Alleen thuis
hallo, ik wil dit gewoon even kwijt, en de mening van anderen graag horen. ik en mijn partner (niet getrouwd) hebben 3 kinderen van 11 13 en 14. onze oudste heeft moeite met naar bed gaan. Mijn partner vind dat ze al best een avond alleen kunnen zijn, en ook ik denk dat het best eens zou moeten kunnen (niet te lang en liefst in t weekend) . Nu was er laatst een personeelsfeest en ik moest werken in de avond. Ik zei nog tegen hem, prima als je wilt gaan, maar regel wel een oppas, want het word vast laat, en de kids moeten morgen naar school. op de dag van het feest besloot hij toch naar t feest te gaan, en was er natuurlijk geen oppas beschikbaar. hij vertrok om 21.45, en zei tegen de kinderen dat hij maar voor een uur zou gaan. dit kreeg ik te horen van mijn jongste zoon die ik vanuit mn werk belde. ik was hierdoor echt boos, maar kon niks doen vanuit mn werk. 23.15 kreeg ik een sms van zoon dat hij terug was. de volgende dag heb ik hem verteld dat ik boos was, maar hij ging meteen in de verdediging van ja, een uur moet toch kunnen. ik had me er bij neergelegd. tot ik vandaag hoorde van een collega (partner en ik werken bij t zelfde bedrijf)dat hij er om 01.30 nog was???dit is geen grapje van collega, want hij schrok van mijn reactie.waarschijnlijk is hij thuis gekomen en heeft gewacht tot de kids sliepen, en vervolgens teruggegaan! ik ga hem nog vragen hoe en wat, maar ik weet al dat het zo is gegaan, kan niet anders. ik vind dit veel te ver gaan, en ben echt kwaad. hij doet wel meer dingen die tegen mijn principes ingaan, maar liegen vind ik heel erg. onze relatie gaat al een tijd slecht, en ik weet dit is misschien geen onderwerp voor ouders van nu, maar heeft iemand advies? eigenlijk wil ik ook al lang niet meer verder met hem, maar we hebben dit huis samen gekocht en over 10 jaar zal het in ons bezit zijn. ik verdien 1700 euro, en zou niet weten hoe ik het moet redden. hij wil ook niet meewerken, het is al eens eerder ter sprake geweest. hij zegt je bent deze overeenkomst samen met mij aangegaan, en daar kom je niet onderuit.
ik word hier echt heel moe van, en elke keer denk ik weer oke we gaan maar weer door. we hebben best wel eens goede momenten, maar veel te veel slechte. alles is van meneer zijn humeur afhankelijk, en soms is hij zelfs agressief, ook naar de kinderen. ik ben al hulp aan het zoeken om sterker in mijn schoenen te leren staan, maar hij is heel overheersend. we zijn al 20 jaar samen, en hij heeft me in het begin toen we ons eerste kind hadden echt geslagen en me heel bang gemaakt zonder enige reden. dit was éénmalig, en hij toonde spijt.toch had ik weg moeten gaan, maar ik wilde dat het zou werken. en dacht dat ik hem kon vergeven. toch telkens als hij boos is komt het gevoel terug. ik hoop gewoon dat iemand wat goede tips heeft, want ik wil gewoon gelukkig zijn.
Jeetje giyadi
Meid, wat een verhaal. Je bent overduidelijk niet gelukkig met de manier waarop je vriend en jij met elkaar omgaan. Heb je weleens overwogen om maatschappelijk werk in te schakelen of eens met de huisarts te gaan praten? En van 1700 in de maand kun je rondkomen, ook met drie kinderen, er zijn allerlei toeslagen en regelingen. Dat is het probleem niet. Je moet eerst uitzoeken wat je precies wel en niet wilt, en een eerlijk gesprek aangaan met je partner. Als je bang bent dat hij agressief wordt, zorg dan dat je bijvoorbeeld in een eetcafe zit. Misschien een idee om hem eerst een brief te sturen met daarin wat je dwars zit (denk eraan, schrijf vanuit jezelf, niet "jij doet altijd..." maar "ik vind het zo naar als...") en een uitnodiging om samen koffie te drinken en dit te bespreken.
Na dat gesprek kun je dan weer alles even laten bezinken en bedenken hoe hij erin staat en wat er nog mogelijk is.
