Mijn zoon wil geen vriendjes meer zijn met een ander kind maar moeder vriendje begrijpt het niet?
vorg jaar had mijn zoon van bijna 5 een vriendje uit de klas, het is een marocaans jongtje die niet heel erg goed nederlands spreekt, en zijn mama ook niet.
\Ze spraken ook weleens na school af. Ik denk zo eens in de 3 weken.
Nu vind mijn zoon hem ineens niet meer leuk. En het jongetje en de mama vragen regelmatig naar een speelafspraak. Mijn zoon zecht dan, nee ik heb het druk. Zijn mama vraagt steeds vaker aan mij of het kan. Dan zeg ik camiel wil niet, hij vond het de laatste keren niet zo leuk denk ik en hij wil niet sorry. Vanmij mag het maar als hij niet wil houd het het op.
Nou ja dacht ik dat moet wel duidelijk zijn. Maar ze blijft vragen en vroeg nu ook waarom zijn zoon niet op mijn zoon zijn feestje mog komen. ze zijn toch vriendjes?
k weer uitgelegd rustig en eenvoudige woorden gebruikt.
Ja ja ok zecht ze dan.
Maar gisteren zij ze dat haar zoon toch wel heel graag op mijn zoon zijn feestje zou willen komen.
Ik nog met mijn zoon er over gehad, maar hij wil het echt echt echt niet. Tja het is zijn feestje. Hij wil ook niet dan een andere dag of op het famillie verjaardags feest. Hij wil gewoon niet. Echt niet door of om mij, ik vind het een lief jong. Hoe krijg ik dit nu duidelijk want ik houd niet van het gezeur elke dag, ik voel me er niet fijn bij. Niet bij het gezeur, en heb ook het gevoel dat ik iemand afwijs, en dat vind ik geen fijn gevoel.
Moeilijk he
Hoi,
dat is heel moeilijk idd als de communicatie niet goed verloopt.
kan je niet vragen of juf helpt bij het uitleggen?
het is tenslotte je kind die het niet wil, niets om je voor te schamen, niet dat je iemand afwijst. kinderen willen wel of niet met elkaar spelen,dat kun je toch niet afdwingen
Lastig
Kan het misschien zijn dat er vanalles meespeelt; ook het verschil in cultuur ? Ik kan mij voorstellen, althans dat heb ik zelf zo meegemaakt, dat iemand de leefwereld van kinderen niet kent zoals in onze cultuur gangbaar is en vanuit de andere cultuur alles maakbaar acht. Maw ik bedoel te opperen dat deze moeder, wat jij ook uitlegt, niet begrijpt en niet zal kunnen begrijpen wat jouw beeld is bij een kinderafspraak en dus denkt ze dat het komt omdat jij niet wil itt wat jij zegt en waar is: je zoon wil niet. En dat het drammen eigenlijk een poging tot overtuigen is ? Daarbij kunnen ook andere motieven spelen als dat ze wellicht contact met jou wil of graag om en om een mogelijk wil om op elkaars kinderen te passen om een vrije middag te hebben of dat ze zich afgewezen voelt via jouw kind naar haar kind naar haar.
Ik denk dat wat je ook uitlegt het niet aankomt tenzij je jezelf moet dwingen iets te zeggen als 'nee, ik wil niet". Zelf zou ik dat nietwillen moeten zeggen.
Eens
Je zal het duidelijk moeten maken. Aangeven dat je kindje niet wil maar jij wel, dat is verwarrend. Want daardoor geef je hoop. Het is niet in alle culturen normaal dat een kind bepaalt wat er gebeurt. Dus als jij ja zegt dan kan die moeder het heel raar vinden dat haar zoon toch niet mag komen. Jij vindt het toch goed?
Dus niet langer twee verschillende berichten geven. Komt ze nog een keer dan gelijk zeggen "Nee, helaas het kan niet".
Maar waarom?
Waarom wil je zoon opeens geen vriendjes meer zijn? is er iets gebeurd? hebben ze ruzie gehad? Vind het jongetje niet dezelfde dingen leuk als je zoon?
Als het om een van mijn kinderen zou gaan dan zou met ze praten over waarom ze x nu opeens geen leuk vriendje meer vinden. Als daar een goede reden voor is dan snap ik dat maar als ze niet echt een reden hebben dan zou ik x toch wel weer een keer laten komen. Ik zou hem dan ook op het feestje uitnodigen.
Ik snap dat je geen vriendjes meer kan zijn als het andere kind niet aardig is. Ik snap ook dat samen spelen niet leuk is als je niet met dezelfde dingen wil spelen. Als mijn kind echter geen reden heeft om niet meer met x te willen spelen dan zou ik x toch een keer bij ons laten spelen en dan observeren hoe het gaat. Ik zou wel de reden willen weten.
Heeft dat jongetje wel veel andere vriendjes? Als dat niet zo is dan zou ik hem toch op het feestje laten komen. Ik vind ook niet dat een kleuter dat allemaal zelf mag beslissen.
Tja
wat is er gebeurd, niet zo veel geloof ik.
De eerste 2 keer spelen was heel leuk hier. Daarna zag ik dat mijn zoon zich een beetje begon te ergeren. Het jongetje speelde niet samen, maar waar hij zin in had. Het lukte mij ook niet ze iets samen te laten doen. De laatste keer begon het jongetje te vragen of mijn zoon wilde logeren.
Nou dat wil hij niet, die wil zoizo niet logeren. Dat zij hij, maar het jongetje zij dus na veel over en weer gepraat, dus jij komt wel logeren.
Mijn zoon antwoorde, jij praat teveel en luisterd niet.
En zo gaat dat ook op het schoolplein verteld hij, jongetje vraagt aan mijn zoon en een ander mag ik mee doen, ja mag, maar dan wil hij niet mee doen dan wil hij met zijn allen wat anders doen.
Dan vraagt hij weer of hij wil afspreken, mijn zoon zij nee kan niet ik moet ergens heen (bieb). Ik ook zecht het jongetje dan. Nou ja zo zijn er wal meer van die voorbeelden te noemen. Tja ik geloof dat dit soort dingen (ook niet zo belangrijk allemaal)hem vorgjaar niet zo erg opvielen, en nu ergert hij zich suf aan deze dingen. Het jongetje heeft trouwens wel vriendjes, in de klas en in de buurt, dat is het punt echt niet. Tja misschien het de volgende keer houden bij het zinnetje, hij wil het echt niet, sorry. Nee ik vind niet dat ik hem toch moet uitnodigen op zijn feestje, mijn zoon heeft er denk ik door kleine ergernissen geen zin meer in, niet door een ruzietje of voorval.
Bedankt voor de reactie's, ik zal nog eens nadenken op wat voor manier ik duidelijker kan zijn tegen de mama.
Tja
Als je zoon niet wil, om welke reden dan ook, dan houdt het gewoon op. Ik zou het gewoon rustig blijven herhalen tegen de moeder hoor. Misschien heeft ze hetzelfde euvel als haar zoon, luistert ze niet echt 
