Dochter continu chagrijnig
Ik weet niet wat we met onze jongste dochter van 10 moeten aanvangen, ze is denk ik net in de puberteit beland. Ze is chagrijnig, gewoon niet te harden en doet lelijk tegen iedereen in het gezin. Eerst dacht ik O, ochtendhumeur, maar de afgelopen tijd gaat het de hele dag door. Gister heeft ze mijn man voor zak uitgemaakt in een winkel toen ze haar zin niet kreeg. Ik kamde haar haar en kreeg ondertussen een rotopmerking naar mijn hoofd. Ze vertelt iets, ik vraag wat ze bedoelt omdat ik iets niet begreep en krijg een boze reactie. Enzovoorts. Ik weet niet waar ze dit vandaan haalt. Het chagrijn lijkt vaak niet eens te maken te hebben met de situatie. Hele simpele dingen (bijv Wil je even je gymkleding in de wasmand doen?) leveren hele ruzies op. Maar ondertussen wil ze wel dat wij haar overal heen brengen en alles voor haar doen. Ze is alleen nog maar boos.
Wat is een goede manier om hiermee om te gaan?
negeren negeren negeren, chagrijnig doen doet zij maar op haar kamer. Heeft zij zelf een verklaring voor haar gedrag?
ongesteld?
veranderingen in school thuis vrienden oid
Roos55 schreef op 10-03-2024 om 06:32:
ongesteld?
veranderingen in school thuis vrienden oid
Van die vragen dus. Er kan best een reden zijn voor haar gedrag maar dan zou ik wel op zoek willen naar de oorzaak. En wat wij daar vervolgens aan kunnen doen. Iedereen voor rotte vis uitmaken maakt het er niet gezelliger op.
Als de gymkleding niet in de wasmand ligt dan was ik het niet. Zo simpel is dat. Als ik iemands haar wil doen de die persoon maakt een rotopmerking, dan stop ik subiet en laat haar haar eigen zaakjes regelen.
Ga je weleens alleen met haar op pad? De hond uitlaten of samen iets gezelligs doen?
Misschien dat ze dan meer vertrouwen voelt om wat met je te delen.
Voor jou dan een kans om eens wat te vertellen over de puberteit en het veranderen van lichaam en emoties. Of eens te vragen wat haar dwarszit? En dan niet stoppen bij het eerste antwoord, maar proberen door te prikken, door de barrière heen.
Succes, het is ook lastig die leeftijd, ze is niet de enige.
rionyriony schreef op 10-03-2024 om 07:50:
Als de gymkleding niet in de wasmand ligt dan was ik het niet. Zo simpel is dat. Als ik iemands haar wil doen de die persoon maakt een rotopmerking, dan stop ik subiet en laat haar haar eigen zaakjes regelen.
Ja, dat doen we wel, maar dat helpt verder niets. Ze is hartstikke koppig en de sfeer blijft slecht.
Ik probeer wel met haar te praten, maar dan komt er meestal weinig uit of een verhaal wat een ander fout heeft gedaan. Ik heb zelf de indruk dat ze soms op school wordt gepest, maar daar wil ze niks mee. Helaas gaat ze niet uit zichzelf op haar kamer zitten.
ik heb helaas geen oplossing voor je. Bij mijn zoon begon dit ook met een jaar of 10. Negeren was moeilijk want hij ging maar door. Boos worden was funest want hij had al het gevoel dat wij altijd tegen hem waren.
Het enige wat hier een beetje hielp was een op een tijd en positieve aandacht, en geduld. En veel verdragen.
Laatste twee jaar basisschool en eerste klas VO waren heel pittig voor hem in sociaal opzicht en hij had veel moeite met de eerste puberteitskenmerken. Hij was ook nog niet erg zelfstandig en had bij veel nog hulp nodig, maar verdroeg dat eigenlijk niet.
Nu is hij 13, zit in de tweede, en het is over! Hij zit beter in zijn vel, is zelfstandiger, het gaat sociaal wat makkelijker op school, heeft ons letterlijk minder nodig en hoeft daarom (is mijn idee) ook minder “tegen ons aan te schoppen”.
Dus hou vol en blijf de leuke dingen zien in je meisje!
