Aaaargh.....

Eeeh

De (ook soms) mooie momenten koesteren en ze tig keer herhalen voor jezelf in je eigen hoofd? Je voor houden dat het ooit,óóit echt 'over' gaat?
Succes! Sterkte en blaas maar lekker uit!
groeten albana

En bedenken dat er heel veel ouders zijn die je begrijpen.
Gisteren hier nog: ik zit voor een enorme deadline en buffel dus als een gek door. Dochter gaat lekker dansen (helemaal prima natuurlijk), komt thuis en vraagt verontwaardigd waarom het eten nog niet klaar is, want ze heeft honger.
Als het echt te erg wordt doe ik heel kinderachtig wel eens wat terug. 'Vergeten' haar favoriete danspakjes te wassen. Of net een boodschap gaan doen op het moment dat ze uit school komt en ik haar sleutel WEER op de eettafel zie liggen (mijn grote ergernis is als ik druk aan het werk ben en zij haar vinger een minuut lang op de bel houdt). En dan precies zo reageren als zijzelf doet.
Maar meestal is het inderdaad adem in, adem uit...

Zucht

Mijn zoon, tien minuten geleden : mamma je zegt elke vijf minuten iets irritants.

Sinaasappel

Ik moet wel erg grinniken om jouw zoon!
En het is iets wat mijn kind over een paar jaar vast ook tegen mij gaat zeggen, vrees ik...

En de mijne

"Mam, je zeurt, je bent irritant, je praat te veel, je bemoeit je overal mee, zeik niet zo".
Tien minuten later: "mam, ik wil een knuffel, neeeeee niet zo'n snelle knuffel, een laaaaange knuffel. Ik vind je wel lief".
Hihi, elke dag hetzelfde ritueel. Ik hou het dus nog wel vol
Gr. Bibi

Thanks

Natuurlijk weet ik dat ik niet op een andere planeet woon en dat jullie veel herkennen

Maar dat is gewoon even fijn om te lezen. Dank jullie wel!

Vroeger was ik mamma of mammie

Nu ben ik mahhhaammm.... En dan op een toon die niets te wensen overlaat.. Wat hier helpt, is af en toe samen wat leuks gaan doen, met ons tweetjes, vader en broer blijven thuis en we gaan samen op stap.. Dan heb ik echt een heel ander kind bij me en zie ik ook weer haar lieve kant!

Haha may

Vroeger was ik ook mammie. Nu inderdaad vaak 'mahám! Maar..... tegenwoordig ook vaak Moes en Moezel als ze in een goede bui is
Gr. Bibi

Heel slecht

Ik denk wel eens 'als je je op je 18e nog zo gedraagt, ga je maar lekker in Groningen studeren, betaal ik je kamer'. Ze heeft ook wel haar leuke momenten en soms is ze heel lief. Dat stelt me wel gerust, ze vind me dus niet altijd een vreselijk mens

Vic!

Je gunt je dochter het beste! Groningen is echt de leukste studentenstad van heeeeeel Nederland.

Denk je dat ik daar tijd voor heb?

