Geluk

Nogmaals: geluk

Hoe het komt weet ik niet maar vaak als ik op OOL post blijkt een deel van de tekst weggevallen te zijn. Dit moest er staan (de vorige posting kan weg):

Ik merk dat ik er slecht tegen kan als mensen anderen bekritiseren over hoe hun pubers opgroeien en dan mn hoe sommige mensen alle problemen die pubers kunnen geven afwentelen op de ouders. Vooral ouders wiens kinderen al volwassen zijn geworden zonder noemenswaardige problemen of mensen met kleine of zonder kinderen hebben die neiging soms. Ze vergeten dat je gewoon een dosis geluk nodig hebt als je kinderen zonder problemen opgroeien. Je hebt geluk als je kinderen goed kunnen leren, je hebt nog meer geluk als ze ook nog gemotiveerd zijn tot leren. Je hebt geluk als je kinderen opgroeien zonder dat ze ernstige ziektes hebben gehad, waarvan de gevolgen vaak veel versterkender zijn dan anderen weten. Je hebt geluk als je kind een makkelijk karakter heeft. Je hebt geluk als je kind al jong een doel voor ogen heeft. Je hebt geluk als....(vul maar in). Natuurlijk kán de opvoeding ook invloed hebben, maar hoe je kind volwassen wordt wordt voor een groot deel bepaald door factoren die je zelf niet in de hand hebt. Dat kun je vaak het best zien als je zelf kinderen hebt die compleet verschillend zijn. Dit is dus geen vraag ofzo, maar gewoon een overpeinzing...

Oud verschijnsel

Och Reina, dat is een bekend verschijnsel.Een spreuk van midden vorige eeuw "Gaat het goed met je kinderen dan is dat omdat je zulke leuke kiinderen hebt, gaat het minder met je kinderen dan ligt dat ALTIJD aan de ouders!"
Deze houding wordt geweten aan de opkomst van de pedagogiek. Met het ontstaan van de pedagogiek werd het beeld gewekt dat 'geslaagde opvoeding' maakbaar was.
Dat maakt het verklaren van problemen bij kinderen voor de professionals eenvoudig.
De politiek heeft deze houding inmiddels overgenomen. Tja, en dan kan de maatschappij niet achterblijven.
Het is jammer dat zelfs ouders aan deze concurrentiestrijd meedoen.
Iedere ouder komt er vroeg of laat achter dat het streven naar perfecte kinderen en perfect ouderschap een mooie droom is!

Ach. alex

"Geluk kan je afdwingen" Heeft een van jouw kinderen ooit een levensbedreigende ziekte gehad? Is jouw partner misschien overleden toen je kinderen pubers waren? Heb jij een kind met een IQ onder de 75, die ook nog ADHD heeft? Ik heb het idee van niet. Maar het zijn een paar voorbeelden van factoren die buiten iemands schuld kunnen zorgen voor een puberteit voor problemen! "Geluk kun je afdwingen',wat een dooddoener!
"Door aldoor de schuld aan anderen te geven" Leer lezen, Alex! Ik geef nergens anderen de schuld van, ik heb het over factoren waar je geen invloed op hebt, intelligentie, ziekte, karakter. Ik zeg nergens dat 'men zich er dus bij voorbaat al bij neer dat het toch wel niets meer met hun kind zal worden', dat zijn jouw woorden . Ik vind het alleen erg gemakkelijk en zelfs verwerpelijk om anderen die het minder getroffen hebben dan jij te veroordelen als je zelf het geluk hebt gezonde kinderen te hebben met een redelijke inteliigentie in een goede leefomgeving. Het is echt niet mijn verdienste dat mijn dochter een zelfstandige volwassene geworden is die haar HBO-diploma heeft, erg sociaal is en gemakkelijk aan werk kan komen. Het is niet mijn verdienste dat mijn zoons passie toevallig ligt bij werk wat hij ondanks de onzichtbare en zichtbare gevolgen van een ziekte als kind prima kan doen. Het is heel fijn, maar het geeft mij niet het recht mensen erop aan te kijken als zij het minder gelukkig treffen!

