Normaal of niet

niet mijn zoon maar een ander kind van 6 houd erg van computerspelletjes. Heeft ineens bijna nergens meer zin in. het vriendje en mijn zoon kunnen het niet snel eens worden over wat ze gaan spelen. Het vriendje zegt heel vaak nee geen zin, en als ze niet mogen op wii of ds, dan komt het uit op praten over computer helden, krachten verzinnen, of uitleg en weetjes over een bepaald spel. Zelfs in de speeltuin spelen ze computer helden, het gaat dan over vechten, verslaan van enz. geen ander buurtkindje incl mijn dochter kan er aan deelnemen want ze snappen het niet, of doen steeds verkeerde dingen die er niet bij horen. In heel zijn houding zie je dat hij dat computerpoppetje in zijn hoofd heeft, als hij boos is doet hij net zo, als hij rent rent hij net zo enz enz. De ene keer doet mijn zoon vrolijk mee, de andere keer zie ik ergernis, en zecht hij later ook dat het hem niet zo beviel.en ik erger me er ook een beetje aan. Alsof hij er helemaal door opgezogen word, en er bijna niets anders bestaat, hij is bijna in zijn favorite figuurtje veranderd. Ik wil niet dat mijn zoon ook die neiging gaat vertonen (wat tot op hede niet zo is gelukkig, want ik weet het niet maar vind het niet echt normaal) Nu had ik dus het volgende bedacht, meestal zijn we van 4 tot 5 in de speeltuin te vinden, vaak zijn er veel kinderen buiten rond die tijd, waar niet mee gespeeld word want hun (vriendje en zoon) zitten in hun verhaal.Nieuwe regel, je mag in de speeltuin
Wel af en toe, maar zeker niet altijd, computerspelletjes naspelen, ik wil ook zien dat er gewoon geklommen, gevoetbald, gerent, geschommeld en gespeeld met andere kinderen word, anders word je wereld veel te klein een zeidig of wat dan ook. Mijn zoon vond het een goede oplossing (ik ben vaak ook in de speeltuin omdat zijn zus (die niet mee mag doen , want ze doet het steeds verkeerd) nog niet alleen buiten kan spelen. Mijn zoon kwam naar me toe en zij dat zijn vriendje zij dat ik niet te vertellen had wat zijn vriendje wel of niet mocht en dat hij gewoon zijn favoriete figuurtje wilde zijn, waarop ik zij, ja dat is waar daar heb ik niets over te zeggen. Maar jij weet waarom ik heb het er met jou over gehad, en jij was het er meeens. Waarop de moeder me vreemd aankeek, en na wat uitleg van mij haar lippen stijf op elkaar hield, waarbij ik het idee kreeg dat ze dacht wat een onzin. Mijn vraag is het onzin wat ik zeg, en moet ik ze laten doen waar ze zin in hebben en zie ik spoken. Of is er iets voor te zeggen hier nu wat regels in te maken. Natuurlijk hebben we regels qua gamen in huis, niet meer als 1 uur per dag (haalt mijn zoon niet) en als er vriendjes zijn mag het bijna nooit of maar even van mij.