Onhandelbaar gedrag

Ik herken echt heel veel in je verhaal. Bij mijn zoon was (achteraf gezien) de oorzaak van het extreme gedrag kindeigen problematiek zoals ADHD en ASS in combinatie met de scheiding. De wereld begrijpen was al enigszins lastig voor hem in ons basisgezin. Na de scheiding kon hij gewoon de totaal veranderde situatie en gezinsdynamiek van in twee huizen wonen met verschillende regels en verwachtingen niet aan. Ook bij ons werd het gedrag vele malen erger na de scheiding. Mijn ex en ik konden niet op 1 lijn komen voor wat betreft opvoeding, hulpverlening en scholing, (ik ben niet voor niets gescheiden) wat de chaos voor zoon nog vergrote. Mijn zoon had ook de woorden en de vaardigheden (nog) niet om ons te vertellen hoe hij zich voelde. Hij wist zelf niet eens wát het precies was dat hij voelde, hij voelde zich gewoon vreselijk en hij kon het alleen maar uit allemacht uit zijn lijf gooien naar de buitenwereld toe. Helaas is dat destijds niet herkend door ons en de hulpverlening. Er is vooral ingezet op het reguleren van zijn gedrag. De oorzaak weet ik nu, lag ergens anders. Er kwam pas rust, vele jaren later, toen hij er zelf voor koos in 1 huis te gaan wonen en de andere ouder regelmatig te bezoeken. Hij is nu net in de twintig en hij is een vrolijke, lieve en wijze jonge vent geworden, hij studeert, heeft een leuke vriendin, het gaat nu heel goed met hem. 

Overigens kan ik uit ervaring zeggen dat kinderen zich in een andere setting anders kunnen gedragen. School is een gedwongen setting waar in de eerste plaats geleerd moet worden. Er is geen tijd voor individuele begeleiding. Bij familie, vrienden etc is het een vrije setting waar geen druk is en waar gezellige dingen gedaan worden met hem.  Dat kan veel verschil maken. 
Nog een tip : af en toe oordoppen in doen om het geschreeuw en gescheld te dempen waardoor voor jou de scherpe kantjes ervan af gaan kan even verlichting van de stress geven. 

Wat is de reden dat jullie zoon nog niet naar speciaal onderwijs gaat? Als ik het verhaal zo lees, had hij daar al lang moeten zitten. Dat had uitval op school voorkomen lijkt me. Maar goed, dat is achteraf natuurlijk makkelijk praten. Ik hoop dat daar nu aan gewerkt wordt.

Jeugdzorg lijkt me voor nu de eerste die jullie kunnen helpen.
Helaas hebben de meeste mensen een ontzettend negatief beeld over jeugdzorg (en dat heeft een reden, dat realiseer ik me), maar zij kunnen wel echt goede hulp bieden in situaties zoals die van jullie en hebben ook de juiste lijntjes met instanties die jullie waarschijnlijk nodig hebben.

Ik zie aan de andere kant hoe schadelijk dit soort situaties zijn voor een kind, wij zijn pleegouder van een kind met een vergelijkbare achtergrond, en ik word er heel verdrietig van dat dit zo aanmoddert. Dat is niet goed voor het kind en ook niet voor jullie.

Wat een verdrietige situatie. Zo te lezen heb je alle mogelijke lijntjes al uitgegooid en kan je nu niet meer doen dan afwachten en achter die lijntjes aan bellen om de boel te bespoedigen. Misschien kan je huisarts/school/hulpverlening daar ook iets in betekenen? 

Tussendoor zou ik me richten op overleven. Probeer te bedenken hoe je voor jezelf (en eigenlijk ook voor de rest van je gezin) kan regelen dat jullie af en toe even uit de stress zijn. Want op deze manier lukt het je waarschijnlijk amper om je eigen gedachten af te maken en daardoor kom je geen stap verder in het verwerken van je eigen gevoel. 

Je schrijft dat jullie gescheiden zijn. Hoe is de zorg tussen jullie verdeeld? Is het mogelijk om het zo te regelen dat je één of een paar dagen per week 'vrij' hebt om op adem te komen? 
Verder zou je voor de kinderen kunnen denken aan dingen als logeren, een sport of scouting. 

Helaas weet ik wat het is om een zorgintensief kind te hebben. Onze oudste heeft epilepsie en werd al op kleuterleeftijd vanwege zijn explosieve agressieve gedrag opgenomen in een epilepsie kliniek voor behandeling en diagnostiek. Hij is daar toen een half jaar geweest. Afschuwelijk natuurlijk, maar het heeft gewerkt (daarna wisten we wat er aan de hand was en hoe we hem zo goed mogelijk konden begeleiden). Bovendien was het een time-out die we op dat moment ook echt nodig hadden. We liepen op ons tandvlees. De zorg om hem is ontzettend zwaar, voor het hele gezin. Onze andere kinderen hebben hier ook van jongs af aan professionele hulp voor gekregen. 

