Straf intrekken
Hallo,
ik baal weer eens van mezelf....
ik hou eigenlijk niet van straf geven,maar het komt helaas geregeld voor dat de twee oudste jongens van 8,5 en 7 jaar iets doen wat niet mag of wat ik niet wil.
een terugkerend iets, bijv. net als vanmorgen. ik heb ook nog een kleine meid van 2. als ik die smorgens ga aankleden zeg ik tegen de jongens: kleed jullie rustig aan, geen ruzie, ik ben zo terug. het gebeurt dus zeer regelmatig dat ze dan toch ruzie maken, gaan gooien met speelgoed en vaak loopt het dan uit de hand zodat eentje huilend naar me toe komt. ik word dan boos en deel een straf uit,omdat ze anders dus niet luisteren.
vanmorgen was ik zo boos dat ik zei dat ze moesten overblijven i.p.v. thuis eten. ik ben dan zo boos dat ik een straf geef die ze niet leuk vinden,logisch.
en achteraf...heb ik dus weer spijt. het liefst trek ik de straf in,maar dat kan niet meer.
dat doe ik ook waarschijnlijk teveel. middelste van 7 zei van de week: maakt me niet uit dat je me straf geeft, je trekt het toch weer in.
dat deed pijn. ik doe dat inderdaad vaak wel en praat er dan over waarom ik boos was en wat we er samen aan kunnen doen.
Is dit nou zo fout? tuurlijk, niet straffen zou beter zijn maar hoe doen jullie dit?
groetjes
Ik zie uberhaupt het probleem niet
in die vergelijking met honden. Mijn hond krijgt een stukje kkas in de training als ie het goed gedaan heeft omdat hij dan veel beter begrijpt dat dat de bedoeling was. Ik zeg ook wel eens goed zo..
Als mijn kind zich boven verwachting gedraagt dan laat ik met een beloning of een compliment zien dat dat de bedoeling is en dat ik dat gezien heb...Maar zo werkt het ook bij de hond. Dat iets dat bij mijn hond werkt bij het kind ook werkt maakt het toch voor het kind niet vernederend.
MIjn hond ent ik in en mijn kind ook maakt dat het voor het kind vernederend?
Mmmm
Hallo,
ik vind straffen en belonen absoluut niet iets vernederends. maar hetligt er uiteraard wel aan hoe je het doet.
belonen met een compliment? kinderen worden daar juist sterk van, een groter gevoel van eigenwaarde bijv.
Ik heb wel gemerkt dat eea erg samenhangt met mijn gevoel en buien. de ene dag kan je uiteraard meer hebben dan een andere.
voel ik me goed, normaal eigenlijk, dan heb ik veel meer geduld en straf ik niet zo snel. voel ik me vermoeid en geirriteerd straf ik snel en zeker met straffen die ik niet waar kan en wil maken. mijn fout dus.
ik heb wel met middelste zoon gepraat hierover, over dat ik straffen intrek en hem duidelijk gemaakt dat ik ook maar mens ben en in mijn boosheid iets zeg wat ik niet zo meen en niet had mogen zeggen.
Hij lijkt het te begrijpen..
moeilijk hoor...
Annemir
ah leuk naar jouw reactie was ik natuurlijk benieuwd.
Je hebt zeker gelijk dat je er op verschillene manieren met straf om kan gaan. De methodes om ouderlijke autoriteit door te zetten(critic, corregeren,straffen en geweld) zijn in het afgelopen eeuw (gelukkig) wat morderner en humaner geworden. Dus zo erg als toen is het niet meer.
Ik neem aan dat je straffen in je relatie met je man wel vernederend zou vinden. Iemand anders schreef al dat deze relatie niet te verglijken is met die van ouder-kind. Ik vermoed dat je net zo erover denkt.
