Dochter heeft problemen met omgang vader
Ik heb een dochter van 12 en een zoon van 10. Toen zij 4 en 2 waren ben ik van hun vader gescheiden.
Er is een omgangsregeling en om het weekend gaan ze naar hun vader toe.
Mijn ex-man verteld heel veel leugens, gelooft hier veelal zelf in en heeft ook wel narcistische trekken.
Onze zoon is “stamboomhouder” Iets wat mijn ex-man heel belangrijk vindt en zeer trots op is. Hij laat ook duidelijk merken dat hij zoon liever ziet dan dochter.
Ik heb hier naar de kinderen toe niets over gezegd. Ze komen er t.z.t. wel zelf achter of niet.
Nou wel dus. Vooral mijn dochter heeft hem door, maar ook mijn zoon begint het door te krijgen merk ik aan hun verhalen en vragen.
Allerlei leugens, verhalen die hij hun verteld maar waarvan ze het idee hebben dat ze niet kloppen, zoon die meer aandacht krijgt (wel naar voetbalwedstrijden van hem, niet kijken bij schaatsen van haar bv.)
Ook is hij erg negatief naar dochter toe en blijft mij zwart maken wat ik uit hun verhalen begrijp.
Ik luister naar ze, maar maak hem niet zwart. Vraag dingen als “wat denk je zelf, wat vind je zelf”.
De laatste maanden zijn er echter dingen gebeurt waardoor mijn dochter niet meer naar haar vader toe wil.
Om een paar voorbeelden te noemen:
• We hebben een puppy waar ze helemaal vol van is. Als ze daar bij haar vader over praat, zegt hij dingen als “ach joh, je moeder spoort niet dat ze een hond heeft genomen. Dat beest stinkt. Je moet niet steeds over hem praten” Als hij echter bij ons thuis is, zegt hij “wat ben je lief, ik wil ook wel een hond, ik wil je wel meenemen”
• Afgelopen zomervakantie ging ze 2 weken naar hem toe. Ze zag er erg tegenop en belde me op een avond (laat 22.30 uur) huilend op. Ze miste me. Tijdje met haar gepraat, maar ook aangeraden om naar haar vader te gaan omdat hij haar ook kan troosten.
Hij wist dat ze niet lekker in haar vel zat en we hadden afgesproken toen hij haar kwam halen dat als er iets was, ze bij hem terecht kon.
Ze is na ons telefoongesprek naar beneden gegaan, heeft gezegd dat ze verdrietig was en even met mij gesproken had. Vervolgens is haar vader laaiend op haar geworden omdat ze mij gebeld had.
• Tijdens de zomervakantie zijn er door een fotograaf hele mooie foto’s van zoon en dochter gemaakt. Vol trots laat ze de foto’s aan haar vader zien. Hij zegt over de foto van zoon dat hij die prachtig vindt, is er vol lof over en of ik de foto als digitaal bestand wil doorsturen naar hem.
Over haar foto zegt hij “wat een lelijke foto, ik word er helemaal bang van, ben je stoned ofzo, het is net alsof je daar gebruikt hebt, nee hoor die foto hoef ik niet.
• Ook zegt hij dingen als “je liegt alles bij elkaar, je weet niet eens meer wat de waarheid is en wat niet.”
Dochter is dus super verdrietig en wil niet meer naar hem toe.
Er met hem over praten heeft geen zin. Ik heb de afgelopen jaren al meerdere keren geprobeerd duidelijk te maken dat hij dochter kwetst, maar hij wil er niet aan. Of hij zegt tegen mij “Ja en amen”, maar rekent dochter er later op af door dingen te zeggen als “heb je het weer tegen je moeder verteld”
Als ik nu aan haar vraag of ik het met haar vader zal bespreken, wordt ze bijna panisch en wil ze dat absoluut niet, omdat hij haar er dan weer mee “pakt”.
Ik heb nu met haar afgesproken dat ze alles wat daar gebeurt tegen me kan vertellen en dat het tussen ons blijft. Dat ze niet bang hoeft te zijn dat ik het tegen haar vader zeg, waardoor hij het weer op haar af reageert. Maar dat ze het wel bij me kwijt kan als ze dat wil.
