Dochter met vriendinnenproblemen ( waar ik denk ik niet de goede oplossingen voor bied)
Ik heb echt even een paar meningen van anderen nodig om mn dochter het goede advies te geven, vandaar dat ik hier een account heb aangemaakt.
Mijn dochter van 17 zit op een internationale school, op de engelse afdeling. We wonen in het buitenland. Of dit nou echt van belang is weet ik niet, maar ze voelt zich toch wel anders. "nederlands' zeg maar. Maar goed, het 'probleem' is niet dat.
Ze heeft eigenlijk moeite met vriendinnen. Ze heeft vaak vriendinnen die haar laten zitten, die ineens niets meer tegen haar zeggen. En zij baalt daar van maar laat het ook gebeuren.
Ik ben iemand van: hup met gestrekt been erin en vraag! Confronteer die meiden met hun gedrag. Maar dat is niet haar manier.
Op dit moment is ze vriendinnen met een duo. En ze zegt zelf ook, er is altijd een 1-ling als je bevriend bent met een duo die al langer vriendin is. Maar op haar school zijn weinig meiden die ze leuk vind dus zit ze met deze twee.
En die twee hebben een rare manier van omgang. Allebei. We hebben een Emma en een Anna.
Emma is het meest bevriend met mn dochter en bespreekt vaan de grillen van Anna. Anna is een meisje dat out of the blue niets zegt. Een week lang, en dan ineens terug komt met: oh sorry ik heb mezelf even expres afgezonderd. Reden onbekend.
Dochter vind Emma ook leuker dus Emma en zij praten daarover hoe vervelend dat is blabla. Emma vind Anna ook stom, maar als Anna weer 'aan' gaat rent ze daar heen.
Anna is een meisje wat een beetje 'hysterisch' is. Heel erg over de top reageren met: Oooooh wat zie JIJ er GOED uit vandaag, echt geweldig, waar heb je dat van blabla. Ze socialised met iedereen en wil iedereen te vriend houden.
Emma is een erg onzeker meisje. Best wel leuk, maar ook een beetje raar.
Ze hebben nu al een week conact want ze gaan op excursie. Emma en dochter maken plannen, zouden samen in de bus, plezier maken in Barcelona etc etc. Anna laat al tijden niets van zich horen.
Maar dan vandaag. Emma heeft haar haar geknipt, en daar heeft ze spijt van. Ze video-belde met dochter in tranen. Dochter zei alleen iets van OOOOOH EMMA heb je dat echt gedaan?! en toen hing Emma op. Dochter belde haar terug, en ze nam op maar zette zichzelf buiten beeld. Dochter wilde praten, zei dat het helemaal niet zo erg was, en ze hing weer op.
Dochter stuurt allemaal berichtjes en Emma reageert niet.
Dochter zei al: die gaat natuurlijk met Anna praten en die reageert zo van: oooh dat staat he GEWELDIG blabla.
En zo geschiedde.
Ik zet dochter af voor de bus, en ze ziet Anna, die zegt alweer niets tegen haar. Emma komt later en Anna en Emma gaan hysterisch in elkaars armen ( terwijl Emma dus een week lang met dochter heeft gepraat dat ze Anna niet leuk vind hoe ze doet) en dochter staat weer alleen.
Natuurlijk is ze niet helemaal alleen, ze heeft ook ander meiden. Maar dit is elke keer weer. Een patroon van Emma die roddelt over Anna. Anna trekt naar een andere groep. Ineens gebeurd er iets en dan zijn Emma en Anna dikke vriendinnen en laten ze dochter echt zitten.
Ik heb geprobeerd het kort te houden haha, maar dat is niet gelukt. Ik wilde goed het gevoel overbrengen. Maar uiteindelijk is dit natuurlijk mijn gevoel hierover.
Maar hoe kan ik nou het beste mijn dochter adviseren?
Ik zeg dat ik het rot vind voor haar, maar dat dit iets is waar zij niet echt iets aan kan doen. Dit zijn in mijn ogen geen vriendinnen want ze laten haar zitten. Zelf als ze zien dat dochter huilt. Maar toch blijft dochter met ze omgaan. Omdat er niets anders is zegt ze. De andere meiden voelt ze al helemaal geen klik mee.
