Boos en huilen
Ik wordt de laatste tijd een beetje iebel van mijn 6-jarige dochter. Elke dag is er wel iets waarover ze boos wordt en gaat huilen. Meestal gaat het erom dat ze iets wil, suffe dingen als snoep voordat we gaan eten, ik zeg 'nee' en dan wordt ze woedend en gaat krijsen. Dat duurt gerust een kwartier, en het kost heel veel moeite om haar weer uit die bui te krijgen. Als ik boos wordt gaat ze schoppen en slaan. Als ik haar negeer gaat ze gewoon door. Het enige wat lijkt te werken is afleiden, maar dan nog ben ik wel even bezig. Het is trouwens vrijwel altijd als we 's avonds thuis komen en ik moet gaan koken.
Heeft iemand een slim idee hiermee? Ze weet zelf ook niet waarom ze zo boos wordt.
Pelle
Bij gevaar brullen softe moeder ook!
Wie zegt er dat softe moeders geen volume hebben?
Het gaat meer om de psychologische benadering van gedrag, in plaats van straffen/belonen/apart zetten - zeg ik het zo goed dames? Heb geen tijd voor een lang epistel.
Tuurlijk pelle
Je bereikt het kind alleen beter met die korte boodschappen. Meestal zeg ik alleen maar dat ie niet mag slaan. Zonder toelichting. Als ik het wel toelicht begin ik niet zo snel bij het letsel want dat interesseert hem geen klap. Ik moet hem bereiken en zijn gedrag ombuigen, dan geef ik er de voorkeur aan om eerst zijn aandacht te krijgen met opmerkingen over zijn gedrag.
In gevaarlijke situaties ben ik gewoon heel streng. Evt leg ik achteraf uit waarom, maar dat doe ik niet standaard want dat deed mijn moeder en dat vond ik heel erg vervelend. Je weet toch wel dat het niet mag. Ik leg alleen maar uit als de jongens erover beginnen. Nou ja, ik zeg wel kort wat het gevaar is natuurlijk. Maar geen preken.
Soft?
Ik vind mezelf niet soft, maar ik ben gewoon allergisch voor gedrag als aanstellerij bestempelen, of 'grappen' ten koste van een kind. Dat vind ik heel erg naar.
Overigens, ook bij baby's vind ik het vreselijk als mensen voor de grap een baby een zonnebril opzetten, of een hoed of zo, of dat soort dingen. Ik vind gewoon dat mensen van alle leeftijden eigen zijn en een soort zelfbeschikking hebben, of ik het er nou mee eens ben of niet.
Natuurlijk kun je tegen een kind zeggen dat je niet wil dat hij schreeuwt. Of uitleggen, na het schreeuwen, dat als hij schreeuwt je zelf erg schrikt en daardoor niet goed meer met hem kunt praten. Of vragen: kun je het ook anders zeggen? Of aangeven dat je er straks, als kind weer rustig is, graag over praat.
Ik vind dat helemaal niet soft, ik vind dat andere naar.
En dan even de slagzin die hier enorm werkt: mama is niet om te slaan, mama is om te knuffelen (of aaien). Het fijne daarvan is dat je het uit de beschuldigende context haalt (je mag mij niet slaan, wat op zich natuurlijk ook prima is).
Werkt bij van alles: nee, papier is niet om op de grond te gooien maar om in de prullenbak te gooien. Broer is niet om te slaan maar om te aaien. Speelgoed is niet om kapot te maken. Eten is niet om uit te spugen.
(zie het geweldige boek: liberated parents, liberated children)
Liora
Sirene
Als zoon het echt te bont maakt met huilen dan grap ik ook wel eens over de sirene. Vooral in de auto, dan zeg ik dat hij vooral door moet gaan omdat mensen dan denken dat we een brandweerauto zijn. Dat vindt hij gelijk zo grappig dat hij stopt met huilen. Ik had er eigenlijk niet bij nagedacht dat ik daarmee zijn ziel krenk. Het ligt een beetje aan de situatie denk ik, want hij mag van mij best huilen.
C'est la ton
Denk dat het in sommige situaties een leuke grap kan zijn. Alleen als beide partijen dat vinden natuurlijk. Maar voor de duidelijkheid: als een kind echt gaat lachen is het natuurlijk een uitstekende manier om met het huilen om te gaan!
