Puberteit Puberteit

Puberteit

Lees ook op
Caroline

Caroline

06-09-2009 om 15:11

Consequent blijven bij puberzoon moeilijk

Ik ben een alleenstaande moeder van twee kinderen. De oudste 16, de jongste 5. Zoals met de meeste pubers kan het hier hoog oplopen. Maar ik houd me in, slik de beledigingen weg, om maar niet mijn dochtertje bloot te stellen aan zijn soms agressieve uitlatingen. Hij gaat soms recht tegen alle afspraken in, en ik probeer dat weer recht te trekken door bijvoorbeeld een paar dagen in de avond tuisblijven. Echt veel straffen doe ik eigenlijk nooit, we hebben een min of meer fijne relatie, maar hij heeft het erg moeilijk met zijn temper te houden en dat zorgt voor rotsituaties. Ik ga er zo af en toe bijna aan onderdoor, omdat ik het gewoon niet meer weet. Een weekhuisarrest (hij heeft enkele dagen geleden vastgezeten voor graffiti en is een 10 dagen later gewoon niet thuisgekomen op een zaterdagavond.) Ik zal het maar eerlijk zeggen, ik ben bang om te straffen, bang voor de afschuwelijke confrontaties die zo hoog oplopen. Ik vind het moeilijk hem aan zijn afspraken te houden, omdat niets wat ik zeg enige indruk lijk te maken. En ik schaam me ervoor, schaam me naar de buitenwereld, waar het gezin wel lijkt te reilen en zeilen met straffen en consequent zijn. Waar de puberkinderen wel een baantje zoeken en vinden, waar ze niet hun hand opheffen naar hun moeder, waar ze wel gewoon meegaan op vakantie. Wie deelt deze ervaring? Ik ben alleen nog maar aan het werk en aan het zorgen, maar eigenlijk wil ik zo graag er even tussenuit. Hij wilt absoluut geen contact meer met zijn (stief)vader en eerlijk gezegd begrijp ik dat ook. Maar hem alleenlaten.. nee, een vriendin van me zei laatst: dan ben je hem echt kwijt, als je nu een week gaat. En dat is precies hetgeen waar ik bang voor ben. Dat hij volledig de weg kwijt raakt. Wie deelt?

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.

Zoek hulp

ik denk dat jij hoognodig hulp moet zoeken,ga naar je huisarts,vraag een doorverwijzing voor maatschappelijk werk of jeugdzorg.
in elk geval iemand die jou leert hoe om te gaan met je zoon.
want dit loopt de spuigaten uit,hand opheffen tegen zijn moeder?zich niet aan afspraken houden? afschuwelijke confrontaties?als je dat blijft pikken is je zoon binnenkort de baas over jou( als hij dat al niet is?)
schaam je niet,maar doe er wél wat aan,voor het te laat is!
Sterkte!

Caroline

Allereerst, als je hier op het forum je echte naam gebruikt, dan raad ik je dringend aan om een schuilnaam te kiezen en te gebruiken. Je bent zo wel heel erg traceerbaar, ook voor je zoon.
Jouw 1e probleem is dus, dat je bang bent voor de agressie van jouw zoon. En je 2e probleem is dat je erg gestresst en erg moe bent, oa door zijn gedrag.
Jouw zoon beledigt jou, gehoorzaamt je niet en is lui want wil geen bijbaantje. En als ik het goed begrijp slaat hij jou ook. Kortom, hij is volledig de baas in huis en jij bent aan het einde van je latijn.
Toch lukt het je kennelijk om hem huisarrest te geven. Hoe doe je dat?
Even weg zou heerlijk zijn, maar dat zit er nu (nog) niet in. Wel kun je zo snel mogelijk 1 a 2 weken thuisblijven van je werk. De kinderen zitten op school, dus dan heb je bijtank-tijd. Gewoon ziekmelden, dat ben je al (bijna) dus dat klopt, of vakantiedagen opnemen als je die nog hebt.
Heb je enig idee waarom jouw zoon zich zo gedraagt? En nog zo'n fijne vraag: wanneer heb jij voor de laatste keer iets gezelligs gedaan met hem alleen, dus zonder zijn zusje?
Sterkte, Onyx

