar proberen we ons weg in te vinden. Bijvoorbeeld door per situatie te beoordelen of het de strijd waard is. En haar soms gelijk te geven. Door haar keuzes te laten maken. En haar 's middags op bed te brengen, ook al slaat ze vaak het slapen over. Daar zit mijn probleem momenteel. De laatste tijd gaat ze van haar bed in het vensterbank tegen het raam aan staan. Ik kan niet telkens controleren of ze dat doet, tenzij ik bij haar op de kamer sta of buiten sta. We willen niet dat ze daar op staat want ze kan er lelijk vanaf vallen en dan voel ik me rot. Dus ik ging er drie keer naar toe, duidelijk gezegd dat het niet mocht (net als de vorige keren), uiteindelijk kwaad en heb ik in the heat of the moment gezegd dat als ze het nog eens doet dat ik dan haar knuffel afpak en weggooi. Vervolgens gaat ze doodleuk er weer opstaan, dus ik heb de knuffel gepakt en gedaan alsof ik hem in de prullenbak gooide. Ik was ook echt kwaad door alle stress, ook van de komst van de tweede die alles op zijn kop gaat zetten. Echt hysterisch gehuil als gevolg, want die knuffel is haar alles, haar steun en toeverlaat. Ik zag de angst in haar ogen en ik voelde me gelijk daarna heel schuldig. Heb hem ook weer teruggegeven en ze staat niet meer op het vensterbank sindsdien. Dus het werkt, maar het is een vorm van emotionele chantage/manipulatie en het voelt als een grens die ik niet mocht overgaan. Ik voel me erg schuldig nu, maar zit wel met het vraagstuk hoe ik bij sommige gevallen wel echt ervoor kan zorgen dat ze luistert. Als ik bij haar ben en ze wil niet uit bad bijvoorbeeld kan ik haar fysiek eruit tillen. Maar ik kan niet de hele dag bij haar op de slaapkamer blijven. En ik wil niet dat haar wat overkomt. Dus alle advies is welkom, voor deze situatie of in het algemeen.
Ik zou om te beginnen dat bed op een veilige plek zetten.
Ze vergeet dat gewoon, het is geen kwade opzet en ze doet het zeker niet om jou te pesten. Ik zou het bedje op een andere plek zetten of misschien is het tijd om een ander bed te kopen.
Verder, het is geen ramp wat je gedaan hebt. Ik heb ook wel eens een knuffel afgepakt en dat werkte. Je moet toch wat soms.
Niet dreigen met dingen die je niet waar wilt of kunt maken. Maar voor nu is het gebeurd en dochter heeft ook al haar knuffel terug. Nog even het bedje verzetten en het is helemaal opgelost.
Soms doe je dingen waar je spijt van hebt. Daar leer je dan weer van voor jezelf. Maar vergeet niet jezelf er ook voor te vergeven.
Waarom breng je haar nog naar bed als ze niet meer slaapt in de middag? Onze kinderen sliepen op die leeftijd ‘s middags niet meer.
Dan gaat ze dus andere dingen zoeken om te doen. Dus ik denk dat het tijd is om een andere invulling te geven aan die uren. Wel jammer voor jou, want even rust in de middag is voor jou natuurlijk ook fijn als je hoogzwanger bent.
Ik herken je (schuld)gevoel heel erg, maar echt: wees mild voor jezelf. Je hebt het met de beste intenties gedaan want je wil niet dat dochter haar nek breekt. En ze doet het nu niet meer, dus je hebt het niet voor niets gedaan. Laat het rusten, alle ouders hebben uit machteloosheid zoiets wel eens gedaan.
Dank voor de lieve woorden. De kamer is zodanig klein dat het bed niet ergens anders kan, maar wellicht kan ik er een plankje tussen zetten. Heb ook ergens de hoop dat ze het na vandaag niet meer probeert.
We brengen haar op bed omdat ze af en toe nog wel slaapt en op de momenten dat ze niet slaapt ook haar rust krijgt om andere dingen te verwerken. Dat heeft ze nog wel nodig merken we. Soms gaat ze boekje lezen of ander speelgoed gebruiken, ook helemaal prima. Vandaag heeft ze wel geslapen. Ik heb nog sorry gezegd en geknuffeld en dat voelt goed. Dat ze niet met wrok/rancune/boosheid wat dan ook naar me kijkt. Kan misschien ook helemaal niet op die leeftijd.
