Puberteit Puberteit

Puberteit

Lees ook op
Anoniem Jansen

Anoniem Jansen

20-10-2012 om 20:39

Broer en zus praten niet met elkaar

Hallo, mijn vrouw en ik hebben twee kinderen. Zoon van 12 en Dochter van 15.
Ze waren voordat mijn dochter in de puberteit kwam echte maatjes. Echte voorbeeld kinderen. Maar sinds een paar jaar zijn ze compleet uit elkaar gegroeid en hebben ze een afkeer van elkaar. Tegenwoordig is het zo erg dat ze elkaar compleet negeren en zelfs niet met elkaar praten. Mijn dochter is erg op zichzelf en vind haar broertje super irritant. Oké mijn zoontje praat nogal veel en is wat drukker. We vinden dit vreselijk maar we weten niet wat we er aan kunnen doen. Als de een beneden is, is de ander boven. Weet iemand raad? Naar een psycholoog gaan weigeren ze.
Alvast bedankt voor jullie reacties

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Tonny

Tonny

20-10-2012 om 22:32

Geef het de tijd

Maar praat wel een op een met hen om basale fatsoensregels in acht te nemen, een ander negeren is erg hatelijk. Sta dat niet toe.

He is natuurlijk erg naar dat ze eerst enorm goed met elkaar konden omgaan en nu helemaal niet meer. In deze jaren zijn ze het centrum van hun universum, maar dat trekt wel bij geef het de tijd. Veel geduld gewenst ! En een vleugje humor.

koentje

koentje

21-10-2012 om 10:51

Oke...

lijkt me heel naar. maar ik zou inderdaad wel van ze eisen dat ze 'beleefd' naar elkaar zijn, bijv. aan tael e.d. Verder kun je er niet zo veel mee tenzij je veel tijd en 'dwang' wil gaan steken in gesprekken over wat er nu precies aan de hand is.
Verder moet je volgens mij maar denken dat ze zelfs hiervan leren; het zijn beginnende volwassenen die om moeten leren gaan met anderen: ook als ze elkaar niet mogen.
Maar daar zit je als ouders maar mooi tussen. Hoe zit het eigenlijk met je vrouw en jij? Doen jullie ook zo tegen elkaar als je onenigheid hebt?

Merel

Merel

21-10-2012 om 14:42

Wat rot

Jee wat lijkt me dat vervelend om mee te maken, zo ongezellig, het lijkt me echt een stempel drukken op de sfeer. Hier hebben mijn kinderen hetzelfde leeftijdsverschil zoon van 14 dochter van 17. Ze hebben eigenlijk nooit echt problemen met elkaar gehad, dus het kan ook goed gaan. (het verbaasde mij eigenlijk want ik had vroeger alleen maar ruzie met mijn oudere broers)
Ik zou toch een serieus gesprek al gezin aangaan, desnoods op een plek waar je wat langer dan een half uurtje kan praten, waar even geen computer, telefoon of televisie is, waar er niet eentje boos kan vertekken naar boven. Echt even praten en vertellen als ouders dat er iets veranderen moet, dat je je best mag ergeren aan de ander, maar je dat zeker niet de hele tijd hoeft te laten merken. Dat is gewoon zeer onvolwassen gedrag (een meisje van 15 wil beslist niet onvolwassen genoemd worden). Vroeger was ik de jongste thuis en werd dus vaak uitgelachen en gekleineerd, wat ik zei of deed was in beginsel al belachelijk, daar ben ik dus altijd mee bezig geweest en heb het hier nooit getolereerd dat je minzaam over een ander praat, of onaardig doet, gewoon omdat dat jou zo uitkomt, of omdat die persoon iets doet wat jou niet boeit.
Misschien kunnen jullie dus ergens heen, huisje op een van de eilanden, of een strandwandeling van een paar uren, samen praten, proberen elkaar te begrijpen.

kaatje43

kaatje43

21-10-2012 om 15:44

Herkenning

Zeker toen jongste (nu 14) ook op dezelfde middelbare school ging, kon hij helemaal niets goed meer doen. Aan tafel was het dan ook erg gezellig. NOT. Nu is oudste (17) van school af en zoekt hij zijn broertje weer vaker op en respecteert ook zijn mening als we met elkaar aan tafel zitten. Waarschijnlijk komt het bij jullie ook weer goed.

