Bijna 11 jaar en genderdysofoor?

Ik lees nu pas de actie van de juf. Hoewel ik er erg voor ben kinderen die zich anders identificeren de ruimte te geven vind ik haar acties schandalig prematuur. Ik zou pislink zijn. 

Joanjett schreef op 09-10-2023 om 23:51:

-quote verwijderd-

Dit vind ik echt een zwaar ongepaste opmerking. Blijkbaar ben jij op volwassen leeftijd nog steeds een kabouter, misschien moet je ook eens een verandertraject overwegen.

Hi Arrow, ik denk dat je het prima aanpakt.
Toen mijn zoon (geboren dochter) zich naar ons toe uitte wist hij het al 2 jaar.
Ik moest het eerst ff op me in laten werken.
Daarna volgde een gesprek bij de huisarts (waarom? Ik ben toch niet ziek!! Nee maar ik weet de weg hoe nu verder niet en hij wel)
Toen was het goed  

Daarna volgde een gesprek met de praktijkbegeleider en een gesprek bij een instantie om te kijken of hij problemen had met emoties en gevoelens.Toen een doorverwijzing naar de genderpoli. Op de wachtlijst..... maar ondertussen al een poosje geregeld voor gesprekken en onderzoeken naar de poli.
Het is ondertussen wel overduidelijk dat zoon het verkeerde jasje bij de geboorte heeft gehad. 

Er is hier ook een groep met allemaal ouders van lgbtqi-kinderen.
We zijn niet heel actief maar als iemand iets post wordt er altijd snel gereageerd 

https://www.viafora.nl/forum/algemeen-ouderschap/ouders-van-lgbtqi-kinderen-verzamelen?page=37#564

Labyrinth schreef op 10-10-2023 om 07:51:

Die twijfel of genderidentiteit komt vaker voor bij jongeren met een vorm van autisme, dit is onderzocht. Het kan soms moeilijk zijn om te voelen of dit ‘anders voelen’ komt door ASS of genderdysforie. Ik zou hier wel scherp op blijven, niet wetende hoeveel kennis hierover is bij specialistische hulpverleners.
Het zou een stuk eenvoudiger zijn als we gaan afspreken dat zij/haar/hem niets meer zegt over hoe we ons voelen, maar dat het slechts aansluit bij hoe ons lichaam er op dat moment uitziet.

Juist. Het is onderzocht. Door specialisten. Dus maak je geen zorgen. Specialistische hulpverleners beschikken over meer kennis dan je als ouders bij elkaar kan verzamelen. Er zijn specialisten van allerlei disciplines betrokken bij een mogelijke transitie en bij elk volgend stapje, moeten al die mensen het elke keer weer met elkaar eens zijn. Ze gaan echt niet over een nacht ijs. Het is een traject van járen. Aanvankelijk is het vooral heel veel praten met de gespecialiseerde psychologen en psychiaters voordat er andere specialismen bij worden betrokken. Per cliënt wordt bekeken waar hij/zij het beste mee geholpen is - en dat is niet altijd een volledige geslachtsverandering zoals sommigen onterecht denken. 

Onze zoon (22) wordt binnenkort op papier een man, staat op de wachtlijst voor een mastectomie en gaat hormonen slikken. Daarna is hij klaar. 

Ik voelde me ook grover en minder sierlijk dan mijn vriendinnen hoor. Daardoor vond ik dat ik weinig overeenkomsten had. Overigens is dat later bijgetrokken.

Nooit echt als optie gezien om een jongetje te worden. Dan werden de omgangsvormen toch wat ruw naar mijn smaak.

Natuurlijk moet je alle uitingen serieus nemen. 

rionyriony schreef op 10-10-2023 om 09:37:

Ik voelde me ook grover en minder sierlijk dan mijn vriendinnen hoor. Daardoor vond ik dat ik weinig overeenkomsten had.

Nooit echt als optie gezien om een jongetje te worden. Dan werden de omgangsvormen toch wat ruw naar mijn smaak.

Deze opmerking horen mensen met genderdysforie vaker. Helaas. Want daarmee bagatelliseer je (onbedoeld?) hun probleem. Genderdysforie heeft namelijk helemaal niks te maken met interesses en lichaamsbouw. 

