Watjes

juf Ank

Juist omdat je in de zorg werkt, snap ik helemaal niets van jouw opmerking over de avond 4-daagse. Schijnvertoning? Jemig, ze doen toch niet mee voor het publiek?

Kinderen met een handicap willen vooral gewoon mee kunnen doen met hun leeftijdsgenoten. Dat zou iemand die in de zorg werkt als geen ander moeten snappen. Of vind jij echt dat jonge kinderen zichzelf al moeten wegcijferen 'omdat iemand anders hun rolstoel moet duwen - en daar vast geen zin voor heeft'?

Soms...

soms.. zit er gewoon meer achter.
Ik denk dat tegenwoordig vaker beide ouders werken dan vroeger en dat kinderen dus (met de auto) worden gebracht door een ouder die gelijk door rijdt naar het werk.

p.s...

Ik ben voor herinvoering van de aktieve dienstplicht.

Hier ook een watje

Omdat ze nog niet alleen kon fietsen (en ja, wél hollen over het schoolplein) werd ze gebracht en ja, met de auto want papa moest daarn nog 53 kilometer door naar zijn werk en de ochtendvergaderingen begonnen al later voor hem.

En jaren in de buggy, zette haar eerste stapjes pas bij 2 1/2 en kon toen ze vier was nog geen heel rondje dierentuin.

Als ze in een rolstoel had gezeten en gezellig met haar klasgenootjes de avondvierdaagse had willen 'lopen' had ik haar natuurlijk geduwd.

Ik (53) was motorisch ook niet zo jofel en werd ook (toen al!) met de auto gebracht en gehaald, vier keer per dag.

Misschien was ik een watje, misschien ben ik een watje, maar best een gelukkig en blij watje. Ook wat waard.

SUV kinderwagen

Ja, watjes.
Een voornaam verschil tussen toen (ik ben moeder van achterbank-generatie kinderen) en nu is wat mij betreft de kwaliteit van de kinderwagen.
Jaloers kijk ik naar die dingen met hun stabiliteit en enorme wielen.
Ik weet nog dat ik mijn klap-buggy van een extra zitje heb voorzien om bij gelegenheid 2 kinderen mee te nemen, maar erg lang ging dat nooit. Er moest flink gelopen worden door oudste. De wandelwagens waren bovendien snel versleten dus jongste moest er ook aan geloven.
Nee dan nu, die dingen zijn zo groot en stabiel dat je er grootmoeder nog in kunt vervoeren. Geweldig.
Maar inderdaad, je ziet ze ook gaan met kinderen die allang de benenwagen zouden moeten nemen. Ik begrijp het gemak wel. Even snel. Met de boodschappen.
Onze kleinzoon loopt als een kievit met zijn 2 jaren. Die wil helemaal niet in de wagen. Die houdt de wandeling van 1,5 km heen en weer terug ook prima vol.
Vooralsnog is hij geen watje.
Mij benieuwen hoe zijn vers geworpen broer erover denkt en hoe dat dan weer samen gaat, met die kar en die boodschappen.

Fietsen

Dochter hier was relatief laat met los fietsen. 5 volgens mij. De school was net te ver om te lopen, dus ging ze of achterop of bracht ik haar met de auto als ik moest werken. Vrij lang, omdat zoon volgde en zij dan mee reed. Intussen fietste ze dan wel zelf, maar naast mij. Vanaf groep 5 ging ze geleidelijk aan zelfstandig naar en van school fietsen. En ik ben daar voorzichtig in, dat geef ik toe. Ik vertrouw mijn kinderen niet altijd in hun oplettendheid maar vooral ook andere weggebruikers niet. Zo is dochter eens pal voor mijn neus bijna aangereden op een rotonde waar ze voorrang had. Ze stond nog net op tijd op haar rem. En later is ze nog eens aangereden door een bus waarvan de chauffeur ook niet op zat te letten.
Zoon is weer een ander verhaal. Was motorisch wat vlotter. Hij zat met vier niet meer in de buggy maar reed hele afstanden op zijn loopfiets. Wat een ideaal ding was dat. In de tijd van dochter waren die er helaas nog niet. Hij fietste daardoor ook sneller los maar was klein en paste nog niet op een 16 inch fiets. En fietsen met kinderen ernaast op een 12 inch fiets vind ik niet handig. Kost zoveel tijd. Dus hij zat ook nog wat langer achterop of ging met de auto. En ook bij hem begonnen we met zelf naar huis fietsen in groep 5. Maar ik hield mijn hart vast, want als ik met hem samen fietste vertrouwde hij blind op mij en lette nergens op. Blijkbaar kon hij het wel zelfstandig want het ging altijd goed.
Hij is nu 13 en fietst elke dag een kwartier naar school en terug. En ook andere ritten maakt hij over het algemeen zelfstandig. Maar vaak vraagt de dag teveel van hem en breng ik hem naar de voetbaltraining. Ik krijg er gelukkig nooit commentaar op.

