Niet avondeten wel honger

Tja cobi,

misschien deed ik iets te rooskleurig. Ik wil ook niet zeggen dat die van mij altijd maar alles opeten. En ze worden ook heel blij van een saucijsje met 'gewoon groente en aardappelen'. Maar dat is tot op zekere hoogte hun probleem. We wonen met zijn 5-en in huis, en ik probeer het qua koken zo te doen dat iedereen ongeveer even vaak aan zijn trekken komt qua favoriet eten. En de keren dat je dan wat pech hebt, Tja, jammer dan. Eet je wat minder, pluk je zonder gemor of gemekker die champignons eruit. Mijn ervaring is (en die is idd vast niet universeel) dat ze zo langzamerhand toch wat meer dingen 'best ok' gaan vinden. Maar zelfs als dat niet zo is is in elk geval de stemming aan tafel een stuk beter. (mijn middelste is de kieskeurigste, en die meldt nog best regelmatig als ie hoort wat we eten iets in de geest van 'jammer' of 'mwah'. Tja, so be it, de volgende dag staat er vast weer een lapje vlees met puree en groente op het menu. Of de dag daarna. Je kunt niet altijd alles hebben toch?)

Ingrid

Ik doe het eigenlijk net zoals jij,maar de een proeft makkelijker en lust meer verschillende dingen dan de andere twee,ik weet niet of je daar als ouders nou zoveel de hand in hebt.Je kunt je best doen,maar een echt kieskeurige eter zal dat altijd wel een beetje blijven,denk ik!
Groetjes,bastet

Ingrid

"ik moet zeggen dat ik met mijn methode zeldenchagerijnige hoofden had en heb aan tafel."

Dat lijkt me een wezenlijk verschil. Want wij werden echt zo naar van dat gezeik en gemier over dat eten: moet ik dit ALLEMAAL opeten mama? Ik kan het niet doorslikken. Ik hoef niet meer. Moet dit stukje ook nog? Enz. enz.

Misschien ook een verschil: wij zijn met z'n drieën, dan is een miezemuizend kind wellicht een stuk overheersender aan tafel dan als je met z'n vijven bent, waarvan één zit te priegelen / friemelen, wat voor woord had je daar nu voor? In elk geval: bij ons is de rust weergekeerd toen we duidelijk dat ene hapje hebben ingesteld. Als we nu boerenkool eten, hebben we niet meteen een dochter tegen het plafond van ellende - ze eet heel snel één hapje, flinke slok water erachteraan en dan pakt ze een boterham. Iedereen tevreden en we kunnen tenminste over iets anders praten (dat vond ik ook altijd zo vervelend, dat dat eten dan de hele maaltijd onderwerp van gesprek was).

Overigens vind ik niet dat onze methode nou zo super is, of per definitie voor alle kinderen en ouders het fijnst. Ik denk dat ook mijn dochter (die inderdaad helemaal geen super-uitzondering is) sneller aan meer smaken zou wennen als we wat strenger zouden zijn. Maar wij hebben die ellende daar gewoon niet voor over.

En oja, ook wezenlijk: we zien met onze langzame methode wel effect. Haar smaak is duidelijk in beweging. Ze eet gevarieerder dan een jaar geleden. Ze eet nu op haar achtste ook al flink meer dan jouw schoonzus op haar vijftiende. Opvoedkundige misser, ben ik met je eens. Elke dag sla en boontjes geven is NIET mijn methode

Nog even over vroeger, omdat je er naar vraagt: ik moest mijn bord leegeten. Het was een duidelijke regel, er lag niet overdreven veel op mijn bord en mijn ouders bleven altijd vriendelijk. En toch heb ik daar nare, echt afschuwelijke herinneringen aan. Niet alleen aan dat kleddertje spinazie dat me mismoedig zat aan te staren, maar vooral aan mijn machteloosheid: mijn maag rammelde, maar dit kreeg ik niet weg. Zo frustrerend. Mijn smaakpapillen trokken het gewoon niet, of zo. Uiteindelijk at ik het dan toch wel op, maar wel met een rotgevoel, zowel fysiek als mentaal. Tja, die herinneringen hebben natuurlijk ook wel iets te maken met hoe ik nu met dochters smaakpapillen omga.

groet!

Lou

Bastet,

bastet: 'maar een echt kieskeurige eter zal dat altijd wel een beetje blijven,denk ik!'

Vast. Maar als de consensus is dat je daar met mate rekening mee houdt, en er aan tafel niet dagelijks over zeurt, dan scheelt dat al een hele hoop. En hoe lullig het ook is, 'niks lusten' is een handicap, vooral als je ouder wordt en regelmatig eens ergens anders aan tafel schuift (of ook weleens uit eten wil). Het is alleen al daarom handig en slim om regelmatig eens iet 'anders' uit te proberen, of om gewoon te leren dat je best een beschaafde portie naar binnen kunt werken van iets dat niet echt helemaal je smaak is, zonder dat je daar nou onmiddellijk een drama van maakt. Dat is het doel waarnaar we hier streven, zeg maar.

Ingrid

Ingrid

mee eens,al moet ik er wel bij zeggen dat ik weet,uit eigen ervaring,dat een kieskeurige eter zijn als kind,niks zegt over later.Ik lust nu heel veel,maar in de periode dat ik thuis woonde,was ik echt een kieskeurige eter.En dat lag niet aan de kookkunst van mijn ma,integendeel.Ik heb hier ook een zeventienjarige puber die kieskeurig is,alleen al omdat hij niet dol is op warm eten.Komt goed,weet ik..
Groetjes,bastet

Wij noemen het

vooropgesteld: ik heb geen erg moeilijke eters. Wel een beetje Sinds dochter in een studentenhuis zit, is het over. Daar eet ze de wonderlijkste dingen Dieet *naam uni* noemen wij het

Tirza

Naamuni

Klinkt een beetje als die vijfde Japanse smaak naast zout, bitter, zoet en zuur. Wat was het ook al weer... [even googlen] oh ja, Umami.