Anoniem Jansen

Anoniem Jansen

21-10-2012 om 18:56

Bedankt zo ver

Bedankt voor jullie reacties voor zover. Ben blij dat er ook erkenning is. Ik was al bang dat het om een uniek geval ging. Persoonlijk denk ik dat het begonnen is toen mijn dochter volwassenen werd op korte tijd. Het was mijn lieve meisje wat echt een papa kindje was. Ineens was dat over en gaf alleen mama nog maar een knuffel toen ze naar bed ging. Ik begrijp dit wel dat dat op gegeven moment gaat gebeuren. Ze schaamde zich ook heel erg toen ze veranderde naar een jonge vrouw. Op gegeven moment toen we uit eten waren zag mijn zoontje dat ze borsten begon te krijgen. Hij begon kei hard te lachen en te wijzen en zei: kijk eens wat ze al dikke borsten heeft. Ze liep huilend van tafel af en heeft ook niet meer gegeten. Persoonlijk denk ik dat het toen begonnen is. Nu zegt ze dat ze zich mateloos stoort aan zijn kinderachtige drukke gedrag en dat ze niet in zijn buurt wil zijn. Als ik met mijn vrouw een film kijken komt ze er wel eens bij zitten maar op moment dat mijn zoon beneden komt staat ze meteen op aan gaat naar boven. Zelf kom ik uit een groot druk gezellig gezin waar alles kon. Die gezelligheid had ik graag hier ook gezien maar helaas is het anders. Hopelijk verandert het ooit, ik hou jullie op de hoogte

Marieke

Marieke

21-10-2012 om 21:03

Afschuwelijk broertje

Als je kleine broertje in een vol restaurant gaat wijzen naar jou en roept: "Kijk eens wat een dikke borsten" hoef je als meisje niet uitzonderlijk fijnbesnaard te zijn om je broertje vanuit je tenen te haten. Ik kan mij dergelijke opmerkingen na 30 jaar nog precies herinneren en ik heb het die personen nooit echt vergeven. Heel belangrijk is dan hoe jullie op dat moment gereageerd hebben.
Het verschil met een groot gezin is, is dat er altijd wel iemand is waarmee je het in een bepaalde periode goed kan vinden. Jouw dochter is aangewezen op haar enige broertje en voor pubermeisjes zijn kleine broertjes (meestal) irritante monsters. Bij ons thuis was het niet zo extreem (en er zijn ook meer kinderen), maar de relatie tussen broer en zus verbeterde enorm toen broertje ook ging puberen en naar de brugklas moest. Van broertje die het leuk vond om irritant te zijn, werd zijn zus ineens de wijze oudere die snapte hoe je je voelt als brugklasser en wat je moet doen om "cool' te zijn.
Tot het bij jullie zover is zou ik je zoon leren meer rekening te houden met zijn zus. Die opmerking in het restaurant was heel fout; ook als je pas 9 of 10 jaar bent.

Truus

Truus

21-10-2012 om 22:02

Excuses

Ik heb als puber een paar jaar niet tegen mijn vader gesproken omdat hij een rotopmerking had over mijn kleding (Moet je zo de straat op? Je ziet eruit als een h***.). Pas na jaren kwam het gesprek en de excuses. Ik denk dat het kleine broertje ook maar zijn excuses moet aanbieden. Het is hoog tijd dat hij leert welke opmerkingen wel en niet kunnen, en dat je bij een inschattingsfout welgemeende excuses aanbiedt.

