Depressieve dochter
Hallo allemaal
Ben net lid geworden hier
Mijn probleem is dat ik met een depressieve dochter thuis zit ze is 17 jaar oud en heeft al eens 8 maand in een psychiatrische jeugd instelling gezeten
Toen omdat ze een overdosis medicatie had geslikt
Ik ging er vanuit dat t best wel goed ging met haar ze heeft nog steeds af en toe gesprekken met de psychologe
Ook hebben we nog regelmatige vergaderingen om te kijken hoe t nu thuis gaat
Tot gisteren avond ging t dus wel goed dacht ik
Maar gisteren avond heeft ze weer een overdosis medicijnen geslikt in dit geval een doosje ibuprofen en 10 paracetamols
De huisarts is langs geweest en ze hoefde gelukkig niet naar t ziekenhuis
Zelf zie ik t als een vorm van aandacht vragen en dat is t ook maar ik vind t moeilijk om er op een goede manier mee om te gaan
Haar zus is boos op haar omdat ze t weer heeft gedaan
Ik ben een alleenstaande moeder die als taxichauffeuse werkt
Soms zijn de kinderen dus veel alleen vooral als ik savonds moet werken
Gisteren was ik gelukkig thuis toen t gebeurde
Maar ja nu mijn vraag aan jullie
Zouden jullie je dochter weer op laten nemen of zijn er andere oplossingen voor dit probleem?
De aanleiding was zei ze dat ze weer veel dacht aan haar hondje die bijna een jaar geleden voor haar ogen is overreden
Ze wilde naar hem toe
Maar zelf denk ik wel dat er meer aan de hand is
En eigenlijk zoek ik dus hier ook lotgenoten
Want vind t soms behoorlijk zwaar dit allemaal alleen te moeten dragen
Ben benieuwd naar jullie reacties
Helaas
helaas heb ik geen tips voor je.
ik vind het behoorlijk heftig wat jullie doormaken met puberdochter.
heb je geen goede vriendin waar je je zorgen over dochter mee kan delen?
of anders maatschappelijk werk?
misschien als jij je verhaal kwijt kan aan anderen ,dat het wat beter te dragen is?
ik wens je in elk geval veel sterkte.
Keuze
Beste Hanneke, welkom op het forum!
Ik zou zonder jou en vooral je dochter persoonlijk te kennen geen keuze durven maken voor thuis blijven danwel weer opgenomen worden. Zou ik in jouw schoenen staan dan zou ik deze vraag aan dochter zelf stellen. Wat wil ze zelf, waar voelt ze zich het minst ongelukkig, waar verwacht ze zelf beter te kunnen worden? Ik zou dochter ook vragen of zij het goed vindt dat jij over haar keuze met haar psychologe praat. Want die heeft natuurlijk ook een (deskundige) mening. Misschien wordt het, over een paar maanden ofzo, ook tijd om over begeleid zelfstandig wonen te gaan praten? Ik lees bij jou, maar vooral bij zusje, dat bij jullie de rek eruit aan het gaan is. Het lijkt mij dus ook voor jullie beiden erg belangrijk dat er ondersteuning komt. Hoe om te gaan met een psychiatrisch kind/zusje. Er zijn supportgroepen voor jou, en voor je andere kind. De psychologe zou jullie daarheen moeten kunnen verwijzen.
Is er trouwens nog een vader van de kinderen in beeld en kan die iets betekenen ter verlichting van de situatie?
Sterkte en blijf vooral hier schrijven.
Onyx