Beiden hebben hier een periode gezegd (jongste zegt het nog steeds : "Denk je dat ik dáár tijd voor heb?" en dan meestal in de context als ik vraag of ze wat willen doen. B.v. geen sok in de wasmand gehad de hele week...Ik ga werken en zij is vroeg thuis vandaag. En ik zeg 's morgens dat ze vandaag alle kleding op d'r kamer moet verzamelen die er ligt. O en meteen zeg ik erbij dat ze ook een halfje brood moet kopen en of ze alvast de tafel wil dekken om 18.00 uur en het eten aan kan zetten (in oven b.v.).
Meestal begint zo'n discusie met : "Ja maar ik moet ook nog (vul in huiswerk maken, naar minstens 5 vriendinnen, hiphoppen, filmpje maken) want dat heb ik beloofd aan die en die (vul in namen van vriendinnen die natuurlijk belangrijker zijn dan ik-wij). Ik voer aan dat als ze dat brood nu meteen uit school haalt op de terugweg en dan d'r kleren opruimt ze nog zeéén van tijd heeft, de hele middag !!! En dan pas om 18.00 uur weer een kwartiertje iets moet doen.
En dan komt er iets van : " Heb je m'n kamer gezien dan? Weet je wel hoeveel kleren ik heb? Weet je wel hoe rottig mijn fiets fietst? Je weet toch hoe onhandig ik ben met tafeldekken? " Of zoiets.
"En als ik dan om 17.30 klaar ben met die kleren en die boodschappen dan kan ik meteen doorgaan met dat eten! " Dat dat zou betekenen dat ze 4 uur nodig heeft om wat kleding van de grond te rapen in een nogal klein slaapkamertje, aan die discussie begin ik dan maar niet eens meer. De context is altijd hetzelfde, volgens hun duren die paar inieminie klusjes úren en ik beweer dat ze in 10 minuten gepiept zijn en amper werk. De 'strijd' eindigt altijd onbeslist en ik roep iets als, dat ze toch écht dat brood moeten halen anders is er niets meer en ik ga naar werk me ondertussen verbijtend dat ik ze dat tóch wel kan vragen? Zoveel is dat toch niet? Als ik thuis was deed ik het zelf, was het me de moeite van de discussie niet waard...De ene keer valt het mee (wel grootste gedeelte gedaan) de andere keer valt het tegen. Als het tegenvalt ben ik ondertussen er zo klaar mee dat ze het de volgende dag onder mijn toezicht alsnog moeten doen. Dat dan weer wel
Maar mén wat een opwinding om niks...
groeten albana

Waarom discussie?

Ik snap dat je gek wordt van kul-argumenten in een dergelijke discussie. Ik snap alleen totaal niet waarom je de discussie aangaat.

Onbesliste strijd? Echt, met alle respect en inlevingsvermogen dat ik heb: hoezo strijd?

Je vraagt je kinderen, neem ik aan al jaren, hun bijdrage te leveren aan het huishouden. En nu ze oud genoeg zijn om dat zelf te plannen, plannen ze dat maar zelf. Zolang het maar gebeurt.

En als je het gezag zover kwijt bent dat je kind weigert te doen wat gevraagd wordt, dan de gevolgen maar laten voelen.

Je kind wil geen kleren opruimen, doet ze dat toch niet? Loopt ze zelf in vuile kleren. Ze wil geen brood meenemen uit de winkel, heeft zij toch honger?

Netjes

Hier ook een bom ingeslagen in des pubers kamer. Na een sleepoverfeestje vorig weekend liggen er nog luchtbedden tussen de op de vloer gedropte tassen en achtergelaten, nog op te halen, zooi. Zoon heeft daar zijn boekentas en gymtas blijkbaar sort off op uitgeschud zodat die matrassen vol liggen met zand en dingetjes. De luchtbedden zijn wel ontlucht maar moeten nog opgevouwen retour kast. Op het balkon liggen nog tenten en tafeltjes waarvan 1 tent nog uitgeschud en opgerold moet worden en dan weer naar de schuur gebracht.
Intussen is zoon naar zijn vriendin vertrokken.
Ik grijp hem wel een keer in die 2 weken schoolvakantie die hij heeft.
Maar ik denk ook maar steeds: als ik straks oud ben dan ga ik het me toch netjes houden! Maar zonder die kinderen is het vast een stuk netter maar ook een stuk saaier dan het nu is.

Netjes

Mijn kinderen zijn nog wel eens een weekje of langer weg met hun vader. Eerlijk gezegd vind ik dat heerlijk Dan kijk ik naar mijn eergisteren gestofzuigde vloeren en verbaas me over het feit dat er geen kruimels liggen. En de salontafel blijft ook gewoon leeg, en geen lege verpakkingen op het aanrecht. Jeetje, dan is het gewoon bijna netjes hier.

Ik zit er doorheen

Ze zegt het nog net niet letterlijk, maar ik zie haar denken: "sterf mens".
Wil ik best doen, maar ze heeft ook nog een klein broertje en zusje waar ik nog even voor moet zorgen.
Een dezer dagen is het: zij eruit of ik eruit.
Ik zit er helemaal doorheen.