Mijn eerste idee
Waarom heb jij meer gelijk als het om de opvoeding van de kinderen gaat en mag jij bepalen hoe hij met de kinderen omgaat? Natuurlijk is het enorm vervelend om niet op een lijn te zitten, en het is fout van hem om te verzwijgen dat hij zomaar weg gaat, maar misschien durfde hij het niet bij je aan te kaarten uit angst voor gezeur. Of hij vindt dat hij het goed genoeg heeft gedaan omdat hij tussentijds even thuis is geweest om te checken of alles goed ging en alle kinderen op bed lagen.
Ander onderwerp?
uit uw reactie blijkt dat u het niet goed heeft gelezen. wat heeft dit in hemelsnaam met opvoeding te maken?? het gaat hier om heel andere dingen. niet om hoe hij met de kinderen omgaat, maar als wij iets afspreken, namelijk , als je gaat regel dan een oppas, hij heeft er immers weken de tijd voor gehad, en hij zegt daar ja op, dan mag ik er op vertrouwen dat hij dat dan ook doet. dit heet wederzijds vertrouwen. het gaat er dus niet om of hij vind dat hij het goed heeft gedaan. dit was gewoon niet de afspraak. ik begrijp niet hoe u erbij komt dat ik bepaal hoe hij met de kinderen omgaat???!!!
Relatie
Eigenlijk is dat hele gebeuren rond het feest en de bedtijd van je kinderen dus maar een ding wat niet goed gaat in je relatie. Je zegt dat jullie al heel lang een slechte relatie hebben en dat je er ook eigenlijk al lang van af wilt maar dat je dit tot nog toe niet hebt gedaan uit angst om je huis kwijt te raken en vooral uit angst dat je het niet alleen zou kunnen redden. Laat dat huis en die angst je niet belemmeren om uit een slechte relatie te stappen, zeker niet als hij zo overheersend en agressief is! Daarmee doe je jezelf en vooral je kinderen ernstig tekort! Zo wordt je nooit gelukkig en dus lijden je kinderen hier des te meer onder.
Ook jij kan het echt als alleenstaande moeder redden; er zijn genoeg financiele voorzieningen. Dat hij niet mee zou willen werken is logisch; hij vindt het wel makkelijk zo.
Ga eens naar maatschappelijk werk en je gemeente om hierover te praten en te kijken wat je mogelijkheden zijn. Persoonlijk zou ik nu eindelijk eens voor mijzelf en mijn kinderen kiezen en niet meer hopen dat je relatie nog wel beter wordt. Dit soort dominante mannen zijn en blijven zo en je kan een ander niet veranderen. Neem nu zelf de teugels in handen en kom op voor jezelf en je kinderen. Succes!
Giyadi
Ik kan prima lezen, dankjewel. En 'tussen de regels door' lees ik dat jij bepaalt hoe er met de kinderen wordt om gegaan en trek ik de (wellicht snelle) conclusie dat je man daarmee akkoord is gegaan om van het gezeur af te zijn.
Oh, en je mag me tutoyeren 
Verkeerde rubriek
Ik denk dat als je niets over de opvoeding wilt horen, dat je veiliger zit in de rubriek 'relaties'.
Opvoeding
Maar mijn reactie was toch niet gericht op opvoeding? Ik weet precies hoe het gaat als een partner je overtuigt van zijn ideeën en mening en dat je daar dan uiteindelijk maar (hoewel het tegen je gevoel in gaat) mee instemt. En als dan een kwestie zich voordoet weet je dat dat bij je partner op weerstand gaat stuiten, compleet met alle discussies en gedoe die dat met zich mee brengt, dus dan zeg je het maar niet.
Giyadi
Lijkt mij ook dat deze posting beter op zijn plaats is in de rubriek "Relaties".
Vic, ik lees echt nergens tussen de regels door dat Giyadi de opvoeding bepaalt; integendeel. Ik lees juist over een dominante, overheersende, agressieve man die doet waar hij zin in heeft zonder rekening te houden met zijn partner en kinderen en een vrouw die haar best blijft doen en redelijke dingen voorstelt als het gaat om de kinderen een avondje alleen laten. Ik lees vooral over een wanhopige vrouw die uit angst en hoop op beter weten in een slechte relatie blijft zitten en die steun nodig heeft om daar uit te komen.
Elisa
Bijzonder dat we dat zo heel verschillend opvatten. Ik zie in het zin doordrijven en 'agressief' reageren vooral dat hij ook gehoord wil worden. En hij heeft haar 20 jaar geleden een keer geslagen. Dat is natuurlijk absoluut fout, maar het is daarna niet meer voorgekomen dus wat mij betreft is dat voldoende bewijs dat hij zijn leven gebeterd heeft. In zo'n geval hoef je dat iemand niet 20 jaar te blijven nadragen.
