Mijn zoon van 10 kan niet makkelijk met zijn boosheid omgaan.

mmm...

Je kunt ook eens vragen aan je zoon wat hem zo boos maakt en dan luisteren zonder zaken persoonlijk te nemen. Het kan helpen om je zoon met veel respect te behandelen. 'Disciplinering' klinkt mij niet erg prettig in de oren. Je kind serieus nemen en rekening met hem houden kan hem misschien het zelfvertrouwen geven dat hij iemand is en dat hij het waard is om rekening mee te houden. Tenzij er gevaarlijke zaken aan de orde zijn maar dat snapt een kind vaak juist heel goed.
Ik kan hier niet op een lijn komen met de vader van mijn kinderen. Daar zou ik ook geen energie in steken. Je bent vaak niet voor niets gescheiden. Kinderen die zich ongelukkig en boos voelen hebben jou erg nodig om ze te steunen, te begrijpen, te helpen, ze zelfvertrouwen te geven. Positieve kalme gesprekken, ruimte en geduld, ruimte voor eigen initiatieven doet hier goed werk.

repertoire

Kinderen die 'opgevoed' worden hebben vaak ook met veel dwang te maken. Een sociaal vaardig kind kan dan ruimte voor zichzelf bemiddelen of zich aan die dwang onttrekken of weten wanneer je maar beter even mee kunt werken.
Een kind dat op moet zitten en pootjes geven en onmiddellijk op 'bevelen' van opvoeders moet reageren leert de vaardigheden niet die nodig zijn om zich goed tot anderen te verhouden. En sommige kinderen hebben het nodig dat je ze dat expliciet leert.
Door kalme gesprekken en samen nadenken wat je anders zou kunnen doen. Een kind van 10 heeft de goede leeftijd om na te denken en samen te puzzelen hoe je je in situaties goed kunt handhaven.
Als de band met de ouder goed genoeg is ben je ook net op tijd voor de pubertijd er inhakt en ze zich nogal eens aan je gaan onttrekken.
Dit is het toefje op het toetje van de opvoeding. Naast je kind staan en samen puzzelen. Je blijft altijd naast je kind staan maar naar mijn idee komen die basisvaardigheden aanleren vooral tot einde basisschool.

A en B

Dat hangt van de situatie af. Vader hier heeft nog weleens dysfunctioneel gedrag dus dan leg ik uit aan kinderen hoe ze daarmee om kunnen gaan. Nu ze groter zijn kunnen ze dat zelf prima.
En verder kun je altijd vragen wat ze er zelf van vinden. En uitleggen dat volwassenen altijd kinderen op willen voeden, het liefst met regels, maar dat iedere volwassene daar ook zijn of haar eigen idee bij heeft. lastig, maar wordt vanzelf beter als je groter wordt.

het beste voorbeeld

Ben je zelf. Als je zelf met respect en begrip met je kind omgaat leef je voor hoe je kind dat met zichzelf en met anderen kan doen.

Er loopt hier nog een ander draadje over explosief gedrag, misschien dat je daar nog tips en ideeën uit kunt halen.

Maar inderdaad zou ik beginnen rustig en open aan hem te vragen of hij zelf een idee heeft waar zijn boosheid vandaan komt. En die tips uit het draadje met hem bespreken.

Is zijn vader trouwens ook opvliegend? Dan man er ook iets in de genen zitten, wat niet wegneemt dat dat met goede begeleiding en oefening wellicht om te buigen is.

Suze en AnneJ

Ja zijn vader is ook een beetje opvliegend en houdt zich ALLEEN maar met zijn eigen zaken bezig en toont geen interesse in zijn zoon's dagelijkse bezigheden bijv. school prestaties, sporten e.d.
En wat het heel erg is dat zijn vader met oudervervreemding zijn woede en frustraties uit. Ik heb hem al een paar keer hierop geattendeerd, maar helaas!!!

Inderdaad dat een ouder het beste voorbeeld voor een kind is, is daar geen twijfel aan. En ik zie ook dat mijn zoon de karaktereigenschappen van ons beiden heeft....
Het is ook heel lastig om je kind te resetten als hij uit een omgeving komt waardoor hij door negativiteit beinvloed wordt. Ik hoop idd dat hij meer gaat begrijpen wanneer hij wat ouder is.

3e persoon

als je denkt dat het daar vandaan komt, en dat lijkt me ook heel plausibel, is het misschien goed dat hij tegen iemand anders z'n hart kan luchten, bv bij een psycholoog. Het is onvermijdelijk dat hij ook jouw irritatie voelt over je ex en zit in een heel lastig parket ivm zijn loyaliteit, daarom denk ik dat jij dit niet alleen kan oplossen.

Verder kan je misschien eens lezen in 'het explosieve kind' (een ooler- bestseller) of je daar tips uit kan halen.

Sterkte, het lijkt me heel moeilijk die worsteling te zien bij je kind.

afgeven op de ander

Als de kinderen hun vader afgeeft op mij, of op andere mensen die zij kennen, dan geef ik aan dat dat niet zo hoort, dat is niet prettig en niet nodig, doe jij het maar niet zelf. Praat jij maar gewoon goed over andere mensen, over de leuke dingen die je samen meemaakt.
Ik doe dan ook mijn best om de leuke dingen van hun vader te benoemen en de goede herinneringen die er ook zijn.
Soms spreek ik vader ook tegen. Dat is niet leuk voor de kinderen als je zo negatief over mij of anderen, of over de kinderen zelf, praat. Bedenk hun goede dingen en zeg daar wat van. En ook naar vader spreek ik goed over andere mensen.
Ik relativeer: mensen zijn geen robotjes. Er gaat heus weleens iets fout. Verder zijn het prima mensen.

herkenbaar

Hoi

Voor mij herkenbaar. Mijn zoon kan ook niet tegen zijn verlies, lage frustratietolerantie enz. Ook twee jaar speltherapie. Van speltherapie zijn we wijzer geworden in de zin van: accepteren van zijn karakter en tips voor ons. Echter, we zijn nu met een kindercoach bezig en dat helpt hem pas echt. Want nu moet hij echt zelf aan de slag om dat kleine stukje 'oplossen van conflict/vervelende situatie'. Hij moet het zelf willen en doen.
Verder is het voor ons duidelijk dat we vol goede tips en oplossingen zitten voor hem, maar dat hij dat meer ZELF moet bedenken. Dus fijne gesprekken met veel stiltes in het begin.
Wat voor jouw zoon belangrijk is, is dat je hem accepteert zoals hij is. Dus met het karakter van de man van wie je gescheiden bent. Dat lijkt me extra belangrijk voor jouw zoon.
Ik hoop dat je hier wat aan hebt.

Het klinkt alsof

Jij nog boos bent op de vader. Als ik dat door 20 regels tekst lees, zal je kind dat ongetwijfeld voelen.
Loes