dochter van 11 is zo verstrooid

fijn als ze hulp aannemen

Dan is dan net het verschil wat ik bedoel yoghurt, jouw kind wil wel meewerken maar kan het niet alleen. Hij staat dus wel open voor hulp. Mijn zoon kan het ook niet alleen maar wil dan ook daarnaast niet graag geholpen worden. Het is niet altijd zwart wit zullen we maar zeggen. Ik vind het ook jammer dat het nu zo moeizaam gaat.

Moir

'Nu is hij pas twaalf maar moet ik de trukendoos al ver opentrekken om hem aan de gang te krijgen/houden. Veel gemopper van zijn kant. Ik kan me zomaar voorstellen dat hij zich over een paar jaar niet meer aan het werk laat zetten dus wat dan? Als hijzelf dan nog steeds het licht niet heeft gezien dan kun je niet anders doen dan het los te laten.'

Maar dan help je je kind éérst om een andere studierichting of een ander niveau te kiezen, een manier van 'een vak leren' waarbij het chaotisch zijn minder problemen oplevert. Toch? Je laat het kind niet gewoon ineens in (ik noem maar wat) 4Havo aan zijn lot over en gaat lekker zitten toekijken hoe je kind zichzelf doodongelukkig de vernieling in helpt. Hoop ik.
Er leiden meerdere wegen naar Rome, en er is een enorm verschil tussen je kind accepteren zoals het is en het domweg aan zijn lot overlaten.

knurf

Jongste zoon zit al op kader waar hij op goede dagen negens haalt en op slechte enen. De slechte dagen zijn de dagen waarop hij niet voor rede vatbaar is, niks tot hem doordringt, hij absoluut niet wil dat ik ernaast ga zitten om hem te helpen. Er zijn kinderen die zo zijn, echt. Wij bieden hem veel structuur in zijn leven, hebben het mopperen al lang achter ons gelaten maar we dringen niet tot hem door dat hij echt moet werken om een diploma te halen. Ook voor kader, waar dat net zo moeilijk is voor zulke kinderen.

Stel nu dat dit alleen maar erger wordt, dat hij op een gegeven moment echt niet meer wil? Kun je dan nog iets meer dan hem de verantwoordelijk zelf in handen te geven? En zo zijn er toch meer kinderen (broer van mij als voorbeeld).

snap ik moir

ik bedoelde ook niet dat je als ouder tot in lengte van dagen verantwoordelijk blijft voor al het doen en laten van je kind. Maar wat Dalarna als voorbeeld geeft van sommige kinderen 'die maar moeten voelen', ik kan daar niks mee. Van op je bek gaan leer je alleen dat dat zeer doet. Verder niks. Je leert er geen ander gedrag van, het is niet zo dat willen vermijden van de pijn automatisch leidt tot goed/gewenst gedrag.
Bij iemand die blind is, verwacht je niet dat die ineens 'leert' zien als hij twee keer tegen een muur opgelopen is. Je verwacht wel dat een blinde zich minder vaak stoot als je met hem of haar een paar keer door de kamer bent gelopen om hem te wijzen op de meubels en de scherpe randen. En als hij dan toch struikelt, straf je hem niet. Toch? Je gaat toch niet na drie keer struikelen roepen dat die blinde het dan maar zelf moet weten?
En bij een chaoot verwacht je dat het plannen beter gaat als je een (flink) aantal keer die planning samen met hem hebt gedaan.

Ander gedrag leer je door het goede gedrag toe te passen en dan te merken dat het iets oplevert. Een beter cijfer, waardering van iemand, een vak, de voldoening dat je werk op tijd af is, wat dan ook.

Maar ik ben met je eens dat het kind het zelf ook wel moet willen. Toch denk ik dat een kind meer wil wanneer je hem op een rustige manier de voordelen uitlegt, dan wanneer je (bijvoorbeeld) steeds schreeuwt dat hij moet luisteren omdat het anders nooit wat met hem wordt. Waarmee ik niet zeg dat jullie dat doen hoor, het is gewoon in het algemeen.

straf

Mijn man had een prima straf bedacht voor niet werken, rondhangen op straat, en te laat thuiskomen. Hij dreigde dat hij haar in de klas zou komen ophalen aan het einde van de schooldag, met rare kleren aan. Dat laatste had hij natuurlijk niet hoeven zeggen, dat vindt ze van al zijn kleren. Je had die grote ogen moeten zien... ze twijfelde of het een grap was of niet, maar ze ging netjes aan het werk. Nu is ze heel braaf (voorlopig).

oh heerlijk

Evanlyn, heerlijk, ik zie het helemaal voor me!