Verlatingsangst
Pfff, m'n dochtertje (17 maanden) zit nu middenin de periode van verlatingsangst.
Het liefst wil ze de hele tijd bij me zijn en vooral het naar bed gaan is een drama.
Zowel 's middags als 's avonds, krijst ze de hele boel bij elkaar.
Ik heb haar al geprobeerd te laten huilen, maar ik vind dat hartverscheurend en houd dat gewoon echt niet vol.
Om de 5-10 minuten erheen is overdag te doen, maar 's nachts breekt dat toch echt op.
Hoe zijn jullie hier mee omgegaan? En hoe lang duurde die fase ongeveer?
Alle tips en trucs zijn welkom 
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Standaard eerste vraag (geloof ik)
Speel je kiekeboe met haar? Veel, vaak en onder allerlei omstandigheden? Ik heb altijd gelezen dat het helpt dus ik heb me voor de zekerheid maar suf gekiekeboet 
. Het zegt natuurlijk niks maar hier geen noemenswaardige verlatingsangst. Ook nooit problemen met wegbrengen naar crèche enzo (3/week). Maar kan ook gewoon toeval zijn natuurlijk, lijkt me geen tovermiddel. Maar wie weet helpt het iets?
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Pijn?
Na 3 kinderen herken ik dit helemaal niet. Ik heb enkel dit soort praktijken gehad bij oorontstekingen. Even laten nakijken dus. Gaat vaak samen met doorkomende tanden/kiezen bij mijn kinderen.
Al gecheckt
We doen altijd wel kiekeboe. En ik herken t gedrag inderdaad ook niet van haar broer (nu 3 jaar)
Haar oortjes hebben we al twee maal, deze week laten checken, maar waren helemaal schoon. M'n zoontje had inderdaad ook vaak oorontsteking toen hij tanden/kiezen kreeg. Maar dochterlief heeft nog nooit een te pakken gehad, gelukkig.
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Even meer aandacht nodig?
Misschien zit ik er helemaal naast, maar misschien heeft je kind gewoon even wat meer aandacht, rust & liefde nodig? Misschien een groei fase?
Probeer niet al te gefrustreerd raken, maar even meer begrip opbrengen. Tuurlijk makkelijk praten van mij, maar ik vond altijd hoe meer ik er tegen vocht en er geen zin in had, hoe erger t werd. Als ik dan maar gewoon meeging met haar, kwam t weer goed.
Dus misschien niet laten huilen, maar steeds even terug komen en zeggen dat alles goed is? Misschien zelfs in de deur opening zitten totdat kind rustig is? Bedenk goed wat jij kan en wil doen om haar door deze fase te helpen. Als jij er achter staat, voelt je kind dat, heeft vertrouwen in je en gaat met je mee.
Succes, ik heb met mijn kinderen (nu ouder) ook vaak dit probleem gehad. Fases en echt t gaat voorbij.
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Bedank elx
Bedankt voor je bericht. Hier kan ik me inderdaad wel in vinden .
Was al een paar keer naast haar bedje gaan zitten, en dat hoeft nu steeds korter.
Soms word ik er onzeker van, vooral omdat de omgeving soms klaagt dat ze zo erg aan me hangt. Zelf vind ik dat meestal wel meevallen, en mag ze ook, ze is nog zo klein....
Maar het gaat nu alweer wat beter met haar, ze is weer wat relaxter (en ik ook, dus dat scheelt misschien ook)
Maar je hebt helemaal gelijk, ik zal de volgende keer weer wat meer met haar mee'buigen'.
Bedankt voor je inzicht!
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Omgeving?
Omgeving bedoeld t vaak goed, maar is niet altijd goed voor jou
Gewoon doen wat goed voor jullie voelt. Sommige kinderen hebben gewoon meer aandacht, knuffels nodig om zich zeker te voelen. Ontken je ze dat, omdat ze maar zo snel nodig zelfstandig moeten worden (van die omgeving), wordt die onzekerheid in mijn ogen alleen maar erger.
Dus gewoon lekker geven wat je kind vraagt, binnen jouw mogelijkheden.
Succes (en dan vooral met de goedbedoelde omgeving) en lekker genieten van deze kleine fase.
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