Ach ja

En het mooie is: de ouders van nu zijn óók puber geweest en werden óók al als ontspoord gekenschetst.

Een dikke 18 jr terug kreeg ik mijn dochter. Voordat zij 3 jaar oud was, liep ik naast mijn schoenen van trots. Ik kón het, opvoeden. Ik had een zeer geslaagd kind. Altijd vrolijk. gezellig, bijdehant, nooit problemen met eten en slapen. Zie je wel. Mijn liefdevolle, maar duidelijke leiding wérkt gewoon.
Gelukkig kregen wij vier jaar na haar komst een zoon. Die houdt mij tot de dag van vandaag nederig. Het is niet dankzíj mijn opvoedkwaliteiten dat mijn dochter zo leuk is gelukt, het is ondánks. Daar word ik dagelijks mee geconfronteerd bij zoonlief.
Kinderen zijn niet maakbaar. Althans, voor zeker niet meer dan de helft en waarschijnlijk minder. Je kunt kinderen niet eindeloos vormen en plooien tot het gewenste model, met geen enkele opvoedmehtode. Wat je wél kunt, en dat vind ik eigenlijk veel beangstigender, is kinderen kapot maken en voor de rest van hun leven beschadigen. In hun eerste paar levensjaren.

Tirza

Juist tirza

"Gelukkig kregen wij vier jaar na haar komst een zoon. Die houdt mij tot de dag van vandaag nederig." Pas als je uit ervaring spreekt weet je waar het over gaat! Niet dankzij, maar ondanks, mooi gezegd!

Mooi gezegd

Inderdaad heel erg mooi gezegd Thirza. En ik ben het ook helemaal met jullie eens.

Ik ken iemand wiens kinderen heel goed kunnen leren. Zij doet alsof dat háár verdienste is. Mijn oudste twee leren wat moeilijker en zij kan daar nogal neerbuigend over doen. Dat maakt me verdrietig.

Ik geloof op zich wel in het principe "wie goed doet, goed ontmoet", maar op sommige dingen, zoals intelligentie, ziektes e.d. heb je inderdaad geen invloed. Hoe positief je ook in het leven staat en hoe je ook je best doet om geluk af te dwingen. Maar áls je met zulke tegenslagen te maken krijgt, helpt het denk ik wel dat je er probeert positief in te staan. Dat zal dan waarschijnlijk beter helpen dan negativisme. En dan ben je uiteindelijk toch ook een gelukkiger mens?

Emmalynn

Omgekeerd

Tihama:"Zoals Tirza beschrijft....maar ik had het omgekeerd."
Wij ook. Eerst een zoon die... je kon het zo gek niet verzinnen of hij had het al verzonnen, en toen een voorbeeldige dochter. Voor zoon maakte dat het bestaan trouwens nog lastiger. Dochter was voor velen het 'bewijs' dat het niet aan zijn opvoeding, maar aan hem zelf lag. En zonder enig gevoel voor de invloed die dat kan hebben flapte leerkrachten, buurvrouwen en overige goed bedoelende bemoeials dat ook zomaar in zijn gezicht uit. Inderdaad, je kunt wel kapot maken.
Overigens draaide alles zich weer helemaal om toen de puberteid aanbrak. Een voorbeeldige zoon, maar die dochter, oooh... 'Erg hè, voor die ouders ook', gonste het vanaf dat moment. En dat terwijl er met haar niets anders aan de hand was dan die hersendelen die met haar overhoop lagen, terwijl zoon inmiddels bijzonder behendig was geraakt in het timen van sociaal gedrag. Behalve thuis natuurlijk, want thuis mag je jezelf zijn.
*zucht*
Ondertussen mogen wij inderdaad ernstig van geluk spreken met zulke gelukte kinderen. Het zou alleen wel prettig zijn als ze hun betweterige commentaar een keertje voor zich houden. Ja, ik weet heus wel dat het veel handiger is om de vaatwasser meteen aan te zetten en de was iedere dag te laten draaien, maar jemig! Je bent mijn moeder niet!
Groet,
Miriam Lavell

Nature-nurture

Volgens mij is het een beetje van beide. Een kind heeft zijn of haar eigen karakter, en de opvoeding speelt zeker ook mee hoe het dat kind vergaat.
Er zijn kinderen die dankzij of ondanks de ouders goed opgroeien, of slecht. Maar wanneer je door te pushen en te pushen je kind zo hoog mogelijk laat studeren, terwijl het veel gelukkiger is met een ander soort leven dan doe je het volgens mij niet goed.