Schoppen en slaan
Daar heb ik toch zo'n hekel aan, en die kleuter van mij kan het heel erg hard. Ik word daar dan heel boos om, niet echt soft. Dan pak ik haar vast, houd haar op voldoende afstand en zeg 'stop, je mag niet slaan'. Als ze dan doorgaat zeg ik dat ik weg ga en ga ik de kamer uit. Dan gaat ze meestal helemaal uit haar dak, en laat ik haar maar even uitrazen voordat ik weer iets probeer. Gelukkig komen dat soort buien maar heel weinig voor. Als peuter heeft ze me een keer zo hard gemept dat ik een week met een blauwe neus heb gelopen. Jeetje, wat was ik toen kwaad zeg. Ik ben maar even in de badkamer gegaan want het liefst had ik stevig terug gemept (oooh, wat slecht).
Ik ga trouwens de kamer uit omdat het niet werkt om haar elders neer te zetten. Voor straf op de trap heb ik wel geprobeerd, maar dan blijft ze niet zitten. Kan ik haar wel 20 keer terugzetten, maar dat wordt dan een beetje kunstmatig en een doel op zich.
Schoppen, slaan, schreeuwen, huilen
De huisregels hier zijn:
never raise a foot to kick
never raise a hand to hit
never raise a voice to shout
Schoppen, slaan en schreeuwen mogen dus gewoon niet. Als mijn kind mij zou schoppen en slaan dan zou ik hem sowieso op de gang zetten. Mijn twee jarige heeft nu ontdekt dat hij kan slaan en schoppen. Hij probeert dat bij mij en bij zijn zusjes en broertje. Dat mag dus absoluut niet. Elke keer als hij dat doet moet hij op de gang en daarna sorry zeggen. Hij is nog maar 2 jaar dus ik maak er geen heel groot drama van. Als hij dit echter nog met 4 of 5 jaar zal doen dan zal ik hem wel meer straf geven. Een 5 jarige heeft allang geleerd dat schoppen uit frustratie niet kan dus die zou ik gelijk naar zijn kamer sturen of een andere straf geven.
De emotie achter de frustratie praten we dan over als het kind weer kalmer is. Niet bij een 2 jarige hoor want die snapt daar toch niks van maar bij een 5 jarige zou ik het zo doen. Ik vind niet dat je dit soort dingen ongestraft moet laten. Terugslaan zou ik niet aanbevelen want dan krijg je alleen maar verwarring bij het kind. Slaan mag niet maar waarom slaat mama dan wel? Mijn jongste dochter 
geeft haar broertje trouwens wel een mep wanneer hij haar slaat. Ik wil ook niet dat ze dat doet maar mijn dochter zegt dan tegen mij dat het wel helpt want daarna doet hij het niet meer. Dit klopt wel maar ik zou het zelf toch niet doen.
Mijn jongste dochter kan soms ook een heel drama van iets kleins maken en heel dramatisch gaan huilen. ik wordt daar niet boos om maar als het echt heel luid is dan stel ik wel voor dat ze even naar haar kamer of naar de gang gaat om rustig te worden. Ik ga dan niet met haar in gesprek. Ik ga pas met haar in gesprek als ze rustiger is. Ze mag best huilen, dat is ook helemaal niet erg maar als ze echt overstuur is ga ik geen gesprek met haar aan. Ik negeer haar ook niet maar ik zeg duidelijk dat ze eerst maar even moet uithuilen. Na afloop probeer ik haar wel uit te leggen waarom een groot drama maken van dingen niet zo goed is (the boy who cried wolf uitleggen bijvoorbeeld) Dat snapt ze ook wel en ze leert ook steeds beter omgaan met frustraties; dat komt natuurlijk ook doordat ze steeds ouder wordt.
Even een dipje
Het ging zo goed de afgelopen week. Niet een aanvaring gehad met dochter, maar vanavond was het weer mis. Afgelopen donderdag was ze ziek, vrijdag uitgeziekt, en eigenlijk een wat te druk weekend gepland. Gisteren tijdens het winkelen was er al wat gemor. Op een gegeven moment zat ze boos onder een winkelrek. Dat moet er voor omstanders wat maf uitgezien hebben. Een mokkende kleuter, en moeder er gehurkt naast die vroeg waarom ze zo bozig was en vervolgens raden wat er dan zou kunnen zijn. Je zag ze gewoon denken 'pak dat kind bij de lurven'. Nou ja, en eigenlijk wel begrijpelijk dat ze mopperig was, want winkelen is ook niet leuk en het springkussen bij het winkelcentrum veel leuker 
Vandaag gingen we bij mijn zus op bezoek. Leuke middag geweest, maar thuisgekomen was dochter behoorlijk oververmoeid. En dwars, en krijsen, en schoppen, het hele pakket. Dat is dan vervolgens ook ineens weer over, en dan is ze het weer kwijt.
