Ben ik te streng? Grenzen stellen....

prima toch

Ik heb ook een tijdje voor mezelf nodig. Maar ik houd dat moment zodra ik thuis ben. Dan graag éven een uur niks. We eten dus nogal laat hier
Na die tijd race ik wel weer door.
Ik vind dat geen grens stellen aan de liefde. Ik vind dat je best met jezelf rekening mag houden. Als je doordraait ben je ook geen leuke moeder meer.

ik snap 'm . . .

hier 2 kinderen (12 en 16) dus iets makkelijker afspraken maken qua leeftijd en minder kinderen. maar het wordt hier dus wel later dan bij jou en daar heb ik last van.

maar ik los het deels zo op als jij, dus tijd-afspraken of het zelf zo sturen. k ben gewoon geen held in bed=rand=gesprekken etc. voorlezen lukte me altijd wel omdat dat ik dat leuk vond maar dan was ik ook streng. Dus ik creeer bewust meer andere momenten en realiseer me soms dat het gewoon moet en dat ik me er overheen moet zetten.

en ik moet mezelf dwingen om niet te laat door te gaan als zij naar bed zijn (wat hier dus later is dan bij jou). Want ook al kan ik misschien dan pas het gevoel hebben mijn ding te doen, het wordt dan te laat en daar voel ik me dan nog slechter door. Dus ik zoek het ook in het aanpassen van mijn energie-opfrismethodes.
Dus misschien kun jij jezelf ook aanleren om eerder te ontspannen dan dat ze in bed liggen, want dit gaat nog jaren duren natuurlijk.

gek idee maar kun je niet mediteren voordat je thuis komt of weggaat op je werk?
dus of in de auto, 1 straat voordat je thuis bent.
in de rustruimte op je werk (wij hebben kolfruimtes of desnoods op het toilet.
of op andere plek?

en dan probeer je een staat te berreiken die rustig is en waarbij je de kinderen voor en na het eten toch beweegt tot gezelligheid en communicatie zodat zij niet wegzakken op het moment dat jij wel tijd hebt.
en als dat eenmaal een beetje lukt zal het naar bed gaan ook wat sneller kunnen. Maar dan heb je minder het gevoel dat je echt zit te wachten totdat zij gaan slapen.

maar nogmaals: ik herken je gevoel helemaal.

gr Angela

eerder naar bed

De kinderen zijn 7-12 nog maar. Bij mij werkt dat niet, die moeder aan/uitknop. Dat komt ook nog lang genoeg als ze het huis uit zijn.
En wat als je er 's nachts nog uit moet? Ik vind het eerlijk gezegd best een beetje sneu voor je oudste, wel vind ik dat je best eens een keer moe bent, of kan zeggen: straks. Je hoeft niet voortdurend 'aan' te staan.

Ik stuur mijn kind (bijna 12) om 8 uur (een enkele keer later) naar bed, kan hij nog lekker lezen. Misschien moet je ze niet te lang laten schermen, zodat ze om 8 uur moe zijn en wat vroeger naar bed gaan?

ipv moe bent

nee kan zeggen, bedoel ik

Proberen de schema's

gelijk te laten lopen?

Dus als je kinderen voor de TV hangen, zelf even een half uurtje naar boven vertrekken om een Zen-momentje te nemen?

Ik herken het heel goed. Op vrijdag 1x in de twee weken hebben wij hier een invasie. Van een huis waar we met z'n 2-en zijn, zijn we ineens met 6 personen. Aan de ene kant natuurlijk heel fijn en gezellig, maar ook enorm druk. Als mijn vriend en ik dan de honden hebben uitgelaten en naar bed willen gaan, gaan ze ineens allemaal (tot die tijd wordt er gebabbeld, TV gekeken enz.). Gelukkig hebben de pubers tegenwoordig meer de neiging om nog even die film met elkaar af te kijken, of nog een aflevering van die leuke serie te kijken.