Het is mijn vrouw die hoogzwanger is, maar voor ons beiden is een rustmomentje nog wel even fijn ja 
Schemerlampje schreef op 11-10-2025 om 15:31:
Waarom breng je haar nog naar bed als ze niet meer slaapt in de middag? Onze kinderen sliepen op die leeftijd ‘s middags niet meer.
Dan gaat ze dus andere dingen zoeken om te doen. Dus ik denk dat het tijd is om een andere invulling te geven aan die uren. Wel jammer voor jou, want even rust in de middag is voor jou natuurlijk ook fijn als je hoogzwanger bent.
Mijn oma zei het vroeger al: rusten is belangrijk. Ook als je 2,5 bent. Slapen hoeft niet, maar wel even liggen en iets rustigs doen. Dat kun je een kind van 2,5 best uitleggen. Zeker omdat haar moeder over een paar weken gaat bevallen is het belangrijk dat ze nu al leert om zichzelf even rustig zelf te vermaken.
@TO: je kan ook overwegen om je dochter rustig een filmpje te laten kijken of zo. Maar ik zou vasthouden aan het dutje. Ook als ze niet meer hoeft te slapen. Misschien werkt het als je haar bij jou in bed neemt? Ik sliep als kind ook regelmatig bij mijn moeder in het grote bed (oudste van 3, met steeds iets meer dan een jaar ertussen). Als ik niet in slaap viel lagen we toch lekker even te rusten. En leg vast uit dat als de baby er is, jij ook nog wel even overdag moet slapen, omdat de baby 's nachts wakker wordt om te eten.
Schemerlampje schreef op 11-10-2025 om 15:31:
Waarom breng je haar nog naar bed als ze niet meer slaapt in de middag? Onze kinderen sliepen op die leeftijd ‘s middags niet meer.
Dan gaat ze dus andere dingen zoeken om te doen. Dus ik denk dat het tijd is om een andere invulling te geven aan die uren. Wel jammer voor jou, want even rust in de middag is voor jou natuurlijk ook fijn als je hoogzwanger bent.
Exact dit!
Ik heb hetzelfde gehad met mijn oudste toen ik zwanger was van de jongste. Slapen moet nog van 1 instantie en dat was het consternatiebureau. Van mij moest het niet maar als jonge moeder wilde ik het allemaal goed doen en dus wel "de regels" volgen.
Slaap kan je niet dwingen en na zo'n middag opletten of ze echt wel ging slapen waren we allebei over de zeik.
Toen ik het slapen op heb gegeven werd ik een stuk relaxter.
Ging ik in de middag evrn samen op de bank een boekje lezen. Even rustig samen knutselen.
De tweede was een iets makkelijkere slaper maar kon ook makkelijk een keer overslaan.
Bij mij sliep niemand meer met 2,5 . Als ze moe waren zochten ze wel een plekje om te slapen; jongste van 5 lag altijd onder de eettafel.
Wat ik wel brutaal vind is dat je dreigt met haar knuffel……
Wilde Ik rust, dan mocht de televisie wel aan…
Ik krijg trouwens de indruk dat je je vooral druk maakt over je eigen (mogelijke) schuldgevoel en over of je dochter geen rancune tegen jou koestert. Misschien goed om daar eens mee aan de slag te gaan, waarom je je dat zoveel aantrekt en je je daar drukker over maakt dan over wat je dochter voelt en wat een goede aanpak is.
Ik snap best dat je je schuldig voelt. Maar ik denk dat de manier van opvoeden voor veel ouders een zoektocht is waarbij je soms uit de bocht vliegt. En je daar direct of later schuldig over voelt. Maar dat is geheel menselijk lijkt me. Zolang je maar weet dat het fout was, en het daarna anders doet.
Ikzelf heb veel gehad aan het boek 'luisteren naar kinderen' van Thomas Gordon. Hij schrijft over de ineffectiviteit van gebruik van macht, manipulatie en chantage. Inhet boek staan dialogen beschreven waarbij de ouder iets probeert te bereiken. Ik vond die dialogen niet geloofwaardig. Tot ik het zelf ging proberen... mijn kinderen bleken heel makkelijk zelf (de juiste) keuzes te kunnen maken.