Heel herkenbaar! Al heeft onze dochter wel ook nog een lach op haar gezicht zo nu en dan. Maar dat chagrijnige gedrag als je wat vraagt of inderdaad iets niet begrijpt en om uitleg vraagt, herken ik volledig. Het is de puberteit, denk ik dan maar. Als ze wat lelijks zegt tegen me, corrigeer ik haar wel. En dan komt er altijd achteraan “joh, het was een grapje!” 😒 ik laat het er maar gewoon een beetje bij. Zoek de confrontatie niet op in ieder geval en als ze in zo’n bui is laat ik d’r maar even gaan. We doen wel vaak leuke dingen met d’r en dat scheelt wel. Dan is ze vaak beter te handelen 😁
Twee dingen:
- Ga met haar in gesprek, vraag wat/of haar iets dwarszit. Geef haar het vertrouwen dat ze bij je terechtkan als ze wil praten.
- Geef duidelijk grenzen aan als ze gedrag vertoont wat niet door de beugel kan. Bij elke scheet je ouders voor rotte vis uitmaken is niet ok.
Verder denk ik dat je 'gewoon' met een pittige puber te dealen hebt. Ik was er ooit zelf ook één. Het gaat voorbij, zullen we maar zeggen. 
Poezel_en_Wip schreef op 10-03-2024 om 08:43:
Twee dingen:
- Ga met haar in gesprek, vraag wat/of haar iets dwarszit. Geef haar het vertrouwen dat ze bij je terechtkan als ze wil praten.
- Geef duidelijk grenzen aan als ze gedrag vertoont wat niet door de beugel kan. Bij elke scheet je ouders voor rotte vis uitmaken is niet ok.
Verder denk ik dat je 'gewoon' met een pittige puber te dealen hebt. Ik was er ooit zelf ook één. Het gaat voorbij, zullen we maar zeggen.
Dat eerste helpt hier al helemaal niet. Als ik vraag wat er is, krijg ik een standaard “hoezo?? Er is niks!! Waarom denk je altijd dat er wat is??” 
ze weet dat ze bij ons terecht kan, maar dat weet ze al lang dus dat hoef ik nu niet meer duidelijk te maken.
Gingen jullie verhuizen? Is er iets waar ze tegen op ziet?
En verder; welkom in de puberteit. Het kan ook een aanloop zijn naar de eerste menstruatie wat een aanslag is op haar humeur.
BlairW schreef op 10-03-2024 om 08:45:
[..]
Dat eerste helpt hier al helemaal niet. Als ik vraag wat er is, krijg ik een standaard “hoezo?? Er is niks!! Waarom denk je altijd dat er wat is??”
Het zou kunnen dat het niets uithaalt, zeker. Maar niet ieder kind is hetzelfde, net als dat niet iedere ouder het makkelijk vindt om dit soort zaken neer te leggen/te bespreken. Kan van hier niet zien hoe deze relatie is natuurlijk. Bedoelde ook niet te zeggen dat er bij elke uiting van chagrijn gevoelige gesprekken gevoerd moeten worden, maar het vertrouwen uitspreken dat je aan kunt kloppen als je daar behoefte aan hebt, kan fijn zijn.
S.ndra schreef op 10-03-2024 om 08:27:
[..]
Ja, dat doen we wel, maar dat helpt verder niets. Ze is hartstikke koppig en de sfeer blijft slecht.
Ik probeer wel met haar te praten, maar dan komt er meestal weinig uit of een verhaal wat een ander fout heeft gedaan. Ik heb zelf de indruk dat ze soms op school wordt gepest, maar daar wil ze niks mee. Helaas gaat ze niet uit zichzelf op haar kamer zitten.
Als je de indruk hebt dat het om iets op school kan gaan, misschien eens een gesprek met haar docent regelen?
Met haar praten of iets gezelligs doen samen kan ik wel proberen. Daar heb ik de laatste tijd weinig tijd voor gehad.
Sluit aan bij zeespiegel, als je iets vermoed van pesten dan zou ik haar leerkracht willen spreken.
Verder ben ik benieuwd hoe jouw man en jij nu reageren op deze opmerkingen, die echt niet kunnen. Ik zou dit zelf niet negeren, maar hier juist wel op reageren, duidelijk laten maken dat dit echt niet kan. Heel duidelijk. Ik krijg de indruk dat jullie een relaxte opvoeding geven, waarin weinig grenzen zijn, veel wordt geslikt en er veel voor de kinderen gefaciliteerd wordt. Maar als je hier niet je eigen geraaktheid laat zien, vanuit je eigen impulsen reageer help je je kind niet verder. Ze zal moeten leren met haar eigen chagrijn om te gaan (als er niets speelt en dit de hormonen zijn).