Het ritme van je kinderen zal nog veel vaker veranderen. Voor je eigen rust is het daarom beter om flexibel te zijn in het zoeken naar momenten van rust. Nu kun je er misschien nog mee wegkomen, maar dat zal steeds moeilijker worden. Mijn advies is daarom, zoek eerder op de avond even een momentje van rust, zodat je jouw oudste gewoon nog even die tijd kunt geven die zo gewenst is.

ik ook

Ja, ik herken het ook. Kan ook pas ontspannen als het allemaal helemaal "klaar" is. En dat is inderdaad steeds later op de avond. Echt een oplossing heb ik daar niet voor. Soms roep ik wel eens dat ik even buiten dienst ben.

suggestie van Paddington is een goeie

Als de kinderen hun schermpjestijd hebben, doe jij ook even wat voor jezelf. Maar verder herkenbaar hoor, met 2 kinderen van 11 en bijna 8 jaar. De jongste wilde gisteravond in bed nog vanalles vertellen ineens (had hij 'overdag geen tijd voor gehad' omdat hij ging afspreken met een vriendje) Hij ervaart verder dat hij na het eten niet én tv kan kijken, én kan spelen, én muziek maken/luisteren. Dus misschien komt het inzicht ook wel dat hij sommige van die dingen -inclusief het uitgebreid kletsen- eerder op de dag moet doen

Verder merk ik momenteel dat ik de jongste nog wel voorlees, maar de oudste, die een uurtje later naar bed gaat, niet. Dan is 'onze' avond al ingegaan. (Zo vanaf 8 uur ongeveer) En dat moet ook wel, want als je nog wat wil doen op een avond, heb je je tijd wel nodig. Ik weet niet of je ook aan sport doet of andere avondactiviteiten hebt? Dan ben je toch ook om half 8-8 uur de deur uit?

Wat oplossingen betreft: misschien kun je jezelf in het weekend wat langer beschikbaar stellen? Op vrijdag- en zaterdagavond tot een uur of 9-half 10, of overdag bijvoorbeeld? Of toch, als je ervaart erg weinig tijd voor jezelf te hebben, iets minder werken?

wennen

Het is denk ik ook een kwestie van wennen, dat de kinderen groter worden en steeds later naar bed gaan. Hier zijn ze inmiddels 16, 13, 10 en 8 en gaan de oudste twee echt niet veel eerder dan ikzelf naar bed. De tijd dat je de avonden voor jezelf had, is dan gewoon voorbij. Althans voorlopig, tot ze allemaal het huis uit zijn
Sowieso kun je ze op een gegeven moment niet meer 'weg' sturen omdat je de woonkamer voor jezelf wilt, vind ik. Het is net zo goed hun thuis. Dus zul je die heel valide behoefte aan 'tijd voor jezelf' op een andere manier of op een ander tijdstip moeten invullen.

oh en hier

Zitten we trouwens altijd lang aan tafel en praten dan uitgebreid. Regelmatig zitten we zo wel een uur aan het avondeten. Rond half 8/8 uur gaan de jongste twee naar bed, om 9 uur drinken we thee met de oudste twee. Daartussen gaat iedereen zijn eigen gang en is er dus ook een 'rustmoment'.

het zou mijn keuze niet zijn

Het zou mijn keuze niet zijn. Ik vind het nogal wat om van je kinderen te verwachten dat ze hun vragen en behoeften (zoals voorlezen) moeten aanpassen aan de klok.

Ik vind het eigenlijk best opvallend dat je je blijkbaar in je eigen huis niet kan ontspannen als er kinderen in de huiskamer zijn. Zelfs niet als de kinderen op de bank hangen met een apparaat. Wat doe jij dan in die tijd? Is het een optie om juist meer in hun ritme mee te gaan? Dus na het eten ook gewoon lekker op de bank in de lekker-op-jezelf-modus?

service

Hier stopt de moederservice om 10 uur, tenzij er een noodgeval is. De kinderen zijn 16 en 14. Na jaren accepteren ze het helaas nog steeds niet goed, maar ik zet door, omdat ik anders gek word. Om half negen eerste waarschuwing, 9 uur aankondiging bedtijd, tot 10 uur instopservice.

Ik doe dit deels omdat ze de neiging hebben veel te laat naar bed te gaan en ik geen zin heb om te schreeuwen. Op deze manier hebben ze toch een stok achter de deur. Bovendien zou ik anders knettergek worden. Ik heb geen last van die kinderen, maar wel van verzoeken om lange gesprekken als ik net naar bed wil, omdat de koek echt op is bij mij.

