Een pas-kind?

Hoe dan ook

het feit blijft staan dat het contact niet naar je zin is. Of je het nou een PAS kind is of niet; maakt dat veel uit? Of ligt het dan volledig bij haar en hoef jij niet kritisch naar jouw opstelling te kijken?

Hulp

Nou het is meer dat ik dan weet dat het niet aan haar karakter ligt, dat ze er niets aan kan doen bedoel ik.Want nu krijg ik wel dat idee dat ze me gewoon laat vallen en dat doet zeer maar als ik weet dat ze het niet bewust doet dan kan ik misschien hulp in gaan schakelen.

Persoonlijk

Mijn kinderen leg ik weleens uit dat mensen eigenlijk altijd met zichzelf bezig zijn en dat je je dat allemaal niet persoonlijk aan moet trekken. Zeker pubers lijken me daarvoor te kwalificeren, gewoon met zichzelf bezig en niet met jou. Kan wat onattent overkomen maar ik weet niet of het je nou zoveel helpt om er van alles achter te zoeken. Denk dan maar 'puber' met zichzelf bezig en niet PAS dan kun je al ophouden het je allemaal persoonlijk aan te trekken.

Hulp?

Het schijnt dat je dan naar een psycholoog kan, las ik op internet.Ik heb nu eerst contakt met school opgenomen of er zoiets bestaat als maatschappelijk werk voor mezelf waar ik mijn problemen neer kan leggen. En misschien tips kan krijgen.

Van Ouders Online zelf

Onderstaande komt van Ouders Online zelf:

Waaraan herken je PAS?

Het kind laat openlijk haat en woede zien ten opzichte van de andere ouder, zonder dat die gevoelens gebaseerd zijn op persoonlijke ervaringen met die ouder.
Het kind weigert contact met de andere ouder.
Het kind gebruikt onduidelijke argumenten voor de haat.
Het kind praat openlijk over wat de andere ouder in zijn ogen fout doet.
Wat de andere ouder ook doet, het is altijd fout.
Het kind praat alleen positief over de ouder bij wie hij woont.
Het kind praat in herhalingen en klinkt 'voorgeprogrammeerd'.
Het kind vertelt verhalen die niet kloppen.
Het kind kan geen positieve herinneringen vertellen over de andere ouder.
Het kind haat niet alleen de andere ouder, maar ook zijn of haar vrienden, omgeving, werk, hobby's en alles wat maar in verband gebracht kan worden met hem of haar.

Als je dochter alleen 'opeens' wegblijft, lijkt het mij nog te vroeg om van PAS te spreken. En liegen is iets wat veel normale pubers doen als ze het gevoel hebben niet eerlijk te kunnen zijn zonder dat dat gevolgen heeft. Zulk gedrag is niet gelijk een syndroom. Waarom zou je je dochter gelijk een etiketje willen geven?

Jij bent de volwassene in het geheel. Misschien vindt ze het leuk als jij laat merken dat je geen druk op haar legt, haar wel mist en van haar houdt. Dat kun je bijvoorbeeld doen door simpelweg een leuk kaartje te sturen met 'zomaar' en 'liefs mamma'. Meer niet.
Ik heb overigens echt nooit begrepen waarom ouders elkaar zo zwartmaken dat kinderen wel een keus moeten maken voor de zorgende ouder, of juist wegrennen naar de ouder die zwartgemaakt wordt. Het zal wel komen doordat ik niet gescheiden ben, dat ik dat niet begrijp. Ik heb het ook in mijn omgeving gezien en zoals gezegd kan ik het niet volgen.

Hobby

Ik zou me toch afvragen scrappertje of het niet gewoon jou teleurstelling is dat je dochter zich zo weinig voor je interesseert, bij haar vader woont en geen zin heeft om wekelijks te komen eten. En zelf een leuke hobby zoeken.
Niet alle gescheiden moeders hebben vaders die zo betrokken zijn dat kinderen daar kunnen intrekken. En sommige kinderen zijn moederskindjes anderen vaderskindjes en sommigen spelen de ouders uit.
Dat gebrek aan interesse herken ik hier wel. Zoon heeft een vriendin, enigst kind, en die ouders lagen direct in een stuip dat dochter permanent naar ons zou vertrekken. Die angst is weliswaar weg, zoon is voortdurend daar, maar op een gegeven moment is het loslaten en dat is niet anders. Ik weet ook dat mijn ex zijn kinderen in het begin vreselijk heeft gemist en is dat ook niet zo bij jou? Je dochter is naar haar vader vertrokken, lijkt me echt wel een opmerkelijke leegte in je leven. Misschien vind je dat nog steeds onbegrijpelijk of niet te verteren maar ik zou weleens willen weten of het niet heel erg logisch is vanuit je dochter. En dan wil ik daar niets negatiefs over jou mee bedoelen maar dochter kan ook behoefte hebben aan haar vader en ze heeft al zoveel van jou gehad.

