niet bij een ander willen spelen
Onze zoon van 4,5 vindt bij een ander spelen erg spannend. Zo spannend dat hij het eigenlijk niet wil. Alleen als ik erbij blijf kan het net, maar eigenlijk liever niet. Hij kan dan ook best een toestand gaan maken daar.
Nou vind ik het helemaal geen punt als hij met zijn vriendjes altijd hier speelt, maar de vriendjes willen natuurlijk ook wel eens bij hun thuis spelen. Lastig iets vind ik. Want elke keer erbij blijven schiet niet erg op, de andere ouder zit daar ook niet altijd op te wachten.
Nou ben ik nogal van de makkelijkse weg kiezen. Hij is 4, kan zijn hele leven nog bij een ander spelen en trouwens, hij ziet zijn vriendjes ook op school. En het is ook niet zo dat het een sociaal moeilijk kind is ofzo, hij vindt vreemde omgevingen gewoon lastig.
Ik weet dat meer kinderen op deze leeftijd hier moeite mee hebben, maar ik zie ook op het schoolplein ouders vreselijk moeilijk doen om toch een speelafspraak voor mekaar te krijgen.
En dan vraag ik mezelf toch af of ik zoon tekort doe als ik denk dat het vanzelf wel goed komt.
Hoe denken jullie hierover?
Zelfde gedachte
Ik deed er ook niet moeilijk over. Vriendje ging met ons mee en anders geen afspraak. Vriendje wilde ook wel eens met een ander spelen en bij hem thuis, ook prima. Ik bleef er in ieder geval nooit bij, had ik echt geen zin in. "Wil je niet mee? Prima kerel, dan gaan we naar huis." Komt inderdaad vanzelf goed. Ik zou niet weten waarom je je kind iets tekort doet. Als het zich niet vanzelf oplost voor zijn 16e kan je altijd nog zien.
4,5 is ook nog erg jong
Het is tegenwoordig trent om maar elke dag met andere af te spreken.
Je lijkt er niet bij te horen als je daar niet aan mee doet.
Dit is iets van de laatste tijd.
Mijn oudste kinderen zijn uit de jaren 80-90, toen kwam dit met vriendjes en vriendinnetjes afspreken pas echt goed op gang in groep 4. Ik zou me er maar niet teveel zorgen over maken.
Soms toch meegaan
Mijn kinderen hadden/ hebben er ook moeite mee bij een ander te gaan spelen, in groep 1 gingen ze eigenlijk allebei nooit ' uit' spelen, wel bij ons thuis vriendjes mee.
Het hielp bij de oudste heel goed om de eerste keer mee te gaan. Dat deed ik wel alleen bij ouders die ik ook wat beter al kende en bij speelafspraakjes in de buurt, waardoor je zo even op de fiets of lopend mee kan gaan.
Het probleem was vooral dat hij zich geen voorstelling kon maken waar hij terecht zou komen, en als we eenmaal bij betreffende vriendje thuis waren riep hij al: mama, je mag wel weggaan hoor!
De jongste, nu in groep twee, wil af en toe wel, maar is wat gereserveerder. Ik dwing hem niet , maar vraag soms wel of hij niet eens bij die en die wil spelen, als hij gevraagd wordt. En nu wil hij het heel soms wel.
Ik denk dat het vanzelf wel komt, maar ik zie op school dat er altijd kinderen zijn die liefst ergens anders spelen en kinderen die het liefst thuis spelen ( zoals die van mij, ook oudste eigenlijk nog, hoewel hij ook probleemloos meegaat met een aantal vaste vriendjes)
komt nog wel
en anders ga je toch de eerste keer even mee? Heeft hij dat bij alle vriendjes, of zijn er ook adressen waar hij wel alleen wil gaan spelen? Het is wel fijn als je kind ergens gewend is moet ik zeggen, dan kan je ook makkelijk je kind een keer kwijt als je eens een afspraak hebt en hoef je niet direct een oppas te regelen. En anders komt het nog wel hoor. 4,5 is heel jong en nog niet alle kinderen hebben dan al heel erg de behoefte om samen te spelen. En dan nog, niet alle kinderen spreken graag na schooltijd af, ook niet als ze ouder zijn (onze oudste bijvoorbeeld). Kan komen omdat ze zichzelf heel goed kunnen vermaken, maar misschien hebben ze niet zoveel aansluiting met kinderen in de klas.
Hier een zoon van dezelfde leeftijd (jongste kind) die ook het liefst heeft dat kindjes bij hem komen spelen. Maar dat geldt dan alleen voor vriendjes waar hij nog nooit thuis is geweest. Laatst wilde hij graag met een jongetje afspreken, maar het jongetje durfde ook nog niet goed bij ons te komen spelen. Ze wilden wel heel graag met elkaar spelen, dus toen ben ik met zoon naar het vriendje toegegaan en na een kwartiertje weggegaan. Zo kon ik gelijk even zien aan wie ik mijn kind eigenlijk meegaf, en die andere moeder vond het ook leuk om even kennis te maken. Niet zo erg toch?
Lastig
Je kunt het natuurlijk nog wel een half jaartje laten liggen maar als hij wel steeds bij hem thuis wil spelen zou ik daar toch wel een gesprekje over beginnen in de trant van:
X wil ook wel eens ZIJN kamer laten zien.
