Dochter blijft hangen in verdriet
Dochter van 15 is een echt paardenmeisje. Het is een heel gevoelig meisje ook. In verleden getest op autisme, maar ze heeft geen diagnose gekregen. Ze zagen wel wat trekjes. Ook heeft ze een lichte vorm van ADHD, wat zich vooral uit in chaos in haar hoofd: geen overzicht hebben en moeite met plannen en organiseren.
Deze zomer toen wij op vakantie waren heeft de manege waar ze les heeft, een paard weg gebracht naar een pension. Dochter heeft veel op dit paardje gereden en was er dol op. Sinds het paardje weg is heeft dochter het moeilijk. Ze heeft geen afscheid kunnen nemen. Soms blijft ze wel erg hangen in dit verdriet. Ik heb al gezegd dat ze moet vragen waar het paard nu is, zodat we mogelijk langs kunnen gaan. Ik heb geadviseerd een mooie brief te schrijven aan het paard waarin ze hem bedankt voor zijn trouw, een tekening te maken etc. Dochter vergeet dit te doen. En eerlijk gezegd denken wij er ook niet steeds aan. Af en toe lijkt dochter er verder helemaal niet meer mee bezig te zijn, maar dan ineens is ze mega chagrijnig en hebben we bijna ruzie om haar gedrag. Als we vragen waarom ze zo doet, of wat er is dan gooit ze het ons voor de voeten: dat weten jullie best wat er is. Wij hebben dan echt geen idee tot dat ze zegt het gaat om het paard. Pffff ik heb hier wel veel moeite mee hoor dat ze zo blijft hangen hierin. Ik heb haar gevoel erkend, haar ttips gegeven, maar nu weet ik het niet meer.
Toen 2 jaar geleden een paardje dood ging vond de psycholoog ook dat ze er wel erg lang in bleef hangen. Sowieso is ze een negatieve denker en moeten wij haar steeds wijzen op positieve gedachten. Man en ik zijn allebei best nuchter, maar niet gevoelloos. Wij hebben echter toch beide wel moeite met dit gedrag van dochter.
Hoe kunnen wij dochter helpen? Ze voelt zich duidelijk niet door ons begrepen en dat vind ik wel erg vervelend.
Herkenbaar
Mijn dochter is ook zo.
Zij heeft 3 jaar geleden een ongeluk gehad en is op de intensive care terecht gekomen.
Nog steeds refereert ze daarnaar.
Voor haar heb ik EFT-therapie geregeld. Dat heeft haar erg geholpen. Misschien is het ook wat voor jou dochter.
http://in-balans-met-onrust.blogspot.nl/2012/02/emotional-freedom-techniques-eft.html
Hierin staat wel wat informatie.
Het is een techniek die ze zelf ook thuis moeten doen. Het is dus niet alleen maar praten zoals bij een psycholoog.
Groetjes
Misschien niet de meest aardige gedachten...
Als ik je verhaal lees, vraag ik me af hoe jullie je dochter in een situatie als dit 'pamperen'. Ik moet het doen met dit verhaal, maar ik lees dat jullie haar hebben laten testen op autisme, wat ze niet blijkt te hebben, en op adhd, wat ze in lichte mate blijkt te hebben, en nu 'blijft ze hangen in haar verdriet'. Kan het ook zijn dat het een gewoon meisje is die zo haar karaktertrekjes heeft en nu in de puberteit zit, waardoor ze af en toe gewoon wat chagrijnig is en het paardje min of meer als excuus gebruikt om jullie in standje 'schuldgevoel' te krijgen?
Kaaskopje
Ik dacht precies hetzelfde. Als het zo erg is vergeet ze heus niet die brief te schrijven en die tekening te maken en te vragen waar het paardje naar toe is gegaan!