Maar ook dat mopperkont

zul je pas weten als het te laat is. Talenten, op elk terrein, zijn per definitie lui. Als je kind een talent heeft en je zit er als ouders niet achteraan, gebeurt er gewoon helemaal niets. Op dacht je dat Jaap van Zweeden uit zichzelf als zesjarig jongetje een aantal uren per dag viool speelde?
Zelfs als je gepusht bent door je ouders om zo hoog mogelijk te studeren, kun je na je 21e, of 25e, toch lekker gewoon gaan rondlummelen en papiertjes prikken in het park?

Tirza

Twijfelen

Als je slechts 1 kind hebt, die (zachtjes gezegd) niet de makkelijkste is, ga je inderdaad nog wel eens aan jezelf twijfelen.
Als je slechts 1 kind hebt, die ideaal is, ga je nog wel eens aan andere ouders twijfelen (Alex ?).
Als je, zoals ik nu, meerdere kinderen hebt, kom je erachter dat het voor een hele grote factor aan de kinderen ligt.
"Verrek, ze kunnen wel beleefd zijn", "Verrek, ze kunnen wél luisteren", "Verrek, leren praten gaat helemaal niet vanzelf", "Verrek, sommige kinderen huilen voordat ze in slaap vallen".
Je komt erachter dat jouw opvoeding slechts een fijnafstemming van de frequentie van jouw kinderen is. En sommige kinderen staan getuned op heavy metal en sommigen op ballads.
Dus ja, een groot portie geluk is wel nodig. Helemaal als de maatschappij ballads verwacht en jouw kind is heavy metal......
Grtz
Ardnax

Mopperkont

"Een kind heeft zijn of haar eigen karakter, en de opvoeding speelt zeker ook mee hoe het dat kind vergaat" natuurlijk speelt opvoeding deels een rol, maar er zijn zaken waar je geen invloed op hebt, je kunt je kind daar zo positief mogelijk mee om leren gaan, maar je hebt lang niet alles in de hand. Ook karakter is een gegeven, als ik naar mijn kinderen kijk herkende ik bepaalde karakltertrekken die ze nu als jong-volwassenen nog hebben, al als baby, en dat zijn juist die zaken die mee-bepalen hoe het nu met hen gaat.