Maar goed, zo op het eerste gezicht ziet het er niet uitzichtsloos uit als ze besluit weg te gaan. 1700 euro is een prima inkomen om voor jezelf en je kinderen te kunnen zorgen. Even slikken als je het dubbele gewend bent maar zeker niet zielig.
Correctie
uw reactie ging wél over opvoeding, anders leest u het nog maar eens terug.en daar komt nog bij dat het niet 20 jaar geleden is van dat pak slaag, maar toen we net ons eerste kind hadden, en zoals u kunt lezen? is zij 14. ook vertel ik dat hij zeer overheersend is, dus uw reactie over zijn agressieve houding omdat hij anders niet gehoord zou worden is ook niet waar. gelukkig zijn er ook nog mensen die het wél begrijpen, en mijn dank hiervoor. ik kan best tegen kritiek, maar die moet dan toch echt wel ergens op gebaseerd zijn.
Relaties
Inderdaad. Toch je vraagt om een mening en dan kun je ook verwachten dat iemand aanbiedt om ook eens vanuit de positie van je man te denken. Of hij nou gelijk heeft of niet kan dat soms helpen om je eigen positie beter in beeld te krijgen. Ik had een man die zomaar wegging bij kinderen van 2 en 4. Dat is een stuk duidelijker misschien. Maar ik zou toch niet uitsluiten dat agressief gedrag een teken is dat je man het niet aankan en zichzelf dan niet in de hand heeft. Daar kun je boos over worden en je machteloos over voelen. Maar net als Elisa denk ik ook dat je inmiddels wel weet dat zo'n man niet zomaar verandert omdat jij het wil. Ik vind dat je in een hele lastige situatie zit en ik hoop dat ook mensen om je heen hebt waar je steun aan hebt. Het lijkt me heel moeilijk om vol te houden.
Prima joh
Wij zitten blijkbaar niet op dezelfde golflengte. Prima dan, succes ermee.
Wat een ellende
Ik zou ook boos zijn als ik op mijn werk of elders zou zijn en mijn man laat tot midden in de nacht de kinderen alleen, anders dan we hadden afgesproken. Het was ook niet voor een noodgeval, maar voor een feestje. Daar kan je nog heel lang boos om blijven, maar het is gebeurd en gelukkig is er niets ernstigs gebeurd.
Je bent sowieso niet gelukkig in je relatie. Al lange tijd niet. Je moet eerst voor jezelf op een rijtje zetten of je je relatie wilt voortzetten of dat je alleen met de kinderen verder wilt.Een eigen huis, nog 10 jaar verder doorsukkelen zodat je hypotheekvrij bent, het inleveren van je goede financiële positie zijn allemaal rationele zaken die door je hoofd spoken.Dan niet te vergeten zijn er 3 pubers, red je dat qua opvoeding grotendeels alleen?
Wat zegt je gevoel? Als je echt wilt scheiden houdt een contract, waar je partner het over heeft, je niet tegen.Als ik moet samenleven met een agressieve partner en agressieve vader voor mijn kinderen dan zit ik liever op een sinaasappelkistje, drie hoog achter op een flatje.
Ik denk dat bij jou nog steeds die mishandeling van 14 jaar geleden niet verwerkt is. Je bent al 14 jaar boos op hem en kunt hem niet vergeven.Ondanks dat hij spijt had en het nooit meer is gebeurd vertrouw je hem niet.Dat gevoel gaat ook niet zomaar weg.Dat verdwijnt nooit helemaal, je blijft op je hoede.
Echte hulp zoeken
Ik denk dat je professionele hulp moet zoeken. Je man heeft wel gelijk dat hij jullie relatie niet zomaar op wil geven. Jullie hebben samen drie kinderen, die heb je zelf met hem gemaakt.
Een man die vergeet oppas te regelen is niet uniek, ik zou zelf van te voren vaker gevraagd hebben of eea geregeld is. Dat hij zonder oppas toch weggaat en daar over liegt is natuurlijk waardeloos.
Probeer via je huisarts te vragen welke mogelijkheden er zijn om hulp te krijgen om hier samen uit te komen (en als dat niet lukt; hoe apart verder te gaan). Het blijft de vader van je kinderen, ook als je alleen verder gaat moet je met hem leren omgaan.