Bellefleur

Bellefleur

22-10-2012 om 09:58

Jullie reactie

Hoe hebben jullie als ouders gereageerd toen jullie zoon dat zei in het restaurant? Ik kan me als meisje ook zulke dingen herinneren, en hoe vreselijk dat was. Ook ik vind dat zoon zijn excuses aan had moeten bieden. Daarnaast lijkt het me slim om als ouders een stap terug te doen. Zorg dat er dingen zijn die ze samen moeten doen. Geef ze verantwoordelijkheid, en knijp er zelf tussen uit. Zodat ze wel samen moeten werken.

Merel

Merel

22-10-2012 om 12:16

Blijven praten

Inderdaad wat Bellefleur schrijft daar ben ik ook benieuwd naar, heeft jullie zoon zijn excuses aangeboden? De tip om ze samen alleen te laten om te 'moeten' samenwerken, zou ik nog niet doen. Ik had geen goede band met mijn broers en mijn ouders lieten ze nooit excuses aanbieden of hadden een gesprek over 'wat is er nu precies gebeurd'. Dus als ik met ze had moeten samenwerken in die tijd was het er op neergekomen dat ik -óf alles alleen had moeten doen (want dan waren ze gewoon weggegaan) –óf ik had een paar klappen gekregen. (want knokken deden we!)
Zelf ben ik erg van het discussie voeren, kinderen moeten hier al van jongs af aan excuses aanbieden als ze iemand gekwetst hebben en wij geven hierin het goede voorbeeld. Ik zeg ook wel eens iets niet liefs of heb spijt van dingen, en dat zeg ik dan dus ook tegen de ander, hoe klein ze vroeger ook waren. En het is leuk om aan tafel (als iedereen weer tegen elkaar praat natuurlijk) om dingen te bespreken, waarbij ook juist de jongste echt meetelt en zijn/haar mening mag geven. (mijn pijnpunt, want wat ik vroeger zei, dat deed er niet toe)
Tot nu toe werkt deze aanpak, en we hebben echt geen wonderkinderen hoor, natuurlijk zijn ze ook wel eens boos op elkaar.

Tirza G.

Tirza G.

22-10-2012 om 18:54

Tja

Tegen zo'n broertje praatte ik ook niet. Kom op zeg. Je legt de schuld wel heel erg bij je dochter naar mijn gevoel. Jullie zitten gezellig gezinnetje te spelen en zodra zij er bij komt verandert de sfeer. Tja.

Tirza

mama 5

mama 5

22-10-2012 om 19:18

Oef

Ben het helemaal met mijn voorgangers eens. Zo'n streek van een broertje is echt afschuwelijk, ik kan daar eigenlijk geen excuus voor bedenken.
Als ik terug denk aan mijn puberteit, zou ik die broer geloof ik niet meer vertrouwen en zo min mogelijk met hem te maken willen hebben.

Anoniem Jansen

Anoniem Jansen

22-10-2012 om 20:19

Excuus

Uiteraard moeten ze hier sorry zeggen als ze iets fouts doen. Het komt ook echt niet alleen door die opmerking maar rond die tijd is het begonnen. Ik denk dat het komt dat mijn dochter vroeg volwassenen is. Meisjes liggen ook nog eens voor op alles dus het verschil is nu erg groot. Mijn zoon zit nu net op de middelbare terwijl mijn dochter op 3 gymnasium zit. We hebben er echt wel over gepraat met beiden maar mijn dochter vind het prima zo. School, leren werken en op haar kamer zitten. Mijn zoon heeft er ook niet zo moeite mee vind het ook wel prima zo. Mijn vrouw en ik vinden dit gewoon erg jammer. Gezellig iets doen met z'n 4e is er niet dan. Terwijl we juist graag leuke dingen doen zoals uiteten en vakantie. Het doet gewoon pijn als je ziet als er een jarig is dat de ander hem of haar niet feliciteert. Misschien wordt het beter als mijn zoon wat ouder is...