Verborgen ontwikkeling

Mopperkont:"Volgens mij is het een beetje van beide. Een kind heeft zijn of haar eigen karakter, en de opvoeding speelt zeker ook mee hoe het dat kind vergaat."
Oh er is zeker verschil. Zo zal ik nooit vergeten hoe onhandig mijn kinderen waren bij het op straat spelen. Echte beginnelingen op dat terrein met geen enkel respect voor de stoeprand en het mogelijke gevaar van voorbij razende auto's. Doodeng. Omgekeerd gedroegen hun vriendjes zich op het suicidale af bij ons thuis rond de sloot en de rivier. Duidelijk een verschil in opvoeding. Overigens niet moedwillig. Bij ons is er nu eenmaal geen stoep of verkeer voor de deur. Wel een rivier.
Mopperkont:"Maar wanneer je door te pushen en te pushen je kind zo hoog mogelijk laat studeren, terwijl het veel gelukkiger is met een ander soort leven dan doe je het volgens mij niet goed."
Dit is een opvatting die verschil maakt. Ik zie het duidelijk bij de vrienden en medestudenten van mijn kinderen. Er is een klaagzang over tentames die veel te veel en niet te doen zijn (70% is gezakt, zie je wel!), zonder zich af te vragen wat zij zelf zouden kunnen veranderen om hun positie te verbeteren. Ik zie die vrienden leren van wat mijn kinderen doen en wat mijn man en ik ervan vinden en zeggen in gesprekken daarover. Of dat onder opvoeden moet vallen weet ik niet eens. Vormend is het zeker. Je ziet het gebeuren. Studenten die aanvankelijk het idee hadden om het maar op te geven, half uit kwaaiigheid (het is belachelijk zwaar) en half uit twijfel aan de eigen capaciteiten (dit kan ik niet, dit hoort niet bij mij), lukt het toch nog om aan te klampen. Het glas wordt half vol omdat dat aanklampen ineens hun eigen invloed en prestatie is in plaats van het gevoel als slaaf van de onderwijsinstelling door het leven te moeten. Deze triomf is overigens een prima basis om toch nog voor een andere opleiding te kiezen: vrij van twijfel aan jezelf.
Omgekeerd verkeren mijn kinderen nog wel eens in huishoudens met een strakke organisatie (met bijbehorende marmeren aanrechtblad en inductiekookplaat) en een planning waarbinnen vakantie toch minstens twee keer per jaar exotisch genoten moet worden. Ze blijken dat heerlijk te vinden al weten ze nog niet zo goed iets anders te verzinnen dan decreten over 'hoe het hoort', alsof al dat glimmende bezit er zonder slag of stoot en per decreet zou kunnen zijn en blijven. Ze hebben geen flauw benul van de eigen invloed die die 'nette mensen' in al dat extergenoegen steken. Wat ze ervoor doen en vooral laten.
Ja, dat is een verschil in opvoeding en opvatting. Maar het staat allemaal erg ver af van de narigheid waar Reina op doelt met haar verzuchting.
Zoon vond gisteren op zijn weg naar huis een bloedend kindje. Hij heeft het meegenomen, moeder en broer en zus in zijn kielzog. Thuis heeft hij het verzorgd. Zoals hij dat deed, zo zorgvuldig, creatief, sociaal en meelevend, hoe hij zowel het kindje als moeder, broer en zus op zijn gemak stelde, zo heb ik mijn zoon nog nooit gezien. Ik wist niet eens dat hij die woorden had. Dat heeft hij zelf gedaan. Het is geen opvoeding want wij waren er niet bij toen hij dit ontwikkelde. We hebben hem niet gestuurd, niets voorgedaan. Ik kan het niet eens zoals hij dat deed.
Reina doelt op dat fenomeen. Maar dan de negatieve kant daarvan. Dat kan ook namelijk. Opeens ontdek je een ontwikkeling bij je kind waar je niet bij was, die je niet voor hebt kunnen zijn en waar je geen invloed meer op hebt.
Groet,
Miriam Lavell

Idd miriam

Jij beschrijft goed wat ik bedoel. Prachtig voorbeeld trouwens van je zoon!

Prachtig verteld miriam!

Zo beleef ik het ook.

Je staat er bij en je kijkt er naar, vol verwondering. Soms met verbazing. Soms vol gemengde gevoelens.

Je hebt enorm je best gedaan, als ouders; maar wat er uitkomt, dat zie je pas achteraf. Er zit veel in wat je er niet (of niet bewust) hebt ingestopt...

Tonny

Niet dankzij maar ondanks mij

Natuurlijk wil je graag zien dat wat je in je kinderen stopt er ook enigzins uitkomt. Tenminste de positieve dingen. Wat er óndanks mijn eigen inbreng uitkomt kan me verbazen en ook trots maken. En hier heb ik het natuurlijk ook over de positieve dingen.
Ik denk wel dat het voor een kind uit een gezin waar de omstandigheden goed zijn het makkelijker is zich los daarvan in positieve zin te ontwikkelen. Kinderen waarbij de basis niet goed is moeten zich eigenlijk eerst nog een goede basis eigenmaken. Dubbel moeilijk dus om óndanks de ouders een andere weg in te slaan. Met goede omstandigheden bedoel ik niet zozeer de financiële kant, maar van hoe ouders in het leven staan en daarmee omgaan.