Nadeel is wel dat ze bij mij ook de hele tijd achter computer of tablet gezeten hebben en we dan niet meer tot enig gesprek komen. Maar het alternatief van veel te laat naar bed trekt me ook niet aan.

streng of star

Ik vind je niet zo zeer streng als wel heel star. Op het moment dat je aan kinderen begon, heb je een stukje rust en privacy ingeleverd. Het ritme van kinderen verandert steeds, net als hun behoeften. Je mag best duidelijk zijn dat je af en toe even een rustmoment nodig hebt maar ik zou dat niet zo strak aan een tijdstip vastplakken. Probeer wat meer mee te veren met je kinderen.

Hoe ga je het doen als ze ouder zijn en om een uur of tien of later naar bed gaan? Praat je na achten dan niet meer met ze, moeten ze de avond op hun kamer zitten omdat jij rust wil? En wat doe je als ze na achten terug komen van sport? Krijgen ze dan geen opgewarmde prak want het is geen moedertijd meer? Dit niet als kritiek, echt een oprechte vraag. Ik kan me hier namelijk helemaal niets bij voorstellen terwijl ik ook echt wel rust nodig heb.
Probeer je kinderen als ontspanning te zien. Verder eens met eerdere reacties, pas je schema wat meer aan op de behoeften van je kinderen.

ik begrijp het wel

Het is een mentaal dingetje. Ik heb het ook. Ook al hoef ik niks meer te doen en zitten de kinderen (12 en 14) stil met hun beeldscherm naast me op de bank s avonds toch sta ik dan 'aan' . Ik vind het irritant. Ik weet niet waarom. Ik denk ook geregeld: opzouten nu
Ik kan dan toch net niet mijn eigen serie kijken (te spannend ik heb gevoelige kids).
Met die van 14 zijn we sinds kort opgehouden met altijd voorlezen. Hij leest nu gewoon zelf.
Maar ik merk ook dat dat praatje op de rand van het bed gewoon wel dan pas eruit komt. Kletspraat over de kleur van de broek van de juf daar doe ik niet aan dat moeten ze maar tijdens het eten doen. Maar in bed komen de zorgjes, de echte vragen, e.d Daar maak ik wel tijd voor. Het hoeft ook niet lang te zijn.
Ik snap ook dat die vragen en gesprekken niet aan tafel gevoerd worden. Soms is het gewoon prive, dan vraagt dochter ineens bij naar bed gaan hoe lang het duurt voordat de pijn weg gaat (begint borstjes te krijgen). Voor mij is dat een verschil. Die gesprekken koester ik en doe ik met liefde.
De overige meuk moet echt eerder.
Ik meld ook regelmatig. Jongens als je nog iets wil van me (meehelpen ergens mee, voorlezen, spulen zoeken etc) dan moet dat nu. Anders doe ik het niet meer. En een kind dat laat terug komt van sport krijgt een warm onthaal en een warme prak en een duw richting badkamer maar daar ga ik dan niet vanalles nog mee doen.
Dus ik denk dat ik snap wat je bedoelt. In elk geval zoals ik hier beschrijf is het voor mij.
Misschien dat je het onderscheid strakker moet maken tussen wat ze willen en dat benoemen. Jongens het is 20.15 uur. Wil er nog iemand voorgelezen worden? dan kan dat nu. En dan de gesprekjes wel doen. Juist in de pubertijd zijn die zo belangrijk om de aansluiting met je kind te houden.

Wat ik me trouwens afvraag

Ik begrijp dat je man wel zijn aandeel levert in het koken en de huiswerkbegeleiding, maar het gedoe rond de bedtijden, wat doet hij daarin?

Ik vind de tip wel goed om als het kroost schermhangt, zelf wat voor jezelf te doen. Daar zal je dan wel weer voor naar een ander deel van het huis moeten, vermoed ik. Dat is tenminste wel mijn ervaring: als moeder iets voor zichzelf wil doen/wil ontspannen moet ze zich fysiek van de rest van het gezin verwijderen, anders is het altijd nog 'mam dit' en 'mam dat'. Dat die kinderen twee ouders hebben lijkt niet altijd door te dringen.

