Zoon geeft mij de schuld van scheiding
Mijn man en ik gaan scheiden, de beslissing is vrijdag gevallen. Allemaal erg vers dus.
Ons zoontje A. van 7 heeft het er moeilijk mee, is verdrietig en boos. Zijn vader heeft hem verteld dat hij elk weekend bij hem zal zijn en door de week bij mij. A. vind dat oneerlijk omdat hij vaker bij mij dan bij zijn vader zal zijn. Hij is vooral boos op mij en geeft mij de schuld, omdat ik meer dagen zal hebben.
Nu heeft hij ineens zijn vader op een gigantisch voetstuk gezet, begroet hem met luid gejuich, wil alleen bij hem zijn enz.
Vanmorgen in de auto naar school zei hij dat hij altijd van papa zal houden en dat dat nooit minder kan worden. "Mooi, dat is goed" dacht ik nog. Maar daar achteraan zei hij dat hij dat van mij niet zo zeker wist. En dat doet zo'n pijn. Ik weet wel dat ik het moet relativeren en dat hij het uit boosheid zegt, maar jemig wat doet het pijn.
Ik ben zo bang dat de band die ik met hem heb slechter wordt.
Hoe maak ik hem duidelijk dat het niet mijn schuld is?
Terwijl ik dit schrijf bedenk ik me dat hij het misschien nodig heeft om iemand de schuld te geven...
Dus moet ik misschien een tijdje de schuld op me nemen, zodat hij de tijd krijgt het een beetje te verwerken?
zoutvaatje
Dirksmama is niet de enige
Aleid Truijens vanochtend in de Volkskrant schrijft ook een betoog voor bij elkaar blijven.
(Ik zeg niet dat ik het er mee eens ben, alleen dat Dirksmama niet alleen staat in haar overtuiging 
Margje
Ja maar dirksmama
als je echgeno(o)te bij je weg wilt wat dan? Dan kan je zelf nog zo het idee hebben dat je niet wilt scheiden maar dan houdt het verhaal toch echt op.
Ja precies didda (dirksmama)
Zeer pijnlijk ook als je zelf alles voor je huwelijk had willen doen maar verlaten wordt door je partner vanwege je ziekte: die mensen die je er dan fijntjes op gaan wijzen dat dat toch wel heel slecht is voor je kinderen. Ja duh. En dan is het geen troost dat dezelfde belerende mensen nu zelf gaan scheiden want dat gun je niemand.
Kortzichtig, en belerend dit soort uitspraken.
Maribel
Beter verwoord
Aleid Truijens en de mensen van Villa Pinedo verwoorden het beter. Maar dat is precies wat ik bedoel. Je beschadigt je kind met een scheiding, en ja, ook met een slechte relatie. Maar waarom doen mensen dan niet wat meer hun best om op tijd iets aan een slechte relatie te doen?
Arrogant dirksmama?
Of je bent heel naief (want geef hier eens antwoord op: Wat als je zelf alles voor je huwelijk had willen doen maar verlaten wordt door je partner vanwege je ziekte?) of arrogant. Deze arrogantie ken ik ook van gezonde mensen. Niet alles is maakbaar, hoezeer je dat je zelf ook wilt doen geloven.
Maribel
Ik heb er gelukkig geen ervaring mee
maar ik kan me voorstellen dat een scheiding slecht is voor kinderen. Natuurlijk is een liefdevolf huwelijk van de ouders beter. Zo.
Maar ja, misschien is het huwelijk dat voor de scheiding was nog veel erger- je weet het niet. En misschien is een scheiding niet geweldig, maar nog altijd beter dan het alternatief. Of misschien is het niet zoo erg als je denkt en valt het best mee voor de kinderen.
En zelfs als (Als!): wat dan? Soms is het niet anders, en kan je er niets aan doen. Je denkt, alles afwegende, dat het het toch beste is. Of je hebt niet eens een keuze.
Nou ja, ik weet niet wat ik wil zeggen, maar zzoiets als: je moet soms het beste maken uit een rotsituatie. En dan kan j maar beter optimistisch blijven en in jezellf geloven! Respect voor iedereen die dat probeert!
Algebra
Wat als
Je kunt wel met een hele stapel wat-alsen komen. Ja, er zullen vast wel situaties zijn waarin het voor de partners beter is. of waarin de welwillende kant er niets aan kan doen. Maar eerlijk gezegd, dat boeit me niet zo, ik vind het welzijn van een volwassene die groot is, die kan redeneren en noem maar op toch minder belangrijk dan het welzijn van een kind. Voor een kind valt de bodem uit de wereld weg bij een scheiding. Zo erg, dat kind straks als het zelf volwassen is een tig keer grotere kans heeft dat een relatie weer in een scheiding eindigt. Zo maak je scheiden een soort erfelijke aandoening.
