1e menstruatie in het geheim
Hallo allemaal,
Omdat ik er op het moment volledig doorheen zit, wil ik graag hier advies vragen. Gisteren was zo ongeveer De Blue Wednesday van het jaar 
. Mijn moeder is ernstig ziek en hoorde dat er niets meer gedaan kan worden, mijn oma heeft een hersenbloeding gekregen, ik ben mijn ring verloren in de sneeuw die ik voor mijn trouwdag had gekregen....En als klap op de vuurpijl vind ik gisteravond een onderbroekje van mijn oudste dochter met een 'vol' maandverband erin, terwijl ik helemaal niet weet dat ze überhaupt ongesteld is geworden.
Ik voel me op het moment echt ongelofelijk falend als moeder, en begrijp hier helemaal niks van. We gaan hier open en vrij met elkaar om, ik heb haar voorbereid, maandverbandjes gegeven voor in haar schooltas, nooit bang gemaakt met verhalen dat je menstruatie vreselijk of vies of weet ik veel wat is. Ik heb juist altijd gezegd dat het een belangrijk moment is als je het wordt, omdat je dan weet dat je lichaam goed werkt (voor zover je dat natuurlijk goed kunt weten). Ze weet dat ze ons, mij volledig kan vertrouwen.
Dit gisteravond vinden, was echt de druppel die mijn emmer deed overlopen, en ik kreeg een enorme huilbui. Vandaag heb ik voor haar een prullenbakje gekocht en in de wc gezet, en zakjes opgehangen, verschillende soorten maandverband neergezet zodat ze kan kiezen en vinden wat ze graag gebruikt.
Ik weet even helemaal niet meer hoe ik onze verstandhouding kan verbeteren. Heeft hier misschien iemand goede raad voor mij?
Gr
Macademia
Toch niet
Jammer dat je het zo zwart/wit stelt. Natuurlijk verwacht ik haar niet juichend in de kamer met een bebloede onderbroek, wat is dit nou voor onzin.
Maar ik heb het nog nooit meegemaakt dat een meisje er geen enkele mededeling over doet aan de moeder of ouders, en ik heb echt al heel veel meisjes, vriendinnetjes, nichtjes etc. etc. voorbij zien komen. Het is hier in ieder geval wel normaal dat het in ieder geval even wordt gezegd.
Van mijn eigen dochter vind ik nu ineens overal stiekem verstopte (gebruikte) maandverbandjes en verpakkingen overal achter of tussen gepropt, op de gekste plaatsen.
Hier begrijp ik niets van.
Niet de enige, zie ik
Ik zie dat ik niet de enige ben, hier op ouders online vind ik er een artikel over( http://www.ouders.nl/psycho/lpsy0707.htm ). Persoonlijke ervaringen zijn zowiezo nog steeds welkom.
Niet persoonlijk
Ik denk dat je moet proberen het niet persoonlijk op te vatten. Het is geen motie van wantrouwen van je dochter, maar misschien schaamt ze zich toch, ondanks jouw openheid, en vindt ze het gewoon hartstikke lastig om er over te beginnen.
Ik snap dan weer niet zo goed dat je na het vinden van het eerste verbandje niet zelf je dochter hebt aangesproken... Misschien was het van haar wel een omslachtige/onhandige manier om jouw aandacht erop te vestigen. En nou heb je er niets over gezegd! Nou weet ze wellicht helemaal niet meer hoe ze erover moet beginnen. Dat kan toch ook?
Vraag het gewoon zodra je haar weer ziet (en dan natuurlijk niet 'waarom heb je me niet verteld dat....", maar meer iets als: "jeetje meid, ik zag dat je ongesteld bent geworden. Hoe voel je je?")
Wel direkt gezegd
Hi Jippox,
Ik heb het wel direkt gezegd hoor, ze was naar bed gegaan gisteravond, en ik pakte haar berg kleren van een hoop in de badkamer, en zag daar haar onderbroekje met inhoud tussen. Natuurlijk heb ik niet gewacht! Maar nu, vandaag (nu ze op school zit dus), vind ik ze ineens overal, ook de verpakkingen. Tot in wc-rolletjes aan toe...
Onzeker
Ik geloof ook wel (of hoop het natuurlijk ook) dat het niet persoonlijk is.
Toen ze haar contactlenzen kreeg sloot ze zich ook op, op de wc met alle gevolgen van dien. Zelfs de opticien zei dat ze alleen nieuwe lenzen meekreeg, als ze die gewoon aan tafel in de kamer/keuken in/uit zou doen. En nu is het dus ook hiermee, dat dit zelfs stiekem/in het geheim moet.
