Het grote zwijgen
Ik heb een puber van 17. Hij is lui. En behoorlijk egocentrisch. Ik ga er vanuit dat dat gewoon pubergedrag is. Maar waar ik werkelijk helemaal gek van word, is het zwijgen. Hij zegt geen goede morgen als hij beneden komt, zegt niets als hij uit school komt, zegt niets als hij vertrekt. Als ik hem vraag hoe zijn dag is geweest, zegt hij 'gewoon, hoe zo?' Als ik een paar dagen weg ben geweest, is hij niet in staat om te vragen hoe het was. En zo gaat het maar door. Ik heb op zijn open momenten wel eens gevraagd wat er aan de hand is. Niets, zegt hij, 'maar je moet me 's ochtends met rust laten. En als ik uit school kom, en als ik van mijn werk of sport kom. En als ik aan het computeren ben of aan het tv kijken of huiswerk maken ook'. Met andere woorden altijd. Zijn vader heeft beter contact met hem, en heeft me verteld dat hij vrolijk kan kletsen met vrienden en klasgenoten. Ik heb hem volgens mij in jaren niet vrolijk gezien. Zijn vader vertelde ook, dat hij liever niets meer tegen me zegt omdat ik 'altijd boos ben'. Een tijd lang heb ik mijn best gedaan om 'altijd aardig te zijn tegen hem'. Maar ik merk dat ik steeds meer een karikatuur van mezelf word. Krampachtig vriendelijk doen, en net doen alsof ik het gesnauw kan negeren. Maar ik kan het niet langer. Ik ben op. Heb pijn in mijn schouders van het alert zijn of ik niets fout doe als hij in de buurt ben. Als ik weet dat hij thuis is, blijf ik meestal langer werken, of bedenk uitstapjes zodat ik later thuis kan komen. Komend weekend zijn we met z'n tweeën thuis. Hoe kom ik dat weekend door?
En wat is de rol van je man in het geheel?
kijk, dat het fijn is dat hij wel met je zoon kan communiceren, dat is mooi mee genomen.
Maar.... En daar komt de grote MAAR....
Waarom heeft je man niet duidelijk en heel helder aan dat hij dit gedrag van zijn zoon naar zijn vrouw niet langer tolereert? Waarom geeft je man stilzwijgend heel duidelijk toestemming aan jou zoon om zich zo te gedragen naar zijn vrouw toe?
Ik zal dan wel heel simpel hierin zijn, maar ik accepteer niet van mijn man dat hij zijn zoon(s) doodzwijgt, maar ik zal het ook zeer zeker niet van mijn kinderen accepteren als het andersom was.
Kortom, wat speelt er nog meer?
inderdaad
Ik zou minimale eisen aan hem stellen zoals groeten bij binnenkomst en weggaan en mededelen waar wanneer terug. Dat is iets wat je man ook moet ondersteunen.
Ik zou eens met zijn 3 en in gesprek gaan (eerst voorbespreken met man zodat je op een lijn zit)
Vriendelijk vertellen dat je dit niet accepteert en voortaan anders wil. Daarnaast ook zijn behoefte benoemen;'met rust gelaten worden''. dat is iets wat je dan ook maar moet gaan accepteren, dat hij even niets met jou wil. Dat mag, met minimale beleefdheden, dat dan weer wel. Je moet echt duidelijk zijn dat je je bijv. ook niet af laat snauwen.
Ik zou het voor mezelf even beschouwen als afkoel en bijkom periode. Neem jezelf vooral niks kwalijk. Je hoeft zo ook niet zo op eieren te lopen, jij moet gewoon je gang kunnen gaan. bevalt het hem niet dat je in de buurt bent, dan gaat hij maar weg.
Waarschijnlijk heeft dat 'altijd boos' te maken met gemopper over alles wat hij achter zich laat slingeren? Misschien moet je de afspraak maken dat vader daar voorlopig met hem over onderhandelt. Als vader het zo goed met zoon kan vinden dan kan hij dity ook vast goed oppakken. In ieder geval positiever.
Er zijn grenzen
Als jij je huis ontloopt omdat je zoon thuis is, dan gaat het echt te ver.
Ik heb een dochter die ook kan laten merken dat je haar met rust moet laten. Het liefst komt ze vanuit bed in een leeg huis, waarin niemand haar voor de voeten loopt. Dat kan helaas niet altijd gerealiseerd worden. Bovendien neemt iedereen zijn eigen persoonlijkheid mee uit bed en daar moet ze ook maar gewoon begrip voor opbrengen. Maar ik wil haar best tegemoetkomen en daar waar mogelijk met rust laten. Gemopper probeer ik óf serieus te nemen, maar ik wil het ook wel eens afkappen met 'ja hoor eens, jammer dan.'
