Dochter is zo kritisch op mij (12 jaar)
Dochter is altijd wel aardig geweest, oke gedrag (niet altijd maar over het algemeen wel), dus kan zich verplaatsen in anderen, houdt daar rekening mee etc.
Nu is ze 12 jaar (groep 8) en vooral de laatste tijd is ze zoooo kritisch, vooral op mij. Nu is er natuurlijk wel veel op mij aan te merken 
, maar dat ik te hard praat, gek lach, rare haren heb, stomme kleding aan hebt etc etc is wel wat veel en vooral ook een beetje raar, want zoveel ben en doe ik niet anders dan zeg een paar maanden geleden....
Ze is vooral heel kritisch op mij, veel minder op mijn man.
Zal wel puberteit zijn, maar toch...
Wie herkent dit?
Hoe gaan/gingen jullie daarmee om? (vooral tips waar het werkte..)
Nog andere tips?
Ik heb er natuurlijk al een paar keer iets van gezegd, maar kennelijk nog niet op de juiste wijze. Ik wil ook vooral niet zeggen dat ik omgekeerd naar haar toe net zoveel negatieve dingen zou kunnen zeggen (dus vooral het negatieve benadrukken), maar dat niet doe, want ik denk dat dat niet goed is voor een 12-jarig meisje dat wellicht onzeker is (zo oogt ze niet, maar is ze vermoedelijk meer dan ze lijkt).
Schamen voor je ouders ja
Meestal moet ik er wat om glimlachen en vertel mijn dochter dat ik dat zelf ook met haar oma had. Als ze hardop liedjes zong op de fiets, zwaaide naar onbekende kinderen en zomaar een praatje maakte met onbekenden. Met die onhippe kleding en dat malle lijf. Het gaat over en nu ontroert het me als ik eraan terugdenk.
Tsja
ik snap je laatste opmerking niet helemaal. Natuurlijk kun je over haar veel negatieve dingen zeggen. Zo charmant en aantrekkelijk zijn pubers meestal niet. Wat bedoel je daar precies mee? Dat je het graag positief wil benaderen?
Ik zou je zeker aanraden om het positief te benaderen. Het is gezond, echt waar. En natuurlijk heeft ze het naar nou meer dan naar je man. Jullie zijn vast enorm symbiotisch geweest en nu is het tijd om los te komen. En dat doet pijn. Niet alleen van jouw kant, ook van haar kant. Maar het is echt noodzakelijk. Laat haar, laat het het ene oor in komen ne het andere uit. Als het echt de spuigaten uitliep, ging ik dreigen met extra gênant doen. En dat deed ik dan ook. Ha! Dan hielden ze snel op met hun kritiek.
Tips
Ik denk dat veel puberouders dit herkennen. Zo wilde mijn zoon niet dat ik tijdens een zwemfeest in groep 8 in badkleding in het zwembad ging zitten.
Dit soort dingen probeerde ik altijd zo luchtig mogelijk te zien. Probeer het met wat humor te benaderen. En probeer er een beetje rekening mee te houden. Nu hoef je je natuurlijk niet in allerlei bochten te gaan wringen maar hou je als er vrienden op visite zijn een beetje op de achtergrond.
Jaja, het valt niet mee
als moeder kan je een aantal jaren weinig goeds doen - tenzij in de privésfeer. Bedenk maar eens hoe je op gegeven moment tegen je eigen moeder aankeek.
Ik probeerde er rekening mee te houden en vroeg bv. aan mijn dochter wat ik zou aantrekken naar gelegenheid x of y.
Bepaald humoristisch bedoeld commentaar hield ik voor me als zij erbij is. Nog steeds zijn er dingen die ik niet doe als zij erbij is, maar wel samen met een vriendin. Verschil moet er zijn.
Het is de leeftijd, het komt wel weer goed.
Afspraken
Hier helpt het om dingen af te spreken. Dat doen we dan op een rustig moment.
Dan bespreken wij het en vertel ik dat ik er ook recht op heb om mezelf te zijn. En dan maken we afspraken van wanneer ik me wel enigszins aan haar normen aanpas (als haar vrienden er zijn, op haar school, als we samen winkelen in een van 'haar' winkels) en wanneer niet. (dat is dus met name op mijn terrein: ons huis, bij onze familie en vrienden, in 'mijn' winkels)
Hier werkte dat, omdat er achter die onfatsoenlijke schaamte en ergernis van die puber, een angst zat. De angst dat zij voor schut gaat, op zou vallen of gepest zou worden, omdat haar moeder raar is. En angst kun je bestrijden door controle, structuren en afspraken.