Ja er zijn verschillen tussen volwassenen en kinderen. Kinderen hebben de (beg-)leiding van volwassenen hart nodig. Hier over valt er niet te discusseren! Maar het lijkt mij goed als in deze relatie net zulke waarden en normen gehanteerd worden als we dat onder volwassenen doen. Alleen al vanwege et imitatiegedrag van kinderen.
Ik zal nooit vergeten hoe mijn zoon zijn zusje uitschold met (mijn)woorden.
Ik vind mijn waardering tegenover mijn kind uitspreken is iets heel anders dan een beloning. En ik stem je toe dat dat heel belangrijk is voor het zelfvertrouwen en de eigenwaarde van onze kinderen.
Bij beloning zit er een manipulative gedachte achter en dat vind ik van een heel andere kwaliteit (subject-object) dan je echt gevoelde waardering uitspreken (subject-subject).
Net hetzelfde problem als jij heb ik ook. Als ik moe ben kan ik heel snel ongeduldig worden en zeg/doe ik dinge waarvan ik achteraf spijt heb en duidelijk zie dat het aan mij lag. Hier neem ik nu meer verantwoordelijkheid en ga op tijd naar bed.
...en van mijn echtgenote krijg ik als ik op tijd in bed ben altijd een snoepje omdat ik het als moeder zo goed doe. Daar ben ik heel blij mee!
)))
Dat je zoon je begrijpt is voor mij het beste voorbeeld dat we best meer van ons kinderen kunnen verwachten. Je liet je zien hoe je echt bent en niet in de rol van moeder. Dat is het denk ik wat in zulke gepreken indruk maakt op kinderen. Het is de subject-subject benadering.
En voor je jongste van 2 wens ik je heel veel geduld ook al moet je het 1000 keer herhalen en het vertrouwen dat ze haar best doet om erbij te horen maar tegelijk zich zelf wil worden.
Straf en beloning
Mijn kinderen krijgen straf als ze niet luisteren of misdragen. Ze worden wel beloond als ze goed hebben gepresteerd. Ze kunnen bijvoorbeeld een compliment krijgen als ze uit zichzelf hebben afgewassen of een goed cijfer hebben gehad op school. En om het voorbeeld van Annemir aan te halen: ze kunnen ook een compliment verwachten als ze een keer geen ruzie hebben gemaakt als de moeder een keer niet in de kamer is.
Maar ze krijgen geen beloning als ze vervelend zijn geweest. Het lijkt wel de omgekeerde wereld. Ze weten na een waarschuwing wat de consequentie daarvan is: straf. Op school weten ze ook dat straf het gevolg van klieren is. Waarom kan dat thuis niet?
En naar aanleiding van de vergelijking van belonen van honden en kinderen heb ik nog een vraag: wordt negatief gedrag van honden ook beloond?
Een passende straf is geen vernedering. Het kind weet wat de gevolgen zijn van negatief gedrag. Ook moet je een straf niet intrekken. Je wordt als moeder niet serieus genomen en je verliest het respect.
Ik heb de indruk dat A. Bos nog aan het zoeken is naar de juiste aanpak.
Groeten van Monique, moeder van een zoon van 14 en dochter van 11.
San
Ik vind boeiend om hier met jullie van gedachten te wisselen.
Ja, tussen volwassenen en kinderen zijn verschillen, denk alleen aan het meer aan ervaring. Het kind zou zo de straat op lopen als je hem niet vast pakt.
Ik stel in het omgaan met kinderen _niet_ het tegenover gestelde van leiding voor. Kinderen heben de leiding van volwassenen hart nodig om zich goed te kunnen ontwikkelen. Ik stel een alternaief voor, naamelijk de relatie met kinderen op dezelfde normen en waarden te baseren die we voor relatie's onder volwassenen als vanzelfsprekend zien.
Ik kom bij mijn kinderen voor mijn grenzen op en daarbij probeer ik dus dezelfe normen te hanteren als ik dat onder volwassenen gewend ben. Haha, lukt nog niet altijd maar ja ... ik doe mijn best. Mag ik nu een snoepje?