Het zijn twee zijden van dezelfde medaille lijkt me. Als zij geen wrok koestert voelt ze zich ook niet slecht kennelijk. Ik snap niet zo goed waarom ik daarmee aan de slag zou moeten.
Dank voor de aanrader, ik zal het boek waarschijnlijk lezen!
Dan is Gordon een effectieve manier van manipulatie.
Draver23, ik zou dat schuldig voelen en goed maken ten opzichte van je kind niet al te groot doen. Ik denk dat het kind niets snapt van de dynamiek: ik doe iets fout, moeder dat als.... ik doe het nog een keer, moeder doet wat ze gezegd heeft; en dan zit moeder zich schuldig te voelen en te verexcuseren en moet ik moeder bijna troosten.
Ik denk eigenlijk dat je kind er verder niets van meegekregen heeft, behalve: dat mag niet en als moeder zegt dat het niet mag mag het niet. Onbegrensde kinderen zijn erger.
Je hebt zelf alleen iets gemerkt wat je helemaal niet kende van jezelf: het onvermogen van jezelf als ouder tegenover een kind van 2 1/2 dat niet luistert naar wat jij wil, de boosheid die dat kan oproepen, en dat je dan iets doet wat je normaal gesproken nooit zou doen. Dat laatste is waar en naarmate je kind ouder wordt wordt de kans snel kleiner dat je ooit weer op zo'n punt komt, vooral omdat je dan met je kind kunt praten zoals je graag zou willen dat je met kinderen praat; en dat is zoals je met volwassenen problemen met praten kunt oplossen. Nu heeft het kind daarvoor de taal nog niet. Begroot de impact nog niet van iets wat ze leuk vindt en wat dan niet mag, kan ook niet anders dan hysterisch huilen. Niet de meest prettige vorm van communicatie, maar dat wordt echt snel beter.
Wees niet te streng voor jezelf. Je bent nu hoogzwanger, straks heb je een kleine erbij met extra drukte, korte nachten en een peuter die het ook allemaal moet verwerken. Er kunnen dus nog wat stormen komen. In 1001 situaties zul je je kind op een goede manier kunnen begrenzen en soms loopt het je even over de schoenen en moet je een stap terug doen, extra rust nemen, even jezelf verwennen met iets lekkers, en bedenken dat dit dus hoort bij ouderschap. We zijn geen pedagogisch-didaktisch verantwoorde medewerkers, we zijn ouders.
Ik zou alleen mijn kind geen ingewikkelde dubbele boodschappen over jezelf meegeven. Je hebt gezegd wat je zou doen, gedaan wat je gezegd hebt; en er is niets definitiefs gebeurd want de knuffel is niet verloren gegaan. En je kind snapt nu wat je bedoelt met": mag niet.
Ik zou haar eerste val vanaf een hoogte toch hopelijk ergens anders plaats willen laten vinden. Meestal is dat een stoel, trap, schommel of een klimrek en je leert dan als kind dat dat zeer doet. Maar door de ruit vallen kan fataal zijn dus ik zou daar tijdelijk iets stevigs tegenaan monteren.
Wat het verbieden betreft: je moet dat kort, onpersoonlijk en daardoor onaangenaam maken. Je zet een wat koele stem op. Jouw verbod mag niet als een fijn moment overkomen. Ongewild gebeurt dat vaak. Het fijne komt pas als ze zich goed gedraagt.
Die straf met die knuffel; ik denk dat ze daar te jong voor is om het te vatten. Ze zal gezien hebben dat je buiten jezelf raakte en dat zal ze bijzonder eng hebben gevonden. Want je wil dat je ouders sterk zijn en niet angstig. Maar of ze het verband zag met jouw verbod? Het lijkt me geen sterke strafmaatregel. Je kan beter voorkomen en het goede gedrag belonen. Straf is zo ongeveer het laatste wat zou kunnen helpen.
Is het een optie dat je vrouw of jij gewoon even uurtje met haar op bed gaat liggen ipv dat ze alleen op haar kamer is en niet slaapt? Samen in jullie bed een boekje lezen of samen dutje doen is ook uitrusten.
Of samen op haar kamer boekje lezen als je haar niet in jullie bed wil hebben liggen?