En dat wens ik kinderen niet toe.
Ik vind het uitelkaar gaan van ouders een vorm van kindermishandeling. De gevolgen van een scheiding draagt een weerloos kind de rest van z'n leven mee. Ja, en soms KAN het niet anders, soms KUN je er als ouder niets aan doen. Maar dat neemt de schade voor een kind niet weg.
Daar gaat het me om, kinderen die er niets aan kunnen doen.
Ik denk
Dat iedereen hier op het forum het met je eens is dat het gaat om de kinderen, en dat zij er niets aan kunnen doen.
Natuurlijk zijn er gevallen waarin mensen te lichtvoetig hebben gedacht over een relatie met kinderen en daarna ook te lichtvoetig zijn gaan scheiden. En dat is allesbehalve fraai.
Maar daarmee kun je niet alle gescheiden mensen over 1 kam scheren. En dus ook niet veroordelen. Zoveel mensen zoveel verhalen en ik denk dat je met deze generalisatie heel, heel veel liefdevolle ouders die het belang van hun kinderen op plaats 12 &3 hebben staan maar toch (of juist daarom) gescheiden zijn ernstig tekort doet. Het het verdriet dat ze zelf hebben -juist om hun kinderen - ontkent.
En eigenlijk vind ik dat je met deze keiharde en ongenuanceerde veroordeling je jezelf en je kinderen ook tekort doet. Door dit zo hard te stellen ontneem je jezelf een mogelijkheid die je -God verhoede- misschien later in je leven wel open wil hebben.
En voor wat betreft het welzijn van kinderen in een gescheiden ouders situatie: ik ben er 100% van overtuigd dat er situaties zijn waarin het uiteindelijk beter voor ze is dat papa&mama uit elkaar gingen. En dat beeld werd onderstreept door een aantal voorgaande reacties.
En dat je alles moet doen om het scheiden te vermijden heeft volgens mij niemand ontkent.
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Oeps
moet ik natuurlijk wel even vermelde dat ik reageer op de boute uitspraak van dirksmama.
Sorry
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
@matar
Goeie gedachtengang! Had ik me nog niet gerealiseerd, maar logisch...
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Dirksmama
En vergelijk die nuancering nu eens met je eerdere posting. Komt heel anders over,vindt je niet??
Matar
Klopt, maar ze erkent wel dat er situaties zijn waarin een scheiding onafwendbaar is, en dat is al een hele vooruitgang.
Nou ja
Dat weet ik niet. Trouwen uit liefde is een vooral westers dingetje van de laatste eeuw. In veel delen van de wereld worden verstandshuwelijken gesloten, nog altijd.Ik weet niet of je dan kunt stellen dat die kinderen zonder liefde opgroeien. Dat zou dan voor een groot deel van de wereldbevolking gelden.
Tirza
Haha berber
Ik zie het gelijk voor me, klef zeg..
Als ik naar mijn omgeving kijk
Dan zou ik een aantal ouders flink met de koppen tegen elkaar willen slaan en ze toeschreeuwen 'hou op, doe niet zo stom, zie je wel hoe je kind er onder lijdt'.
Ik scheer niet over 1 kam, maar over meerdere. Maar als ik zo de afgelopen 30 jaar om me heen kijk, ik ken maar weinig kinderen/mensen die er beter van werden dat hun ouders uit elkaar gingen en hun eigen geluk vonden.
Grappig dirksmama
Ik ken zo al vier echtparen voor wie de situatie aanmerkelijk is verbeterd. En een afghaanse kennis heb ik even geholpen met het zoeken naar een advocaat, want tja, steeds door het huis geslagen worden is ook niet ideaal, wel?? En nou niet zeggen dat dat een uitzondering is, helaas zeggen cijfers anders.
Die neiging heb ik ook weleens
Van dat koppen tegen elkaar slaan en roepen dat het anders moet.... Maar als ik dan stop en luister, echt luister moet ik meestal mijn mening bijstellen.
We kunnen niet een volledig beeld vormen over hoe het in andere gezinnen eraan toe gaat. En het daarom ook slecht beoordelen en daarom al helemaal niet veroordelen. En dus ook niet generaliseren.
De redenatie dat er in andere delen van de wereld veel verstandshuwelijken goed (lijken te) werken vind ik wat scheef. De cultuur is daar om te beginnen anders. Als iedereen om je heen zo'n gezin heeft is het alweer anders. Ook vind ik een huwelijk dat om te beginnen is gearrangeerd en niet op liefde was gebaseerd iets anders dan dat liefde over ging tijdens de relatie, met alle gevolgen voor de dynamieken tussen de ouders vandien.
Maar het begint en eindigt m.i. met welke waarden je nastreeft en wat je je kinderen wilt leren. Wil je ze leren zichzelf te ontplooien en hun geluk op te zoeken of wil je ze leren om een betrouwbare, stabiele hoeksteen van deze maatschappij te zijn? (of allebei?)