Groeten,

Temet

Kinderen lijken op jou?

Je schrijft:
Ik ben zelf iemand die na een lange dag rust nodig heeft. Ik heb het echt nodig om even helemaal niets te hoeven of praten.

Jouw kinderen hebben die behoefte ook? Maar dat uit zich dan door te staren in hun beeldscherm.

en in welke mate ben je niet beschikbaar na 20.15

Dat vind ik ook wel uitmaken. Als je ze écht niet meer te woord wil staan voor een babbeltje vind ik het wel nogal star, maar dat is wat anders dan als je na 20.15 niet meer samen een spelletje wil doen, of gewoon wat voor jezelf wil doen. Dat laatste kan misschien best samengaan met enig contact met de kinderen (een legpuzzel maken o.i.d.).

En anders, hoe erg zit je ermee? En inderdaad, wat doet de vader van je kinderen 's avonds? Of wil je toch zelf graag die aandacht voor ze hebben. Als je écht te weinig rust krijgt zou ik toch proberen op een ander moment tijd voor jezelf vrij te maken, door wat meer vrije uren op te nemen of (tijdelijk) minder te werken. Niet voor niets werken er zoveel mensen parttime...

Eerder stoppen met scherm

Ik reageer vooral op het verhaal over de oudste. Wij hielden op die leeftijd als regel aan dat er niet meer geschermd wordt in het uur voordat ze in bed moeten liggen. Dit is beter voor de nachtrust (licht van schermen houd je langer wakker) en voor de rust in het hoofd.
Dat uur wordt gebruikt om te douchen/pyama aan, voor te lezen, gesprekjes te voeren, tas in te pakken, etc.

Voor de 7-jarige hoop ik dat schermen niet het enige is dat gedaan wordt. Dat lijkt me erg veel.
Maar ook voor een 7-jarige kun je afspreken dat er niet meer geschermd wordt ná een bepaald tijdstip.

Voordeel van stoptijden voor het scherm is dat jij ook meer structuur krijgt in wanneer er iets van jou verwacht wordt (of van je man). Dat geeft denk ik meer ontspanning voor jou. En dat is ook goed voor de kinderen.

Reactie

Bedankt voor alle reacties!
fijn om te zien dat sommigen het herkennen. Het is idd heel vreemd: ook al zitten ze heel stil naast me op een scherm oid, ik kan me niet echt ontspannen tenzij al het werk "af" is en iedereen in bed ligt. Ik voel me tot die tijd echt een beetje opgefokt. Daar moet ik dus iets aan gaan doen, want het wordt idd alleen maar erger en later. Ik zal me bewuster moeten gaan ontspannen.
Ik denk dat de reden van mijn "starheid" ook wel een beetje ligt in het feit dat mijn kinderen verder redelijk grenzeloos mijn aandacht vragen. Ik hoor de hele dag door "mam, mam, mammaaaaaa", zelfs als ik niet in de kamer ben en mijn man wel. Heel bijzonder is dat, verbaas ik me steeds weer over. Ik ben er aan het eind Vd dag dus ook echt klaar mee, want ik ben al heel beschikbaar. (En uiteraard die warme hap na de avondsport krijgen ze ook en als er snachts iets is ga ik er uiteraard ook uit).
Mijn man doet echt heel veel, inclusief voorlezen, maar ze lijken vaak toch meer behoefte te hebben aan mij. mijn man kan er wel beter tegen dan ik, hij is soms gewoon oostindisch doof en gaat bovendien later naar bed dan ik dus heeft meer avond. Ik moet er eigenlijk rond 22:45 wel inliggen, dus als ik dan tot 21:30 bezig ben met iedereen (wat gebeurt als ik geen grens stel), heb ik te weinig tijd voor mezelf om nog op te laden/ontspannen. En de volgende ochtend om 6:45 begint het feestje alweer.
Ik vind de suggestie om te schermtijd te beperken ook wel een hele goede. Als ik meer stuur in leuke dingen doen voor 20 u, kunnen we de algemene prietpraat en lekker samenzijn al achter de rug hebben en dan daarna alleen nog tijd maken voor de echt essentiële gesprekken op de rand vh bed. Ik ga daarmee aan de slag.
Ik vind overigens wel nog steeds dat de kids ook rekening kunnen houden met mij. Mijn oudste heeft het liefst dat ik mee naar boven ga om er naast te staan terwijl zij haar tanden poetst (slotjesbeugel dus duurt lang) en haar haren kamt en naar de wc gaat etc. Als ik dan voorstel dat zij dat alleen doet en ik dan nog even kom kletsen/nachtzoen geven, is ze verongelijkt, dat vind ik ook weer te ver gaan.....

