Hoe om te gaan met boze puber?
Ik weet soms niet zo goed hoe ik met mijn (12-jarige) puber moet omgaan als ze boos is, op zichzelf, op de wereld, op mij en iedereen die haar leven moeilijk maakt. Gisteren hadden we een akkefietje over spullen die kwijt waren zodat ze met een minder aantrekkelijk alternatief genoegen moest nemen. Nadat ze eerst een kwartier stampvoetend door het huis was gerend, alle kasten had leeg getrokken, en alle jassen van de kapstok had gegooid, ging ze huilend op de vloer liggen. Ik had het wel even gehad met haar, dus liet haar in haar sop gaar koken. Dat is lastig vol te houden als een kind een kwartier ligt te zuchten en steunen, dus toen ben ik toch maar vol goede moed met oplossingen en ideeën gekomen (die natuurlijk ook niet goed waren). Haar vader (we zijn gescheiden) stuurt haar bij zo'n bui gewoon naar haar kamer, maar dat vind ik ook zo zielig.
Hebben jullie een beproefde aanpak?
Niet zielig
Naar de kamer gestuurd worden als je boos bent, is helemaal niet zielig. Als ze dan alleen is en minder prikkels heeft, daalt het adrenaline niveau en zakt de boosheid. Vervolgens wordt ze rustiger en kan ze weer rationeel denken. En dan is ze in staat om samen met jouw naar een oplossing te zoeken voor haar problemen. Als je boos bent, kun je niet goed nadenken.
Pubers hebben moeite met hun executieve vaardigheden. Het scheiden van feiten en emoties is een van die vaardigheden. De emoties overvallen en overweldigen het kind dan enorm.
Dit kun je op een rustig moment, heel goed aan een puber uitleggen.
Ze begrijpt zelf vast ook niet wat er aan de hand is met haar, waarom ze zo overdreven reageert en schaamt zich misschien wel. Dan kan het zinvol zijn om af te spreken 'wat te doen als je overweldigd wordt door je emoties'. Theatraal op de grond gaan liggen, helpt meestal niet. Mijn dochter gaat dan op haar kamer in haar kussen schreeuwen, keiharde muziek draaien, of uitrazen tegen haar vissen in het aquarium.
Naar haar kamer
Wij hebben ook zo'n ongeleid projectiel in huis en als zij weer eens uit de bocht vliegt mag ze naar haar kamer, daar kalm worden en even gaan nadenken over haar gedrag. Als ze weer rustig is, mag ze tevoorschijn komen en zeggen wat ze bedacht heeft in die tijd wat ze anders moet doen (het uitvoeren is een tweede, maar goed) en als ze troep heeft gemaakt mag ze het ook zelf opruimen.
En ik weet het, het is zó moeilijk om niet boos te worden, zo moeilijk om rustig te blijven, maar ook dat moet je wel doen. Ik probeer me tijdens zo'n bui zo afstandelijk mogelijk te houden en rustig te zijn, als dochter weer gekalmeerd is ben ik weer die moeder die haar dochter graag omarmt en haar met alles wat ze heeft liefheeft.
Niet helpen maar meeleven
Ik heb zelf ook een puber die heel moeilijk kan zijn voor anderen en voor zichzelf. Ook al toen ze geen puber was trouwens.
Wat bij ons heeft geholpen was vreemd genoeg dat ik haar niet meer hielp. Ze zeggen toch altijd dat vrouwen als ze klagen niet zozeer om een oplossing vragen, maar stoom af willen blazen en begrip willen? Nou dat helpt. Bij ons tenminste. Voorheen bijv. in de brugklas zat ze te zuchten en klagen over het vele huiswerk. Ik probeer nog te helpen, geef tips over afwisselen van leer- en maakwerk e.d. Maar sinds ik alleen maar meeleef "goh, wat erg, dat je zoveel huiswerk hebt. Ik snap ook niet dat ze dat mogen", werkt het veel beter. We zuchten even samen en ze gaat daarna zelf aan haar huiswerk op haar manier. Dit zal natuurlijk niet voor alles even makkelijk gelden. Maar sinds ik niet meer met alle oplossingen aankom, (misschien heeft ze dan het gevoel dat ik dingen bepaal of beter weet) gaat het toch een stuk beter tussen ons.
Hoe makkelijk kan het zijn 
Vandaag had dochter weer de bokkepruik op. Ze had een lange dag gehad en toen ik thuis kwam zat ze aan haar huiswerk. Blijkbaar zat haar een heleboel dwars want er kwam direct een tirade over tegenwind, herrie van haar zusje, en een moeder die haar constant 'ondervraagt' (lees: vraagt hoe het was op school). Maar ik ben helemaal in de meeleefmodus gegaan en heb beaamd dat het wel veel werk was en ontzettend balen van het weer. Dochter keek me verbaasd aan, zuchtte nog eens diep, en ging weer verder met haar huiswerk. Rest van de avond geen bui meer gehad. Grappig, dat dat zo werkt.
Annejet
Hoi Annejet
Ik heb jou probleem net even voorgelegd aan mijn net 13 jarige dochter en haar reactie was:
"Mam, als ik zo te keer zou gaan als ik boos was mocht je mij meteen naar mijn kamer sturen en dan is dat echt niet zielig."
Maar mijn mening is ook, gewoon een beetje meeleven (soms een beetje overdreven meeleven), dan begint ze meestal wel weer te glimlachten en is de bui zo over.
succes