Volgens mij gebruikt ze het gewoon als haar dat zo uitkomt. Ik zou er geen aandacht meer aan besteden.
het komt door het paard
Dat zou best kunnen; als ze roept: het komt door het paard, dan krijgt ze begrip, dus op een gegeven moment noemt ze meerdere dingen 'het paard', zodat ze aandacht krijgt. Dat doet ze neem ik aan niet expres.
Wat ik zou doen: leuke dingen met haar, 1 op 1, positieve aandacht, niet de hele tijd problemen zien bij haar, maar haar zien als een normale, lieve puber die zichzelf moet leren kennen.
theatraal
Ik herken dat gedrag wel een beetje bij mijn pubermeiden (die ook veel adhd kenmerken hebben).
Ik noem het theatraal gedrag. Vooral dat: 'Jullie weten best wel wat er is....' Dat is een beetje van: 'Ziet nu niemand hoe slecht ik het heb?!?!' Mijn dochter kan dan heel overdreven huilend zeggen: 'Ik vind dat ik me aanstel, boehoehoe!.' Dan zeg ik iets als: 'Ach kind, kom eens hier, je bent verdrietig, dat mag best.' Maar ik ga niet op het onderwerp in, want ze is dan toch niet redelijk.
Wat hier helpt is wat Isabella schrijft. Aandacht, maar op een ander moment en over een ander onderwerp.
Als er een steeds weer terugkerend emotie onderwerp is (bij mijn dochter was het haar konijn dat dood was gegaan), dan doe ik dat af met een standaard helpende gedachte. 'Hij is heel oud geworden, heeft een mooi leven bij jouw gehad en is nu gelukkig in de konijnenhemel.'
En verder negeerde ik het. Als ze erom moest huilen, troostte ik trouwens wel, want voor mijn gevoel waren dat tranen om 'het leven' niet zozeer om het konijn zelf. (snap je wat ik bedoel?)
Gelijk
Ik denk dat jullie gelijk hebben. Ik ga met jullie tips aan de slag!
hmm, af en toe?
Valt het af en toe verdrietig zijn samen met haar cyclus? Het kan best dat nare dingen weer voelbaar zijn in bepaalde hormonale periodes.
En als ze echt erg gehecht was aan dat paard, dan is het niet zo heel gek dat je daar een tijd verdrietig over bent. Geef haar de kans om er nog eens (en nog eens en nog eens) over te praten, dan slijt het eerder.
Maar... naar hem op zoek gaan om alsnog afscheid te nemen is geen goed idee. Veel paarden die bij een manege weg gedaan worden gaan niet naar een liefhebbend pension, maar naar de "handel".Als hij goed was, niet kreupel, geen nukken, dan hadden ze hem wel gehouden toch? Dat betekent dat als ze niet goed verkoopbaar zijn ze helaas geslacht worden. Dat vertel je natuurlijk niet aan je dochter, maar ga dus ook niet op zoek!
'tranen om 'het leven'
Wat zeg je dat mooi!
Zo'n dochter heb ik ook...
Herkenbaar
Maar dan bij mijn dochter van bijna 11.
Denk dat die ook aan het begin van wat puberverschijnselen zit, zegt ook altijd dat wij best weten wat er is.
We krijgen er nog best wat mee te stellen vermoed ik zo..
hier
mijn dochter heeft geen ADHD of autisme (voor zover ik weet), maar die kan soms ineens in tranen zijn vanwege de overleden hond. De hond is al ruim vier jaar dood, woonde bij mijn ex-man (dus niet eens bij ons thuis) en heeft al drie jaar geleden een waardig opvolger gekregen in de vorm van een superleuke andere hond.
Ik laat haar dan maar gaan. Misschien zijn het de hormonen (ze is 11), of gewoon verdriet om het verdriet. Dat ze zich al niet lekker voelt en dan de hond meer als aanleiding gebruikt om daaraan toe te geven. Gewoon met rust laten, dan knapt ze het snelst op. Is bij onze (maandelijkse) buien ook zo, toch?