Jeetje k*moeder

Meid toch. Dikke knuffel voor jou. Die stomme pubers ook, je zou ze. Bedenk wel, zelfs al zou ze "sterf, mens" denken of zeggen, ze meent het niet. Ze is tijdelijk ontoerekeningsvatbaar. Ze houdt knetterveel van jou - ongeveer zoveel als jij van haar. Stiekem, heeeeel diep onder een enorme berg ergernis en ruzie, ligt die liefde in winterslaap te wachten op betere tijden. En die komen er. Als je het tot die tijd niet redt, schakel dan hulp in. Ga eens met de huisarts praten. Regel maatschappelijk werk. Stort je hart uit bij een ervaren pubermoeder in je kennissenkring, eentje die niet oordeelt maar wel begrijpt. Dit moet je ergens kwijt, voor jezelf en voor je jongere kinderen, en uiteindelijk ook voor mevrouw onmogelijk.
Heel veel sterkte!

Wow mea

Wat een mooi beeld van liefde in winterslaap. Wow.
Ik denk dat het klopt. Tot die tijd zou ik proberen mijn verwachtingen bij te stellen, koeltjes uit de buurt te blijven en de zaak te negeren. Of elk ander middel dat jezelf het gevoel geeft dat je het nog even vol kunt houden. Dat is toch persoonlijk denk ik.

Nee zo simpel is het niet

Het gaat namelijk niet om oorzaak en gevolg...Dat gevolg zal me nog w*rst wezen, normaliter is het gevolg normaal ook dat zij er meer 'last' van hebben dan ik. Maar het is gewoon onprettig om weg te gaan zonder dat ik weet óf het gedaan wordt ja of nee. Want áls dat niet zo is en ik komt thuis dan zal ik er toch wat van moeten/behoren te zeggen. Ik zal moeten vragen : "Waar is het brood...?" (heb het zelf ook nodig hoewel daar natuurlijk altijd wel creatieve oplossingen voor te bedenken zijn) Omdat ik het ze heb gevraagd die klusjes te doen, kan ik moeilijk naderhand net doen of ik niks gevraagd heb. En daar heb ik gewoonweg géén zin in als ik al gewerkt heb en ook nog daarvoor al een discussie erover gevoerd heb. Dus meer nog dan dat die klusjes gedaan 'horen' te worden, is het meer dat ik opzie tegen het mogelijke tegenvallende resultaat en daar dan over moet beginnen. Liever kom ik thuis en tref tevreden gezellige kinderen en we kwebbelen wat en eten wat etc.etc. en er is geen vuiltje aan de lucht. Als ik thuiskom en ze hebben werkelijk geen 1 van die klusjes gedaan dan weten ze dat zelf wel en w.s. weet ik het dan ook meteen en krijg ik te maken met nukse, niets willende pubers de hele avond.Dat vind ik 10 keer erger dan die paar klusjes die niet gedaan zijn of de mogelijke gevolgen.
Gelukkig is dat nog nooit gebeurd dat ze écht het niet doen, alles niet. Of ze doen er 1 wel en 1 niet of ze hebben alsnog een 'goede smoes' (b.v. aankondigen dat ze morgen nóg meer tijd hebben en dan hun hele kamer gaan schoonmaken en die kleren er in ene keer bij doen), of ze zijn wel geweest maar te laat en het brood was uitverkocht ...
Op pubers kun je nooit rekenen écht altijd. Niet zoals als ze volwassen zijn. Het kan vriezen, het kan dooien, de uitkomst is altijd onduidelijk. Ik zie het verschil, oudste is nu puberaf en écht het is een wereld van verschil, als je die wat vraagt om te doen komt ze of met échte argumenten waar je niet omheen kunt en die duidelijk zijn en bied ze ook meteen de oplossing erbij aan (ik bel papa wel even of hij dat brood haalt op de terugweg)...Of ze zegt gewoon toe dat dat prima is en doet het ook. Heel vaak zelfs doet ze dingen uit zichzelf als het zich zo voordoet. Ze haalt de was eraf en vouwt het op als het droog is. Puber laat het rustig nat regenen als ik 'vergeet' het te vragen onder het mom van : "Ja wist ik niet, je hebt het ook niet gevraagd!" Of "gut helemaal niet gezien moest dat eraf dan?"
groeten albana

