Even radeloos en geen idee meer

Dit is geen internetprobleem

Dit is een opvoedkundig probleem.

Er ontbreken, ws al jaren, REGELS.

Ik zou eerst eens even met je man om de tafel en een lijst met regels opstellen die voor jullie belangrijk zijn.

Daarnaast is dit al een haast volwassen zoon, die mee kan praten over de regels waarvan jullie vinden die dat in het gezin moeten heersen.
Hij komt in een gezin wonen en daar horen gedragsregels bij.

Na overleg deze ook handhaven, SAMEN.
Laat hem nu maar, is geen optie.

frustrerend

Ik kan me goed voorstellen hoe dat frustrerend is. Het is niet eens je eigen kind, je bent ook niet dag in dag uit met deze jongen meegegroeid en dan heeft hij ook nog een gebruiksaanwijzing waar je vaak heel erg aan moet wennen en mee om moet leren gaan.
Hopelijk is het mogelijk dat je in ieder geval wat psycho educatie krijgt van een ggz instelling of psychiater. Verder zou ik er wat over lezen als ik jou was. Zelf heb ik ook nog trainingen gedaan bij autisme centraal. Er is namelijk geen makkelijk trucje het valt soms echt niet mee. Je kunt leren er anders naar te kijken en dat is wel nodig om goed met elkaar om te kunnen gaan.
Je wordt nu wel heel erg in het diepe gegooid.
Maar vervolgens zou ik de zaak toch meer bij de vader van deze jongen laten. Als die 's avonds thuiskomt kan hij met zijn zoon zaken opruimen op zijn kamer en ordenen en zoon helpen zijn dag op orde te houden op dat moment. Misschien wil hij dan wel even met de hond er uit.
Verder zou ik het echt wel loslaten en als je iets met hem doet er dan bij te blijven, met veel geduld, en je richten op de motivatie van deze jongen zelf om dingen te doen, niet omdat jij het wil maar omdat hij zelf overtuigd is van het nut. Valt niet mee, maar ik zou inderdaad moeite hebben met zo'n jongen aan zijn dagprogramma te houden die er zelf niets in ziet.
Dat computeren zou ik me ook niet druk over maken. Het is zeker bij stress en vluchtmiddel en het werkt het beste als je dat maar loslaat en je juist richt op de andere dingen die er mogelijk voor hem te doen zijn, maar vooral ook op de motivatie van hem zelf om andere dingen te doen. Ben je het daar samen echt over eens dan kun je hem helpen met tijdig herinneren maar ook door die dingen dan samen te doen, er bij te blijven en te helpen starten en soms hulp met kleine dingen gewoon geven.
Maar nogmaals, dit soort dingen zijn niet leuk. Het is echt wel een hele opgave om je in te lezen en in te leven en dan samen met je stiefzoon er een weg in te vinden. Zeker als er net allerlei veranderingen zijn als ergens anders gaan wonen, thuisonderwijs en dergelijken.

Jasam

Zelfs 'gewone' pubers gaan steigeren van een al te nadrukkelijk opeisen van de macht in huis door het stellen van regels door ouders. Kinderen met autisme, pubers met autisme, kun je oorlog mee krijgen.
In het begin zul je juist een hoop zaken moeten laten gaan. Je stelt prioriteiten. Een voor een. Misschien is een prioriteit het wandelingetje met de hond. Dan ga je verder geen zout op geen enkele slak leggen, je ziet vanzelf wel wat lukt en niet en je begint geduldig op een vaste tijd aan te bieden samen met de hond te gaan wandelen. Nadat je eerst besproken hebt wat daar de voordelen van zijn of deze zoon daar ook zo over denkt en denkt dat het een optie is.
Als de motivatie namelijk daar is, en heus, onredelijk zijn de meeste kinderen niet, dan gaan de dingen op een gegeven moment vanzelf en dat wil je graag, want uiteindelijk is 17 jaar te groot. Je wil dat ze zelfstandig zijn en daar werk je naar toe.

