Dochter verzint mishandeling, ouders in de problemen?
Ik ben benieuwd naar de meningen hier en wil graag (anoniem) even mijn verhaal kwijt.
Onze dochter van 9 heeft al vanaf haar 6e wat extra aandacht in de vorm van jeugdhulp nodig. Dit is echter de laatste maand(en) telkens tot grotere problemen gekomen, waardoor mijn vrouw en ik nu echt ons zorgen beginnen te maken. In het kort maken wij ons zorgen dat wij onterecht in een Veilig Thuis traject komen.
Onze dochter is een lieve, zorgzame meid, die voor de buitenwereld ook leuk overkomt: geeft complimentjes, durft van alles, praat met iedereen. Vanaf haar 6e is daar overdenken bij gekomen, vaak over volwassen onderwerpen als veiligheid, planning, geld. Ze heeft het vaak over een ‘vol hoofd’, wat haar vooral op de rustige momenten dwars zit.
Verder merkten wij dat ze totaal onaanraakbaar was voor autoriteit en straffen. Zoals elk kind, moet ze wel eens bijgestuurd worden. Maar ze is dermate mondig, dat ze in iedere discussie het laatste woord wil hebben. Als wij haar waarschuwen met iets als ‘twee dagen je tablet inleveren’, zoekt ze zelf direct naar manieren om het te escaleren. ‘Ik gooi mijn tablet zelf wel in de prullenbak’ of ‘kun je niet beter mij gaan slaan om mij te straffen?’.
Vanaf dat moment zijn wij een GGZ traject gestart. Zij heeft wekelijks speltherapie (=de behandelaar zit solo met haar in een spelkamer en observeert het speelgedrag). Dit loopt nu al een jaar, maar er is nog geen harde indicatie, enkel flarden als ‘masker ophebben, disharmonie in gedrag, vol hoofd, verborgen angsten’. Onze dochter geeft ook aan dat ze met voorbedachten rade haar acties en woorden gaat verbergen tijdens de therapie, omdat ze de behandelaar niet vertrouwd. Dit is ook als feedback gegeven bij de GGZ instelling, maar hoort blijkbaar bij het proces.
Daarbij is er ook een proef gedaan met Citalopram druppels, om haar pieken en dalen wat in te perken. Zonder resultaat, dus de arts heeft dit na de proefperiode stop gezet. Ook zijn er regelmatig gesprekken zonder haar erbij, waarin wij als ouders tips kunnen krijgen over het omgaan met haar wisselende gedrag. De meeste van de tips ‘probeer eens het gesprek zo en zo aan te pakken als ze boos is’, werken averechts omdat onze dochter direct doorheeft dat het van de GGZ komt.
Ondertussen is ze nog feller geworden. Van vrolijk stoeien met papa, naar complete meltdown zonder aanwijsbare oorzaak, naar weer blij en zorgzaam een half uur later. Dit uit zich inmiddels ook in dreigen met weglopen (waardoor wij haar fysiek de toegang tot de deur moeten onthouden, door haar daar weg te tillen) en slaan en schoppen van haar kant als wij in de buurt zouden komen tijdens haar woede. Niet enkel bij ons, maar op visite bij oma stond ze klaar om oma te slaan (omdat ze haar knutselschaar op moest ruimen).
Ze geeft, ook op rustige momenten zonder ruzie, aan dat ze zich niet meer veilig voelt thuis. Ze wil graag ‘naar huis’, ook als ze op de bank zit. Wat haar definitie is van thuis, hebben wij nog niet kunnen achterhalen. Ze geeft aan ook bang voor ons te zijn geworden en geeft aan dat ze denkt dat wij haar het liefst dood hebben. Dat weerspreken wij natuurlijk direct, maar dat dringt niet tot haar door.
Toen wij recent op bezoek moesten komen bij de school IB’er, bleek dat tot onze schrik te zijn om te evalueren of wij bij diensten als Veilig Thuis aangemeld moeten worden. Onze dochter heeft blijkbaar op school, bij de opvang en bij de IB’er verteld haar ouders altijd ontzettend boos op haar zijn, fysiek geweld gebruiken en dat ze zich niet meer veilig thuis voelt. Wij vermoeden dat ze dit ook in de wijk verteld heeft. Dit weet ze blijkbaar zo overtuigend te vertellen, dat volwassen haar geloven – en als ouder sta je dan direct 1-0 achter.
Klinkt goed toch? Een kind geeft signalen af en het systeem werkt. Maar…wij hebben haar nog nooit geslagen, geschopt of ook maar iets in die richting. Wij zijn juist ontzettend voorzichtig met haar. Vooral ik, haar vader, ben (over)beschermend. Natuurlijk zijn wij niet perfect, maar nemen vaak tijd voor haar en ze heeft naar ons weten nog nooit iets ergs (traumatisch) meegemaakt.
