Bang om buiten de boot te vallen.
Hallo allemaal,
ik weet niet of meer vaders en/of moeders dit herkennen.
Als mijn dochtertje van 6 een vriendje of vriendinnetje mee naar huis neemt.
Ben ik altijd erg gespannen. Altijd ben ik bang dat er ruzie zal komen.
Ook vind ik het moeilijk als ze niet wordt uitgenodigd wordt voor een feestje.
En als ze te weinig speelt probeer ik dit wel te stimuleren.
En ook als ik hoor dat ze op school geplaagd wordt, doet me dit pijn.
Verstandelijk weet ik heel goed dat het mijn eigen stukje is van bang zijn om afgewezen te worden. Of om alleen over te blijven etc. En door de dingen die ik zelf heb meegemaakt.
Maar hoe ga je hier mee om? Ongemerkt/gewild beinvloed dit toch mijn kind.
Groetjes mamazijn.
heel bewust blijven
van je eigen gevoel en gedachten en dit heel bewust weghouden van je kind! Mijn oudste is bij een zebrapad onderweg van school naar huis aangereden, paar jaar geleden. Was erg heftig en ik neigde ernaar mijn kinderen daarna erg dicht bij me te houden. Heb me toen ook heel bewust daarvan afgewend, besloten dat ik dat mijn kinderen niet mocht aandoen. Het was moeilijk, is het af en toe nog wel eens, maar het gaat goed. Ik heb het ze overigens wel eens uitgelegd, dat het moeilijk is voor mij, als ze over straat gaan rennen enzo, en dat begrijpen ze wel. Maar ik hou me erg in. Misschien kun jij dat ook proberen, niet te krampachtig te reageren, loslaten dus!
Moeilijk, ik weet het, maar de moeite waard!
succes!!!
Het anders proberen te zien.
In de leeftijdsfase waar jij nu zit met jou kind had ik dezelfde gevoelens over mijn zoon. In de loop der jaren bleek mijn zoon inderdaad problemen op het sociale vlak te hebben. Toen hij klein was stuurde ik de ontmoetingen, net zoals jij. Op een bepaalde leeftijd heb je er geen invloed meer op, moeten ze het zelf doen.
Wat hij mij leerde? Dat hij blij is met zich zelf, dat hij van zich zelf houdt en daar geen grote vriendenclub bij nodig heeft. Dat hij misschien vaak alleen is maar zich niet eenzaam voelt. Ik heb leren accepteren, kost me nu vele jaren later nog soms moeite, om hem zijn leven te laten leiden zoals het verloopt.
Iedere moeder wil graag een open, makkelijk en spontaan kind wat sociaal lekker in de groep ligt. Bewust en onbewust straal je dat uit naar je kind. "Waarom kan jij niet zo zijn? Waarom gaat het sociale verkeer bij jou nooit van een leien dakje?" Eigenlijk geef je het signaal af dat je je kind het liefst zou veranderen.
Niet doen, je dochter is goed zoals ze is, dat gevoel uitstralen geeft haar zelfvertrouwen.
losssssssssssssssssss
Ik snap het, herken het een beetje, maar je zit met dat gevoel. Dat kun je je zelf niet helemaal weg nemen. Wat je wel kan doen is heel bewust het niet laten doorschemeren naar je dochter. Anders kweek je een onzeker meisje waardoor datgene waar je zo bang voor bent juist gebeurt....
Zelffull..... hoe heet het ook al weer.....
Je moet vooral niet doen alsof het heel belangrijk is en met allerlei tips voor je dochter komen. Jouw voordeel is al dat je je bewust bent van het gevoel en het feit dat dat je dochter zou kunnen beinvloeden!
