18 jarige met depressie
onze 18-jarige adhd-er zit sinds een tijdje niet goed in zijn vel. Achteraf gezien al vanaf september niet, maar inmiddels heeft ie vorige week de diagnose depressie gekregen van een psychiater bij de instelling waar hij behandeld wordt voor adhd (alleen nog medicatiecontroles eigenlijk). Deze man gaf aan dat er een veiligheidsplan gemaakt moet worden en dat er iets van therapie nodig is. Zoon kan in februari terecht bij hun psycholoog.
Sindsdien zijn we thuis -nog meer dan we al deden- 'dingen moeten' gaan loslaten. Sport was al op pauze gezet, school lukte wisselend maar kost hem inmiddels zoveel dat we besloten hebben dat ie iig tot aan de kerstvakantie ook daar pauze neemt. Zijn belastbaarheid is heel klein momenteel.
We helpen hem met op tijd uit bed komen, zorgen dat ie zn adhd medicatie inneemt, 3x per dag eet en 1x per dag een rondje loopt met de hond. Verder laten we hem vooral lekker doen wat ie wil. En dat is vooral veel tv kijken, beetje gamen en verder op zn telefoon zitten.
We vragen ons af of wat we nu doen passend (en voldoende) is, of dat we meer kunnen doen om hem te helpen. Het voelt alsof we tekort schieten maar tegelijkertijd voel ik ook dat wij dit niet voor hem kunnen oplossen.
Komende vrijdag gaan we naar de huisarts en dan hopen we dat die iets kan betekenen en betrokken wil blijven tot hij terecht kan bij de psycholoog.
Heeft iemand ervaring met een depressie bij een 18-jarige? Hoe lang kan zoiets duren? Is er altijd een oorzaak voor, en moet je daarnaar op zoek in therapie, of niet? En doen we er goed aan om hem nu even maximaal rust en ruimte te geven en weinig van hem te verwachten? Alle tips zijn welkom!
Ik weet niet welke medicatie je zoon neemt voor ADHD maar methylfenidaat heeft met name bij pubers depressie als bijwerking. Het kan natuurlijk dat er een andere aanleiding is, maar ik zou het iig in mijn achterhoofd houden.
Verder geen ervaring, maar het lijkt me heel moelijk als ouder om je kind zo te zien worstelen. Sterkte.
Rust, ritme, reinheid, regelmaat. Eerst rust. Tenmínste een paar weken.
Wat jullie nu doen klinkt goed, empathisch en nuttig.
Bij een betere dag misschien 2x naar buiten, waaronder 1x stevig een eind wandelen.
Maar eerst echt rust op geleide van wat hij aankan.
Daarna mee op advies van de psycholoog, waarbij je wel zelf moet observeren of dat advies passend is in de praktijk.
Sterkte!
Hier een dochter van dezelfde leeftijd, ook met ADHD, die een tijd heeft thuisgezeten met een depressie. Wij hebben haar na het stopzetten van school eerst een aantal weken niks laten doen en zijn vervolgens langszaamaan gaan opbouwen met een vast dagritme en kleine activiteiten. Ze had een vaste tijd van opstaan, een activiteit in de ochtend, lunchen, rondje lopen met mijn man, activiteit in de middag, avondeten, relaxen en normale tijd naar bed. De activiteiten konden vanalles zijn van iets waarvan we wisten dat ze dat altijd leuk vond zoals creatieve dingen, iets bakken, nagels lakken, tot een klein klusje zoals bureau opruimen, was opvouwen, mee naar de winkel etc. Iedere avond maakte we een plan voor de volgende dag. Mijn man werkte vaak thuis en stimuleerde haar s'morgens een beetje en liep dagelijks met haar en ik heb voor een bepaalde periode een x aantal uur in de week zorgverlof opgenomen zodat ik iedere dag rond 14.00 uur thuis kon zijn om s'middags samen met haar dingen te doen. Anders bleef ze toch vaak op bed liggen en voelde ze zich ook alleen. Langszaam lukte het haar om weer steeds meer te doen, weer af en toe met vriendinnen af te spreken, een paar uur in de week helpen bij mij op het werk en uiteindelijk met aangepast rooster weer naar school.
Ze is vanwege haar depressie ook van medicatie gewisseld. Op advies van de psychiater is ze Bupropion gaan slikken. Dit medicijn werkt voor depressie en ADHD. Zij voelde al vrij snel een verschil na start van dit medicijn. Voor de concentratie werkt het iets minder goed zegt ze maar ze voelde zich wel snel rustiger en minder depressief.
Sterkte met je zoon, het is niet makkelijk als je kind zich zo voelt.
Geen tips, wel een 
.
Ik denk dat jullie het goed doen, rust en een ritme.
Jullie doen het goed . En het kan heel goed herstellen!
Sterkte 🧡
Dit klinkt prima. Zorg voor structuur en een vast dagritme. Rusten is goed. Maar dagenlang apathisch op de bank liggen niet. Dus dagelijks naar buiten bijvoorbeeld (wandelen, fietsen, hond uitlaten etc). Gamen moet je mee uitkijken omdat het verslaving kan veroorzaken en wegvluchten in een online wereld is heel gevaarlijk. Ook kan het je dag en nacht ritme verstoren. Stel dus een eindtijd in.
Verder regelmatig douchen en betrekken bij het huishouden. Kijk of de poh wekelijks gesprekken kan voeren tot de psycholoog tijd heeft. En ja die gaat graven naar de oorzaak.