Raffie

Uiteraard wil ik jou je sociale gewoontes niet ontzeggen.

Ik ging in speciale situaties ook weleens op het schoolplein staan. Tot en met groep 2 vond ik het 'wenselijk' om te doen, noodzakelijk was het niet. Vanaf groep 3 mocht ik niet meer van de kinderen. De mensen waar ik contact mee had, kwamen eigenlijk allemaal uit die periode. Vandaar rolde het uit naar soms thuis afspreken, kinderen die bij elkaar spelen en dan ook even met de ouders kletsen, dus de sociale contacten liepen verder niet via het schoolplein. De contacten kwamen ook wel naar ons toe, door hoe we wonen. Ideaal als speeladres, ook als je even oppas nodig hebt.

volwassen watjes

Kinderen met autisme zitten soms ook in een buggy omdat dat rustiger voor ze is. Dat zie je niet aan de buitenkant. En er zijn genoeg ziekten waarbij kinderen in een buggy of rolstoel of bakfiets zitten. Die zitten daarin niet voor de lol en een luie opvoeding is 'de schuld' van de ouder, niet van het kind. De ouder zijn dus de watjes

Volwassenen die alle boodschappen met de auto doen ipv op de fiets, dat zijn toch ook watjes? (en dan wel elke week naar de sportschool om toch nog wat te bewegen)
Of elektrische fietsen, scootertjes, werksters. En denk eens aan al die afwasmachines en wasdrogers, een afwasje doen of rekje ophangen is echt niet zo'n moeite.
Vroeger werd er pas echt huis gehouden, alles met de hand Dat was dan ook een dagtaak, tegenwoordig heb je twee personen nodig om de hypotheek op te kunnen brengen.
Het is zelfs bewezen dat we niet naar de goedkoopste supermarkt gaan, maar naar de meest dichtbije. We zijn eigenlijk allemaal watjes

volwassen watjes

Nou Mijntje, daar zit wat in. Volwassenen van nu leven in luilekkerland, bezien vanuit de volwassenen die in de van midden vorige eeuw en daarvoor.
En het watjesgehalte neemt alleen maar toe. Excuus dat ik weer over de e-bike begin, maar dat vind ik voor mensen zonder fysieke gebreken echt ook een watjesvoertuig (waarmee je wel lekker in de buitenlucht bent maar je conditietraining tekort doet).
Jongeren laten zodra ze de Ov-kaart krijgen de fiets links liggen en de meesten van de 17-plus generatie fietsen zelden meer. Nou ja, een paar kilometertjes, en alleen bij aardig weer.
We steken elkaar aan..

Ja ik ben een watje

Kinderen kunnen met fiets naar sport, ik moet bij jongste mee fietsen dan, heb ik geen zin in dus ga met auto..

Oudste fietst nu wel zelf naar sport, maar is 1 van de weinigen, andere leeftijdgenoten 11 plus jaar worden allemaal gebracht en gehaald... Over een afstand van 10 minuten fietsen over fietspad in een rustige omgeving.

Ja wel watjes, als je zeer intensief kan sporten kan je ook 10 minuten fietsen

supermarkt

"Het is zelfs bewezen dat we niet naar de goedkoopste supermarkt gaan, maar naar de meest dichtbije. We zijn eigenlijk allemaal watjes "

Nou, dat weet ik zo net nog niet. In mijn omgeving zie ik toch een hele hoop Lidl voorbijkomen, in combinatie met exorbitante vakanties en dikke auto's. Dat vind ik dan eigenlijk weer een ander soort watjesgedrag, het onderste uit de kan willen hebben ten koste van anderen / het milieu. Geen verantwoordelijkheidsgevoel hebben.

Perceptie

Het is ook een kwestie van perceptie, denk ik. We leven in een prestatiesamenleving, competitie, mooie plaatjes op facebook die de werkelijkheid mooier maken, we jagen elkaar op.
Dacht ik bij de avondvierdaagse. Bij mijn ouders was meedoen belangrijk, erbij horen, ook in een rolstoel. En bij de avondvierdaagse werden we alleen op pad gestuurd met een halve citroen en een snoepketting of rolletje rolo. Maar aan het einde van de vierde dag stonden ze ons op te wachten met Duizendschoon. We kregen een medaille. Maar dat was 'feestelijk' . Ik had toch niet het gevoel dat ik de hemel in geprezen moest worden. Maar natuurlijk benoemden mijn ouders ook wat ze talentvol en leuk aan ons vonden. Maar niet om daar een ander de ogen mee uit te steken.
Daar had ik toch een heel ander gevoel bij.