Alex=

Jammer dat je niet ingaat op mijn vraag of jouw kinderen in hun jeugd ooit grote tegenslagen of groot verdriet gekend hebben? Ik heb altijd het idee dat je je zo moeilijk in anderen kunt verplaatsen (of misschien wil je dat gewoon niet) en misschien komt dat mede doordat het leven in je gezin tamelijk rimpelloos verloopt (lees: geen ernstige ziektes, sterfgevallen, ernstige leerproblemen etc). Zo'n instelling heeft m.i. met karakter én met opvoeding te maken!

Opvattingen

"- leraren nu niet meer met hun adres in de schoolgids willen staan, omdat ze bang van de leerlingen en hun ouders zijn."
Scholen _mogen_ de adresgegevens van leerkrachten niet publiceren in de schoolgids (of op de website). Leerkrachten wisten dat niet. Nu wel.
"- in de ene gemeente drankgebruik onder kinderen een groter probleem is dan in de andere en waarom juist onze jeugd de zuipschuiten van Europa zijn."
Kwestie van opvatting/opvoeding inderdaad. Net zoals ze in het ene land wel maden eten (een versnapering meneer) en in het andere niet. Dat Nederland schril afsteekt (is dat zo?) of sommige regio's in Nederland, heeft te maken met de gezondheidslobby die sneller verandert dan de opvatting bij de 'gewone mensen'. Mijn kinderen (19 en 20) hadden op het vo nog schoolfeesten waar drank geschonken werd onder het mom van 'veilig kennismaken met alcohol'. Dat was een geaccepteerde opvatting in Nederland, ook onder leerkrachten en pedagogen en is echt nog maar vijf jaar geleden.
"- het aantal tienerzwangerschappen in het ene land hoger is dan in het andere en vaak ook nog verschilt per ethnisiteit."
Of per geloof. Amerika (zo christelijk als maar kan) is nog steeds kampioen, zie ook de dochter van Palin. Het heeft verschillende opvattingen als oorzaak. Het niet geven van seksuele voorlichting (verzwijgen zelfs), of carriere planning. Een kind van een man dragen betekent in diverse culturen dat die man jou en dat kind moet onderhouden. Dat je hierover valt komt omdat je tienerzwangerschappen kennelijk 'erg' vindt. Kun je uitleggen waarom je dat erg vindt? Vroeger, toen de mensen nog beter konden opvoeden, waren tienerzwangerschappen (en koningen van 14 jaar) heel normaal.
"- de jeugd in Marokka zich wel weer te gedragen, terwijl hun neefjes en nichtjes dat hier minder kunnen."
Dat is helemaal niet waar. De straatschoffies in Marokko worden niet tot kinderen maar tot ongedierte gerekend. Daarmee bestaan er geen stoute kinderen in Marokko.
"- er nu veel meer kinderen een geslachtsziekte oplopen dan vroeger"
Dan vroeger wanneer?
"- de wachtlijsten voor een behandelplaats in een jeuginstelling zolang zijn dat je je kind er bij wijze van spreken al voor moet aanmelden voor het verwekt is."
Om dezelfde reden dat er nu meer alcoholproblemen zijn dan vroeger. Niet omdat het feitelijk meer is, maar omdat het meer problematisch gemaakt wordt. Een verschil in opvatting dus. Waar komt die trend dat alles een probleem is eigenlijk vandaan?
"het schooluitval hoger is dan vroeger"
Omdat de leerplicht verlengd is en nu ook een diploma eist. Dat was vroeger niet zo. Schooluitval bestond niet omdat het niet werd geregistreerd. Niemand vond het een probleem. Waarom nu wel eigenlijk?
"- er vroeger per klas 1 probleemkind was op de lagere school en nu per groep op de basisschool de helft althans volgens een bevriende directrice van mij van zo\'n school"
Precies hetzelfde: Omdat er meer problemen gezien worden. Omdat er van kleine dingen grote problemen gemaakt worden.
"Wat wel is veranderd is de opvoedingwijze."
Wat veranderd is, is de opvatting over kinderen en wat ze allemaal moeten doen en kunnen en niet mogen. Ze moeten zich 40 uur in de week bezig houden met school, ze mogen niet werken, ze moeten hun eigen planning in de gaten houden, ze mogen geen vijf minuten te laat komen, ze moeten vriendelijk en bedeesd alstublieft en dankuwel zeggen, ze mogen geen eisen stellen aan de kwaliteit van hun onderwijs of opvang.
"Niet hondenpoep is de grootste ergernis, maar onbeschoftheid en 62% vindt dat dit het gevolg is van de opvoeding."
Dat dus. Waarom ergeren die mensen zich toch zo? Waarom was dat vroeger niet? Is dat een verschil in opvoeding? Deden jouw ouders het verkeerd en zo ja, wat dan?
Groet,
Miriam Lavell