Maar ja, een oplossing is dit natuurlijk niet.
In het verleden zijn we met haar bij een soort kinderpsycholoog geweest, maar dat was niet de oplossing.
Hij wond de psycholoog om zijn vinger, zij geloofde zijn mooie praatjes en de schuld werd bij mij neergelegd.
Dochter krijgt buikpijn van de spanningen als ze naar hem toe moet, heeft huilbuien maar ook woede-aanvallen, kan haar broertje niet uitstaan. Dit laatste, in haar woorden: doordat hij wel alle aandacht van papa krijgt. Hierover hebben we ook samen gepraat dat ik snap dat het helemaal niet leuk is, maar dat broertje er niets aan kan doen.
Iemand misschien tips voor ons?
ze is
precies op de leeftijd dat de rechter ook naar haar luistert. Je moet even informeren hoe het precies moet, maar in ieder geval weet ik dat zij een brief kan schrijven naar de rechter met het verzoek om de omgangsregeling te stoppen.
Kijk, ik ben in principe nooit direct voor stopzetten, maar als de situatie echt is zoals die is en als het klopt dat er geen verbetering in komt dan denk ik dat dit voor haar een slechte situatie is. Zeker nu ze in de puberteit komt en sowieso al onzeker wordtis dat echt naar hoor!
Wat naar
Wat een akelig verhaal, heb het echt te doen met je dochter.
Zou je misschien kunnen overleggen met je ex dat het beter/fijner is voor je dochter om bv alleen ff te komen eten in 'zijn weekend' en dat ze -for the time being- verder bij jou is. Hou het tegenover hem vaag het waarom omdat je hem geen ammunitie wil geven.
Het gedrag van je ex kun je helaas niet besturen dus dit is het enige waar jullie controle over hebben.
En ik zou zelf misschien wel uitleggen dat er mensen zijn die anders naar mannen en vrouwen kijken en hoe jij daarin zit. In een bepaald opzicht het bespreekbaar maken zonder je ex zwart te maken. Zoals je bv kan praten over een ander geloof zonder het te veroordelen maar je wel zegt dat jij het niet gelooft. Snap je wat ik bedoel?
Verschrikkelijk
Dit riekt sterk naar psychische mishandeling.
Lijkt ze ook erg veel op jou, in je jonge jaren?
Het lijkt wel of hij wraak neemt via haar op het verleden.
Heel erg voor je dochter. Maar ook je zoon zal zichzelf er ws. erg ongemakkelijk door voelen.
Ik weet niet hoever jullie van elkaar wonen, maar anders zou ik net als Ely zeggen, alleen overdag een periode in zijn weekend, en lekker thuis slapen, om meer schade te beperken.
Want dat dit soort aandacht schade toebrengt aan het zelfvertrouwen en waardegevoel van je dochter is wel zeker.
reactie
Bedankt voor jullie reacties!
Ik heb ook erg met haar te doen. Kan bijna wel meehuilen als ik haar zo verdrietig en radeloos zie. Dit doe ik niet hoor.
Zoon voelt zich er ook ongemakkelijk onder inderdaad. Laatst vroeg hij waarom zus haar vader haat (was ze niet bij). Ik heb toen uitgelegd dat ze hem niet zo zeer haat, maar wel heel verdrietig wordt van dingen die hun vader doet. Toen ik een paar voorbeelden noemde, snapte hij het. Hij gaf ook aan dat hun vader ze vaak een soort van uitlacht / voor gek zet waar anderen bij zijn.
Pfff, wat een rotzak is het toch (zeg ik natuurlijk niet tegen ze 
Het is inderdaad wel een goed idee om te proberen of mijn ex-man het accepteert dat ze niet meer het hele weekend naar hem toe gaat. Bv. door te zeggen dat ze veel huiswerk heeft (brugklas) en dat ze dat liever bij ons maakt, omdat ze daar alle spullen heeft en het zo'n gedoe is om alles mee te nemen. Ik hoop dat hij het accepteert, maar ben bang van niet.
