Jokkebrokken
Nou, mijn zoon is net 4 en sinds kort een fervent jokker. Voor alles heeft hij een excuus, hij schudt ze zo uit zijn mouw. Hij jokt bij het leven. Soms zie ik iets gebeuren (bijvoorbeeld dat hij mijn dochter een duw geeft) en dan benoem ik het maar ("ik zie je Floor duwen, dat mag niet"), maar ook dan komt er een leugentje. Soms zie ik het niet gebeuren maar barst dochterlief in huilen uit en vertelt ze wat de oudste heeft gedaan. Maar omdat ik er dan niet bij ben geweest vind ik het moeilijk om mijn zoon dan ergens op aan te spreken (voor hetzelfde geld jokt dochterlief ook, 't is een gehaaide tante 
). Ik kan me indenken dat dat bij zijn leeftijd hoort. Mijn vraag is hoe we hier het beste mee om kunnen gaan?
Vertrouwen
Ik weet niet of dit bij jullie werkt, maar wij pakken het zo aan.
Mijn kinderen weten dat ze altijd de waarheid moeten spreken, jokken mag niet. Dat is de eerste regel. Maar natuurlijk zijn mijn kinderen ook geen engeltjes... Dus als ik merk dat er een leugentje wordt verteld, vraag ik of dit echt waar is, of ze niet jokt. Al zie ik op haar hele gezicht dat ze jokt, als ze toch zegt dat ze niet jokt, dan "geloof" ik haar. Ik zeg dan: "ok, als jij zegt dat je niet jokt, dan geloof ik je, want wij jokken niet tegen elkaar." Vrij snel daarna herziet dochter haar eerdere mening...
En een tweede aanpak: tegelijkertijd met de regel dat wij nooit liegen, zeg ik altijd dat ik het ook wil horen als de kinderen iets gedaan hebben wat niet mag. Als mijn dochter haar broer een schop heeft gegeven, en ze geeft dat na mijn aandringen (en boze gezicht) schoorvoetend toe, dan prijs ik haar omdat ze de waarheid vertelt. Direct daarbij zeg ik ook dat ze niet mag schoppen en moet ze sorry zeggen. Maar de straf is dus mild.
Is soms wel lastig, zeker als ik niet heb gezien wat er gebeurd is. Maar dan probeer ik ook neutraal te blijven tussen de strijdende partijen.