Dat herken ik wel
Soms is dat blijkbaar echt de enige methode om van hun overladen emoties/ervaringen af te komen geloof ik!
Heb je weleens een kussen gegeven om mee tegen een muur te meppen? Dat werkt hier altijd prima en eindigt meestal in een vrolijke boel.
Reactie: even checken, hoeveel huilen is normaal
je hebt geluk, vic, bij jou is het twee keer per dag. Bij mij gaat het de hele dag door. Het begint bij het opstaan, gaat verder bij het ontbijt, gaat nog eens bij het aankleden/haren doen...
Dan gaan we naar school, daar is het bij de deur weer prijs, dat echt iedereen staat te kijken van: waarom krijst dat kind, doet ze haar pijn ofzo...
Dan kom ik haar halen en dan is het na 2 minuten, iets dat ze niet mag of iets wat haar zus of broer zegt, of dat ik niet luister en jawel hoor, begint het weer...
Dan terug naar school (na nog wat gezeur over of ze al dan niet een boterham wil eten en wat ze erop wil, dat ze haar jas niet aan wil of weet ik veel) onder dezelfde sirene. Dan als ik hun ga halen begint het weer. Meestal ook nog over dezelfde dingen die ze straks ook al niet mocht. Dan is het even stil en tegen etenstijd begint het weer. Dan is het nog voor het slapen gaan (18.00 uur meestal) of ik al of niet een verhaaltje voor moet lezen (en geloof me na zo'n dag heb je daar echt geen trek in) en of ze haar knuffels allemaal heeft. De hele dag dus, met een paar minuten tussendoor stil... Om gek van te worden dus 
xxx
Juist wel
"of ik al of niet een verhaaltje voor moet lezen (en geloof me na zo'n dag heb je daar echt geen trek in) "
Ik kan het me helemaal voorstellen, maar juist na een baaldag is het zooo belangrijk om de dag "goed" en "harmonieus" af te sluiten! Ik dreig ook nooit met het niet laten doorgaan van het verhaaltje, want het is ook zo'n goed moment om even rustig te bespreken wat er allemaal mis en goed is gegaan op een dag.
Wat zegt ze zelf over haar gedrag?
Juist wel?
Ze zegt er zelf niks over, ze geeft ook niet aan wat haar dwars zit, en proberen te raden maakt haar nog gefrustreerder.
Ik heb het idee dat het wat te maken heeft met dat ze de jongste is. Als ze namelijk niet huilt, zit ze continu op de schoot of naast me op de bank. Ik heb vanmorgen gewoon staan huilen omdat ik haar absoluut niet stil kreeg. Niet door met haar te praten, niet door knuffels, niet door time-out in de gang. Helemaal niet. En het ging de hele morgen over haar schoenen die ze niet kon vinden. Ik had zoiets van: "weet je, het is toch wat kouder vandaag, trek lekker je laarsjes (oude schoenen) even aan. Heb je lekkere warme voetjes ook nog." Begint ze helemaal overnieuw te jammeren over dat ze dr oude schoenen niet aan wil, want die zijn stom. En ja, we staan vroeg op, omdat iedereen nog een kus van papa wil, voor ze aan de dag op school beginnen. Als ik dus niet om half 7 opsta met ze, dan zijn ze sowieso niet te genieten. Maar dat moet geen reden zijn om de dag met huilen te beginnen.
(Toegegeven, er zit bij mij ochtendhumeur bij. Ik ben dan nog niet goed wakker en kan dan wat minder hebben.)
Het hoeft ook niet allemaal koek en ei te zijn, maar iets minder mag wel. Maar niets lijkt te helpen. Mijn zoon en dochter (7 en 5,5 jaar) hebben dat niet. Die kleden zichzelf aan, doen hun haren, doen de schoenen aan, eten een boterham, doen de mondjes zelf poetsen en zijn meestal wel op tijd klaar om nog even tv te kijken.
Maar echt, de jongste lijkt echt op een verwend kreng en verwacht af en toe ook dat broer en zuslief haar overal mee helpen.
En, om op het onderwerp verhaaltje terug te komen: door het gekrijs heen een verhaaltje vertellen helpt ook niet hoor! Dat is absoluut geen harmonieus moment meer.
t Zal zijn omdat je dus een bepaald patroon hebt ontwikkeld wat eruit moet voor het beter wordt. Maar hoe???
Dokter?
Heeft ze misschien pijn ergens? (Ik heb kinderen die strontsacherijnig kunnen zijn, volhouden echt geen pijn te hebben, en dan een dubbbele oorontsteking blijken te hebben bijvoorbeeld).
