Hoe omgaan met vriendje van dochter?
Voor het eerst neemt een van mijn kinderen een 'verkering' mee naar huis. Dochter van 17 heeft een vriendje. Ze zijn duidelijk gek op elkaar en het lijkt een leuke jongen. Toch voel ik me nogal ongemakkelijk als hij bij ons is. Omdat het zo nieuw voor mij is, maar waarschijnlijk ook omdat ik sociaal niet zo sterk ben.
Moet je nu met zo’n jongen omgaan zoals normale vrienden en vriendinnen die over de vloer komen? Die krijgen een glas drinken en vertrekken naar de slaapkamer of gamezolder. Na een tijdje gaan die vrienden/vriendinnen weer weg. Deze blijft slapen en die kom je dan ’s nachts in de gang en halverwege de volgende dag ook weer tegen.
Eigenlijk dacht ik dat je zo'n vriendje warm in je gezin zou welkom heten. Maar ik voel me helemaal niet op mijn gemak als hij er is en weet niet wat ik moet zeggen. Daarbij speelt ook mee dat ze als verliefden erg op elkaar gericht zijn (begrijpelijk) Ik weet daardoor zelfs niet meer hoe ik met mijn dochter moet omgaan als hij er is. Nogmaals, ik ben niet zo'n hartverwarmende vrouw.
Bijkomend probleem is dat dochter dit vriendje heeft opgeduikeld in een periode dat het heel slecht met haar en ons gaat. Ze is enorm veel gaan blowen, is zelden thuis (‘hangjongere’), heeft problemen op school en heftige emotionele buien. Het contact met ons gezin is op diepvriesniveau.
Haar vriendje rookt en blowt ook en hoort bij dezelfde vriendengroep, maar hij schijnt nog normaal te functioneren (school, ouders, baantje, hobby). Hij is zeker niet de oorzaak van haar gedrag. Maar de kalmerende invloed waar ik op hoopte, is er ook niet.
Dát dochter vriendje mee naar huis neemt, is gezien de omstandigheden al een wonder. Daarom is het zeer belangrijk dat ze merkt dat vriendje hier goed geaccepteerd wordt. Maar echt contact van ons met vriendje schijnt ook niet op prijs gesteld te worden. (Of ik weet zelf niet hoe dat moet). Het is op eieren lopen.
Nu ik dit opschrijf, besef ik dat mijn vraag niet alleen is hoe ik moet omgaan met het vriendje van dochter, maar vooral hoe ik met omgaan met dochter nu zij een vriendje heeft, terwijl ze toch al weinig meer met ons te maken wil hebben.
Hier
beschouw ik vriendje inderdaad als een van de vele pubers die door het huis zwerven. Maar het is hier altijd al een halve jeugdherberg, dus dat gaat ook makkelijk. Toch herken ik het ongemak wel een beetje, want je weet dat dit iets anders is dan een vriendin waar ze de hel nacht mee zit te giechelen. Straks wordt het nog je schoonzoon, wie weet. Maar ik behandel hem toch zoveel mogelijk als zomaar een puber, terwijl ik toch registreer dat ze lief voor elkaar zijn, samen ontspannen kunnen zijn, en dat het dus wel goed zit.
Ingang
Zie het als een kans, wie weet kun je via hem iets van contact herstellen.
En zo niet, dan kun je door nu je interesse (gedoseerd) te laten zien een signaal afgeven. Dat misschien niet nu maar vast later gezien wordt en op de langere termijn naar een beter contact kan leiden.
Probeer iets dat bij jullie past en vooral ook bij jezelf. Een activiteit te organiseren waarbij je niet direct contact hoeft te hebben. Iets samen doen, samen weg. Of nodig hem uit om te eten. Een spellenavond.
onzichtbaar zijn
Hier inmiddels ervaring met vriendjes in huis. Zij (zowel eigen kind als vriendje) zitten helemaal niet te wachten op zgn gezellig contact met de ouders met wie zij in huis verblijven. Je hoeft er dus helemaal niks mee, maar gewoon je eigen gang gaan zoals je normaal gesproken ook doet. Hij is een al dan niet tijdelijk aanhangsel van je dochter 
. Wel sta ik er op dat ze even hallo zeggen als ze komen en gedag zeggen als ze gaan. Dat naar binnen sluipen hoeft ook weer niet.