Je ziet helaas veel kinderen die mentaal niet meer weerbaar zijn. En op jonge leeftijd al afbreken op de eisen van het echte leven. Blijf dus in gesprek.
Ik denk dat jullie het goed doen….Heb maar 1 tip: blijf ook als ouders in gesprek met elkaar…
Onze middelste Zoon heeft ook een erg moeilijke Phase gehad. En was daardoor ook thuis. En met nog meer kinderen thuis vond ik het heel moeilijk om nog een plekje voor ons samen te vinden….
Bij ons is het gelukkig voor bij …. Maar ik wens jullie wel veel sterkte
Misschien is het ook goed om haar voor te bereiden op het idee dat als ze haar leven weer oppakt ze minder vrienden overhoudt. Als iedereen rond de 18 is gaat iedereen ook zijn eigen weg. Als dochter een paar maanden uit de running is zullen veel vrienden niet meer geneigd zijn contact met haar te zoeken. Uit het oog, uit het hart.
Rosemary00 schreef op 10-12-2025 om 09:04:
Misschien is het ook goed om haar voor te bereiden op het idee dat als ze haar leven weer oppakt ze minder vrienden overhoudt. Als iedereen rond de 18 is gaat iedereen ook zijn eigen weg. Als dochter een paar maanden uit de running is zullen veel vrienden niet meer geneigd zijn contact met haar te zoeken. Uit het oog, uit het hart.
Niet mee eens. Natuurlijk gaat iedereen met 18 zijn eigen weg. En zijn andere jongeren wel aan het werken voor hun toekomst. Maar echte vrienden laten je niet vallen. Die blijven wel. Als iedereen nu afhaakt waren dat al geen echte vrienden wat mij betreft. En je kunt contacten altijd weer aanhalen op een later moment.
Izza schreef op 10-12-2025 om 10:09:
[..]
Niet mee eens. Natuurlijk gaat iedereen met 18 zijn eigen weg. En zijn andere jongeren wel aan het werken voor hun toekomst. Maar echte vrienden laten je niet vallen. Die blijven wel. Als iedereen nu afhaakt waren dat al geen echte vrienden wat mij betreft. En je kunt contacten altijd weer aanhalen op een later moment.
Ligt er ook aan hoe lang het duurt. Als dochter een jaar lang in een depressie blijft hangen en verjaardagen, uitjes en andere mijlpalen mist dan blijft er weinig interesse in haar over. En dit klinkt misschien heel cru maar de meeste jongeren willen niet omgaan met iemand die depressief is. Het is namelijk erg vermoeiend en je moet je constant aanpassen aan de ander.
FruitMoeder schreef op 10-12-2025 om 10:11:
[..]
Ligt er ook aan hoe lang het duurt. Als dochter een jaar lang in een depressie blijft hangen en verjaardagen, uitjes en andere mijlpalen mist dan blijft er weinig interesse in haar over. En dit klinkt misschien heel cru maar de meeste jongeren willen niet omgaan met iemand die depressief is. Het is namelijk erg vermoeiend en je moet je constant aanpassen aan de ander.
Helaas herkenbaar . Wij hebben jaren met kind getobd . En kind was erg eenzaam . Heel akelig om te zien.
Gelukkig is het goed gekomen.
Rosemary00 schreef op 10-12-2025 om 09:04:
Misschien is het ook goed om haar voor te bereiden op het idee dat als ze haar leven weer oppakt ze minder vrienden overhoudt. Als iedereen rond de 18 is gaat iedereen ook zijn eigen weg. Als dochter een paar maanden uit de running is zullen veel vrienden niet meer geneigd zijn contact met haar te zoeken. Uit het oog, uit het hart.
Tuurlijk niet! Ga de last niet nog eens onnodig verzwaren alsjeblieft! Dat ziet ze tzt vanzelf wel, of niet natuurlijk.
Onze zoon heeft zo'n periode doorgemaakt rond zijn 16e. Bleek toen naast ADD ook autisme te hebben en was dus totaal opgebrand. Hij blijkt nu (we zijn bijna 10 jaar verder) wel chronisch depressieve klachten te hebben, dus slikt AD.
Ik de tijd dat hij thuis zat hebben we het net zo aangepakt als hierboven beschreven. Eerst helemaal niks, en vervolgens langzaam opgebouwd. Hij is heel creatief, dus we hebben hem vooral creatief aan het werk gezet. Met mijn man samen heeft hij eerste een compterprogramma geschreven, een database, en die gevuld met termen/woorden en creatieve werkvormen. Random werd er iedere dag een combi van die 2 gemaakt, waarmee hij aan de slag moest. Dus bijvoorbeeld een koolpotloodtekening van de toekomst, of een filmpje over treinen. Werkte bij hem heel goed en heeft verrassend indrukwekkende dingen opgeleverd! Hij doet nu hbo industrieel productontwerpen, dus kan zich daar ook uitleven.
Hij heeft nog altijd zorg, aandacht en begeleiding nodig. Maar over het algemeen gaat het best goed met hem. Heeft een lieve partner en gaat redelijk met zijn studie. Maar zijn ASS treedt steeds duidelijker op de voorgrond en beperkt hem erg. Ik hoop voor jullei dochter dat dat er niet ook achter zit, maar het lijkt me goed om dat in je achterhoofd te houden dat het sociale vlak haar veel meer moeite kan kosten dan jullie hadden gedacht...
