
Marmar
03-04-2009 om 00:51
Himmelhoch jauchzend zum tode betrübt...
Tja, wat je moet je ermee als opvoeder/moeder? Het gaat hier dan wel om dochter van 18jr, maar nog steeds PUBER.
Ze woont sinds kort op kamers (wel lekker in de buurt) en kwam gister thuis - hadden we zo afgesproken. Ze was er al toen ik arriveerde. Dus ze kwam naar beneden 'geboinkt' (normaal trappenlopen komt later nog wel) en schoot op de bank. Met zo'n rare afzet, alsof ze achterover duikt, zoals alleen pubers kunnen doen. De bank schiet dan een halve meter naar achter. Jongste doet het ook al ;-(
Dan barst ze los in een grote klaagzang. Niets is goed. Haar medebewoners zetten de verkeerde muziek te hard op of bellen te luid en dat úren lang, bovendien heeft ze nog steeds geen keukenkastje voor haar spullen en het internet is ermee opgehouden. Beste vriendin gedraagt zich raar want die zegt dat zíj zich raar gedraagt (ze hebben ws aletwee gelijk, want mijn dochter is autistsich en de vriendin heeft annorexia en is depressief). Dochter heeft ook besloten niet meer naar haar opleiding te gaan want die boeit niet, niet interessant en ver beneden haar niveau. Verder beltegoed op, nieuwe schoenen en kleren nodig maar geen geld (want net een Mac gekocht van haar spaargeld, tja....!@#$) etc etc. En over mij is ook niet veel goeds op te merken want ik help haar nooit en bezorg haar hoofpijn met mijn gezeur. Ik moet maar helemaal niets zeggen want ze is héééél erg moe.
Dus heb ik dochter na het eten maar weer retour kamer gebracht. Met het advies morgen dan maar die andere opleiding te bellen (op mijn kosten) en te bezien of ze volgend jaar daar terecht kwam. En maar eens lekker vroeg naar bed te gaan.
Vandaag belde ik haar. Vertelt ze vrolijk dat ze haar opleiding toch maar af gaat maken (ze is nu pas 1e jaars). Die andere opleiding heeft ze gebeld, toen werd ze verkeerd doorverbonden met iemand die nergens van wist... Dacht ze 'laat maar' en is ze naar Amsterdam afgereisd met haar beste vriendin en heeft ze daar nieuwe schoenen etc. gekocht....
Wat een druif. Ik hoop dat er toch echt eens een eind gaat komen aan dat puberen en die moodswings. Of ze ergens anders een klaagmuur vindt.

Mariel81
03-04-2009 om 02:43
Dat is toch menselijk?
Vrijdag belde ik mijn moeder in tranen. Gezakt voor een cursus die redelijk belangrijk voor mijn carriere is, doodmoe van het cursus lopen, ongesteld en snotverkouden. Als ik had gekund was ik ook op de bank geklapt (en waarschijnlijk net zo onelegant als je dochter) maar ja mijn moeder woont wat verder weg.
Gisteren naar huis gebeld, mijn baan is fantastisch, ik geniet van mijn collega's en die cursus, die doe ik gewoon opnieuw!
Mariel (27) - gaat het over als ik dertig ben?
PS Ik heb stapels vrienden die ook als klaagmuur functioneren maar als het echt tegen zit wil ik mijn moeder!

sus-anne
03-04-2009 om 17:14
Niet perse een puber
ik was al dik in de 30 dat ik af en toe nog eens even lekker ging *uithuilen* bij mijn moeder,lekker klagen dat het allemaal niet meeviel,de kinderen,het huishouden en mijn werk,en dan ging mijn moeder me met een lekker kopje thee + chocola troosten,deed ze even de strijk voor me,of nam ze de kinderen een middagje mee z,odat ik even rust had.
waarop ik haar de volgende dag kon melden,het gaat goed hoor mam,eigenlijk ben ik dik tevreden met mijn leventje.
Nu is mijn moeder ouder ,niet meer zo stabiel en sterk,en nu zijn de rollen omgedraaid,nu kan ze lekker bij mij *uithuilen* en troost en help ik haar als ze het even niet meer ziet zitten.
wat heb ik daar aan moeten wennen,ik mis die schouder om uit te huilen nog steeds!

Kaaskopje
04-04-2009 om 00:28
Ikzelf vroeger
Ik werkte vroeger, zo rond mijn 20ste, ergens waar een bedrijfsmaatschappelijk werkster haar schouder aanbood voor wie daar behoefte aan had. Nou.. ik had er wel eens behoefte aan. Ik kon me in die tijd diep ongelukkig voelen maar ook erg gelukkig. Toen ik in een dalletje zat zei ze: ergens is het heel mooi dat jij zulke pieken en dalen hebt, het is wel een teken dat je je emoties goed doorleeft, je lééft! Zo had ik het nog niet bekeken. Maar voor de omgeving was dat ook wel eens vermoeiend hoor, dat leven van mij

Marmar
06-04-2009 om 03:02
Gelukkig....
Ik wist wel dat het erbij hoorde Ja, ook ik mis mijn moeder, die overleden is. Ik wordt er ook niet kwaad over, het hoort er inderdaad bij.
Maar soms, zoals afgelopen week, had ik wel graag dat het wat minder heftig werd allemaal. Of dat ik me het minder aantrok. Want ik heb er een slapeloze nacht van en buikpijn totdat dochterlief weer vrolijk voorbij komt fladderen op weg naar de volgende 'sloot'. Waar ze natuurlijk ook niet inkukelt, maar wel doet alsof dat het geval is.