Pff dat valt mee
Opluchting. Zoals jullie het opschrijven gaat het hier zo'n beetje al. Dus voorlopig zo doorgaan. Als die jongen een blijvertje is, komt er hopelijk vanzelf meer contact.
Niet anders dan anders
Ik zou vooral niet te veel anders doen dan anders. Je dochter kan zich zomaar enorm voor je gaan schamen, als je bijvoorbeeld té gezellig gaat doen tegen vriendje. Waarschijnlijk vindt ze het juist wel prima dat ze jou niet te veel zien. Dan zijn ze lekker samen. Kortom, je hoeft er gewoon niet zo veel mee vind ik. Zeker als de relatie met je dochter toch al wat moeizaam is, zou ik me niet in bochten gaan wringen. Juist als je jezelf blijft, straal je uit dat je het oké vindt dat hij er is. Dat zal je dochter fijn vinden.
Wat mijn dochter trouwens wel heel leuk vindt, maar ik weet natuurlijk niet of dat voor de jouwe ook geldt, is als ik ze samen aanspreek. "Eten jullie hier vanavond?" Dan kijkt ze me altijd dankbaar aan. Ik moet haar vriend vooral niet negeren. Maar in de weg lopen is een groter gevaar. Dus ja, dat op eieren lopen herken ik ook wel, hoewel ik er nu wel aan gewend ben.
relax!!
Je maakt het te groot. Je voelt je sociaal onhandig en onzeker, maar je hebt nauwelijks je sociale vaardigheden nodig! Ze hebben namelijk toch alleen maar oog voor elkaar. Je doet je dochter en het contact tussen jullie het meest plezier als je probeert er niet te veel over na te denken wat je allemaal wel of niet zegt en doet. Ga lekker je eigen gang en ga vooral ook niet proberen een sociaal gesprekje op gang te houden. Wees gewoon gastvrij en laat niet merken dat je je ongemakkelijk voelt. Heel goed trouwens dat ze hem mee naar huis neemt! Dat is al een teken dat je het goed doet.
Wat de spreekster hierboven ook zegt is heel belangrijk: spreek ze als stel aan. 'Eten jullie hier?' Dat geeft ze het gevoel dat je je dochter en hem accepteert als zodanig. En dat doet heel veel goed.
Ingewikkeld
Ik vond de eerste vriendjes van dochter ook best een dingetje. Beiden kwamen niet hier uit de stad, dus kort aanwaaien was er niet bij. Vriendje 1 kwam, gaf mij keurig een hand en verdween toen met dochter naar boven en die zag ik alleen met het avondeten. Vond ik wel prima.
Vriendje 2 kwam, gaf mij een hand en ging vervolgens bij me op de bank zitten. Waarop dochter toen ook maar ging zitten en ik ineens visite had😁
Heel ongemakkelijk vond ik dat en dochter ook. Ik heb ze toen maar naar boven gestuurd met de boodschap dat ik ging stofzuigen beneden.
Superactie
"Ik heb ze toen maar naar boven gestuurd met de boodschap dat ik ging stofzuigen beneden."
Dat joch had dus ook geen idee wat van hem verwacht werd haha. Goed opgelost zo! Niemand staat voor schut maar ze gaan wel fijn samen naar boven.
pff
Gelukkig ben ik niet de enige die het soms zo voelt. Het vriendje van oudste daar ben ik wel aan gewend. Blijven slapen enz.. Gaat niet echt want dochters delen kamer. Helaas geen kamer over. Dus dat probleem heb ik niet zo. Maar hiervoor had dochter een vriendje die niet zo goed voor haar was. Na 3,5 jaar martelen zag ze eindelijk dat dit het niet was en heeft het uitgemaakt. Van dat vriendje werd ik wel wat gespannen. Ook al deden we alsof ie welkom was. (want ik wilde dochter bij ons houden, beschermingsdrang) Daar voelde ik me wel ongemakkelijk bij ja. Nu hebben alle 3 de kinderen vriendjes/vriendinnetjes en het is op zich wel gezellig, de jongste 2 ongeveer tegelijk waarbij de middelste een meisje heeft wat we al jaren kennen, niet heel goed maar ze doet dezelfde sport als jongste, dat contact loopt vrij makkelijk. Jongste een vriendje die we dan niet kennen maar wel een lekkere kletskous is dus dat is ook wat makkelijker.