Heel veel sterkte in elk geval 

Oh, en laat je niet gek maken door opmerkingen hier of je eigen gedachten achteraf over wat je wellicht anders had kunnen doen. In het verleden deed je namelijk wat toen het beste was. 

Jeugdzorg wordt hier denk ik als verzamelnaam voor jeugdhulpverlening gebruikt. Jeugdzorg bestaat niet als organisatie. Je hebt in de meeste gemeente jeugdteams die in eerste instantie de aangewezen organisatie zijn. Zij kunnen opvoedondersteuning bieden maar er is ook vaak wel een psycholoog in zo een team. Nou staan ze wel al op de wachtlijst voor diagnostiek. Wellicht kan het jeugdteam in contact met de jeugdggz organisatie om te kijken of hij omhoog kan op de wachtlijst. Niet meer naar school gaan is hier zeker wel een goede reden voor. Misschien leerplicht hier ook nog iets in betekenen. 

Wat je nog zou kunnen doen ter ontlasting van jezelf is via het wijkteam huishoudelijke ondersteuning vragen en wellicht een kindercoach voor je zoon waarmee hij elke week even een paar uurtjes iets leuks kan gaan doen. Dat is een heel stuk laagdrempeliger qua wachtlijsten. 
Mijn schoonzusje en zwager hebben zo ook een tijdje hulp gehad omdat ze er zelf helemaal doorheen zaten. Neefje bleek uiteindelijk een combi van ASS/ODD te hebben. Ook veel schooluitval tot uiteindelijk thuiszitter. 

Zo kan je iets meer ademruimte krijgen en die aandacht aan jezelf en je andere kind geven. En zorg ook dat je je eigen dingen doet waar je plezier uithaalt. 

Ach lieve TO, wat een onmacht klinkt er door in je berichten.

Ik heb een aantal jaar gewerkt op een residentiële groep binnen de jeugdhulpverlerlening. Wij hadden twee groepen met specifiek jonge kinderen (zoals die van jou) die om uiteenlopende redenen (tijdelijk) niet thuis konden wonen. We hebben ook regelmatig deeltijd plaatsingen gehad, waarbij het kind dus een deel van de week bij ons was en een deel thuis. Dit waren vaak vrijwillige plaatsingen waarbij ouders zeer betrokken waren. Ik weet dat een 'uithuisplaatsing' (tussen aanhalinstekens, want eigenlijk zou het in dit geval meer een zeer intensieve vorm van vrijwillige hulpverlening zijn) heel heftig voelt. Vaak lopen ouders al jaren op hun tandvlees en hebben ze het gevoel dat ze hun kind 'weg doen'. Ik heb het echter vaak goed zien gaan. Juist omdat het voor iedereen meer rust kan geven.

Bij ons was er naast behandeling voor het kind ook altijd intensieve begeleiding en behandeling voor de ouders. Zeker wanneer het perspectief was dat het kind na behandeling weer naar huis zou gaan.

TO, neem contact op met de hulpverlening die nog betrokken is of anders met je huisarts. Spreek uit dat je bang bent dat je de veiligheid thuis voor zowel je oudste (angst voor fysieke agressie vanuit jullie) als je jongste (onveiligheid door gedrag van broer) niet kan waarborgen. En dat er dus NU hulp moet komen. Het feit dat hij niet meer naar school gaat is een flinke risico-factor en Jan voor hulpverlening een indicatie zijn om (flink) op te schalen.

Mijn man en ik zijn een paar jaar logeergezin geweest voor kinderen met een psychiatrische stoornis of gedragsproblemen, ter ontlasting van de ouders. Wij deden dit via Humanitas maar dergelijke projecten kunnen in iedere regio een andere naam hebben en door een andere stichting georganiseerd worden. Wellicht is er bij jullie in de buurt ook een dergelijk initiatief en is dat iets voor jullie, zodat je af en toe even op adem kan komen.

'Ons netwerk is niet zo heel groot. Althans ik heb meestal het gevoel dat mensen zeggen; laat me maar weten als ik iets kan doen. En wanneer ik dan app of bel en er doorheen zit word het toch als te heftig ervaren.'
Probeer eens om niet te bellen als je er al helemaal doorheen zit, want dat is inderdaad te zwaar. Maar wellicht zijn er hele kleine dingen die je even kunnen ontlasten als je er nog niet doorheen zit, maar waardoor je extra tijd krijgt voor jezelf om te herstellen. Bijvoorbeeld: slaapt hij wel 's avonds? Kan iemand dan eens oppassen, zodat je zelf een keer weg kunt. Of juist overdag, zodat je rustig boodschappen kunt doen of kunt gaan zwemmen. Zoiets.
Ik hoop dat het diagnostisch traject snel opstart.

Tsjor