Naar de rechter zou dus ook een mogelijke optie zijn. Waar ik echter heel bang voor ben, is dat mijn ex-man mij overal de schuld van gaat geven: "zij zal haar wel opgestookt hebben, dochter mag van haar niet meer komen". Wat hij dan weer op de kinderen gaat afreageren.
Ik heb trouwens niet het idee dat dochter op mij lijkt waardoor hij zo doet. Toen we nog bij elkaar waren, kon hij ook al heel weinig van dochter hebben.
De ruzies in het begin na onze scheiding gingen ook altijd erover dat hij dochter kwetste met zijn gedrag.
Gelukkig heb ik dit nu de laatste tijd aan de kinderen kunnen uitleggen en snappen ze nu ook de ruzies die geweest zijn. (Ik maak er nu geen ruzie meer over, omdat het toch geen zin heeft)
Ely wat jij schreef in je laatste zinnen snap ik hoor. Als ik er over nadenk probeer ik dat ook wel een beetje te doen. Hem niet zwart maken, maar wel uitleggen dat ik er anders in sta.
stamboomhouder?
Wat zegt een stamboomhouder (het is overigens stamhouder) tegenwoordig nog als je ook kan besluiten je kind de naam van je vrouw te geven of als jullie dochter later de achternaam van haar vader aan haar kinderen geeft? Eigenlijk zou ik dat als dochter niet eens doen als dat de naam is van zo'n vreselijke vader!
en-en?
als jij bang bent dat vader jouw de schuld hiervan geeft en dat afreageert op de kinderen, kan je overwegen naar een kinderpsycholoog te gaan. Een kinderpsycholoog kan vast stellen wat de relatie met haar vader voor jullie dochter betekent. Dan heb je iets richting de rechter en richting de vader. Eventueel kan je vooraf de vader op de hoogte stellen dat dochter het moeilijk heeft en daarom naar een kinderpsycholoog gaat, zonder uit de doeken te doen wat het onderwerp van die moeilijkheden is. Dan heb jij als moeder meer ruimte om je dochter te ondersteunen (als dat nodig is) en te zorgen dat zij ruimte krijgt om haar woord te doen. De kinderpsycholoog kan het verdriet van jullie dochter verwoorden. Jouw rol is minder zichtbaar (maar niet minder onbelangrijk) en daarmee mogelijk ook minder aanleiding om de schuld in jouw schoenen te schuiven.
heel lastig
Je kunt vaak niet naar een kinderpsycholoog zonder de toestemming van beide ouders. Ik vind het een ongelooflijke rotsituatie, maar ik zou geloof ik dochter in dit geval steunen in het niet gaan. Dat lijkt in dit geval echt beter.
psycholoog
Ik had een scheidingsadvocaat die voorheen psycholoog was. Die vertelde mij dat een kinderrechter niets kan met beschuldigingen van psychische verhalen. En bovendien laten hulpverleners zich ook niet graag gebruiken in een gescheiden situatie om het argument van de een tegen de ander kracht bij te zetten.
Ik zou het toch inderdaad zoeken in een gelegenheidsargument als teveel huiswerk en dan alleen even gaan eten of als er een uitje is, dan gaan. Ik zou er ook niet teveel mensen in betrekken. En alleen in het uiterste geval naar de rechter gaan. Probeer het zelf op te lossen.
Mijn kinderen zijn nu 15 en 17 en als mijn ex zich niet goed gedraagt dan lukt het ze tegenwoordig om er zelf goed mee om te gaan. Ze kalmeren hem of gaan weg en bellen later of het wat gezakt is. Zoon kan tegenwoordig van 'man tot man' met zijn vader praten. Gelukkig gaan ze al heel lang niet meer het weekend naar hem toe maar ze zien hun vader wel regelmatig door de week, zoon wat minder. En we vieren ook Sinterklaas samen en dat soort dingen.