Wat is het beste? Om die meiden te confronteren met hun gedrag? Ik denk dat mn dochter zich daar niet happy bij voelt.
En als er op school niet echt anderen zijn waarmee jij een klik voelt... Dat vind ik het lastige hier aan.
Enfin, ik brei er een einde aan. Ik hoop dat iemand zin heeft om het verhaal door te ploegen en dat die een patroon ziet, of in haar gedrag, of ik het gedrag van die 2, of in mijn gedrag, misschien ben ik wel de foute raadgever! Please zeg het, ik kan alle hulp gebruiken!
Dank!
Ik houd jullie op de hoogte.
Wilde ook even delen wat mij zo trof in dit eerste boek; het leven van een puber vergelijken met een zwembad. Ze springen zelf in het diepe en zwemmen tot ze moe worden en even aan de kant komen hangen ( dus weer even terug bij jou komen, even bijtanken) om vervolgens zich weer keihard tegen de kant ( jou) af te zetten en weer verder te zwemmen.
Kon ik me helemaal in vinden 
Ook dat het leven van pubermeisjes zich op school afspeelt en niet is te vergelijken met hoe wij als volwassenen leven. Ik zei aldoor: joh laat die meiden links liggen, maar in MIJN leven is het makkelijk om niet leuke mensen te ontlopen. In het leven van een puber gaat dat niet, die zitten bij elkaar in de klas, eten met elkaar.
En populaire meisjes. Zijn ze populair omdat ze aardig zijn, of hebben ze gewoon macht. Het gaat veel over dat meisjes bij een bepaalde 'stam' willen horen. Is ook heel hoofdstuk maar ook verhelderend dat pubergedrag. En dat klagen bij thuiskomst, er dus gewoon bij hoort. Dat klagen is gewoon meestal je hart luchten. Dat ze de volgende dag er weer tegen kunnen. En dat moet ik nu gaan herkennen en dus gewoon mijn mond houden en geen advies geven.
Gaat nog wat worden hoor. Ik lees er nu over maar ik zal de praktijk nog moeten ervaren
Ik heb nog een week 
, dan is ze weer terug.
Eerlijk gezegd ik zou die openbaring voor jezelf houden en het gewoon doen in gedrag.
Die openbaring is ook jouw visie. Ik denk dat het al scheelt wanneer je neutraal of positief reageert, zoals je nu doet. Het zou mooi zijn wanneer dat het grootste deel van de tijd lukt.
Wat betreft een x een sleepover of een feestje dus ook niet in het weekend, even iedereen uitnodigen en ophalen of thuisbrengen? Ik snap dat het doordeweeks lastig is, maar op vrijdagavond of op zaterdag is dat toch niet lastig?
Daarbij is zij enig kind en hoef er niet nog 2 of 3 naar voetbal of paardrijden te brengen in het weekend. Ik zou dat soort zaken eens bespreken. Of zij leuk vindt om een keer een sleepover te organiseren of een bbq voor een paar vriendinnen. Dus meer op positief en sociaal niveau investeren.
Daarbij wanneer zij nu een leuke zomer heeft, dan komt zij ook wel weer mensen tegen.
Vanmorgen na anderhalve dag stilte toch even een sms'je gestuurd. Lang nagedacht of dat wel 'kon' maar uiteindelijk vind ik dat ik ook weer niet zo spastisch moet doen en wachten op haar eerste bericht. Ik ben ook gewoon benieuwd! Dus na een: Hey hoe is het daar? kreeg ik een uur laten: oh sorry ja alles goed. Vandaag echt geen tijd, het is super leuk, ik bel je morgen!
Het is trouwens niet dat ik constant wil weten hoe het met haar is, het is de mogelijkheid dat het kàn die het zo gemakkelijk maakt om te doen. Maar goed, daar staat de rem nu wel op
Ik denk er nog even over na of ik 'iets' zeg over mn bevindingen. En als ik het doe zal het iets zijn in de trand van: Ik heb me de afgelopen tijd veel te veel mijn mening aan jou opgedrongen, terwijl ik heel goed weet dat jij (beter dan ik) in staat bent om problemen met jouw vriendinnen op te lossen. Ik had dat niet moeten doen, sorry. Je kunt altijd met je problemen bij me aankloppen, maar ik zal mijn best doen om niet meer als een helicopter boven je te hangen, dat is nergens voor nodig.