Sluit me aan

Ik sluit me aan bij de vorige postings....als de donder naar de huisarst, zeg ook als je een afspraak maakt dat je een gesprek wil....Hier neemt de huisarts dan als je dat aangeeft rúim de tijd.En dan vraag of krijg je een verwijzing, maar ik denk dat het al een opluchting kan zijn om je hele verhaal en zorgen te delen. En dan hoor je wel wat de huisarts ervan vindt.....Hij kent je zoon ook en jouw en trekt z'n conclusie's wel.
Verder m.b.t straffen. Dat is ook lastig met opstandige pubers....zeker als ze nog boos zijn (op het moment dat je de straf uitdeelt...). Als ik zeg huisarrest zegt dochter: " Ik ga lekker toch!" Als ik zeg "Hier die telefoon/i-pod" zegt dochter: "Ik geef 'm toch niet." En als ik zeg de kabel van de p.c. eruit te trekken zegt ze meteen dat ze die er prima zelf weer in kan doen. Ik laat het d'r zeggen...ze vertrekt naar d'r kamer (om af te koelen) en komt na een half uurtje beneden en bied d'r excuses aan of (als dat er niet in zit) minstens dat ik tóch wel een beetje gelijk had, maar.....(op de puntjes volgt een excuus). En dan kunnen we 'normaal praten'met elkaar. Vrijwel altijd krijgt ze de straf alsnog. En ik ben wel zo verstandig geworden om de periode die ze de straf krijgt (een week, 4 dagen, 3 dagen etc.) achterwege te laten dus ik blijf flexibel in hoe láng ze die straf krijgt. En afhankelijk van hoe ze zich gedraagd vervalt dan de straf. Hier werkt straf meestal nog wel een weekje of 2 door. De eerste week is ze poeslief, ruimt d'r kamer zelfs uit zichzelf op en is lief voor d'r zusje en bied aan te helpen met eten koken. Week 2 wordt dat al weer wat minder, hoewel ze nogwel keurig doet wat d'r is opgedragen en daarna wordt ze weer gewoon zichzelf en langzaamaan komt de opstandige puber weer tevoorschijn.
Dus wat hij ook zegt....blijf bij je straf en voer 'm uit. Ook als hij later excuses aanbied. Ik denk trouwens dat geen enkele opstandige puber meteen de straf die die krijgt hoeperdepoep aanvaard. Daar zijn het opstandige pubers voor toch? Maar ga er ook niet op door....Straf is straf. Einde verhaal, grote mond? Gewoon niet meer op in gaan...laat maar kletsen, negeer het gewoonweg. Ik zie wel eens dat als ik maar dóór en dóor ga (omdat ik gelijk wel hebben...beetje eigenwijs) dochter hélemaal doordraait en dat is niet de bedoeling natuurlijk en iemand moet de verstandigste zijn van ons tweeën natuurlijk en er een eind aan maken.
groeten albana

Millenia

Millenia

07-09-2009 om 10:27

Tip en

Caroline, ik voel met je mee hoor. Het is soms niet gemakkelijk!! Ik herken ook het probleem van zowel een driftige puber als een jonger kind in huis, waarvan je vreest dat het zal lijden onder de slechte sfeer. Hier heb ik wel houvast gehad aan het volgende boek:
Alles went, ook een adolescent wegwijzer bij het opvoeden van jongeren van o.a. Theo Compernolle.
Een bruikbaar ding vond ik. Het leest als een trein en je wordt toch weer even heel goed bij de les gehouden. In dat boek staan dingen die ik Albana ook al zie zeggen. Dus inderdaad voet bij stuk houden, ook als er wordt geschreeuwd/gedreigd/gechanteerd enz. En wat ik ook een goeie vond: er eens voor gaan zitten om te bedenken wat a. alleen maar lastig is. b. behoorlijk hinderlijk is, c. Echt niet kan.
Ik vind het ook opvallend aan je posting dat huisarrest opleggen haalbaar is (hij loopt niet gewoon de deur uit??), maar dat het de jongen kennelijk toch lukt om je klem te zetten. Wat gaat er nu precies mis, heb je een voorbeeld?

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.