10 jarige in de puberteit
Onze dochter van 10 is altijd vroeg geweest met allerlei dingen, dus echt verbaasd waren we niet toen bleek dat ze al begon te puberen toen ze nog geen 10 was.
Het probleem is eigenlijk dat ze zich heel erg bewust is van het feit dat ze aan het puberen is, in tegenstelling tot wat er vaak gezegd wordt over pubers (ik kan zelf totaal niets meer herinneren over mijn puberteit).
Het volgende is nu het geval. Een 3tal keren heeft ze afgesproken met een meisje uit haar klas, wat 3 keer verkeerd is gegaan (in mijn ogen).
Afspraak 1: Ze komt op woensdag niet naar huis na school, niemand weet waar ze is. Uiteindelijk bedenk ik me dat ze bij dat meisje kan zijn. Ga ik daarheen zit ze daar mee te eten. Op de vraag waarom ze nniet eerst naar huis is gekomen antwoord ze dat de moeder van dat meisje niet bij school was en ze niet kon bellen. We wonen 100 meter van school. "dan loop je toch even naar huis om het te vragen? "Ja maar mama dan was de moeder van X ongerust!"Grrrr en ik dan?
Met haar de afspraak gemaakt dat ze in het vervolg eerst belt of naar huis komt om te vragen of ze bij iemand mag spelen.
Afspraak 2.
Mama mag ik bij X spelen. Ja hoor, dan bel even als je er bent (vrij drukke weg over) en dan kom je om 16.45 richting huis, bel even als je daar weggaat dan kom ik je in het donker tegemoet lopen. "Ja mama ik ben geen baby meer, ik ben 10 geen 9,8,7,6 haha."
Maar ja wat gebeurd er? Ik loop rond 1645 die kant op en om 1655 nog geen dochter te zien! Naar d eouders gebeld of ze al weg was, nee hoor mevrouw zat er nog lekker. Of ze haar dan richting huis wilden sturen. Zie ik dat ze bij de moeder van dat meisje in de auto stapt. Ze zien mij staan en ze stapt uit. Ik zeg:"dat was nietd eafspraak dame" Begint ze tegen mij uit te vallen: Jij zou bellen als je mij tegemoet kwam" Ik heel rustig nee dat is niet waar maar je had het te druk met grapje smaken. de hele weg naar huis ging ze tegen me tekeer. Thuis nog een keer en probeer dan maar eens rustig te blijven!
Afspraak 3 vandaag:
Zij en X moesten een interview houden bij een dierenzaak voor een project op school. De afspraak was om 14.00, eigenlijk 1430 maar d emoeder van X kon dan niet of het een half uurtje eerder kon. Het zou maximaal 15 minuten duren en dan kon mijn dochter weer naar huis worden gebracht voordat moeders naar de afspraak moest.
Om 1315 wordt mijn dochter opgehaald door haar vriendinnetje, ik vraag of ze wel meteen daarna thuis komt. ja was afgesproken.
Nou ja 1400 afspraak rond half 3 thuis zou je denken. Maar om 3 uur nog niemand. 1515 nog niets. Komt ze om 1535 aanzetten. "ja we waren al na 5 minuten klaar en toen zijn X en ik nog even het centrum in geweest" En hebben nog even bij tanteB zitten kletsen.
Ik was stomverbaasd, die moeder had hen dus afgezet en weggegaan en rond 15.30 de meiden opgehaald. X had wel geprobeerd haar moeder te bellen, maar die had de tel niet gehoord. "ik heb wel aan X gevraagd of we even een winkel in konden zodat ik kon bellen, maar dat wou ze niet"Ik zeg hoe kan je dan bellen, je bent in de eerste plaats ej telefoon vergeten (ja daar had mama aan moeten denken") en al sje mijn nummer had geweten had je ook met de tel van X kunnen bellen. Plus dat je bij tante B bent geweest en die had je ook kunnen vragen of je mag bellen.
"wat heb je eigenlijk op je ogen?"
"oogschaduw" Hoe kom je daar aan? "bij de etos"
"Wanneer mag je van mij wat make up op?"
"jij hebt pas gezegd dat ik het mocht als ik het goed uitsmeerde"
"Wat??? Ga maar naar boven je gezicht schoonmaken en denk maar even na op je kamer"
En mevrouwtje stormt naar boven gillend en krijsend....
Nog even naar haar kamer om rustig na te vragen wanneer ze make up op mag, en weer krijsen.
Ik weet het even niet meer, ze zal straks wel weer naar beneden komen en excuses aanbieden, maar ik wil dit niet zomaar oveer me heen laten komen. Wie heeft er tips?
Tips
De rode draad van jouw verhaal is dat jouw dametje dan misschien wel lichamelijk aan het puberen is, maar zich verder op een kleuterachtige manier NIET aan afspraken kan houden.
