Chagrijnige kleuter

Ochtendhumeur?

Misschien gewoon een klassiek ochtendhumeur? Misschien is zoon 2 eigenlijk een avondmens?

Ik ben hier het enige avondmens in huis - tot mijn verdriet - maar niet alle kinderen zijn van die matineuze tiepjes. Een klasgenootje van mijn zoon, normaal een gezellig en vrolijk joch, zie ik iedere ochtend met een chagrijnig gezicht naast zijn moeder de school binnensjokken. Geen ochtendmens, bevestigde zijn moeder ook desgevraagd.

Groeten,

Temet

Oh herkenbaar

Wij zeggen van onze dochter (4) wel eens dat ze 'met het verkeerde been uit de baarmoeder is getild' (ze is geboren via een keizersnee). Chagrijn is haar basishumeur, zeg maar. Ik hoop al ruim 4 jaar dat ze er ooit overheen zal groeien, maar langzamerhand begin ik mij er bij neer te leggen dat ze gewoon niet het gemakkelijkste en vrolijkste karakter heeft.
De ochtenden zijn sowieso altijd moeizaam (=understatement). Veel gedoe, veel gehuil, veel gemopper... Nooit wil ze uit bed komen als het moet, maar als ze uit kan slapen begint ze om half 7 al te roepen. Alles kost moeite en over alles heeft ze wat te mopperen. En hoewel het voor haar omgeving ook bepaald niet fijn is, vind ik het vooral voor haarzelf vaak zo naar. Tegen de tijd dat ze eindelijk op school is moet ik echt even bijkomen... Op school schijnt ze zich dan wel weer heel behoorlijk te kunnen gedragen om dan vanaf dat ze daar de deur uit komt weer terug te vallen in haar zeur/huil/mopper/boos buien. Wat dan voortduurt tot ze in bed ligt.
Natuurlijk heeft ze ook haar goede momenten hoor. En kan ze ook heel vrolijk en grappig zijn. Ik hoop maar (toch nog) dat die momenten wat meer toe zullen nemen.

Herkenbaar

Hier een dochter van bijna 6 en als die niet uit zichzelf wakker wordt, is er vaak geen land mee te bezeilen. Helaas voor ons wordt ze meestal doordeweeks niet zelf wakker. wat ik doe is:
- accepteren dat het bij haar hoort blijkbaar (hoewel soms heel lastig)
- waar ik er aan denk, kleren voor de volgende dag klaarleggen, dat schept duidelijkheid en dus geen ruimte om te mopperen en te klagen
- wakker maken en dan even de gelegenheid geven wakker te maken.
- waarschuwen dat ik het licht ga aandoen (meestal wil ze dan zelf tellen, zodat ze nog even d'r aan kan wennen, helemaal prima dus)

En ondertussen toch regelmatig blijven zeggen dat ze er uit moet komen en zich moet gaan aankleden. Het gemopper probeer ik zoveel mogelijk te negeren, tenzij het echt te erg wordt.
zoon van 3 is over het algemeen wel heel vrolijk als hij wakker wordt, hoewel hij de laatste tijd toch ook niet zoveel zin heeft om uit bed te komen (en hij moet nu eenmaal mee in het ritme, kan niet langer blijven liggen).

Dus we doen het ermee, soms gaat het goed, soms is het bagger met veel geschreeuw en gedoe. Rustig blijven en duidelijk zijn helpt, maar ja, mijn geduld is niet altijd het sterkste punt op de vroege ochtend en van papa ook niet, dus we doen het er mee (zij net zo goed). eenmaal aangekleed en beneden is het wel ok, dan kwebbelt ze je kop eraf, maar het duurt dan wel lang voor ze beneden is.

Sneeuwitje

Hoe vers?

Hoe vers is je kleuter precies, Vertigo? Hier duurde het wel een half jaar voor Spruitje weer lekker in zijn vel zat na de schoolstart. Verder hebben we tijdenlang eerst ontbeten ('s avonds al zoveel mogelijk het ontbijt klaargezet) en daarna pas aangekleed, tanden gepoetst en snoetje gewassen - hij werd gewoon wakker met hongerrr en dan is er geen land mee te bezeilen. Je zou zelfs kunnen proberen een boterham op bed te serveren om het chagrijn voor te zijn?

Inmiddels is Spruitje bijna zes jaar, en heel aardig opgedroogd. Hij kleedt zichzelf zonder morren aan, maarrrr wordt nog steeds pas echt gezellig als hij ontbeten heeft. (Zit in de familie, die labiele bloedsuikerspiegel..) My point is: het kan gewoon goedkomen hoor!

Valkyre