Zoiets? Of helemaal niets. Ik moet nog 4 uur lezen haha, het is een dik boek!
Je bent goed bezig zo, en goed dat je ervan geleerd hebt. Ik zou het juist fijn hebben gevonden dat mijn moeder zoiets eerlijk zou toegeven. Dat maakt het voor je dochter, als je weer te ver zou gaan, ook makkelijker om te roepen: he, ma, kappen met je gedrag.
Wat knap van je dat je zoveel inzicht hebt in je eigen gedrag en daar ook meteen wat mee doet! Ik heb zelf ook eens zo'n verhelderend moment gehad. Dat heb ik met mijn kinderen besproken. Die waren toen wat jonger dan jouw dochter, dus ik vond dat wel een beetje ingewikkeld (belast ik ze niet teveel met mijn problemen) maar dat heeft goed uitgepakt. Ik heb ze min of meer uit kunnen leggen waar mijn gedrag vandaan kwam. En dat het dus alleen maar aan mij lag, en niet aan hun (gedrag). Dat ik ging proberen mijn gedrag te veranderen, maar dat dat natuurlijk niet van de ene op de andere dag ging. En ik heb ze (en mijn partner) gevraagd om aan te geven wanneer ze mij in oud gedrag zagen vervallen, zodat we er samen aan konden werken. Dat heeft voor een heel veel betere band tussen mij en de kinderen gezorgd.
Ik zou het er dus wel over hebben met haar. Je laat haar dan zien dat JOUW gedrag niet goed was. Je laat haar weten dat je zelfinzicht hebt, kunt reflecteren op je eigen gedrag. Je laat haar zien dat je fouten erkennen (en excuses maken) fijn is voor de ander. Je demonstreert dat je nooit te oud bent om te leren. Je spreekt je dochter aan op een heel ander, meer volwassen niveau, zoals dat hoort met een 17-jarige. En door haar hulp te vragen bij het signaleren van een terugval kun je veel sneller bijsturen als het toch weer mis dreigt te gaan. Ik zie dus geen enkele reden om het niet met haar te bespreken, alleen maar voordelen om het wel te doen.
Tegen mijn kinderen zei ik ook vaak dat je als ouders eigenlijk per definitie achter de feiten aanloopt. Je kinderen bepalen het tempo waarin ze zich ontwikkelen en als ouder moet je dus flexibel inspringen op hun behoeften en wensen en zoeken naar de goede manier om ze te ondersteunen waar nodig. Het is daarom goed dat zij zich daar ook van bewust zijn en met hun ouders bespreken waar die eventueel de plank mis slaan, of de gaten die ze laten vallen. Je creëert zo een open dialoog over opvoeden en opgroeien. Ik heb dat altijd heel erg waardevol gevonden. En volgens mij de kinderen ook (zijn overigens 19 en 22 en allebei het huis inmiddels uit, maar wel intensief contact).
Dochter weer thuis en ik heb het ene beetje zo tussen neus en lippen verteld dat ik wat aan het lezen was, en dat mijn manier van reageren eigenlijk niet zo best was , maar ze maakte er eigenlijk weinig van ( Oh ja, zit je daar echt over te lezen?) Ik ben er ook niet over doorgegaan, heb ook niet enorm mijn excuses aangeboden. Het is ter sprake gekomen en ik pas zo langzamerhand mn gedrag aan. Zit minder 'bovenop het nieuws". Er waren wel weer wat dingen voorgevallen maar ik zei dat ze het prima zelf oplost ( doet ze ook) en dat was het eigenlijk Dus het was niet een groot ding eigenlijk, en ik vind/vond het ook wel prima zo. Vroeg of ze het had gemerkt dat ik wat minder berichtjes stuurde en dat was niet gelijk opgevallen maar ze deed haar twee duimen omhoog 
Enfin. Tot zover en zo gaan we dan weer op nieuwe frisse voet verder. Dank voor de hulp en inzichten hier. Ik kom vast nog wel eens terug!
Leuk dat je het nog even meldt!