Een stapje hoger
Misschien wordt het tijd om je dochter een stapje hoger aan te spreken en haar te vragen: wat denk jij dat er met je vader aan de hand is. En daan dan zelf volledig neutraal in blijven. Haar alleen begeleiden met het omschrijven van wat ze ziet, een beetje analyseren van wat het probleem is, eventueel eens iets nazoeken op internet, en zo langzaam ook gaan praten over hoe ze daarmee om kan gaan. elk kind komt op een dag tot de ontdekking dat vader/moeder niet het grote ideale vader/moeder-wezen is, waar een kind mee opgroeit. Jouw kind heeft wel een heel problematische vader. Dus misschien is het goed als ze langzaam, op haar eigen tempo en haar eigen wijze, gaat oefenen om dat probleem te omschrijven en te 'analyseren'. Ze hoeft niet meteen bij de term 'narcisme' uit te komen, maar ze kan heel langzaam zo wel leren dat er hele vreemde mensen zijn. En dat het niet eenvoudig is om daarmee om te gaan.
Tsjor
een goed idee tsjor,
maar ik denk dat het niet juist is dat moeder dit gesprek met dochter voert. Dat riekt te veel naar sturing en zwart makerij. Ik denk dat het voor moeder niet haalbaar is om daar op een objectieve manier met haar over te praten. Tenminste, het verhaal kennende zou ik het niet kunnen. Jij?
zelf nadenken
Ik vond het voor mijn kinderen veel te moeilijk om zelf na te denken over wat er niet spoorde aan hun vader. Ik vertel ze altijd dat hij ze zeer gewenst heeft en veel van ze houdt. Hij kan hele lieve dingen voor ze doen en lekker koken maar ook nare dingen zeggen en soms naar doen. En dan concreet. Eerlijk gezegd heb ik mijn kinderen wel gecoached hoe ze met hun vader om kunnen gaan. En daar plukken we nu wel de vruchten van. Ik ben er niet op uit om mijn kinderen bij hun vader weg te houden en ik doe er ook alles aan om het contact goed te houden. Gelukkig hebben hun vader en ikzelf los van de kinderen ook een goed contact. Maar ik heb geen invloed op hem. Ik heb alleen invloed op hoe op hem reageer en dat laat ik mijn kinderen ook zien. Het is voor kinderen echt te moeilijk om dysfunctioneel naar gedrag te duiden en te pareren. Maar het is soms ook eenvoudiger. Ook al ben je familie of heb je hele goede vrienden als ze zich slecht gedragen ga je daar niet in mee. Je verwijdert je, je leert er mee omgaan, je vraagt om ermee op te houden, net wat nuttig is.
Polletje
Een buitenstaander kan ook altijd, maar dan kan het zijn dat je het teveel op 'hulpverleningsniveau' gaat plaatsen. Terwijl het meer zit op het niveau van: wat zie je en wat vind je daarvan. Misschien heb ik de eerste vraag ook wel verkeerd gesteld. Niet als een psychiater: wat is er aan de hand; maar als een observant: wat gebeurt er. Eventueel met het broertje erbij, en wat vind die ervan. Huis- tuin- en keukentafelgesprek, maar wel zo'n gesprek, waarbij je dochter 'leert' dat wat ze ziet en wat ze er raar of vreemd aan vindt, dat ze dan ook op haar waarneming mag vertrouwen. De volgende vraag wordt dan: en hoe ga je daar dan mee om.
Ergens ontdekken de kinderen toch wel bepaalde normaliteiten en abnormaliteiten. De oudste was ongeveer 17, toen hij aan mij vroeg of ik dacht dat de psychiater gelijk had. Hij dacht van niet en daar had hij dan weer volkomen gelijk is. Onderling praatten de kinderen met elkaar ook over dingen. Maar je moet zelf een bepaalde toon kunnen aanslaan en als je dat niet kunt, maar gaat sturen of zo, dan moet je het niet doen en liever aan iemand anders overlaten. Kan ook een tante van het kind of zo zijn.
Tsjor
Bedankt
voor alle reacties.