Wat het grote zwijgen betreft heb ik al op veel jongere leeftijd dan van jouw zoon duidelijk gemaakt dat het niet meer dan fatsoenlijk is om éven hallo, dag en ik ga te zeggen. Gedag zoenen doen we al vanaf dat ze een jaar of 11 zijn niet meer, maar práten is toch wel het minste. Als hij zwijgend binnenkomt zou ik juist nadrukkelijk 'hallo!' roepen. Als hij weer weg gaat 'doeg!' Reageert hij daar na een paar dagen nog niet op, dan zou ik toch maar eens een gesprek met hem over aanknopen. Jij en niet je man. Vraag waarom hij vindt dat jij altijd boos bent, hoe hij het graag anders zou zien en waarom hij het normaal vindt om thuis niet te groeten. Hij is 17, hij zal misschien al een baan hebben, daar moet hij ook beleefd zijn. Dus ook tegen jou.
Ik heb bij ons de rol van 'boeman'. Dus ik voer altijd dit soort gesprekken. Ik vind dat je dat ook zoveel mogelijk zelf moet doen als je iets te verhapstukken hebt met een kind.
Had ook zo'n zoon
Met behulp van mijn man, één lijn uitgestippeld, nu doet hij het geweldig.
Was een kwestie van nog geen maand strak en overdreven de groeten/wensen uitspreken.
Zo belangrijk om samen de begeleiding en houding van pubers te sturen.
Met rust laten is een ander onderwerp dan goedemorgen, eet smakelijk en gedag zeggen. Maak dat eerst maar eens samen duidelijk aan jullie zoon.
Ook zo'n portret bij tijden
Gelukkig heeft mijn zoon het niet aan één stuk door, maar hij kan ook zo in zwijgzaamheid vervallen, of alleen maar snauwen. Op een "goedemorgen", of: "hoi, leuk dat je weer thuis bent" kan je dan te horen krijgen "t is wel goed met je" of helemaal niets. Zeker als ik er dan de nadruk op leg wordt-ie helemaal woest, dus de Jasam-aanpak werkt volkomen averechts bij mijn zoon. Mijn man is overigens evengoed de klos, maar zeker een moeder hebben is op deze leeftijd een schaamtevol iets is mijn indruk.
Afspraken maken als hij zo'n bui heeft is ook heel onhandig, omdat hij niet reageert weet ik niet of het overkomt en (zoals ik het vroeger aanpakte) even herhalen wat er is gezegd, maakt hem ook heel kwaad.
Gelukkig heeft hij het niet de hele tijd, dus kan ik meestal wel wachten totdat de bui weer over is. Maar tot die tijd kan ik me er zelf behoorlijk over lopen op te vreten. Dus heel veel sterkte Bonna...
Puberding
Mijn dochter kan ook heel kortaf zijn, maar als ze brutaal wordt maak ik daar gelijk een opmerking over. Als de gemakzucht en 'asociaal' gedrag de spuigaten uit lopen, merkt ze dat ook in mijn dienstverlening naar haar. Voor wat hoort wat 
Overigens blijf ik wel altijd aardig en beleefd, dus als ze thuis komt begroet ik haar altijd enthousiast en vraag of ze iets wil drinken. Soms zakt de narrigheid dan na een half uurtje. Het kost haar gewoon ook een boel energie om de hele dag leuk en gezellig met klasgenoten en op school te blijven doen, dus dat compenseert ze thuis.
Nog een tip
Bonna, er zijn al veel goede dingen gezegd, bv over het 'minimum' aan sociaal gedrag dat je mag verwachten van je zoon.
Anderzijds zou ik je ook op het hart willen drukken het geheel iets meer te relativeren. Klinkt makkelijker dan het is, dat realiseer ik me ook wel. Maar door jezelf voor te houden dat het niets met jou te maken heeft, dat het écht een puberding is en dus ook weer overgaat krijg je misschien weer wat meer lucht.
Blijf gewoon jezelf, probeer je niet te forceren. Dat hou je toch niet vol en leidt alleen maar tot (meer) lichamelijke klachten. Jij bent jezelf (dan maar 'altijd boos'), net als dat hij zichzelf is.