Volgens mij is dat de essentie van deze discussie, toch?
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Als ik naar mijn omgeving kijk
Als ik naar mijn omgeving kijk is er werkelijk niemand die lichtvoetig scheidt. Het gaat altijd met een hoop gepieker en verdriet gepaard.
Dan kan je misschien wel denken dat ze het wel redden als ze een beetje beter hun best zouden doen, maar 't is altijd zo makkelijk praten vanaf de zijlijn. En je kan je nooit achter de voordeur kijken.
En ja, het is moeilijk en verdrietig voor kinderen. Ik ken geen ouder die daar te makkelijk over denkt, hoe dat te voorkomen (door bij elkaar te blijven) of hoe daar zo goed mogelijk mee om te gaan als er uiteindelijk toch gescheiden wordt is bij iedereen die ik ken het allerbelangrijkste punt geweest. Dus kindermishandeling vind ik een belachelijke kwalificatie.
skik
Rondom 10
Ìk zag jaren geleden een aflevering van Rondom 10 over scheiden. De daar aanwezige relatietherapeut kreeg de vraag:'Vindt u nu ook niet dat mensen veel te snel gaan scheiden'.
Die man antwoordde:'Nee, ik vind juist dat mensen veel te laat gaan scheiden. Ze proberen zo lang alles overeind te houden dat ze daarmee de schade veel groter maken. Veel mensen zouden veel eerder moeten scheiden'.
Ik vond dat wel een interessant gezichtspunt.
Tihama
Psychologie-magazine
Daarin deze maand een heel artikel over 'toch samen door', uit allerlei onderzoeken blijkt dat een deel van gescheiden mensen zich alleen maar ellendiger gaat voelen, en dat mensen die toch bij elkaar blijven juist gelukkiger worden.
Wel wordt er dan gesproken van 'middelmatige huwelijken', en dus geen slechte huwelijken waarin mishandeling een rol speelt of waar heel heftige ruzies zijn.
ondervind dagelijks nog schade die mijn ouders mij hebben aangedaan. En niet door hun scheiding, maar het feit dat het een geweldadig huwelijk was.
Waren ze maar eerder gescheiden!!!
Ik was zo blij dat ze eindelijk uit elkaar gingen
Niet te vergelijken
Slechte huwelijken met geweld/ mishandeling/heftige ruzies zijn niet te vergelijken met middelmatige huwelijken. Uiteraard is het eerste voor kinderen ook heel schadelijk. Maar de-niet-droomhuwelijken, zijn niet schadelijk voor kinderen. Ze merken niet dat pa of ma denkt dat het gras aan de overkant misschien groener zal zijn. Deze scheidingen zijn voor de kinderen én de ouders schadelijker dan bij elkaar blijven. Tenminste, dat staat in het psychologie-magazine.
Gevolgen scheiding
In dit stuk (http://www.ouders.nl/mdiv2006-echtscheiding.htm) staat een onderzoek genoemd waarin gesteld wordt dat kinderen na een scheiding altijd slechter af zijn. Behalve als het een gewelddadig huwelijk betrof, dan zijn kinderen beter af als de ouders uit elkaar gaan.
Kinderen doen het na een scheiding minder goed op school, hebben meer moeite met sociale relaties enzovoorts. Maar bij dit soort onderzoeken vraag ik me altijd af in welke mate de gevolgen zich manifesteren. Doen het minder goed op school: houdt dat in dat een kind van vwo afstroomt naar vmbo, of dat hij gemiddeld een half punt lager op zijn rapport scoort? Dat wordt niet vermeld. Daarom zegt dat onderzoek me niet zo heel veel.
Het lijkt me trouwens moeilijk volhouden om maar getrouwd te blijven ook al loopt het voor geen meter, met als enige motivatie dat scheiden negatieve gevolgen heeft voor de kinderen. Dat een slecht huwelijk ook niet optimaal voor de kinderen is ondervind je dan dagelijks aan den lijve. Het zal ook wel groot verschil maken hoe de verstandhouding na de scheiding is. Gaan de ouders 'normaal' met elkaar om en is de scheiding een enorme opluchting, dan gaat het de kinderen natuurlijk veel beter af dan wanneer de ouders het conflict wat de reden was voor de scheiding voortzetten na de scheiding.
En ook al ben je vastbesloten om in het belang van je kinderen bij elkaar te blijven, je hebt het niet altijd voor het kiezen. Een vriendin van mij wilde niet scheiden. Haar man wel. Volgens haar was er niet zoveel aan de hand, ging het allemaal wel en had zij het huwelijk graag voortgezet. Hij niet, hij was het zat. Dan ben je toch echt uitgepraat.