Ook als er niemand anders is.....
Bedankt voor de geruststellende reacties en tips zover.
Wat ik alleen raar vind, is dat ze zich volgens mij continu voor van alles van mij schaamt, ook als er niemand anders (dan het gezin) in de buurt is.
En overigens wat ik met het laatste bedoelde: iemand de grond instampen (alleen maar negatieve dingen over iemand vertellen) daar houd ik sowieso niet van, maar ik zou het net zo makkelijk naar mijn dochter kunnen doen als zij het naar mij doet. Ik denk dat ik het niet naar haar toe moet doen, want ik denk dat het erg slecht voor haar zelfvertrouwen is. Toch wil ik haar duidelijk maken dat ze niet negatief moet doen, dat iedereen dat kan als je alleen maar de negatieve dingen wilt zien van iemand. Maar misschien dat dat bij haar niet helpt omdat het vermoedelijk schaamte is wat er achter zit en niet zozeer negativiteit...
Van voetstuk gevallen
ik herken dit allemaal
ben ook van mijn voetstuk gevallen bij dochter (die altijd aan mij hing als was ze een babyolifantje, en al mijn ideeen leuk vond enzo)
Nu zijn al mijn ideeen 'stom' enz.
en ze schaamt zich ook voor mij
maar die schaamte komt ook voort uit een gevoel van verbondenheid. Als ik iets doe wat in haar ogen 'gek' is, voelt het alsof ze het zelf doet, omdat ze zich toch nog met mij verbonden voelt.
heb je dat gevoel ook, dat die schaamte juist zo heftig is, vanwege het gevoel van verbondenheid?
groetjes
Dihanne
Dilemma
Door omstandigheden haal en breng ik mijn dochter weer naar school. Ze schaamt zich dan voor mij, ik ben te luid en stap zomaar op mensen af, en voor zichzelf want ze wil niet opvallen met je moeder op school, maar is te autistisch en te angstig om zich al van mij los te maken en helaas was haar buddy er nog niet. Gelukkig kan ze dat innerlijke conflict goed onder woorden brengen en hoeft ze niet te schelden.
Hotter than my daughter
Mijn tip: kijk samen een aflevering van Hotter than my daughter. Dan moet je dochter wel toegeven dat je zo schaamtelijk niet bent. ;0)
skik
En na de schaamte
komt de ergernis. Ik weet nog heel goed dat ik me kleurenblind ergerde aan de manier waarop mijn moeder haar vork in haar mond stak. Ik bedoel maar. Een jaar of 16, 17 zal ik geweest zijn.
En nee, je moet het niet terug doen. Jij bent een volwassen vrouw, zij is een kwetsbaar meisje. Gewoon doorstaan
Tirza
Ook van voetstuk gevallen
Ik ben ook van mijn voetstuk gevallen. Dochter is 12.
Als ik haar kritiek echt niet leuk vind, spreek ik haar hierop aan als we alleen zijn. Dan leg ik haar uit dat ik de kritiek echt niet leuk vind. Meestal begrijpt ze dat en belooft ze beterschap. Tja, en dat laatste is lastig voor haar en dus val ik in herhaling.
Gelukkig kunnen we er samen ook nog wel eens om lachen. Haar ergernis vergroot ik dan uit. (alleen als we met z'n 2en zijn natuurlijk, anders schaamt ze zich nog meer)
Tips
vertel wél aan je dochter wat jij voelt, als zij zo negatief doet. Ze moet ook leren wat de gevolgen zijn van zulk gedrag. Trek het niet pérsoonlijk aan, (bijna) alle pubermeiden doen wel eens zo, het hoort bij het losmaken.Wees dus wel begripvol, maar stel je grens. Vraag wat ze wél leuk vindt, trek dát aan als haar vrienden komen. Mijn dochter wil liever niet dat ik met de brommer op t schoolplein kom (brugklas), nou dan zet ik m toch een stukje verderop? Kom haar tegemoet waar kan.Wees begripvol, geef ook eens een oorbeeld van je eigen jeugd, dat je het wel herkent...Maar stel je grens.J ewilt dat ze zelfstandig wordt, dit hoort daarbij, ze is een gezonde puber die door een hele gezonde fase gaat.(soms wel heel jammer voor ons als moeders..maar we moeten niet op n voetstuk blijven staan, DAT is pas ongezond volwassen worden)Gebruik humor, maak t luchtig...sterkte!