Vervelende bejaarden

Bejaarden betuttelen is slecht voor hun gezondheid
De betuttelende, vaak neerbuigende manier waarop oudere mensen vaak worden aangesproken in bejaardentehuizen of ziekenhuizen is niet allen beledigend, zo meldt de Sunday Times, het is zelfs slecht voor hun fysieke en psychische gezondheid.

"En, hoe voelen wij ons vandaag? " of "Hebben we ons bord helemaal leeggegeten". Het zijn zinnen die verplegers of verzorgers heel vaak in de mond nemen, en ongetwijfeld met de beste bedoelingen. Maar oudere mensen aanspreken alsof het kleuters zijn, vaak ook heel luid en met-de-na-druk-op-el-ke-let-ter-greep, mag dan tot doel hebben om beter te communiceren, in feite veroorzaakt het bij veel "slachtofers" depressies omdat die daardoor de indruk krijgen dat ze incompetent of niet meer helemaal bij hun verstand zijn.

Rebels
Daarenboven, zo blijkt uit onderzoek aan de Amerikaase universiteit van Kansas, worden oudere patiënten die kampen met dementie, door die manier van aanspreken vaak rebels, en willen ze hun medicatie niet meer nemen, hoe nodig die ook is.

Ook mensen die nog in goede geestelijke gezondheid verkeren, krijgen problemen wanneer ze voortdurend worden benaderd als een klein kind. Een woordvoerder van een Britse organisatie van bejaarden wijst erop dat "als je je hele leven een gerespecteerd lid bent geweest van de gemeenschap en je, na in een home of ziekenhuis te zijn beland, als een snotneus wordt behandeld alleen omdat je grijs haar en rimpels hebt, kan dat het zelfbeeld en het zelfrespect van die mensen zwaar ondermijnen". (belga/jv)
12/10/08 12u03
Hmm... tijd voor een onderzoek onder jongeren.
Groet,
Miriam Lavell

Alex, zucht

"Ik zie in geen van die voorbeelden die je noemt reden om te ontsporen als kind of ouders ergens de schuld van te geven" Je snapt het echt niet, he? Ik kan het je ook niet uitleggen, ga er ook geen tijd aan besteden, want je wilt het niet zien. Als je je niet wilt ( of kunt?) verplaatsen in mensen en kinderen die heel zware dingen meemaken houdt het op. Ik ga geen voorbeelden meer geven, je kunt/wilt toch niet écht lezen.
"Je kunt het ouders bijvoorbeeld niet kwalijk nemen als hun kind moeite heeft met leren, wel als het geen huiswerk maakt of spijbelt" Ja, en? Dooddoener! Een kind wat moeite heeft met leren, zal vaak ook moeilijker aan werk komen, soms meer moeite hebben met sociale contacten leggen (omdat het de wereld om zich heen minder begrijpt) daarom is de kans op 'ontsporen' groter. Dát bedoel ik. Ik geef niemand de schuld, juist niet, dat doe jij voortdurend.
Natuurlijk heeft ieder kind een eigen aanpak nodig, maar de aanpak van iets simpels als verlegen zijn, is 100 x makkelijker dan de aanpak van een kind dat het écht moeilijk heeft. Maar ik stop, je wilt nu eenmaal dat het jouw verdienste is dat het goed gaat met jouw kinderen en dat het de fout van ouders is als hun kinderen problemen hebben. Wees vooral heel gelukkig met jezelf. Groet.