krant

Hier ook een tuttende dochter. Dan neem ik de krant mee en mijn koffie als ze mijn aanwezigheid nog nodig heeft want zelf heb ik niets met tutten. Maar dan ben ik er toch bij.

verongelijkte reactie

jongste (12) heeft hier altijd ook veel meer last van (gehad) dan oudste.
dat is dus ook per kind verschillend hoe dit omgaat met 'teleurstelling' en dus ook hoe groot het 'wederzijdse begrip' is. Dus een gesprek erover wat nu fijn is voor de een (jou) en de ander (oudste in jouw geval) zou je ook misschien echt los van de andere kinderen kunnen hebben. Dus per kind kijken wat handig/nodig/fijn is zodat zij ook op moeilijke momenten individueel begrijpen wat wel en niet kan én dat je op drukke tijden ook 'alleen' dat doet wat het specifieke kind echt graag wil.
gr Angela
ps maar : de sleutel zit ook echt in jouw eigen 'ontspanning' creeëren zonder heel sterk in de verdediging te hoeven. Het feit dat je man oost-indisch doof lijkt/is, roept bij de kinderen op dat ze hem minder vragen. Dus actie/reactie, daar ben ik van overtuigd.

Hier

Helpen met huiswerk doe ik maar tot een bepaald moment. Op een gegeven ogenblik heb ik daar niet meer de energie voor. Behalve in 'noodgevallen' Noodgevallen tussen aanhalingstekens want het is door hun slechte planning en niet opletten dat er opeens een werkstuk moet worden gemaakt in 1 avond.
Maar goed dan help ik meestal toch wel want een onvoldoende vind ik ook zielig.
In principe echter help ik na 21h-21h30 niet meer met huiswerk.
Gewone gesprekken voeren en thee drinken mag de hele avond door. Dat is voor mij ook ontspanning.
Helpen met naar bed brengen doe ik niet meer als ze het eenmaal zelfstandig kunnen. Ik wil wel voorlezen of nog een nachtzoen geven maar verder niet.
Maar verder denk ik dat het heel lastig is om menselijke interacties in een schema te stoppen. Het is best veel gevraagd om als je opeens bedenkt hey dit moet ik mama nog vertellen dan te moeten wachten tot de volgende dag.
Bovendien is het niet handig voor jou als ouder want de volgende dag is het verhaal waarschijnlijk al weer vergeten. Dus zo mis je toch wat communicatie momenten.

Snap het

Ook heel goed. Hier 's ochtends al voor hij naar school gaat. Man kwam dus ook met idee om te zeggen tot zo laat heb je en dan ben ik weg met de hond... en het werkt!
'S avonds moet ik ook eerst alles aan kant hebben voor ik kan zitten. Maar zoon mag dan rustig komen kletsen. En idd, na 21.15 loop ik echt niet meer voor kletspraat naar boven toe.
Als het voor jou zo werkt vooral doen!

oostindisch doof

kijk, dat is nou een kunst die handig is met kinderen.
In jou geval kun je ook nog een mantra gebruiken: "ga maar naar je vader, die kan je ook helpen" en dan stug blijven herhalen.

Wat ik nog wel eens doe, en het is heel kinderachtig maar zeer effectief, vingers in mijn oren en dan heel hard la la la la gaan roepen. Met name als ik net gezegd heb dat moppie me nu even met rust moet laten. Ik kan namelijk niet zeggen ga maar aan je vader vragen, want die is in zijn eigen huis.

