Genieten van mijn puber

Ik had nooit gedacht dit te kunnen schrijven. Het is zó bijzonder, daarom wil ik het toch met jullie delen.

Onze dochter is al vanaf dat ze ook maar ergens een strijd van heeft kunnen maken opstandig. Het was gewoon slopend en zo sneu voor onze andere kinderen (die absoluut niet zo deden).

Eigenlijk hield ik m'n hart vast voor wat komen zou wanneer ze naar de brugklas zou gaan. Al die jaren van strijd, ruzies en boosheid. Zou het dan nóg erger worden?

Maar sinds ze naar het V.O. gaat hebben we ineens geen kind meer aan haar. Ik weet niet wat me overkomt. Het is met geen pen te beschrijven hoe ik (wij) aan het genieten zijn.
Ze is ineens aanspreekbaar geworden. Denkt over dingen na. Neemt zeer wijze beslissingen. Neemt dappere besluiten (ook al kost het haar iets), vertelt gezellige dingen, onderneemt leuke dingen, maakt haar huiswerk uit zichzelf (haalt daardoor ook goede cijfers), vraagt adviezen.
Komt regelmatig naar me toen om te knuffelen (dat ik er bijna kriegelig van word) en zegt dat ze van me houdt. Ze doet gewoon zóóóóóóóó lief!!!!

Ik kan nog wel een poosje zo doorgaan

Na zoveel zware jaren is dicht echt zó bijzonder voor ons.

Ze is nog maar 12 en de officiele puberjaren zullen nog komen. Ik weet niet wat dat ons gaat brengen. Maar wat we nu beleven maakt zó ontzettend veel goed. Dit hadden we niet verwacht.

Mijn hart springt op wanneer ik haar zie thuis komen. Geloof me, dat was is al jaren niet meer zo.

Mij gevoel van trots zijn op haar kan ik niet omschrijven. Het voelt een beetje als het moment dat ze net geboren was.

Er zijn vast ouders die de strijd die ik omschreef herkennen. Ik wil graag met mijn verhaal een geluid afgeven van hoop. Zo kan het ook gaan.

Bedankt voor jullie "luisterend oor".

Gr. K. ersje