Ach. alex

de hele samenleving is ietsje ontspoorder dan 50 jaar geleden, als je het mij vraagt. De zuilen vielen weg, iedereen moet zelf het wiel uitvinden; mooi, maar soms ook lastig. Er kan en mag ontzettend veel, er is veel geld (al vinden velen nog steeds van niet), er wordt ook enorm veel verwacht van het leven. Maar of daar persé ouders schuldig aan zijn? De samenleving van nu, dat zijn wij met ons allen. Iedereen draagt een steentje bij. Dat kan opbouwend zijn, opruiend, scheefliggend waardoor iemand struikelt en ga zo maar door.

Mijn man en ik hebben - net zoals de meeste ouders- veel energie gestoken in het grootbrengen van onze kinderen. Maar dat garandeert niet dat zij hun leven inrichten zoals wij dat wijs zouden vinden, ze maken hun eigen keus. Kinderen van één gezin kunnen heel verschillende wegen gaan.

tonny

Rimpels...

dat schrijf je glashelder op, Xsara.

Ik heb een paar van die kinderen in de klas bij mijn invalbaantje. En dan bloedt mijn hart dat ik niet meer kan betekenen dan gewoon zo goed mogelijk mijn werk doen als (inval)juf...

Tonny

Xsara

Rimpels..., mooi gezegd. Ik werk met nogal wat leerlingen die helaas veel rimpels in hun leven hebben en weinig ingredienten voor levensgeluk. Jij begrijpt me helemaal.

Het is wel van het ene uiterste in het andere

eerst moeten 'wij' Sarcas ervan overtuigen dat een volslagen alcoholfeest niet gaat werken bij 16-jarigen. En nu is het ineens 'drank mee' (al had S dat niet verzonnnen...) en steigen hash- en rookwalmen onbekommerd op door het huis.

En dan die ingetrapte voordeur...

Lessen zijn duur.

tonny

Sorry, dit hoorde in de feestdraad van sarcas

...

Het schip

Het is denk ik vrij zwart/wit gesteld door de meesten. Aan de ene kant een schip zonder bemanning en met alleen passagiers waarvan we maar moeten hopen dat het schip de haven bereikt zonder al te grote schade en aan de andere kant datzelfde schip maar nu bestuurt door een soort goden die het schip sowieso veilig naar bestemming brengen. Het is onzin om te stellen dat we als ouders geen enkele invloed op het leven van onze kinderen hebben en dat we dus blij mogen zijn als ze zonder problemen groot worden. Als ouder heb je in mijn opinie wel degelijk invloed en dat zowel direct als indirect. Een jeugd vormt iemand, zowel negatief als positief. Natuurlijk kan er van alles gebeuren, ziekte, dood en ellende, en natuurlijk heb je daar geen invloed op. Toch om bij de schip metafoor te blijven heeft een kundige bemanning wel degelijk invloed op het veilig bereiken van de haven ondanks stormen, piraten en andere problemen. En soms gebeurd er iets waardoor ,hoe competent die bemanning ook is, het schip wel degelijk heel veel schade oploopt of zelfs vergaat. Dat gebeurd gewoon en soms zal een schip schade oplopen omdat de bemanning niet de juiste keuze maakt of anderszins incompetent is. Dat komt ook voor.
Als ik naar mijn oudste kinderen krijg zie ik wel degelijk de invloed die ik als ouder heb gehad op wie ze nu zijn, zowel positief als negatief. De school carrieres van twee zoons waren anders verlopen zonder mijn invloed, op een andere zoon zijn studie keuze heb ik veel invloed gehad, op mijn dochter’s studie deels ook wel. En zo kan ik nog wel heel wat voorbeelden verzinnen en dat gaat alleen nog maar om directe invloed, de indirecte invloed die ik gehad heb kan ik helemaal niet eens nagaan.