Dit is ongelofelijk frustrerend...
Karakter
Dat klinkt of het gewoon in het karakter van je dochter zit om zo met dingen om te gaan. Dat zegt dus niets over jou en over haar band met jou!! Dat het frustrerend (en onpraktisch is) kan ik mij voorstellen, maar maak het niet groter dan het is. Zie het als iets wat vooral voor je dochter zelf ook best wel lastig is en probeer haar toch te steunen hierin, ook al sluit ze zich soms (letterlijk) af.
Dank je wel
voor je reaktie, hier heb ik wat aan. Als ze straks uit school komt, probeer ik het opnieuw met schone lei.
Heb je misschien nog tips hiervoor? Ze doet een dansopleiding, en ook al wil ze misschien alles zelf en alleen doen...Vanmorgen pakte ze haar dunne panty en strakke heel korte broekje in voor dansen, maar ze vergeet dan dat ze nu een maandverbandje om heeft met 'vleugels' en je dat dus ziet zitten. Ik heb wel gezegd dat ze beter haar dansbroek (lang) aan kan trekken.
Ze moet gewoon nog zoveel leren, en wennen aan deze nieuwe situatie, maar het is zo ontzettend moeilijk om zo'n gesprekje dan aan te gaan, omdat ze zo gesloten is.
Je hebt niet gefaald als moeder
Misschien voelt je dochter aan dat je al genoeg op je bordje hebt en wil ze je niet met iets banaals als haar eerste menstruatie lastig vallen. Je kan het ook zo zien dat je een empatische dochter hebt die niet geschrokken is van haar eerste menstruatie dankzij jouw voorlichting.
Ik heb het destijds ook niet aan mijn moeder verteld hoor, ik wist precies wat het was en wat ik moest doen en wilde er verder niet teveel aandacht aan besteden en al helemaal niet krijgen. En ik had en heb een prima band met mijn moeder.
skik
Macademia
Je dochter doet me wel denken aan hoe ik zelf was... En wat ik me herinner was dat mijn moeder vaak maar niets meer zei of vroeg, maar dat ik mij daar juist zo ontzettend door afgewezen/niet gezien voelde.
Dus ik denk dat hoe indirecter hoe beter. Misschien kun je iets vertellen over jezelf, in plaats van haar te zeggen wat zij zou kunnen doen (of laten), en informeer bijvoorbeeld of ze buikpijn heeft, omdat dat er ook bij zou kunnen horen en dat je daar wat aan kunt doen, enz.enz. Hoe meer terloops in een gesprek hoe beter. Maar praat er wel over, en blijf informeren.
Denk ik tenminste hoor. Je dochter is natuurlijk niet hetzelfde als ik (was), maar herkenbaar vind ik het wel.
Mailen
Als ik zaken kwijt wil waar mijn kinderen niet snel genoeg voor open staan om over te praten (2x autisme hier) dan mail ik de info concreet en zakelijk. Kunnen ze het op hun eigen tijd lezen.
Ik weet ook dat mijn dochter nog heel lang het onderwerp menstruatie, laat staan borst- en heupgroei, sexualiteit geen onderwerp vond voor discussie. Vreemde ervaring voor mij omdat zoon daar al heel lang zeer open over was, zelfs zo dat ik hem toch af en toe moet wijzen op de privacy ten aanzien van een aantal zaken waar het om zijn eigen relatie gaat.
Maar inderdaad, ik betrek dat niet op mijzelf. Ik kan me voorstellen dat als het leven aan je voorbijspurt en er van alles gebeurt dat je dan misschien gaat twijfelen aan jezelf of je je dochter wel genoeg gelegenheid hebt geboden om zaken met je te bespreken. Dat zou je nog met haar kunnen bespreken.
Herkenbaar
Ik was vroeger ook wel zo, vond het énorm genant dat ongesteld zijn. Wilde het het liefst geheimhouden en er al zeker NIET over praten. Vader en broers mochten het ook niet weten en het feit dat mijn moeder het niet over ongesteld had maar over "is opoe op bezoek' vond ik nog genanter zelfs!. (nu nog trouwens, noem het gewoon ongesteld mens, denk ik dan ineens als een soort puber) Maar goed. Verder vond ik mijn moeder heel lief hoor, maar met dit wilde ik het niet delen.