Merel

Merel

22-10-2012 om 21:12

Bah

Misschien een beetje bot, maar ik zou hun gedrag niet tolereren. Jij en je vrouw zijn er toch ook nog? Gezellig dan, jullie zijn een gezin en voor je het weet is er eentje het huis uit, juist nu heb je nog een paar jaar om echt als gezin te functioneren. Daarna krijgt de oudste een vriendje en daarna de jongste een vriendin. Je moet het ook nu de korte periode dat je nog als gezin met 4 bent het toch ook leuk hebben? Hier dus ook een oudere dochter en jongere zoon, precies hetzelfde leeftijdsverschil. Juist omdat een meisje vaak al wat eerder volwassen is, maakte dat ze juist beter haar broertje 'schattig' kon vinden. Het verschil van 3 jaar werd qua ontwikkeling wel 5 jaar. (ook omdat jongens vaak wat langer jong blijven)
Je schrijft dat jullie het jammer vinden, dus ik zou er wat aan gaan doen en niet wachten tot je zoon wat ouder is, ik vrees niet dat het alleen aan hem ligt. Ze hoeven heus geen beste vrienden te worden, maar negeren vind ik ronduit belachelijk en kinderachtig gedrag en je moet als gezin gewoon kunnen uit eten gaan en op vakantie kunnen gaan. Spreekt dochter alleen niet tegen zoon, of zoon inmiddels ook niet tegen dochter, of zijn ze er allebei even strikt in?

krin

krin

22-10-2012 om 21:14

Broer en zus

Kleine broertjes zijn over het algemeen een gruwel voor puberzusjes, en puberzusjes zijn over het algemeen krengen voor kleine broertjes. En dan zwijg ik nog over puberzusjes onderling, want de streken die zus en ik elkaar hebben geleverd door die moeilijke jaren heen zouden soms de voorbeeldstreek hier nog kunnen overtreffen. Ik heb het kind gehaat, en ik weet vrij zeker dat het wederzijds was. We keken op school ook dwars door elkaar heen. Het voordeel was dat we er nog nog twee thuis hadden rondlopen, we hadden een uitwijkmogelijkheid. Er was er altijd wel een bij met wie je een front tegen de vijand van het moment kon vormen. Dat scheelt. En de beste manier om ons bij elkaar te krijgen, was als we een verenigd front tegen onze ouders moesten vormen. NIets verbroedert meer dan een gemeenschappelijke vijand.
Hoe dan ook: bij ons is het allemaal goedgekomen, we zijn nu een klef stel met de broers en zussen bij elkaar. Dus wie weet. Misschien is het een kwestie van uitzitten.
Ik denk dat ik in elk geval basisbeleefdheden zou proberen af te dwingen: niet schelden, sorry zeggen als je over de grens gaat, en bij gezinsactiviteiten de sfeer en jullie humeur niet meer verpesten dan strikt noodzakelijk. Sterkte en een lange adem gewenst.

Ja, basisbeleefdheden

Ik vind ook dat jullie het te ver hebben laten komen. Zoiets hoef je écht niet te tolereren. Elkaar niet feliciteren op een verjaardag? Kom op zeg, dat zijn gewoon basisfatsoensnormen en die nemen ze maar in acht, zijn ze nu helemaal betoeterd. Ook het gedrag als elkaar negeren en dat je niet eens als gezin weg kan omdat ze dan de sfeer verpesten, zou mij te ver gaan. Ik zou eisen dat ze minimaal enigzins hun best doen om normaal tegen elkaar te doen. En ik kan als moeder enorm vervelend zijn ook....En ik weet dat ze daar in ieder geval géén zin in hebben. Ik vind dat je moet eisen dat ze in ieder geval rekening met jullie houden. Ze wonen in jullie huis, onder jullie dak en daar ga je normaal met elkaar om, desnoods alleen beleefd, dikke vrienden hoeft helemaal niet, maar ze hebben maar te leven met de anderen die onder datzelfde dak wonen.
En in enige harmonie, zelfs als het tegen hun zin in is.
En daar mogen ze allebei op aangesproken worden.
groeten albana

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.