Erdoorheen praten als ik in gesprek ben met andere volwassene
Ik heb 2 lieve dochters van 5 en 7, die genoeg aandacht van ons krijgen. Als er bij ons iemand op bezoek komt, kan ik met moeite een gesprek voeren en verstaan omdat mijn kinderen de boventoon voeren en vaak dan erg aanwezig zijn of er steeds doorheen praten. Wij geven ze al genoeg aandacht en ik vind vooral van mijn oudste dochter dat zij langzaamaan moet leren om grote mensen uit te laten praten en er niet iedere x doorheen te praten of heel wild in de woonkamer te spelen met haar zusje. Op dat moment willen ze nooit boven spelen maar er altijd gezellig bij zijn en ik zeg ook dat ik dat ook erg gezellig vind, maar dat het ook wat rustiger kan zodat ik mijn bezoek kan verstaan! Dit is voor dovemansoren bestemd en nu is mijn vraag, is dit teveel gevraagd i.v.m. de leeftijd of zou ik ze de volgende x bij dit gedrag gewoon naar boven sturen of zeggen dat ze rustig gaan tekenen of zoiets!!
Bertien
Negeren
Heb niet de hele draad gelezen. Maar het valt mij vaak op- vanmiddag hier met bezoek weer- dat ouders bijna direkt het gesprek onderbreken omdat kind er tussen door praat. Ik erger me hier echt wezenloos aan. Vind het onbeschoftt.o.v. de gesprekspartner. Maar het lijkt bij veel mensen uit mijn omgeving wel een tweede natuur; kind praat dus heeft moeder(meer moeder dan vader) aandacht.
Als 1 van mijn kinderen praat terwijl ik in gesaprek ben kijk ik het kind niet aan, blijf in gesprek en steek m'n hand op richting het kind. Als je niet reageert snappen ze zowaar na verloop van tijd wel dat het dus niet uitkomt. En na nog meer tijd dat het heel onbeleefd is om te pas en te onpas te storen in een gesprek.
Maar ik zie dus niet zozeer het kind als het probleem maar wel de ouder die reageert op elke kik van het kind. En ook uitgebreid uitleggen dat het kind nu stil moet zijn en niet storen moet bla, bla, bla is weer aandacht aan hewt kind. Negeren is volgens mij9mijn ervaring) de beste oplossing.
Liedewij
Ik zat nav. familiebezoek in het buitenland juist te denken, hoe weinig er toch eigenlijk met kinderen gepraat en naar ze geluisterd wordt. En dat het toch wel jammer is, dat we op die manier onze neefjes bijna niet kennen, behalve als op de achtergrond spelende figuren waar regelmatig 'stilte' tegen wordt geroepen (als het spelen te lawaaiig gaat).
Aan de andere kant herken ik het doorheenpraat-probleem ook van zoon 
. Langzamerhand begint het een heel klein beetje te komen dat hij het na 1 of 2 pogingen eventjes opgeeft, in plaats van alleen maar harder door te praten. Herhalen herhalen herhalen lijkt hier het toverwoord te zijn. Ik heb bovendien ook wel eens assertief bezoek dat gewoon zegt dat ze even met mij willen praten, en dat maakt wel indruk. Zeker omdat hetzelfde bezoek de kinderen wel gewoon serieus neemt en duidelijk graag ziet.