Een andere vriendin heeft wel zelf besloten te willen scheiden. Haar man wilde niet scheiden. Hij wilde gewoon bij zijn vriendin die hij al een jaar had gaan wonen. Maar niet scheiden.
Als ik de scheidingsperikelen om me heen zo zie, verzucht ik tegen mijn man wel eens: wij blijven bij elkaar, ook al vinden we er geen zak meer aan, het alternatief is nog onaantrekkelijker. Maar ja, da's makkelijk praten als het nog goed gaat. Ik kan niet met stelligheid beweren dat ik dat nog vindt als onze relatie niet meer loopt.
skik
Interessant
Ik ben vooral benieuwd naar de oorzaak waarom kinderen van gescheiden ouders het slechter doen statistisch. Is dat puur dat je ouders niet meer bij elkaar zijn? Of is het dat er teveel veranderingen zijn op een leeftijd waarop kinderen juist behoefte hebben aan stabiliteit? Is het de verhuizing, terugval in inkomen, schoolwisseling, spanning tussen de ouders.
Scheiding is slecht daar hebben we niks aan. Wat is het dan precies waar de kinderen zo onder lijden?
Liora
Liora (en skik)
Ik weet het niet, maar er staat me iets van bij dat er wel onderzoeken zijn geweest die in elk geval hebben gecorrigeerd voor sociaal-economische omstandigheden. Want kinderen van gescheiden ouders groeien uiteraard vaak op in een eenoudergezin met de moeder als kostwinner en statistisch gezien staat die groep er soc-economisch niet geweldig voor.
Maar ook los daarvan zijn er geloof ik negatieve effecten te zien. Jij oppert dat gekeken moet worden of er teveel veranderingen zijn in een periode dat de kinderen behoefte hebben aan stabiliteit. Maar ik krijg de indruk dat kinderen in de regel gedurende hun hele kindertijd behoefte hebben aan stabiliteit. Eerst zijn ze baby en moet je rust reinheid en regelmaat hebben, dan zijn ze peuter en kleuter en moeten er vooral niet teveel prikkels zijn, dan zijn ze schoolkind en moeten er vooral niet te veel veranderingen in hun leventje optreden en vervolgens zijn ze puber en die hebben het met zichzelf al zo moeilijk en kunnen er niks meer bijhebben.
Daarna zijn ze dan goddank meerderjarig en dan maakt het niks meer uit 
In elk geval tellen ze dan in de statistieken en onderzoeken volgens mij niet meer mee als 'kinderen'.
Skik stelt :"Gaan de ouders 'normaal' met elkaar om en is de scheiding een enorme opluchting, dan gaat het de kinderen natuurlijk veel beter af dan wanneer de ouders het conflict wat de reden was voor de scheiding voortzetten na de scheiding."
Ik vraag me af hoe vaak dat voorkomt. Ik geloof wel wat Kaatje zegt: als het een middelmatig of niet al te daverend huwelijk is dan is het voor de kinderen erger om te scheiden. De ouders zijn misschien wel ongelukkig in zo'n huwelijk, maar daar hebben de kinderen niet zo bar veel last van. Is er zeer serieuze stront aan de knikker (lichamelijk of geestelijk geweld, psychische stoornis met wanen oid) dan zijn de kinderen na de scheiding allicht wel veel beter af, maar juist in die situaties gaan de exen vaak na de scheiding weer niet 'normaal' met elkaar om, vermoed ik zo.
Groeten,
Temet
Misschien
Van alles een beetje? Ik denk dat het wegvallen van een soort basiszekerheid een belangrijke factor is. Meestal zal de vader vertrekken en hoe je het ook wendt of keert, ik denk dat een kind dat ervaart als 'in de steek gelaten worden'. De bodem valt onder je bestaan uit, zoiets.
Tirza
Ook middelmatig
merk je als kind. Daar hoeft echt geen geweld bij te komen.
De sfeer in huis kan gewoon als een ijskast zijn. Ik ben zo vroeg mogelijk uit huis gegaan om daar vanaf te zijn. Kwam ook liefst helemaal niet meer bij mijn ouders tot dat ze gescheiden zijn.
Temet
Oh reken maar dat je het merkt als een van de ouders ongelukkig is. En als je ouder bent, vindt je het vaak heel erg te horen dat je ene ouder alleen maar gebleven is om jou geen scheiding te laten ervaren, vreselijk.
Oudergeluk/kindergeluk
P, ik vind inderdaad dat zolang kinderen jong zijn het oudergeluk ondergeschikt is aan het kindergeluk. Je krijgt kinderen, je bent verantwoordelijk voor ze. Wat mij betreft betekent dat dat je dan (tijdelijk!!!) inderdaad je eigen behoeften op een tweede pitje zet. Dat komt wel weer. Kinderen blijven niet eeuwig kind.