Hoe kan ik dan van mijn kinderen verwachten dat ze het al onder de knie hebben?
Ik ben trouwens de laatste die een salarisverhooging of een dikke bonus afslaat. Daarvoor werk ik toch ook. De relatie werknemer-werkgever zou ik nou niet zo snel met mijn ouder-kind relatie willen verglijken. De een is zakelijk en de ander toch van een hele andere orde. Voor de werkvloer en de maatschappij worden mijn kinderen hopelijk _ook_ op school voorbereid. Maar hoe leert een kind dan een gelijkwaardige relatie met een partner aangaan?
Jouw voorbeeld: deurschoppen.
Laten we duidelijk zijn: Tegen de deur schoppen gaat helemaal niet! Ik weet niet of dat voorbeeld echt is gebeurd. Het is beter om hier over echte gebeurtenissen te praten.
Als je kleuter de deur schopt ging daar vermoed ik uit eigen ervaring al een hele verhaal vooraf. Dus uiteindelijk schopt hij omdat hij niet verder weet met zijn gevoelens (woede, frustratie enz.) tegen de deur. Heb je hem nog nooit gezegt dat jij dat niet wilt dan zeg je het nu. Heb je het al erder gezegd dan weet hij het al. Hij weet alleen niet hoe hij zijn gevoelens op dit moment kan uitdrukken. Dat heeft hij nog niet geleerd en dat moet geoefent worden. Helpt nadenken op de trap?
Uiteindelijk duurt het misschien net zo lang tot hij zijn gedrag kan overzien met of zonder trap zitten. Ik denk niet dat het met straf sneller gaat. Maar hij verliest wel wat eigenwaarde.
Praten kost vooral tijd (hebben we niet) en energie (hebben we 's avonds ook niet) en ik geef je helemaal gelijk: _Eindeloos_ praten levert niet altijd het gewenste resultaat.
In dit geval zou ik helemaal niet eindeloos praten, omdat hij best weet dat deurschoppen niet geacepteerd is. (Behalve de ouders doen het ook.)Herhaling en dan in een toon die bij jou past is voldoende: Ik wil niet dat je tegen de deur schopt. En dan, zonder hem, uitzoeken waarom het zo ver is gekomen. Kost ook tijd en energie en enig inlevingsvermogen. Ik vind dit een waardevolle manier om in het gezin met elkaar om te gaan.
Wat bedoel je hier mee?
Ben dan ook benieuwd hoe je verder in het leven staat: overal zijn \'relaties\' met \'meerderen\'.
Mijk
Ik weet best dat veel hondeneigenaren hun huisdier als een eigen kind zien. Gelukkig is het niet andersom, dat ze hun kinderen als huisdieren zien, ook al behandelen ze ze af en toe op te zelfde manier. Maar misschien ligt het eraan dat huisdieren beter luisteren dan kinderen. Hoe zit dat bij jullie thuis?
Als mijn kind zich boven mijn verwachtingen gedragd ben ik verstelt en spreek ik dat ook uit. Mijn dochter van 4 heeft gisteren 700g (!) boontjes gedopt en gewassen. In haar eentje aan. Ik was heel blij en ik hoefde het vandaag niet meer te doen. Precies dat zij ik tegen haar. Dat is waardering (subject-subject). Ik vind niet dat dan nog een beloning moet komen (subject-object).
Monique d*
Ja, ik ben aan het zoeken geweest en nog steeds laat ik me graag inspireren, omdat ik niet tevreden was en omdat ik de persoonlijke en sociale ontwikkeling van iedereen in mijn gezin belangrijk vind. Ik weet trouwens niet of ik nu 'de' waarheid gevonden heb. Was je altijd zeker van je aanpak?