Ik raad je aan dat hele puberteitverhaal even te vergeten. Het geeft haar als het ware een legitimatie om zo tekeer te gaan. Zij heeft de afgelopen tijd laten zien zich niet aan afspraken te kunnen houden. Ze is er simpelweg nog te jong voor, dat blijkt. Het lijkt vooral mis te gaan in combinatie met anderen. De (tijdelijke) oplossing ligt nogal voor de hand: voorlopig worden er geen afspraken meer gemaakt buiten jouw huis of zonder jouw aanwezigheid. Dat betekent even meer werk voor jou, nog los van haar boosheid daarover, maar je zult haar nu flink moeten laten merken wie de baas is. Niet zij dus!
Anderzijds zou geklooi met make-up best eens moeten kunnen, maar dan thuis.
Vergeet ook vooral niet wat leuke en gezellige dingen samen te doen. En bij tijd en wijle een complimentje te geven. Anders wordt het zo´n vechtrelatie met je kind...
Onyx
Invloed vriendinnetje
Je noemt 3 afspraken die zijn mis gelopen met je dochter in combinatie met vriendin X. Gaat het wel goed als ze met andere vriendinnen heeft afsproken? De -verkeerde- invloed van het vriendinnetje lijkt groot te zijn. Hier ook hoor, over het algemeen gaat het altijd hartstikke goed, alleen over één meisje waar ze wel eens mee afspreekt ben ik niet tevreden. Dan reageert mijn dochter (11) toch echt anders, brutaler uitdagender en dat heb ik ze gaandeweg heel goed uitgelegd. gezegd dat ik juist altijd zo trost ben op haar en altijd van haar op aan kan BEHALVE als ze met dat meisje is. Gevraagd waar dat aan zou kunnen liggen, haar mee laten denken daarover. Ze wist het ook niet uiteraard, maar we hebben er samen eens hele goede afspraken over gemaakt. Voortaan moet ze -als ze met dit meisje iets wil afspreken- er eerst ALLEEN naar huis komen om het met mij te bespreken. Met de nadruk op alleen omdat -wanneer vriendin erbij staat- ze heel anders op me reageert: "Ik heb een rare vraag en het zal wel niet mogen van jou, zoals altijd, maar mogen wij vanavond logeren?" Gewoon het toontje is al gruwelijk dan. Als ik "Nee" zeg (erbij vertel waarom, gewoon omdat het echt niet uitkomt), zegt vriendinnetje "Nou van mijn moeder mag het wel hooooor" met zo'n vervelende uithaal erachter. (je merkt ik mag het kind niet, maar dat laat ik niet meespelen in mijn beslissing. Dochter mag ermee afspreken, zelfs soms logeren, maar alleen als het ook echt uitkomt én met goede -tijds- afspraken) Nu spreek ik sowieso niets meer met haar af als vriendin erbij is. Ze komt dus alleen, we kunnen het er goed over hebben en we maken goede afspraken. En ze kan eerlijk zeggen of ze zelf ook wel zin heeft, want meestal komt het van meisje af. Dochter weet wel wat ik van het meisje vindt, is het eigenlijk wel met me eens dat het niet haar beste vriendinnetje is. Als ze er gelogeerd heeft verteld ze er gelukkig veel over. Met de moeder van het meisje heb ik niet veel contact. We weten wie we zijn zeg maar. Als mijn dochter zich niet aan de afspraak houdt om eerst alleen naar me toe te komen om af te spreken, dan gaat het gewoon niet door. En toen ze eens mee naar het meisje thuis was gegaan, heb ik ze echt naar huis laten komen toen ze opbelde. Tuurlijk was ze boos, maar later snapte ze het heel goed. En ik blijf het vergelijken met hoe het met de andere vriendinnen gaat, dat ze dan gewoon doet, niet brutaal is enz. 't Is uitleggen, praten, haar gedrag laten verklaren, wat ze helemaal niet kunnen, maar ze gaan er wel over nadenken. Leg vooral ook uit hoe ongeurst je bent als je nu weet dat ze wel eens alleen 'rondzwerven' wat als er iets gebeurt? En een rollenspelletje: wat zou jij doen als je... Ik vraag wel eens:"Wat zou jij nou doen als jou dochter zo brutaal was?" Zegt ze:"straf geven, een week d'r kamer niet uit" Geweldig, kunnen we samen om lachen.
Puberteit niet zomaar een excuus
Om mij heen zie ik heel veel dingen die maar geaccepteerd worden met als verklaring "tja de puberteit hè". Ik weet best dat niet alles tegen te houden is of precies blijft gaan zoals jezelf zou willen of ooit eens bedacht had toen ze nog heel klein waren. Maar om nu alles (of in ieder geval heel veel) maar te accepteren onder het mom van puberteit gaat me vaak toch iets te ver. Zoonlief begint ook behoorlijk puberkuren te krijgen, maar ik pik toch echt niet alles van hem. Brutale monden en onverschillig gedoe kan ik erg slecht tegen en dan gaat hij maar even op zijn kamer uit chagerijnen, niemand die er dan last van heeft.