Labyrinth schreef op 10-10-2023 om 07:51:

Die twijfel of genderidentiteit komt vaker voor bij jongeren met een vorm van autisme, dit is onderzocht. Het kan soms moeilijk zijn om te voelen of dit ‘anders voelen’ komt door ASS of genderdysforie. Ik zou hier wel scherp op blijven, niet wetende hoeveel kennis hierover is bij specialistische hulpverleners.
Het zou een stuk eenvoudiger zijn als we gaan afspreken dat zij/haar/hem niets meer zegt over hoe we ons voelen, maar dat het slechts aansluit bij hoe ons lichaam er op dat moment uitziet.

Dat lijkt me vrij vervelend, als je je niet thuis voelt bij hoe je lichaam eruit ziet en iedereen wijst je daar toch steeds op. Niks zo vervelend als steeds aangesproken worden op uiterlijke kenmerken waar je zelf niet blij van wordt. 
Wij hebben een kind (20) thuis dat inmiddels al een paar jaar onderweg is met sociale transitie (en nu na 2,5 jaar wachtlijst aan de echte transitie begint, ook nog een langdurig traject).
en ik vond het knap moeilijk wennen maar ik ga niet expres iemand pijn doen door de verkeerde naam en pronouns te gebruiken (ja, dat is modieus Engels, maar persoonlijke voornaamwoorden is toch wel echt een mond vol steeds). Ik heb  niet staan juichen, ik heb veel weerstand geboden en ik loop nog steeds niet voorop. Maar dingen vinden hun weg ook bij weerstand.

Zoals mijn oudste dochter een keer zei “maar mam, zou jij al die tijd naar het herentoilet gaan en al die moeite ondergaan enzo?”. En nee, ik heb wel een opleiding en beroep tussen de mannen en weet soms even niet wie die ene vrouw in het gezelschap dan is (ik dus) maar nee, ik zou niet als hij aangeduid willen en al helemaal niet naar het herentoilet. Bovendien ben ik wel blij met mijn borsten, al vanaf dat ze kwamen, en met mijn lijf en leven als vrouw, al had ik ook als kind voorkeur voor jongenskleren en stoere dingen. Mijn transzoon houdt consistent vol, ook bij tegenstand, ook in de wetenschap dat er overal in de  wereld steeds meer stemmen opgaan om transmensen maar gewoon af te maken, zo niet fysiek dan toch maatschappelijk. Ik denk niet dat een tiener fase dat allemaal zou weerstaan. Geef het tijd, ga er in mee voor zover je het kunt opbrengen, en geef het kind de ruimte om zijn of haar weg te vinden. Experimenten met make-up etc heb ik hier trouwens ook gezien, iedereen wil toch liever normaal zijn en dan is het niet raar om je best te doen op wat daar kennelijk bij hoort tot je merkt dat het echt niet bij je past.

Eerlijk gezegd snap ik de maatschappelijke weerstand niet zo, wat is er erg aan dat mensen hun leven zelf bepalen? Ik vind het veel erger dat allerlei lui vinden dat ze het leven van anderen mogen bepalen.

Ben ik er als moeder blij mee? Nee, niet perse. Maar dat ben ik met heel veel dingen niet, en het leven is nou eenmaal geen reclame video. Toen mijn oudste dochter haar rolstoel kreeg was ik daar ook  niet blij mee, en haar vriend trouwens ook niet. Maar ze heeft hem nodig en hij geeft haar vrijheid die ze anders niet had. Vinden we het stom dat het nodig is? Ja. Maar de realiteit ontkennen maakt hem niet anders. Je maakt het alleen maar lastiger voor de mensen die het betreft.

Ik begrijp je twijfels en ik vind ook dat je kind behoorlijk hard en radicaal van stapel loopt. Het wordt medegedeeld en binnen een week is het op school al aangepast, zonder dat jullie daarin betrokken worden en zonder dat er nog maar één gesprek met een huisarts of andere hulpverlener heeft plaatsgevonden. 
Als Truusje morgen op school meldt dat ze toch liever als Marietje door het leven gaat, gaat de juf daar dan ook zo makkelijk in mee? Of alleen als Truusje toch liever als Jantje door het leven gaat?