MIjn kinderen zijn zich veel bewuster van 'losers' en 'winnaars' en vergelijken zich veel meer met anderen. Dat zit in de tijd.

De angst om te verwennen zit in elke generatie. Je wil dat je kinderen het leven aankunnen. Maar het zijn altijd de anderen die 'verwennen'. Dat doe je zelf toch niet. En anders geef je dat schuldbewust wat toe. 'Ik heb mijn kinderen teveel verwend' dus daarom heeft ze nog steeds zo'n grote mond.

Zelf denk ik dat een wat beschermde opvoeding ook juist meer weerbaarheid kan opleveren van moeilijke zaken die onvermijdelijk, als een natuurkracht, in het leven voorkomen.

En lui gedrag van pubers is ook een bekende echo uit het verleden. Zie Socrates.

Ot Kaaskopje

zorg voor een paar comfortabele fietstassen achterop.Je schrijft nu dat je door minder rond te draaien met je trappers de tassen aan je stuur minder raakt. Helemaal waar, maar geen tas aan je stuur is veel wijzer ! Voorkom nare valpartijen 😀

ach

Ik ben nog wel bereid om puberella met regen met auto naar school te brengen als ik naar werk ga. Maar eerlijk gezegd hebben mijn kinderen al best een en ander meegemaakt (scheiding ouders, zieke vader, gedoe met school) dat ik niet denk dat ze verwachten dat het leven zonder tegenslag verloopt.
Maar altijd wel goed om te lezen dat er weer een generatie is die zich ergert aan de volgende generatie (en het uiteraard zelf als opvoeder veel beter doet)

e-bike

Ik heb een e-bike en het gaat niemand een cent aan waarom.

Toch is het al een paar keer gebeurd dat ik word nageroepen als ik iemand (netjes) in heb gehaald. Alle keren waren het oudere mannen.

Onverdraagzaamheid vind ik een groter groeiend probleem dan de zogenaamde watjes.

Verwennen

Mijn ouders hadden tijdens de opvoeding maar een grote angst, namelijk dat mijn zussen en ik verwend zouden raken. Dus dat betekende al jong zelfstandig zijn, vroeg aan het werk naast school en nooit gebracht dan wel gehaald worden. Gewoon door donker of door de regen fietsen al waren het geen heel grote afstanden die wij moesten afleggen. Ik was als kind bang in het donker (enge mannen) en bang toen ik als 12-jarige alleen met de tram naar. de orthodontist moest in de grote stad. Maar dat wisten mijn ouders niet, ik vertelde het niet want dan was ik een watje.
Oh, wat was ik graag eens verwend geweest! Mijn eigen kinderen zijn geen watjes want iets van die opvoeding heb ik natuurlijk doorgegeven. Maar ik heb ze ook weleens verwend, gewoon uit liefde. Want daarom doe je het. Zodat ze merken dat je enorm veel van ze houdt en wel alles voor ze over hebt.

Ja Jutta

Zo doe ik t ook. Veel zelf ( van jongs af aan ook zorgenkind,kijk maar hoe ver je komt en dan zien we wel verder) maar ook af en toe wel iets verwennen.

Soms watjes

Ik moest door weer in wind naar school fietsen, 6 tot 8 kilometer zonder beschutting. In de 6 jaar dat ik moest fietsen ben ik één keer naar school gebracht en één keer gehaald. Wij mochten ook geen watjes worden, maar wat had ik een hekel aan hagel, sneeuw of storm. Toen ik op mijn 18e de Ov kaart kreeg ging ik vaak met de bus, maar met mooi weer stapte ik toch op de fiets.
Onze kinderen moeten 15 kilometer naar school fietsen en zij mogen met de bus als ze dat willen, de oudste gaat alleen als het hard regent en in december en januari, de tweede gaat vaker met de bus. Ik vind dat je daar geen watjes mee creëert, zo is het voor allebei prettig en voelen ze zich er goed bij, wat ook weer invloed heeft op school en op hun humeur. De jongste twee lopen naar school in drie minuten, maar als ik om die tijd naar min werk rijdt zet ik ze weleens bij school af, ik rij er niet voor om en het is niet druk met auto's bij school. En over de wandelwagen, één van onze kinderen had astma en kon gewoon niet ver lopen, dus hij zat tot zijn derde in de wagen. De andere drie gingen vrij snel zelf lopen, zo ook met fietsen, de jongste was net drie toen ze kon fietsen en fietst vanaf haar vierde alles zelf. Vorig jaar, toen ze 7 was, fietsen we weleens 35 kilometer op een middag, was geen probleem. Gezonde kinderen kunnen vaak meer dan hun ouders denken, maar de omgeving speelt natuurlijk ook mee, in een drukke stad hadden ze vast niet zo snel zelf gefietst als nu.