Vriendin heeft ook een dochter en zij was ook zo enorm in de ontkenning over ongesteld zijn, vond het ook heel genant, wilde er niets over melden e.d. Dus ik dacht dat mijn dochter ook wel zo zou zijn, maar nee hoor, die was er juist weer heel open over. Dus niemand is voorspelbaar en ik zou het niet op jezelf betrekken.
Ikzelf zou toendertijd blij geweest zijn met wat praktische mededelingen en al helemaal niet iets liefs van "meisje hoe voel je je" (ben ik veel te nuchter voor geloof ik) 
Open zijn als moeder
Bij mij was het andersom. Mijn eerste ongesteldheid wilde ik bij mijn moeder melden. Maar die had daar al nooit met mij over gesproken en ook dat moment was niet aan haar besteed. Ze stuurde me naar een buurvrouw die er beroepsmatig verstand van had. Overigens tot mijn grote tevredenheid want in plaats van de katoenen inleggers leerde deze buurvrouw mij direct tampons te gebruiken.
Ik heb als kind toch niet getwijfeld of er iets mis was in de relatie tussen mijn moeder en mijzelf. Hopelijk mijn moeder ook niet.
Bedankt
Jullie reakties zetten me weer even op het goede been, bedankt!
Daarstraks kwam ze thuis uit school met een grote plastic tas aan haar fiets, ze had 'geknutseld op school'. Haar zusje ging net de deur uit, ik de hond uitlaten.
Toen ik thuiskwam, stond ze in de gang met een gigantische bos bloemen (geen knutselwerk dus) voor mij, om het soort van goed te maken. Ze moest heel erg huilen, en zei dat ze nog helemaal niet ongesteld wil zijn. Ook was ze bang geweest dat haar zus het zou vertellen op school, en dat die vriendinnen het dan aan hun moeder zouden zeggen, die dan oudste dochter zouden aanspreken als ze haar eens zagen (oooo, ben je ongi geworden???).
Kind kind...Ik heb warme chocolademelk gemaakt, en chips erbij (haha), en tot overmaat van ramp viel haar kies toen ook nog uit haar mond. Ben je net ongesteld geworden, wissel je nog je kiezen ook op die dag...Dat was wel heel raar, deze combi.
Nogmaals dank voor jullie reakties, fijn om ook jullie eigen ervaringen te lezen!
Ach wat lief
Wat lief van haar. Ik herken het wel hoor, mijn moeder wilde ook graag open en vertrouwelijk met mij omgaan op dit gebied. Ik vond het zeer genant, helemaal toen ze mijn vader ging vertellen dat ik voor het eerst ongesteld was, brrr....En nog steeds ben ik niet iemand die er de lol van inziet om uren te bomen met andere vrouwen over dit soort onderwerpen.
Aard van het beestje, komt wel goed.
Ik zou het niet prettig vinden
Als ik zou merken dat mijn dochter haar eerste menstruatie zo geheim had gehouden zou ik er toch ook een ongemakkelijk gevoel bij krijgen. Niet eens omdat ik geen uitgebreid verslag had gekregen van dochter, maar omdat ik het sneu vind als een meisje daar zo mee omgaat. Waarom zou je je moeder niet in vertrouwen willen/kunnen nemen bij zo'n moment? Ik lees in dit draadje wel verklaringen voor dat gedrag, maar toch snap ik nog niet waarom die kloof naar moeder zo groot is dat je het liever niet dan wel vertelt. En waarom beleef je als meisje die eerste menstruatie als zo schaamtevol dat je de boel liever overal verstopt dan het te accepteren als iets wat er nu eenmaal bij hoort? Met die vragen zou ik dus zitten als het mijn dochter betrof en ik zou daar ook zeker over praten.
Ik ben dus blij voor je Macademia, dat je zo'n gesprek hebt kunnen voeren met je dochter en dat je daar niet meer mee hoeft te zitten. Je hebt je energie nu voor andere dingen nodig. Sterkte daarmee.
Dat is het precies
waarom dat eergisteren bij mij de druppel was, dat ze zich blijkbaar zo schaamt dat ze het niet wil/kan/durft vertellen.
Gisteravond zijn we samen naar de stad gegaan, saampjes gegeten en geshopt. Dit was ontzettend gezellig, en we hebben ook veel gepraat. Ze dacht ook nog, dat het dus blijkbaar zó normaal is, dat ik het dan wel aan iedereen zou vertellen. Het verschil tussen iets wat heel normaal is, maar daarnaast ook heel privé is, is dus niet duidelijk.