Dat is het probleem SAMEN

Dat is dus mijn hele probleem het SAMEN. Ik ben toch de vrouw en ik moet het opvoeden doen. Hij werkt en is aanwezig. Ik doe Nix anders dan praten met mijn man er over, maar volgens hem ligt het aan mij en ben ik te snel geirriteerd. Kort om ik sta er alleen voor. Ook heb ik de regels duidelijk uitgelegt en ik voer ze ook uit. Als hij zijn pauze neemt mag hij niet achter zijn PC en uiteraard iedere dag weer strijd er over. Ik blijf dit echter wel doorzetten ik ben alleen die strijd zo zat om iedere dag weer hetzelfde te moeten zeggen iedere dag weer dezelfde strijd te moeten hebben.
Ik ga vanavond maar weer praten met mijn man want ik ben er wel klaar mee

'Ik heb de regels duidelijk uitgelegd'

Zijn het van bovenaf (door jou) opgelegde regels, of heeft stiefzoon er ook iets over te zeggen gehad. Ik vind het wel bijzonder dat je bij een 17-jarige nog zoveel invloed wilt hebben op hoe hij zijn dagen doorbrengt. Of heeft dat met het autisme te maken? Als de schoolresultaten goed zijn en hij is niet aan de drank/drugs of berooft winkels, dan is dat toch verder prima?

een sport

Je kunt het ook zo zien. Met irritatie en onrealistische verwachtingen gaat het niets worden. Met veel geduld, niet te persoonlijk opvatten, bereidheid om ook praktisch te helpen met starten, opruimen, samen wat dan ook doen, kun je expert worden in zo'n bijzonder kind. Als je goed kijkt en luistert ga je er met wat achtergrondkennis steeds meer van begrijpen. Dan kan het gewoon een soort van sport worden waar je heel goed in kunt zijn.
Autisme heeft ook veel te maken met het snel overprikkeld zijn van zintuigen, voelen, proeven, horen, reageren. Ik kan me goed voorstellen dat een puber zich dan opsluit in zijn kamer. De kunst is hem die rust te gunnen en dan toch weer voorzichtig over een tijdje uit die cocon halen.
In een tijd dat mijn zoon veel stress had emailde ik met hem via de computer in de keuken. Ik ging vast niet zomaar bij hem naar binnen want dat verhoogde de stress.

kansloos

Het klinkt alsof jij in een kansloze positie zit.

Volgens mij verwacht je van jezelf dat je deze jongen, die zo te lezen, allerlei complexe problemen heeft en al bijna volwassen is, opnieuw op gaat voeden. Dat lijkt me erg moeilijk/onmogelijk. En omdat je man ook nog eens niet achter jouw plan staat, lijkt het me gedoemd te mislukken.

Ik denk dat je man gelijk heeft, als hij zegt dat je het los moet laten.

wat werkt

"Als hij zijn pauze neemt mag hij niet achter zijn PC en uiteraard iedere dag weer strijd er over. Ik blijf dit echter wel doorzetten".
Dat is van Karmijn, briljant: Als iets werkt doe dat dan. Als het niet werkt, houd je er mee op. Dat lijkt me hier het beste advies.
Wie bepaalt dat eigenlijk dat hij in zijn pauze niet achter zijn pc mag?
Ik zou wat pauze betreft iets lekkers voor hem halen, bijvoorbeeld uienbrood deed ik vroeger weleens en dan bracht ik zoon die en bleef even naar hem kijken en luisteren en soms een gesprekje. Afgeleid door iets lekkers ging dat wel goed.

Eerst focussen op andere zaken?

Misschien wil je te snel dingen veranderen? Zo te lezen heeft deze jongeman in zijn jonge leven al veel dingen meegemaakt. Een scheiding van zijn ouders, problemen qua gedrag, heeft nu thuisonderwijs en hij woont sinds kort bij jou en zijn vader. Veel veranderingen in korte tijd. Ik zou mijn tijd investeren in andere zaken dan het computeren. Overdag naar school geeft straks vanzelf weer afleiding en sociale contacten. Hij zit nu hele dagen thuis, dat geeft hem ook te veel tijd om achter het beeldscherm te zitten.
Hij woont sinds kort bij jullie, maar hoe lang ken je hem al? Heb je de afgelopen jaren een band met hem opgebouwd of moet je daar nu eerst aan werken? Als jij hem warmte en een gezellig thuis kan bieden zou ik dat ( achter mijn laptop, op afstand )al fantastisch vinden. Een jongen van 17 is inderdaad bijna volwassen, qua leeftijdsjaren, maar diep van binnen heeft hij zijn ouders nog keihard nodig.
Positieve ervaringen met jou heeft hij nu nodig, ga eens ergens een broodje met hem eten, nieuwe schoenen kopen of zomaar even kletsen. Stapje voor stapje een leuke band opbouwen en elkaar leren kennen. Je bent nog maar net gezinsleden, dat moet eerst wennen.