Humor en olifantshuid

Volgens mij essentiële eigenschappen om de puberteit te overleven. Niet alles te persoonlijk opvatten en proberen af en toe de humor van dingen in te zien.
Valt lang niet altijd mee hoor, zo bedoel ik het niet. Maar het heeft mij wel meerdere malen geholpen om escalaties te voorkomen.
n@nny

Simpel?

Het zal ongetwijfeld niet simpel zijn, en er zijn ongetwijfeld vreselijke pubers. Mij valt alleen op dat de combinatie van frustratie over pubers, en onderhandelen met pubers, nogal veel voor lijkt te komen.

Onze kinderen helpen mee in het huishouden, doen klusjes, aangepast aan hun leeftijd, sinds ze een jaar of 4 zijn. En dat wordt dus steeds meer, meer verantwoordelijkheid. Nog steeds niet overdreven veel, maar het is altijd duidelijk geweest dat we een bijdrage verwachten aan het gezin. En nu hebben we inmiddels pubers, en gaat het nog steeds zo.

Natuurlijk is er verzet, geklaag, gezucht en gesteun dat we ze zo misdadig veel laten doen. Een vaatwasser uitruimen is inderdaad een Noord-Koreaanse straf, ik weet het. Maar het gebeurt wel, en discussies worden zonder pardon afgekapt. We gaan simpelweg niet in discussie, en als ze nog allerlei andere plannen hadden, dan hebben ze pech. We zijn voorspelbaar, ze weten wat moet gebeuren, en als zij daaromheen slecht plannen, jammer de bammer.

Misschien hebben we geluk met uitzonderlijk brave kinderen. Ik vermoed van wel, want briljante opvoeders zijn we echt niet. Maar ik vermoed wel dat het helpt dat we onze, vrij minimale, eisen stellen en daarover niet in discussie gaan.

En inderdaad, als kleren een week blijven liggen, en kindlief klaagt dat er geen schone sokken meer zijn, dan hebben we niet heel veel meer te zeggen dan "ja, gek he?"

K*moeder

Wat kun je je toch rot voelen door die pubers hè? Die van mij was net aan het vertellen dat hij alle mensen irritant vindt. Ik hoop maar dat dat niet al te zorgelijk is, maar echt leuk vind ik het niet.
Het gaat tussen ons nu iets beter. En dat komt omdat ik heel simpel vond dat er iets moest veranderen, en me realiseerde dat dat echt niet vanuit hem kan komen. Dus dat ik een andere aanpak moest verzinnen. En de puberteit is natuurlijk een losmaak-proces dus ik heb besloten om hem wat minder op z'n huid te zitten. Ik vind dat heel moeilijk want ik vind dat hij zoveel dingen anders zou moeten doen (huiswerk, minder gamen, meer naar buiten). Maar ik ben nu wat aan het dimmen. Soms hou ik m'n poot wel stijf, bij bepaalde proefwerken of als hij besluit om de hele dag te gaan gamen. Ik heb hem net meegenomen om een half uur te fietsen, ijs eten op een terras en weer terug fietsen. Tsja, het is niet veel maar beter dan niets. En dan neem ik maar voor lief dat hij de eerste 5 minuten alleen maar aan het mopperen is dat hij toch n vredesnaam hoopt geen bekenden tegen te komen. Na die 5 minuten werd het trouwens heel gezellig gelukkig.
Heb je al langer dat je je zo voelt? Of is het even ene noodkreet en voel je je morgen weer beter? In het eerste geval zou ik inderdaad even naar de huisarts gaan. En bedenk dat ze inderdaad ook vreselijk veel van jou houdt. Ook al zal ze dat misschien in alle toonaarden ontkennen.