Auto

Niet alleen kinderen zijn lui met vervoer maar veel volwassenen ook. Ik ken veel mensen die altijd de auto pakken, zelfs voor hele kleine stukjes. Ik ken mensen die voor 500 meter naar de supermarkt nog met de auto gaan (en nee, die hebben geen handicap). Ik hoor regelmatig geklaag van mensen dat ze de auto niet in hun eigen straat kwijt kunnen maar 1 of 2 straten verderop. Sommigen verdenk ik er van dat als ze kon ze het liefst de auto in de gang zouden zetten zodat je helemaal niet meer hoeft te lopen.
De mens is nu eenmaal vaak liever lui dan moe.

Wilgenkatje

Daar heb je helemaal gelijk in. Ik vind ook dat er fietstassen moeten komen, maar ja, het is officieel niet mijn fiets. Man heeft daar niet veel haast mee.

grappig

Ik heb vroeger ook wel dit soort gedachtes gehad. Maar als ik nu naar mijn pubers en hun vrienden kijk vind ik toch dat ze best goed terecht gekomen zijn.
Menigeen heeft zelf een baantje geregeld en houdt het vol om voor een baas te werken. Mijn jongste van 14 ging zelf met de boer bespreken dat hij last van zijn knieën had, of hij eventueel iets anders kan doen.
Hoewel wij ook in magister kunnen worden veel schoolzaken ook zelf geregeld.
Ook bij vrienden van de kinderen hoor ik dit soort verhalen terug. Uiteindelijk komt het wel goed.
Maar de jeugd van tegenwoordig.......
Twee generaties geleden was pippie Langkous nog heftig heb ik wel eens van mijn moeder gehoord

1 ding

“En iedere ouder doet de dingen waarvan hij denkt dat ze goed zijn voor zijn kind. Voor ZIJN kind. ”

Nooit bezig geweest met de voorbeelden uit de OP, met een uitzondering. Dat ouders hun kinderen massaal met auto’s naar school zijn gaan brengen, vind ik een beroerde ontwikkeling. Zeker als bovenstaand argument gebruikt wordt. Want ja, ik snap ook wel dat het voor kindlief hoog en droog in de SUV heel veilig is om gebracht te worden, maar dat het voor andere kinderen minder veilig wordt, is kennelijk geen overweging waard. Bij de twee basisscholen hier gaat er elke maand een verzoek uit om toch astjeblieft de kinderen niet met de auto te brengen als het niet nodig is en om in het geval dat het niet anders kan (en het geen rolstoelbusje oid betreft) de auto iets verderop te parkeren. Helpt allemaal niets... Ben het er trouwens mee eens dat ouders elkaar de maat niet zo moeten nemen (als je kinderen vanaf groep 3 niet meer brengt, krijg je trouwens ook een hoop commentaar over je heen...), maar als gedrag consequenties heeft voor de veiligheid van andere kinderen, moet je dat wel kunnen zeggen. En bij een school horen mijn inziens zo min mogelijk auto’s.

Grappig

Mijn jongste heeft 13 jaar lang gefietst naar school, een paar keer wellicht gebracht omdat de spullen niet op de fiets mee konden, nooit ov, in regen, wind en gladheid... Toch is hij een watje...

Waarom? Basisschool op iets meer dan een km en middelbare op iets minder

Oudste had zijn middelbare op bijna 7 km en vond het een straf toen hij twee wk moest bussen door een polsbreuk. Met extreme ijzel vertikte hij het om de bus te pakken.

Dat vind ik een dooddoener Donna

Dat schots en scheef parkeren romdom school is mij ook een doorn in het oog.
Maar zoals jij het nu stelt mag niemand met de auto omdat jouw kinderen anders niet op de fiets kunnen. Zo werkt het niet.

Tje

Mijn oudste is toen hij ongeveer zes was aangereden door een scholier op de fiets terwijl hij op de stoep liep. De moeder reed erachter. Moeder vond het gevaarlijk bij die basisschool en ging bij de kruising maar direct al op de stoep fietsen.

Grappig Ginny

Zo, jouw reactie raakt precies de kern van mijn betoog! Ik ben niet zo gepreoccupeerd met alleen de belangen van mijn kinderen, die zijn trouwens allang van school af. Wel veelzeggend dat je daar wel direct vanuit gaat... Het zou mooi zijn als ouders terughoudend zijn met het gebruik van auto’s rondom scholen (want natuurlijk is dat aan het eind van de streep gevaarlijk), omdat ze de veiligheid van alle kinderen in het oog houden. Juist ook van het onbekende kind van op de hoek.