Ik denk ook wel dat er een verschil bestaat tussen kinderen die al vanaf dat ze kunnen praten aangeven dat ze eigen een jongen/meisje zijn en van kinds af aan al liever omgaan met kinderen van het wensgeslacht en daarmee interesses delen etc. en kinderen die als puber moeite hebben met allerlei veranderingen en dan zich opeens niet meer thuis lijken te voelen in hun lichaam. Wat wel echt zo kan zijn, want als je nooit borsten en vormen hebt gehad en die groeien er opeens ongevraagd terwijl je daar mentaal nog niet klaar voor bent (kinderen met autisme lopen in sommige opzichten vaak een beetje achter, dat heet disharmonisch ontwikkelingsprofiel), dan is dat gewoon vervelend. 
Maar de oplossing lijkt me dat niet per se om jongen of non-binair te worden.
Het kan uiteraard wel dat iemand daar in de puberteit of als volwassene pas achter komt, maar in jouw geval begrijp ik de twijfels. 

Ik was lichamelijk vrij vroeg in mijn ontwikkeling, terwijl ik sociaal-emotioneel echt wel wat achterliep. Dat zorgde in zekere zin toch wel voor ongemak, maar ik wist toen niet dat geen meisje zijn ook een optie was. En nu ik volwassen ben, ben ik best blij met mezelf. 

Voor dit soort veranderingen en processen moet je de tijd nemen. Niet over één nacht ijs gaan. Ook op school. Er komen nu via de ouder-app allemaal vragen bij jou terecht. Dat zou ik niet zo fijn vinden als ik er niet op voorbereid was. 

vroeger was je skater gothic noem maar op, nu is t dit heb ik t idee. Het word zo opgeblazen op social media, die kinderen van nu worden er constant mee geconfronteerd, al die popsterren zijn ook opeens helemaal into dit dus ja ze nemen t gwn over, volgens mij moet je t niet al te serieus nemen maar er juist heel neutraal over doen naar haar toe.11 is nog zooo jong... 

Het kan zij dat het bij dit meisje echt zo is dat ze zich van binnen een jongen voelt, maar het kan ook komen door een andere oorzaak of door de hype die het tegenwoordig is. Dat laatste kan ook verwarrend werken voor kinderen. Ik vind het gek dat de school er zo snel zo in meegaat. Hopelijk is het een fase, want anders zal het niet gemakkelijk gaan worden. Veel sterkte.

Wel wat herkenning hier. Dochter (20) heeft sinds haar 15e de diagnose ASS. En viel uit op regulier onderwijs (door overprikkeling maar ook pesten). Dat was een heftige periode. Als kind ben je ineens nergens meer welkom: school trok zijn handen ervan af en dochter zat thuis, terwijl speciaal onderwijs geen plek had. Na een jaar toch een plek op het SVO.
Op het SVO veel herkenning bij lotgenoten. Maar op die school ook veel kinderen die heel erg op zoek waren naar hun genderidentiteit.
Dus dochter ging ook nadenken over haar gender.
Nu draagt ze binders om haar borsten te verbergen, heeft een vriendin, maar ook een vriendje (ze weten van elkaar). Kleedt zich als jongen en maakt zich ook op soms. En af en toe draagt ze een jurk. 
Nu zou je dat genderfluide kunnen noemen, maar dochter stelt dat ze bij het hele gender idee eigenlijk niks voelt. Ze voelt zich geen vrouw, maar ook geen man. 
Maar eigenlijk boeit het haar niet zo. Ze is gewoon wie ze is. Maar heeft wel moeite met haar lichaam (zou liever geen borsten hebben). 
We zijn hier niet mee naar een arts/psycholoog gegaan, want dat vindt ze niet nodig. Ze was ook al 16 toen we het voor het eerst erover hadden.  Ze krijgt wel begeleiding vanwege haar ASS. Die weet wel wat er speelt op dat gebied maar het is niet zo'n issue.
Het grootste probleem is voor haar eigenlijk alle haat naar lhbtiqa+ mensen. Dat trekt ze zich persoonlijk aan.