Ze bleef me op mijn hart drukken dat ik niets verkeerd heb gedaan naar haar toe, ik heb honderd x gevraagd of ik iets moet veranderen en wat ik dan moet veranderen. Alleen dat ik wat minder grapjes moet maken over serieuze dingen. Dus dat zal ik natuurlijk veranderen.
Verder schaamt ze zich voor alles wat verandert aan haar lichaam (beharing etc.). Vreselijk vindt ze het. Haar zus je maakt nog net geen spandoek dat ze nu óók okselhaar en schaamhaar krijgt 
. Die is het tegenovergestelde en loopt het liefst in haar nakie rond.
In ieder geval is nu de lucht geklaard. Daar ben ik heel blij om...Dank voor jullie reakties!
Ach
Ik denk niet dat je jullie band al te veel in het licht van dit incident moet zien. Het is toch ook eng en verwarrend om ongesteld te worden? Dat vond ik vroeger op.
De reactie van mijn dochters was ook heel anders bij alle drie en ook heel anders dan ik voor die tijd zou bedenken.
Mijn kalme, nuchtere oudste dochter die altijd een rots in de branding is reageerde precies zoals jouw dochter. Die heeft het ook een paar dagen geheim gehouden en ging aan de slag met toiletpapier en dergelijke. Toen ik er achter kwam vroeg ik waarom en dat was min of meer omdat ze dacht/hoopte dat zolang niemand er iets van zou weten dat ze net kon doen alsof het niet gebeurd was en dat het dan misschien wel weg zou gaan. Ja, zeer logisch beredeneert inderdaad
Mijn middelste dochter die altijd zo vroegwijs was en zo volwassen voor haar leeftijd overkwam liet het wel gelijk weten met oorverdovend gegil en een hysterische huilbui.
Mijn jongste dochter die altijd zo gevoelig is en overal bang voor is kwam heel rustig naar me toe en fluisterde me toe dat ze maandverband nodig had want ze was ongesteld geworden. Ze had er geen enkel probleem mee.
Nou ja, in elk geval had ik van te voren deze reacties niet kunnen voorspellen. Het zegt allemaal niet zoveel. Het is ook gewoon vreemd en verwarrend als je lichaam veranderd.
Het is overigens wel iets waar ze alledrie verder zeker niet willen delen met anderen. Ze hebben me alledrie gesmeekt in die periode om het toch echt tegen niemand te zeggen.
Niet verder vertellen
Dat heb ik haar ook beloofd. Maar vader en zusje weten het natuurlijk wel. Zusje moest plassen, kwam uit de wc en riep: Is het hele gezin ongesteld ofzo, er staat ineens een hele RIJ maandverband! . Hahaha, tja, dan valt er wat te kiezen he...
Wat een verschillen, jouw dochters! Je weet het inderdaad blijkbaar nooit...
Maylise en macademia
Maylise: "Toen ik er achter kwam vroeg ik waarom en dat was min of meer omdat ze dacht/hoopte dat zolang niemand er iets van zou weten dat ze net kon doen alsof het niet gebeurd was en dat het dan misschien wel weg zou gaan. Ja, zeer logisch beredeneert inderdaad "
Er zijn zat jonge meiden die dat ook denken na een positieve zwangerschapstest 
Macademia: één ding snap ik nog niet: waarom ben je een prullenbak gaan kopen? Stond die nog niet in de wc dan
Haha p
Nee, anders zou ik die niet hoeven kopen toch ? In de badkamer staat er wel een, alleen in de wc beneden niet. Nooit persé op die plek echt nodig gehad.
Maar
Heb je dan nooit gasten want voor hun is dat dus niet prettig. Wij hebben altijd een afvalbakje maar toen we net verhuisd waren viel die niet goed op (schuin achter de wc in een nisje) en daar had ik niet aan gedacht... tot ik mijn schoonmoeder uit de wc zag komen en omzichtig in de keuken op zoek ging naar een vuilnisbak
Ja dat is ook zo'n merkwaardig fenomeen. Ergens ook heel menselijk. Het gebeurd veel vaker. Problemen negeren en dan maar hopen dat ze weggaan. Bij sommige dingen lukt dat helaas niet
Macademia
Dan zijn jullie al verder want ik mocht het niet aans hun vader vertellen. Die mocht het niet te weten komen en de broers en zussen ook niet. Althans bij de oudste. Die moest ik zou ongeveer zweren dat ik het geheim mijn graf mee in zou nemen. Bij de tweede en derde mochten de zussen het wel weten. Maandverband wordt zeker niet op het toilet bewaard maar stiekem in hun eigen kast en dan meegesmokkelt de WC in. Wat ze natuurlijk meestal vergaten en dan gebruiken ze mijn maandverband maar waardoor dat van mij altijd op is.