Komt wel goed met je dochter!

Chris

Leren eten

Iemand sprak in dit draadje over Afrika en verwend gedrag. Zouden die afrikaanse kindertje nu zonder mokken een bord zuurkool weg eten?

Onze afspraak

Mijn kinderen hebben eigenlijk altijd gegeten wat de pot schaft. We hebben 1 afspraak en dat is: altijd eerst 2 hapjes proberen (2 hapjes want de 1e is altijd vreemd en niet lekker)Lust j ehet dan echt niet dan mag je het laten staan. Maar na een tijdje (maanden of weken)wel weer proberen.
Hierdoor eten mijn kinderen bijna alles! De oudste lust geen warme ananas, de jongste lust geen champignons.

Het probleem waar we nu tegenaan lopen is dat onze zoon altijd honger heeft. Als hij zijn zin zou krijgen zou hij na 15.00 uur meteen aan het eten slaan tot het avondeten aan toe en dan geen honger meer hebben.
Hij sport 2 avonden in de week en op zaterdag, verbrandt dus best veel, en is ook altijd in beweging, maar wwe moeten wel uitkijken dat ie niet te zwaar wordt.
Op dit moment hebben we afgesproken dat ie om 15uur wat fruit mag, alleen op woensdag mag ie dan wat lekkers. En in het weekend wat chips. Lijkt heel streng, maar beide kinderen hebben aanleg om snel aan te komen en ik wil toch graag voorkomen dat ze zo meteen dik zijn.

Hoe zouden jullie dit oplossen?

Rivala

Rivala, je zegt: "Hierdoor eten mijn kinderen bijna alles!". Hmmm, hoe weet je dat? Hadden ze met een andere aanpak dan minder makkelijk gegeten? En is die aanpak bij alle kinderen geschikt? Ik vrees dat het toch ook voor een deel kindafhankelijk is, hoewel ik me best in je aanpak kan vinden. Wel is het hier 1 hap proeven en geen 2 happen.
Een hongerig kind heb ik hier ook. Dan mag hij dus brood of een appel. Onbeperkt, want erg dik is ie niet. Verder mag hij elke middag chips en een snoepje. Doen we dat niet, dan vreet hij tegen half 6 de pan bijna op van de honger. En om 20.00 heeft hij alwéér honger. Het zal de groei wel zijn.

Chrish

Haha, daar kon ik op wachten he? Elke dag chips komt doordat wij hier onverbeterlijke snoepkonten zijn (ik ook). Maar we nemen het meestal in een klein bakje, geen heel zakje. En soms nemen we toastjes met franse kaas of paté, ook lekker.

Rauwkost

Hier zetten we einde middag een schaal rauwkost neer met wortels, komkommer, cherry tomaatjes e.d. en soms ook nog fruit (krijgen ze al mee naar school als tussendoortje voor de ochtend). Groot voordeel is dat de kinderen daar altijd lekker van eten, het gezond is (ook voor de tanden) en dat de druk van het groente eten bij het avondeten eraf is.
Chips hebben we zelden of nooit in huis. Ik vind dat echt iets voor bijzondere gelegenheden en niet voor iedere dag.
Elisabeth.

Guinevere

Ik weet niet of het bij elk kind zou werken, maar wat in mijn omgeving opvalt is dat veel ouders hun kindere hun zin geven zo gauw ze zeggen dat ze iets niet lusten. En dat daardoor hu kind het gewoon niet eet zonder het ooit geproefd te hebben. Geregeld krijg ik kinderen hier te eten die moeilijk doen over wat sla of macaroni met saus of kruiden... Ik sta er dan van te kijken dat soms kinderen d esimpelste dingen niet eten.
En ja ik denk dat als ik mijn kinderen altijd hun zin had gegeven ze bepaalde dingen niet zouden eten. Zo heb ik ooit een heftige strijd gehad met mijn dochter over spruitjes, huilen huilen.... totdat ze het toch proefde en ze het toch heel lekker vond, Was ik die strijd niet aangegaan dan had ze ze nooit gegeten..

Rivala

Zoals ik hier al eerder heb gezegd,mijn oudste kind eet alles,mijn jongste is een moeilijk eter.Ze hebben allebei dezelfe ouders en krijgen dezelfde opvoeding.Maar jongste lust het echt niet.Ik denk dat als ik hem dwing zijn afkeer voor het eten alleen maar erger wordt.We laten hem wel proeven en gaan wel steeds een stapje verder.en dat gaat goed.Hij gaat nu zelf al vragen om te proeven,omdat hij groot wil zijn.Hij weet ondertussen dat het de bedoeling is dat hij over een paar jaar gewoon alles met ons mee eet en daar doet hij zijn best voor.
Wat voor jou misschien simpel is om te eten ,is voor mijn zoontje moeilijk.B.v rijst.....rijst is niet vies,smaakt bijna naar niets,maar mijn zoon kan niet tegen die korreltjes in zijn mond.Nu eet hij al rijst met veel saus,b.v ragoet of kip madras.
als je zef een makkelijke eter bent en je kinderen zijn makkelijk eters dan is het misschien moeilijk om te begrijpen dat een kind niet alles lust of wilt eten.Maar je hebt dit als ouder niet altijd in de hand ,hoor.Want dan had mijn zoontje nu ook gewoon al alles met ons meegegeten.Was voor mij een stuk gemakkelijker geweest.