2 keer beroofd
Mijn middelste zoon van nu 15, is in de twee jaar dat hij nu op de middelbare school zit al 2 keer beroofd.
de eerste keer stond hij even stil op het fietspad met zijn mobieltje in zijn hand, komen er drie jongens aan op de fiets, duwen wat tegen hem aan en pakken zijn telefoon af.
De tweede keer stond hij naast zijn fiets te wachten op zijn vriendjes die even de supermarkt binnen waren. Kwam een jongen aan die hem aan de kant duwde en zijn fiets pakte. Mijn zoon riep nog,' hé dat is mijn fiets!!!'' Nu is hij van mij' was het antwoord en weg was hij.
We hebben aangiften gedaan, maar dat heeft natuurlijk niets geholpen, de fiets en het mobieltje kunnen me niet zoveel schelen, maar de manier waarop.
Mijn zoon is met zijn 180 geen klein mannetje en ook niet bang uitgevallen, maar zoals hij vertelde, 'voor ik het door had was het al gebeurt, t ging allemaal zo snel.'
Ik merk aan hem dat hij ondanks zijn 'stoere' 15 jaar zich niet altijd meer voelt.
Hij wil niet alleen heen en weer naar school fietsen.
En hij heeft aangegeven dat hij na de middelbare school absoluut in een andere stad verder wil gaan leren.
Wij wonen zelf niet in de stad, maar in een dorp 8 km verderop.
Zelf ben ik ook vreselijk geschrokken natuurlijk en de vreselijkste senario's schieten al door mijn hoofd, die gaan dan voornamelijk over geweld tegen mijn kinderen zelf, met een mes of iets dergelijks.
Gelukkig heeft hij veel leuke vriendjes en trekt hij daar veel mee op en zelf ziet hij het als,'ik heb wel erg veel pech' maar zo af en toe komt het nog boven.
Misschien heb ik er wel meer last van als hij, ik voelde me zo machteloos en boos.
Hoe gaan jullie om met 'geweld' wat je kinderen overkomt?
We hebben er veel over gepraat, ook met mijn andere 2 zoons erbij, meer kan ik denk ik niet doen???
Gr Nelly
Het is ons 1 keer echt serieus overkomen
Toen mijn oudste dochter in groep 8 zat is er een akkefietje geweest met een brandje achter ons huis. Mijn dochter had toevallig gezien wie dat gedaan had, de oudere broer van een klasgenoot, en dat heeft ze aan de brandweer verteld. Daarmee had ze het hélemaal verkeerd gedaan. De pech was namelijk dat een vriendin van de brandstichter niet de makkelijkste was, niet opvoedbaar zou ik bijna zeggen. Zij had zich opgeworpen als de wraaknemer van de jongen. Hierdoor heeft ze mijn dochter een keer echt te grazen genomen op zo´n manier dat de jongste overstuur ons kwam halen en daarna zat de angst er goed in. Als we het gekrijs van dit meisje buiten hoorde, ze riep een vriendin altijd naar buiten, wilden mijn dochters de straat niet op. Mijn man is bij de moeder langsgeweest, maar dat had niet zoveel zin. Ik denk dat de moeder gewoon niet opgewassen was tegen de dochter. Hij is ook langsgeweest bij de moeder van de brandstichter zelf en dat heeft denk ik iets meer geholpen, maar doordat het meisje echt gewoon helemaal haar eigen gang ging had een goed woordje van hem ook niet echt volledig geholpen. De opluchting onder de meiden was groot toen bekend werd dat het meisje naar een internaat was gegaan en alleen in het weekend thuis kwam.
Verschrikkelijk!
Gelukkig geen ervaring met dit soort dingen, maar het lijkt mij afschuwelijk, niet alleen voor je zoon, maar ook voor jou!
Het ergste vind ik dat je een stukje onbevangenheid kwijt raakt.
Praten is denk ik het enige wat je kan doen. Sterkte!
gr.
Petr@
Nelly
Helaas ben ik wel een "ervaringsdeskundige". Mijn zoon is al vaak het slachtoffer geweest van berovingen, de eerste keer was hij 13 jaar, hij lijkt het over zich af te roepen, het is hem denk al wel 15 keer overkomen, een keer zelfs met een groot mes op zijn keel. Elke keer schrik ik er uiteraard weer van en hij ook, maar hij word niet echt bang, hij heeft wel om die reden ooit zijn kamer in A'dam weer verruild voor ons huis, is kortgeleden ook verhuisd naar een buurt waar hij zich wat veiliger voelt en hij gaat na zijn werk met een taxi naar huis, als hij niet met iemand mee kan rijden (hij is inmiddels 23 en woont/werkt op de Antillen). Wij hebben er uiteraard altijd over gepraat, hebben hem altijd aangespoord aangifte te doen, al durfde hij dat niet altijd. We maken er geen drama van, het is gebeurd, het is heel rot en oneerlijk, maar je kunt er verder niets aan doen. Wel hebben er altijd op gehamerd niet stoer te gaan doen, maar alles af te geven en daarna zo snel mogelijk ons en/of de politie te bellen. Ik moet bekennen dat ik er zelf wel regelmatig slapeloze nachten door gehad heb, maar dat weet hij niet. Veel sterkte voor je zoon en voor jou!