Ander idee, misschien met 2 andere kinderen in huis is te overprikkeld? Heeft ze genoeg kalme momenten? Gaat ze op tijd naar bed?
Patronen zijn heel lastig te doorbreken. Maar zij is nog maar klein, en kan dat niet, dus het zal van jou uit moeten komen. Ik zou beginnen met haar kalm uitleggen dat je niet meer op gegil of gekrijs reageert, en dat ze op de gang of haar kamer mag krijsen. Verder ruim de tijd nemen, en veel van te voren vertellen wat er gaat gebeuren.
Wat betreft verhaaltje, echt raar dat ze niet stil wordt. Hier vragen we onze kinderen een verhaaltje uit te zoeken, en dan wachten we in bed, en knuffelend lezen we verhaaltje voor. Het enige probleem is dat oudste niet stopt met vragen stellen
Cinneke
Ik lees net in het andere draadje dat je jongste net vier is (dus net met school begonnen, neem ik aan). Het klinkt alsof ze gewoon overprikkeld is. Dan helpt bij ons druk erop zetten meestal niet ("je gaat nu ophouden met huilen, anders..,") Zoonlief is ook net aan het wennen op school en heeft gewoon heel veel aandacht van (vooral) mamma nodig... Veel huilen ook, maar dat gaat beter als ik alles laat vallen en gewoon even met hem ga zitten. Nu heb ik maar 1 kind, dus da's wel makkelijker natuurlijk. Misschien kun je haar zo af en toe een dagje thuishouden?
Reactie dc, pelle, valkyre
Lief hoor, al die reacties.
Ze gaat idd net naar school, de eerste week. En dan kan dat idd(overprikkeld), maar de middelste en oudste hebben dat nooit gehad op deze manier. Die zeiden gewoon: mama, ik ben zo moe, ik ga ff op de bank/mijn bed liggen. En dan had ik zoiets van: Ok doe maar lekker schat. Ik haalde ze dan naar beneden/aan tafel om te eten en dan sliepen ze daarna lekker verder.
Bij de jongste werkt dat niet, want bed is voor haar (door een grote broer en zus) iets voor kleine kinderen (overdag he). Dus die heeft zoiets van: ik ben nu groot, ik hoef niet meer te slapen.
Nu is ze vanmiddag thuis geweest, en dat lijkt te helpen.
Buiten dat, ze gaat nu al om 18.00 uur naar bed, dus als we opstaan heeft ze 12 uur slaap gehad (en dan reken ik een half uur om in slaap te komen er niet bij).
Maar buiten dat het af en toe irritant kan zijn, dat gehuil, vind ik het vooral zielig voor haar. Ze lijkt op geen andere manier uiting te kunnen geven aan wat ze voelt. Ze heeft geen pijn, geen koorts, is niet ziek, en weet zelf niet wat er met haar is (en geloof me als ze ziek is is ze heel anders). En idd Valkyre alles laten vallen is moeilijker als je er meer dan één hebt. Hier iig wel.
xxxx
Aha, rusten!
De mijne willen nooit naar bed, en mijn oudste (nu net 5) was ook regelmatig overprikkeld (sacherijnig, agressief, grote mond) als hij net uit school kwam. Hij heeft dan echt een bijkom momentje nodig, maar naar bed sturen werkt alleen maar een grote crisis in de hand.
Wat ik nu doe is Of hem even voor de tv planten om bij te komen (na veel te eten geven, want hij vergaat dan echt van de honger!!) Of ik stuur hem naar zijn kamer om daar even een boekje in bed te lezen. Hij gaat niet echt slapen, maar na een half uurtje rust, komt hij dan weer een stuk vrolijker weer terug.
Ontspanningsoefening
Na eens bij de basisschoolleeftijd geneusd te hebben in de onderwerpjes, kwam ik iets tegen over een ontspanningsoefening... Ik heb het in de vorm van een verhaaltje gebracht...
Dat er een meisje was, die ook de naam van mijn ukkie had, en raad eens?? Die was vandaag voor de eerste dag naar school geweest... En die was zo moe, dat ze er niet van kon slapen. En weet je wat ze deed??? Die ging in bed liggen, op haar rug, heel stilletjes. En ze voelde aan haar voeten hoe moe die waren. Die voetjes hadden veel gedaan. Ze hadden haar de hele dag gedragen, overal heen. En dat meisje inhet verhaal liet haar voetjes in slaap vallen. Die voetjes werden lekker warm, zacht en rustig... En dan de benen, billetjes, buikje, ruggetje etc etc etc. En vooral alle dingetjes in haar gezichtje benoemd, ogen, oren neusje etc.