Neem nou het complimentje. Daar vind ik helemaal niets mis mee als het niet als middel gebuikt wordt om de ander te manipuleren maar je echte waardering tot uidrukking komt. Ik wens me voor mijn gezin met kinderen als basis dezelfde normen die ik ook met volwassenen hanteer. Ik heb het al erder een keer gevraagd: Hoe leren kinderen anders een gelijkwaardige omgang met een partner?
Mag ik je vragen hoe je erop komt dat kinderen moeten beloond worden voor negatief gedrag? Heb ik dat ergens geschreven? Ik geef ze niet eens een complimentje 
Het gesprek dat Annemir met haar zoon over het intrekken van straf vond ik juist heel bemoedigend. Dat klonk niet zo als of haar kind nou geen respect meer heeft. En wat een fantastisch voorbeeld ben je dan, dat je kan toegeven dat je iets fout heb gedaan. Van je kinderen verwacht je dat tenslotte ook. Toch?
A.bos
Hoi
Jou manier van omgaan met je kinderen doet me denken aan Gordon, luisteren nar kinderen, . Ken je die? Ik heb zelf de oudercursus gedaan. Prettig is dat je met gelijkgestemde concrete situaties kunt bespreken. Inderdaad een andere manier om je manier van opvoeden te beschouwen: geen straf en geen belonen, win-winsituatie.
Misschien is het iets voor je?
groeten, Ellen
Volgens mij 'straffen' man en ik elkaar ook. Wie zich niet aan afspraken houdt, riskeert boosheid = straf. Als mijn man terecht kwaad op me is, voelt ik me niet vernederd maar schuldig. En dan gaan we het samen oplossen. Belonen doen we ook: schat, wat fijn dat je mijn lievelingseten hebt gekookt, zal ik straks je rug masseren?
Met de kids idem. Over het algemeen is een boze moeder al genoeg straf. Maken ze het erg bont, dan volgt sociale uitsluiting. Houden ze zich netjes aan afspraken, volgt compliment of speciale aandacht (ook regelmatig voor 'gewone' dingen, net zoals ik mijn man bedank dat hij boodschappen heeft gedaan).
Waar jullie mee zitten, zijn de momenten waarop jullie onterecht of té boos zijn. Vermoed ik . Anders zou je je ook niet schuldig hoeven te voelen over de straf. Ik word ook wel eens onterecht boos, als ik moe ben of gespannen (hee, een moeder is ook maar een mens). Wat mij helpt, is bij de kinderen van tevoren al aangeven dat ik deze ochtend een erg kort lontje heb. Dat het niet aan hun ligt, maar dat ze beter een boogje om me heen kunnen maken. En dat mamma extra vroeg naar bed zal gaan, zodat ze morgen weer goeie zin heeft.
Verder zou ik me wel afvragen wat erachter zit als mijn kids constant zouden muiten zodra ik uit beeld verdwijn.
Mathilde
Vanmorgen
Hoi,
het gaat bij mij alleen om situaties dat ik mezelf niet goed in de hand heb dus. dat is mijn conclusie, normaal gaat het gewoon goed of word ik alleen een beetje boos. tenzij ze het erg bont maken,dan word ik terecht boos en geef straf.
ik praat altijd al veel met de jongens, leg ze uit waarom ik iets doe of waarom dingen gaan zoals ze gaan. ook toegeven van ongelijk doe ik gewoon hoor.
mijn moeder zei eerst dat ik veel te veel op niveau met ze praat,maar nu zegt ze dat ze zeker ziet hoe goed de jongens hieronder gedijen.
Ik heb iets nieuws voor het aankleden smorgens: niet meer een kwartier voor vertrek meisje aankleden en hen samen laten.
nee, nu moeten ze eerst aankleden, ik ben in de kamer, dan rustig eten. later ga ik meisje aankleding...morgen de eerste keer, kijken of het werkt
Nog effe
Een compliment ís een beloning. Dus belonen is echt niet altijd het geven van een "stukje worst". Het is maar net wat je eronder verstaat.