X wil ook wel eens ZIJN speelgoed laten zien
X wil ook wel eens buiten spelen in zijn straat
Ik wil ook wel eens een keertje rust (!)
Ik houd er gewoon niet zo van als het altijd maar 1 kant op gaat, zowel voor mij als voor de andere kinderen. Ik vond dat mijn kinderen ook moesten leren zich aan te passen in andere situaties maar de vraag is inderdaad: vanaf welke leeftijd?
meegaan
Tis natuurlijk vooral het punt dat niet elke ouder zit te wachten op een moeder die meekomt. Ik vind ook niet elke ouder even leuk
Maar toevallig gaan we as. vrijdag ergens spelen. Bij beste vriendje en ik drink dan lekker thee met de moeder.
Dat iets 1 kant opgaat maakt mij trouwens helemaal niets uit. Dochter heeft een vriendinnetje waar gewoon nooit gespeeld kan worden. Daar kan dat kind ten eerste niets aandoen en wat kan mij het verder schelen?
Maar zoon mag natuurlijk heus wel leren dat het voor een ander ook leuk kan zijn om zijn of haar huis te laten zien. Maar op dit moment is hij een echte kleuter die denkt dat de wereld om hem draait.
Dendy
Juist
Het is geen punt als een kleuter nog niet ergens ander kan/wil spelen. Ik weet dat onze oudste het ook niet zo graag wilde in het begin, ik heb toen eerst een kopje thee daar gedronken en ben daarna weg gegaan. Toen hij het eenmaal gewend was (2 vriendjes), was het verder geen probleem meer. Inderdaad uitleggen dat het voor Vriendje ook wel leuk is om eens bij hem thuis te spelen.
Bij Middelste ben ik ook een keer thee gaan drinken bij een speelafspraak. Compleet met de andere 2 kinderen erbij 
. Jongste had er geen moeite mee, die speelt het liefste ergens anders.
Maar forceren, dat lijkt me op deze leeftijd niet nodig, het komt anders vanzelf wel.
Geeft toch niet?
Is het je oudste? Mijn oudste (nu 7) had dit namelijk ook. Dus eerst kwam iedereen hier spelen en als een vriendje dan een keer of 3/4 was geweest dan ging hij bij het vriendje spelen. Maar ik zorgde ervoor dat het afspraakje dan niet te lang duurde, van half 4 tot 5 ofzo.
Mijn jongste is nu 4,5 en heeft hiet helemaal geen problemen mee. Hij heeft natuurlijk al veel vriendjes van zijn broer zien komen en gaan en vindt speelafspraakjes iets heel gewoons. Ik merk wel dat zijn kleutervriendjes die de oudste thuis zijn het ook moeilijk vinden.
Geeft niks, komt vanzelf goed.
Gaat vanzelf over
In groep 1 wilde mijn zoontje ook nooit bij een ander spelen maar hij is nu 6 en het gaat prima. Geniet er nog maar van dat ie nog graag bij mama is en nodig gewoon vriendjes thuis uit!
Komt vanzelf
Dochter hier was erg makkelijk met bij anderen spelen. Ik hoefde eigenlijk nooit mee. Andersom kwam er weleens een moeder mee met een meisje dat dit niet zo goed durfde. Vond ik geen probleem.
Zoon vond het allemaal wat spannender. Aanvankelijk speelde hij maar bij 1 vriendje thuis, daar kwam hij met mij al regelmatig omdat dochter en broer van het vriendje ook samen speelden en we als moeders ook met elkaar omgingen. Andere vriendjes speelden eerst bij hem en daarna bracht ik hem bijv. bij het vriendje. De ene keer durfde hij dan wel te blijven, de andere keer ging hij na een half uurtje weer met me mee terug. Beetje afhankelijk van de situatie. Als mensen bijv. een hond hadden ging hij liever weer mee. Inmiddels speelt hij (is nu 9) overal, maar nog steeds liever niet bij mensen met honden.
ik zou zeggen:
Nu is het nog niet zo belangrijk maar hij moet er wel naar toe groeien. Jed moet er ook met hem over praten. Je kunt bijv. met hem afspreken: als je 5 bent gaan we om en om bij iemand spelen of thuis spelen. (dus de vorige keer bij jou dus nu bij het andere kindje) En dan kun je van te voren afspreken met een van de ouders van bij voorkeur iemand met wie hij goed kan, dat je de eerste keer wel een keer meekan. Of dat je alleen even meegaat en dan wel even een boodschapje gaat doen zodat hij een deel van de tijd alleen ergens speelt. Zoiets. In stapjes dus!
ach
Ik vind 4 jaar ook erg jong om al zo zelfstandig te moeten zijn. Natuurlijk is het handig als hij het op termijn leert. Maar dat kun je ook rustig opbouwen. Eerst bij de buurjongen, of bij een neefje, of een andere plek waar je hem makkelijk kunt ophalen als hij weg wil. En als hij eenmaal op een leeftijd is dat hij niet meer gehaald en gebracht hoeft te worden, gaat het vanzelf makkelijker. Een vriendje staat een keer bij hem voor de deur, hij loopt of fietst een keer met een klasgenootje mee naar huis. Gewoon ongeforceerd.