Ik zie er ook wel tegenop dat mijn avond korter wordt. Maar ik ga soms wel gewoon in mijn slaapkamer liggen. Als de deur dan dicht is weet ze dat ze me alleen in nood mag storen. Maar dan gaat ze lief doen, krijg ik een koekje (kan ze er zelf ook 1 eten), wat drinken etc. En schop ze er dan nog maar eens uit.....

Naar bed brengen

Rondom het naar bed brengen is altijd een belangrijk interactiemoment geweest hier. Dan ben je er namelijk voor je kind en wordt er tussen de dingen door veel besproken. Het aan de rand van bed zitten/voorlezen hoort daarbij. Helpen met schoolwerk ook tot een bepaald uur, maar in de praktijk ook moeilijk te plannen.
Kind is nu 16. Zeker bij pubers doen problemen en bespreekmomenten zich voor op net moment dat het nodig is. Ik kan daar geen grenzen aan stellen, zeker niet iets van 21:15 ofzo.
Na een dag werken val ik 's avonds vaak even in slaap op de bank, zo na het eten. Ook dat is een patroon geworden. Dochter weet dat.
De avonden heb ik niet echt meer voor mezelf. Dat hoort erbij als kinderen groot worden. Ze gaan dan vaker zelf naar clubs ed. Die tijd heb je dan weer voor jezelf. Zoiets dus. Straks is ze de deur uit en dan wordt het weer anders.

Opsplitsen

Je kan de avond opsplitsen: jij de jongste twee naar bed en je man de oudste.
Zo krijgt je dochter toch iemand om mee te kletsen.
Ps Laat haar een borstel uitkiezen waarme ze zelf haar haar kan borstelen. Haar borstel, een stapje naar het ouder worden.

maar

'Ik hoor de hele dag door "mam, mam, mammaaaaaa", zelfs als ik niet in de kamer ben en mijn man wel. '

Beetje overdreven als je bijna fulltime werkt...

Wat denken jullie?

Ik denk: nieuweling komt met ongeloofwaardig (dan wel dieptreurig verhaal) vlot geschreven verhaal (complimenten):pakkende inleiding met een herkenbare situatieschets, goed uitgewerkte vraagstelling en een dwingende oproep aan het einde aan het einde om te reageren.

Ik denk: Libelle, Margriet? Journalist die vulling zoekt, freelancer die aan de bak wil?

Die puber die zich laatst zat te vervelen en met een stiefmoeder met Down aan kwam zetten toch een stuk vermakelijker. Als je die nu weet te achterhalen, levert je dat een nog veel smeuiiger stuk op.

Vind het niet gek

Ik vind het op zich helemaal niet gek om als ouder aan te geven waar je grenzen liggen. Volgens mij doen we dat allemaal. Het kind dat om 5 uur 's nachts behoefte heeft aan voorlezen of een praatje zal bij de meeste mensen ook (om in dw termen van ijsvogeltje te spreken) zijn behoefte even aan de klok moeten aanpassen.

En dus is de vraag hoe strikt hier mee om wordt gegaan. Wordt er om 20.20 geen praatje meer gemaakt met het kind dat zich tot die tijd op het huiswerk heeft gestort of net thuis komt van sporten vind ik dat wat anders dan als je 3x hebt voorgesteld om voor te lezen maar dat aanbod steeds wordt afgeslagen totdat het eigenlijk al 15 min na bedtijd is.

En om 20.45 het gesprek over de spreekbeurt die over 2 maanden af moet zijn afhouden is iets anders dan het gesprek over die pestkop of de eerste menstruatie of die rotdag die in je hoofd blijft malen weigeren.

Ik heb ook een streeftijd waarop ik alle kinderen boven/in bed wil hebben en niet meer 'beschikbaar' ben. Lukt niet altijd en voor belangrijke dingen mag je altijd bij me aankloppen. Maar ik houd me wel het recht voor om te zeggen 'nu even niet, morgen ben je de eerste'.

Flanagan

Ze kamt al zelf. Moeder staat erbij en kijkt ernaar.

Dat hoeft toch niet, Anouk? Mijn kinderen (9 en 12) gaan zelf naar boven en als ze helemaal klaar zijn en in bed liggen ga ik nog even kletsen en/of knuffelen.