Maylise

Maylise

Om even door te gaan op jouw schip, helaas is niet elk schip even sterk gebouwd, sommige schepen zijn veel beter dan andere.... En soms zijn er stormen die zo zwaar zijn dat zelfs de meest kundige bemann, hoe ze hun best ook doen.
"Het is onzin om te stellen dat we als ouders geen enkele invloed op het leven van onze kinderen hebben en dat we dus blij mogen zijn als ze zonder problemen groot worden" Dat zegt toch ook niemand hier? Ik heb trouwens geen invloed gehad op de schoolkeuzes van mijn kinderen, daar hadden ze mij niet voor nodig. Wel heeft ziekte en de daaruit vloeiende gevolgen effect gehad op het opleidingsniveau van een van hen, als je je opeens (jarenlang) niet goed meer kunt concentreren en je geheugen is veel jaren (basisschool en VO-tijd) erg slecht dan heeft dat effect op je schoolprestaties, daar kan niemand iets aan doen.

En weer

Weer viel er bij het plaatsen een stuk weg ( heb ik alleen bij Ouders Online, hoe kan dat nou??
Er stond:
Om even door te gaan op jouw schip, helaas is niet elk schip even sterk gebouwd, sommige schepen zijn veel beter dan andere.... En soms zijn er stormen die zo zwaar zijn dat zelfs de meest kundige bemanning het schip niet veilig in de haven kan brengen, hoe ze hun best ook doen.

"Het is onzin om te stellen dat we als ouders geen enkele invloed op het leven van onze kinderen hebben en dat we dus blij mogen zijn als ze zonder problemen groot worden" Dat zegt toch ook niemand hier? Ik heb trouwens geen invloed gehad op de schoolkeuzes van mijn kinderen, daar hadden ze mij niet voor nodig. Wel heeft ziekte en de daaruit vloeiende gevolgen effect gehad op het opleidingsniveau van een van hen, als je je opeens (jarenlang) niet goed meer kunt concentreren en je geheugen is veel jaren (basisschool en VO-tijd) erg slecht dan heeft dat effect op je schoolprestaties, daar kan niemand iets aan doen.

Reina, bedoeling

Het is vooral dat ik niet helemaal begrijp wat er in de oorspronkelijke posting bedoeld wordt. Geluk hebben. Dat is natuurlijk zo. Geluk hebben we allemaal nodig. Ziekte, ellende en dood overkomt de meesten uiteindelijk en sommigen vroeger en vaker dan anderen. Ik denk dat niemand zal ontkennen dat er van alles kan gebeuren waardoor onze kinderen (of wijzelf) zulke moeilijkheden zullen hebben waardoor bepaalde dingen niet kunnen. Dat we overgeleverd zijn aan het lot/de goden/schikgodinen/de natuur is gewoon zo. Ik zie alleen niet zo goed in waarom dat vervolgens ook in zou houden dat we geen aandeel hebben in hoe kinderen opgroeien. Als ouder kan je in mijn ogen veel goeds doen met de opvoeding maar je kan ook bijzonder veel verkeerd doen.

Ik vind dus zeker dat ik wel invloed heb en kan inderdaad genoeg momenten aanwijzen waarop mijn invloed een rol heeft gespeeld; dat er daarnaast buiten mijn invloed van alles gebeurd en kan gebeuren staat buiten kijf.

Maar nogmaals ik snap dus niet zo goed wat er met de orignele posting bedoeld wordt. Het lijkt me vrij vanzelfsprekend dat ouders niet alles kunnen beïnvloeden maar vanuit dat standpunt de stap maken naar dat de invloed van de ouders dusdanig minimaal is dat het alleen maar geluk is dat iemand zonder al te veel kleerscheuren groot wordt gaat mij ook te ver. Natuurlijk zijn we aan de goden overgelevert maar daarnaast zullen we toch onze weg zelf moeten vinden en daarop heb je als ouder INMHO wel degelijk invloed.

Maylise