Ik blijf in gesprek met mijn dochter. Probeer dan ook, zoals aangeraden werd, om duidelijk te maken dat alle mensen anders in elkaar zitten en anders reageren, maar ook dat ik het niet eens ben met hoe haar vader doet. Ik laat haar merken dat ik haar steun en achter haar sta. Ik probeer haar ook tips te geven hoe ze ermee om kan gaan nadat ik eerst heb gevraagd hoe zij denkt dat ze het aan kan pakken. En ja, soms ga ik de fout in dat ik toch iets zeg wat ik beter anders had kunnen formuleren, maar als ik het dan uitleg snapt ze het ook wel weer. Ik probeer wel dit zoveel mogelijk te voorkomen.
Ze praat er zelf ook over en heeft ook haar mening erover.
Ik had al het vermoeden dat een psycholoog zich niet gaat laten "gebruiken". Dit is ook niet mijn bedoeling. Wel hoop ik dat de psycholoog haar misschien wel tips kan geven hoe om te gaan met zulke personen (in het algemeen). Maar voorlopig wil dochter die stap nog niet nemen.
Mijn zwager werkt op een advocaten-kantoor (iets administratiefs, geen advocaat) Hij heeft voor mij advies ingewonnen bij één van de advocaten.
Die zei dat we op dit moment nog weinig kunnen. Inderdaad proberen haar vaker bij mij te laten. Als vader daar dan problemen mee gaat krijgen en hij haar wil dwingen om weer te komen en ze dat echt niet wil, dan moet vader via de rechter opnieuw de omgangsregeling gaan laten bepalen. Dan kan er gekeken worden naar wat dochter wil. Ofzoiets. Hij vertelde het in wat meer woorden, maar hier kwam het ongeveer op neer.
Dit weekend was ook weer "zijn" weekend. Dochter was door vriendin uitgenodigd om mee naar de film te gaan en daarna logeren.
Dochter dit aan vader medegedeeld. Hij werd boos :-S "Ja, ik zie je nooit meer, ik wil dat je me om toestemming vraagt". Vervolgens nam hij haar kwalijk dat zij hém van Whatsapp had verwijderd. Dochter was zich nergens bewust van en zei dat ook. Puntje bij paaltje: hij had een nieuwe telefoon en had haar nummer er niet goed ingezet. Maar even sorry zeggen tegen dochter? Nee natuurlijk niet.
Toen hij weg was het er met haar over gehad hoe ze dat vond. "Stom, maar hij zoekt het maar uit".
Ze gaat morgen wel een dagje naar hem toe. Hij haalt haar op bij vriendin. Ik ben benieuwd
afspreken
'Dochter was door vriendin uitgenodigd om mee naar de film te gaan en daarna logeren. Dochter dit aan vader medegedeeld.' Met alle respect, maar ik vind dat je dochter hiermee ook een fout maakt. Ze kan inderdaad na de uitnodiging met vader overleggen en pas daarna zeggen dat ze komt. Mijn dochter (al veel ouder) moet ook eerst even aan mij vragen of iets uitkomt in het weekend, ik kan andere plannen hebben en wil dan wel eerst overleg. Oh ja, en ik ben niet narcistisch of zo (hoop ik). Gewoon iemand die met respect behandeld wil worden.
De film en het logeren kan ook in een ander weekend, bijvoorbeeld als ze bij jou is.
Tsjor
eens met tsjor
In het weekend dat ze volgens afspraak bij haar vader is, is hij degene de beslist of ze wel of niet iets af kan spreken. Natuurlijk heeft ze -als 12 jarige- daar zijn toestemming voor nodig. Heeft je dochter plannen, dan zal ze dit met hem moeten overleggen, en niet 'mededelen'.
klopt
Toen ik mijn stukje naderhand na las en er even beter over nadacht kwam dat ook bij mij op. Niet helemaal netjes gedaan van dochter en mij.
Aan de andere kant vind ik het wel weer een beetje dubbel. Er wordt me aangeraden om haar met "smoesjes" minder vaak naar haar vader te laten gaan, maar als er dan zoiets gebeurd moet ze wel weer eerst om toestemming vragen. Tja, dan heeft het ook weinig zin om haar met smoesjes thuis te laten.