Macademia
ik ben blij dat het zo goed afgelopen is voor je! Maar ik zou wel een beetje oppassen met 'honderd keer vragen of jij iets anders moet doen'. Ik vind dat wel een beetje klinken of je haar wat weinig ruimte geeft. En nogal veel aandacht vraagt. Ik snap heus wel dat honderd keer overdreven is hoor, maar ik had een vriendin met een moeder die ook vaak zulke gesprekken aanging. En dat botste op den duur toch erg.
Mussie
Hoi Mussie,
Nee, het was natuurlijk niet echt honderd keer . We hebben het er een paar keer over gehad, omdat we duidelijk wilden hebben naar elkaar toe, hoe we dit soort dingen kunnen voorkomen in de toekomst. Ze vroeg het ook aan mij, en ik aan haar. Maar verder hebben we het hier eigenlijk nooit over hoor .
Je was te goed voorbereid 
Ik moest wel naar mijn moeder toe met mijn eerste bebloede onderbroek, had namelijk echt geen idee wat ik daarmee aan moest (ja ik wist wel wat dat was), bij ons stond er namelijk geen maandverband voor het grijpen.
Ik denk dat je dochter meer met zichzelf overhoop ligt en iet goed weet wat ze ermee aan moet.
Mijn moeder stopte mij overigens een pak maandverband in handen en had de volgende dag een taartje gekocht. Omdat ik nu een groot meisje was. Ik heb daar verder niet veel opgezegd, maar vond dat wel heel heel erg leuk.
Maylise
Ehm...heel vaak 'gasten' eigenlijk, maar nooit aan gedacht. Eigenlijk bij niemand andersom ook tegengekomen: familie, vrienden, buren...nergens een prullenbakje op de wc. Hahaha, gek eigenlijk? Nou ja, nu staat er een!
Ginny
Dat kan inderdaad ook...Ik kon het vroeger ook niet gewoon pakken, was pas elf jaar ook nog. Moest plassen en toen keek ik in de wc, en toen hoopte ik dat wat ik daar zag kwam, omdat ik bietjes had gegeten. Mn moeder geroepen om even te kijken, en toen was ik dus ongesteld geworden.
Mijn moeder feliciteerde me, en belde oma . Ik vond het allemaal prima, kan me niet echt een gevoel erbij herinneren. Oh, ben ik het nu, nou, best.
Ik ben me rot geschrokken
Ik had geen idee wat me overkwam toen ik voor de eerste keer ongesteld werd. Mijn moeder had me er nog niets over verteld, niet uit gêne maar omdat ze er helemaal niet bij stil had gestaan dat dat al zou kunnen gebeuren (ik was 10). Ik kan me nog goed herinneren dat ik nogal in paniek was en bedacht waar ik die onderbroek nou zou moeten laten en hoe ik ongezien een schone kon pakken. En ik had vreselijke buikpijn dus was er van overtuigd dat het iets heel ergs was. Vervolgens vroeg mijn moeder wat ik toch zo'n tijd aan het doen was op de wc en heb ik het maar huilend opgebiecht. Mocht ik een middagje thuis blijven met een dekentje op de bank
Mijn 7-jarige is dus nu al helemaal op de hoogte over ongebruikte eitjes die elke maand afgevoerd worden. Je kunt er maar beter op tijd bij zijn. Mijn preutse oudste deelt nu regelmatig mede dat er weer nieuwe voorraad maandverband moet komen. Die ligt verstopt in haar kast, zodat niemand kan zien of ze het nodig heeft.
Ginny
Toen mijn dochters voor het eerst ongesteld waren hebben we 'zelfmaaktaart' gegeten. Zo'n eigenlijk helemaal niet lekkere gortdroge taartbodem met vlaaivulling Als je zo'n bodem even met de vulling laat staan is ie opeens best te pruimen. Zo'n taart is niet al te officieel en ze moesten er nog iets voor doen ook. Dat vonden mijn dochters een leuk ritueel. Maandverband was in huis, dus dat heb ik ze niet speciaal hoeven geven. Ondanks hun leeftijdsverschil van bijna twee jaar, betekende dit dat we dat taartje binnen een jaar mochten eten