Bij haar buikje aangekomen was ze al ontzettend kalm en rustig, bij haar oortjes aangekomen sliep ze heerlijk. Echt, als dit werkt, dan ga ik het iedere avond doen hoor... Echt de moeite waard...
Goed hé!
Ik hoop dat het blijft werken! Wat een goede methode zeg!
En?
Hoe ging het vandaag?
Knuffel
Mijn jongste (5) heeft ook wel eens zo'n periode waarin hij bij het minste gilt en krijst. Ik ga dan even zitten en vraag heel lief of hij op schoot wil komen en trek hem er zachtjes op. Dan hou ik hem helemaal tegen me aan, borst tegen borst, als een baby. En dan blijven we zo even rustig zitten, zonder te praten. Daar knapt hij dan helemaal van op. Jammer dat ik er niet altijd aan denk om dit te doen .
Tja, dc,
Gisteren kon ik het niet doen zelf en heeft mijn man het (met naar mijn mening genoeg instructie) proberen te doen... Maar hij zei al dat het niet goed gelukt was. Hij is niet zo'n verteller zegt hij. Maar vanmorgen weer krijsen en doen en moeilijk dus ff kijken wat vanavond geeft...
Ik zou het fijn vinden als ik eens een dagje uit kon, en mijn man het wel zou kunnen/willen. Maar goed, het is niet anders. Ze verschuiven niet ineens de lentebeurs, omdat mijn ukkie anders niet kan ontspannen voor het slapen .
En mathilde?
Fijn dat je zoontje dat wil en toelaat... De mijne wordt er nog bozer van (bloos) dus dat doe ik niet meer. Wij knuffelen op momenten dat we rustig zijn of net gestoeid hebben bijvoorbeeld... En natuurlijk als ze gevallen of geschrokken ofzo is. En volgens mij vindt ze dat meer dan genoeg .
Xd?
Ik lees nieuwsgierig mee in dit draadje omdat ik mijn kleuter hier héél erg in herken! Ik smeek af en toe echt om geduld omdat ik hem wel zou kunnen áánvliegen met zijn bagateliserende gedrag.. Ik ben van mezelf een heel rustig en geduldig mens, maar dit gedrag van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat raakt me direct in mijn allergie. Ik schrik van mezelf.
Maar ik snap niet helemaal wat jullie bedoelen met ""?
Suzanne
Hoi Suz@nne.
is een code voor een emoticon die op msn veel gebruikt wordt, een gezichtje dat lacht is het, dat bedoel ik ermee...
Het zou bijna wat zijn voor 'kleuterpraat'
Morgen is het op school paasfeest en speelgoeddag. Dochter vroeg vanmiddag of ze dan haar DS mee mag nemen. Ik antwoordde 'nee' en zette me al schrap voor het geweld dat zou komen, waarop dochter zei: 'OK, dan neem ik mijn stuiterbal mee'.
Ze blijven je verbazen
Cinneke1
Mijn oudste (bijna 8) hoeft ook geen knuffel als ze boos is, sowieso is al het lichamelijke contact alleen op haar initiatief. Maar op een of andere manier helpt het bij beide kinderen wel als ik er echt even rustig voor ga zitten (als dat kan natuurlijk). Ik ga gewoon rustig op een stoel zitten of op een traptree, als mijn hoofd maar op hun hoogte is. Kind staat dan te krijsen en te gillen, maar er komt altijd een moment dat het afzakt en dan is het de kunst om ze voorzichtig naar me toe te hengelen en dan zeg ik zachtjes iets als 'goh, je bent echt wel boos he, kom eens even, wat is er nou precies aan de hand'. Mijn oudste wilde meestal ook pas op schoot als het 'goed' was, dus dan hield ik zachtjes haar handen vast of zo of ik sloeg een arm om haar heen zonder haar aan te raken.
Na zo'n goed afgelopen ruzie had/heb ik er meestal de hele dag geen kind meer aan. De knuffel helpt bij mijn jongste als hij zich eigenlijk niet zo lekker voelt en daarom snel geirriteerd is.
Ja vic
Dat klopt ze blijven je verbazen... Hier ook... Ik was mijn pinpas kwijt en wilde eigenlijk in de plaatselijke ijssalon een ijsje met ze halen. Zegt cinnekezoon: mam, hij zit gewoon in je tas, zit niet zo te stressen.
En inderdaad het ding zat gewoon achter een ritsje in mijn tas...
Die tv
hier is dat vaak de methode, mijn 8 jarige is moe van school niet echt aanspreekbaar en emotioneel, ze gaat op de bank zitten, de tv aan, ik breng wat drinken en verder komt dat contact wel weer op gang na het eten en drinken.