Heel verdrietig en boos
Helaas heeft haar vader haar gisteravond weer finaal in de steek gelaten. Ze speelt bij een jeugdtoneelvereniging en had gisteravond haar uitvoering. Ze had hem een paar dagen geleden uitgenodigd en gistermiddag om 16.00 uur nogmaals gebeld om hem op het hart te drukken dat hij niet te laat zo zijn. Ja, hij zou er zijn.
Gisteravond om 18.00 uur gaat de telefoon ... dochter was al weg. Mijn exman aan de telefoon. Hij kon niet komen, er was "iets" tussengekomen waar hij niet onder vandaan kon. Of ik het tegen dochter wilde zeggen. Nee, dat gaat niet, ze is al weg. Oh nou dan moest ik het maar zeggen als ze thuis kwam.
Bij binnenkomst zei ze het gelijk "papa was er niet". Woest was ze en heel, heel verdrietig dat hij (in haar woorden) "niets voor me over heeft. Ik ben er zo klaar mee mam, hij neemt mij kwalijk dat ik vlak voor het weekend vertel dat ik niet kom en nu doet hij precies hetzelfde en dat is al de zoveelste keer dat hij dingen belooft en die niet nakomt".
Hij zou haar vandaag bellen. Tot nu toe nog niets gehoord, maar ze zegt hem "toch niet te woord te willen staan"
Oh en Tsjor om op jouw reactie nog even te reageren dat jij niet narcistisch bent door te zeggen dat je met respect behandeld wilt worden. Nee natuurlijk niet, dat hoor je mij ook niet zeggen. Maar ik was ervan uit gegaan dat er wel begrepen werd wat ik bedoelde met narcistische trekken. En nee daar valt niet onder dat hij boos is dat ze niet komt. Maar wel dat hij haar dingen kwalijk neemt die hij zelf ook steeds doet (nee, geen vrijbrief om dat ook te doen, zo bedoel ik dat niet), haar of mij overal de schuld van geeft, nooit de hand in eigen boezem stopt.
onduidelijk
Nog even een extra toelichting. Wij waren er gisteravond ook niet bij de uitvoering omdat ik een bereikbaarheidsdienst had tot 23.00 uur. Opa en oma waren er en wij gaan zondagmiddag.
Exman verteld dat er ook voor hem de mogelijkheid was om zondagmiddag te gaan, maar ook dat ging niet lukken.
En dan?
Je dochter is boos en dat is begrijpelijk. Maar een paar andere invalshoeken:
- een kind tegenover een ouder is niet hetzelfde als een ouder tegenover een kind (van 12). Om een voorbeeld van jezelf aan te halen: de 'mededeling' dat je bereikbaarheidsdienst hebt is voldoende reden om niet te komen. Als ouder moet je afwegingen maken tussen allerlei belangen, oa. werk tegenover directe zorg. Als kind heb je met je ouders te overleggen, want zij moeten nog meedenken over jouw belangen (uitgaan met vriendin versus weekendbezoek vader). Je dochter heeft dus geen gelijk als ze zichzelf vergelijkt met haar vader als het gaat om 'je houden aan afspraken'. Je dochter en jij weten niet wat er tussen is gekomen, hoe belangrijk dat was en of de afweging die hij maakte wel of niet klopt.
Dan: je dochter moet niet de slechte dingen van hem gaan overnemen, want dan wordt ze zoals hij: altijd anderen de schuld geven, stampvoetend aandacht eisen en tegelijk doen waar je zelf zin in hebt zonder rekening te houden met anderen. Een gouden regel is: behandel een ander zoals je zelf behandeld wilt worden. Dat geldt ook voor je dochter.
Hoe reageer jij als ze zo boos is? Help je haar om die boosheid om te zetten in iets waar ze mee kan leven? Dat kan van alles zijn, bijvoorbeeld: zelf opbellen om haar woede te uiten, of zelf opbellen om haar nogmaals uit te nodigen en een te gemakkelijk 'nee' niet te accepteren, een kaartje sturen dat ze boos is, of laten rusten en je er verder ook niet druk om maken. Boosheid vast blijven houden en er niets mee doen, dat ondermijnt jezelf.
Tsjor