Hobby

Het is niet zo dat haar vader zich betrokken voelt bij haar, het is meer dat zij is vertrokken hier omdat er daar geen regels zijn en hier wel, dus ze heeft voor de makkelijkste weg gekozen. Het is een lang verhaal maar kan je wel zeggen dat het geen modelpapa is. En ik snap het best als hij haar gemist heeft toen ze bij mij woonde maar toen kwam ze elke woensdag en om het weekend daar, en hier is dat dus niet MEER het geval. En als er nu een ruzie was geweest.... Maar iedereen in mijn omgeving snapt er ook niks van waarom ze nu ineens wegblijft?Ikkrijg uit haar ook niks dus ik zal het moeten aksepteren denk ik? Maar het doet zo ontzettend zeer!

Acceptatie

Ik begrijp wel dat het heel veel pijn doet scrappertje. Maar daar heeft je dochter ook niet echt veel aan. Hoogstens last van omdat ze het kan ervaren als emotionele chantage. Helaas heeft je dochter het hier voor het zeggen. Als jij regels stelt die ze bij haar vader niet heeft kan ze ervoor kiezen om dan bij haar vader te wonen. De kwaliteit van vader doet er dan ook niet toe.
Dat sommige gescheiden mensen in jou omgeving het niet begrijpen kan zijn omdat ze er zelf geen ervaring mee hebben. Het leven is niet eerlijk. Als een kind groter wordt dan wordt je tijdelijk behang en kosthuis, de interesses kunnen elders liggen.
En omdat je je dochter dan ook niet meer ziet, anders kwam ze je thuis uitwonen, is het een pijnlijke zaak. Jammer. Maar ik zou het niet forceren. Dat is de consequentie van een vader en moeder die gescheiden zijn.

Scappertje

Ik weet niks van PAS (zal er eens op googlen), maar herken wel je pijn.
Hier heeft mijn oudste er na de scheiding ook voor gekozen om bij zijn vader te wonen. Afspraak was dan dat hij wel kwam eten op de dagen dat jongste er ook was. De eerste tijd is dat helemaal mis gelopen. Ik was degene die wilde scheiden en dat heeft vader hem erg duidelijk gemaakt, waardoor zoon erg boos op mij was. Ik heb hem na veel ruzies toen ook weken niet gezien.
Bij ons is het beter gegaan nadat ik het heb los gelaten. Zoek een hobby is wat kort door de bocht, maar daar komt het bijna wel op neer. Ik was zo krampachtig bezig om hem bij me te houden/krijgen dat ik het alleen maar erger maakte. Later maakte ik de afspraak dat hij kon komen als hij zin had. Als hij kwam was ik oprecht blij en zonder verwijten waarom hij niet vaker kwam. Ondertussen komt hij inderdaad zoals we afgesproken hadden in het begin en gaat hij ook mee op vakanties ed, en hebben we het heel leuk.

Je schrijft ook dat jij veel strenger bent dan je ex. Misschien moet je daar eens naar gaan kijken. Je dochter woont nu bij hem, en eigenlijk heeft het weinig zin om die paar keer dat ze bij jou is heel streng te gaan doen.
Vond ik ook verschrikkelijk, maar het echte opvoeden is niet meer aan jou.weet je wat het is, als je ruzie hebt met haar loopt ze weg en gaat ze naar huis (naar haar vader dus), en heb je geen tijd om het uit te praten. Dat werkt dus niet. Ik probeer er al pratend zoveel mogelijk in te stoppen als hij bij me is, maar accepteer (met pijn in mn hart soms) dat hij nu de regels van zijn vader heeft, op wat huisregels van mij na.

Hulp voor jezelf kan je zo krijgen bij bijvoorbeeld het maatschappelijk werk. Of ga eens met je huisarts praten. Heb je wel mensen in je omgeving die je steunen? Alleen mensen die zeggen dat ze het gedrag niet herkennen en dat het bij hun wel goed gaat heb je niet zoveel aan.
Mijn zoon heeft toen gesprekken gehad via school met het school maatschappelijk werk. Maar gesprekken waar ik bij was, om dingen op te lossen, wilde hij absoluut niet.

Snuggle's

Scrappertje

Kan het zijn dat je dochter een drempel ervaart om weer naar jou te komen? Misschien helpt het om de volgende keer op neutraal terrein af te spreken, koffie drinken in de stad of zo, en helemaal open te laten of ze daarna weer mee komt naar jouw huis. Of misschien naar de bioscoop, zodat jullie wel samen zijn maar er niet meteen allemaal verwachtingen zijn die je dochter kunnen afschrikken.

Opvoeding

Dat er niet meer opgevoed wordt wil niet zeggen dat kinderen afglijden. Ik heb nog steeds de indruk dat je er teveel achterzoekt. En redenenen bedenkt waarom ze wel bij zou moeten zijn, waar zij zich echt niets van gaat aanttrekken en jij je ellendig gaat voelen.