Als wij vragen of zou willen of kunnen vertellen waarom ze deze dingen zegt, kan ze daarop niet echt antwoorden. Ze geeft aan dat de stemmen in haar hoofd dit roepen. Binnenkort start een test met een ander type medicatie: Dipiperon. Wij zijn geen voorstander van medicatie bij zo’n jong kind, maar welke andere opties heb je?
En al deze uitspraken en woede van haar, zijn in schril contrast met de vrolijkheid die ze op de rest van de dagen uit. Wij, maar vooral ik, heb moeite met snel schakelen. Hoe kun je nou vrolijk blij knuffelen of samen een bordspel met haar doen – als ze 15min daarvoor nog zei dat ze ons niet meer vertrouwd en weg wil lopen?
NC-X schreef op 09-02-2024 om 16:15:
[..]
Bedank, goed inzicht denk ik. Naar aanleiding van dit, net kort met mijn vrouw besproken: die korte sessies mochten niet naast een GGZ traject. Maar nu dat gestopt is...gaan wij het opnieuw vragen. Zal vast niet de bron van angst of zelfvertrouwen zomaar verhelpen, maar misschien wel onze dochter het gevoel geven dat er iets mee gedaan wordt.
Onze dochter geeft ook regelmatig aan dat ze er zelf ook last van heeft, dat ze wil dat haar hoofd moet stoppen en dat ze haar leven een dikke onvoldoende geeft. Dat geeft ons wel het idee dat ze niet goed is zoals ze is. In ieder geval niet voor zichzelf. Het lastige is alleen de juiste manier vinden om haar te helpen.
Ik zou ook jou de Omdenken podcasts eens aanraden. Niet omdat dat de heilige graal is maar omdat ze stof tot nadenken geven en omdat ze je heel scherp naar jezelf laten kijken. Zelf vond ik bv nr 138 relevant, over vaderschap. Maar ook andere afleveringen (bv nr 1) gaan over de boodschap die je impliciet je kind alsmaar meegeeft, nl dat het kind niet goed is zoals het is en dat als het niet verandert, er niks van terecht komt.
En dat is een heel trieste boodschap als je er over nadenkt.
Daarmee wil ik zeker niet afdoen aan de problemen, maar wel wat andere invalshoeken aanreiken. Want als je dochter MCDD heeft, dan is ze nog steeds je dochter en jullie nog steeds haar ouders en de wereld niet ten einde.
Ouderschap is sowieso worstelen, van beide kanten. Een diagnose komt daarbij, en ik wil daar niet min over doen, maar je moet toch verder samen en ook kinderen met welke beperking dan ook zijn kinderen en je bent nog steeds ouders dus je kunt nog steeds lol maken en ruzie en van elkaar houden. Ik vind therapeuten daar altijd wat eenzijdig in. Je kind is niet haar diagnose. Het leven is zoveel meer dan dat en er zijn zo veel verschillende manieren van opvoeden en grootbrengen (dat laatste is het belangrijkste).
Ik was 1 van de mensen die zei dat ik veel dingen herkende uit de diagnose die mijn kind heeft, MCDD. En ik wil je vooral mee geven, dat als er nu dus gedacht wordt in die richting, dat deze lange en ingewikkelde weg die jullie tot nu toe afgelegd hebben niet ongewoon is. Het constante zoeken naar hulp, het niet begrepen (willen?) worden door de hulpverlening, het vaak niet begrepen worden door omstanders en de wanhoop die je soms kan ervaren...het is niet gek en vooral: het ligt niet aan jou als opvoeder. Want (mogelijk) MCDD is zo ontzettend complex, het woord zegt het zelf al. Ons kind is op vijfjarige leeftijd lange tijd opgenomen geweest om de diagnose te kunnen stellen en om intern behandeling te krijgen, ook na een lange zoektocht en onbegrip. Pas na de diagnose bleek dat het helemaal niet aan ons lag als opvoeders. Zou ik het achteraf weer zo doen, geen idee. Het was zeer ingrijpend voor ons en voor kind, maar op dat moment leek of was het, onvermijdelijk. Ik denk dat een gezinsopname in dat opzicht beter is voor iedereen, het is geen " we gaan kijken of de ouders het wel goed doen", het is de mogelijkheid een kind beter en intensiever te observeren dan een uurtje per week therapie. En dat alles in de veilige nabijheid van de ouders. Ik hoop dat je dat na alles nog durft te geloven, want mocht deze voorlopige diagnose bevestigd worden dan is intensieve hulp in dit traject hard nodig. En dat begint eigenlijk al met de opname zelf voor de diagnose, die is pas te stellen door heel intensieve observatie (overigens ook om MCDD juist uit te sluiten).