Verder hoef ik dat ove relkaar heen hangen niet in de woonkamer te hebben. Dat mogen ze boven doen.
Wat ik ook niet prettig vind is als ze er al zijn als ik bv uit bed kom. Ik ben veel ziek en slaap dus op vrije dagen langer. Dan voel ik me niet vrij in mijn eigen huis. Dan vraag ik niet heel subtiel of ze niet lekker naar de bios kunnen gaan ofzo hahaha..
Vriendin van zoon hoort er gewoon bij
als ze er is. Ik gedraag me niet anders dan anders. Ik hou wel rekening met haar als ze blijft eten (vrij moeilijke eter). Ze slapen samen op de logeerkamer, want zoon heeft een 1-persoonsbed en op de logeerkamer staat een 2-persoons slaapbank. Ik leg een schone handdoek neer, en dat is het wel.
Het helpt dat het een heel leuke spontane meid is, die zich bij ons ook op haar gemak voelt. Ze staat samen met mij tanden te poetsen en staat samen met dochter al giebelend af te schminken. En verder zit ze veel met zoon samen boven, misschien een beetje té veel vinden wij. Daar proberen we wat aan te doen door ze te verleiden een spelletje te komen doen of iets dergelijks. Maar echt een punt maken we er niet van. Ik heb ze nog nooit weg hoeven sturen in ieder geval 
.
Kortom, ik denk dat je het goed doet hoor. Inderdaad vooral niet te gemaakt doen, zeker als de relatie met je dochter al niet heel best is. Laat ze merken dat ze welkom zijn (roep bijvoorbeeld even of je nog wat voor ze mee moet nemen als je boodschappen gaat doen of zo). En hou voor ogen dat hij zich waarschijnlijk ook wat ongemakkelijk voelt (en je dochter misschien ook wel) en dat pubers dat op vreemde manieren kunnen uiten. Dus ik zou over dingen heen proberen te stappen waar jij niet heel blij mee bent. Geen gedag zeggen bij binnenkomst bijvoorbeeld. Dat vind ik heel erg niet netjes, maar ik zou daar denk ik niet gauw wat van zeggen. Misschien eens met zoonlief bespreken maar verder niet. Vriendin van zoon is daar heel keurig in, ook als ze weer weggaat even netjes gedag zeggen en bedanken en zo. Dus ik hoef niet zo snel op mijn tong te bijten.
Wat ik deed
Toen dochter hier nog een vriendje had was wat ik deed gewoon gedag zeggen als hij binnen kwam en verder gingen ze gewoon hun gang samen. Meestal zaten ze boven op haar kamer, soms beneden als ik boven was. Nou was het contact met dochter in die tijd ook wel redelijk normaal dus wist ik ook wel bijvoorbeeld of hij wel of niet mee zou eten.
Naarmate een relatie langer duurt raak je ook vanzelf wel meer vertrouwd met zo'n jongen vind ik. We hebben later ook best wat meer met elkaar gesproken, bijvoorbeeld tijdens het eten of tijdens gezamenlijke televisiemomenten. Ook heb ik weleens een serieus gesprek met vriendje gehad, inderdaad over het huis binnensluipen (hij had een keer een sleutel van dochter geleend en was toen heel vroeg binnengekomen omdat zij toen vroeg op reis ging) en dat wij dat liever niet hadden.
Toen het uit ging heb ik er ook nog serieus moeite mee gehad dat hij niet meer kwam. Dit heb ik overigens niet aan dochter laten merken.
Heel erg bedankt
Heel erg bedankt voor al jullie reacties. Dit voelt echt als een opluchting. Ik hoef me dus niet perse hartelijker en gezelliger voor te doen. De rest zal zich in de loop van de tijd hopelijk vanzelf wel wijzen.
hier
Ik sluit me aan bij de rest. Dochter kreeg een paar jaar geleden met oud en nieuw verkering. De eerste maanden heb ik hem gewoon vriendelijk gedag gezegd en me verder wat afzijdig gehouden. Dat bleek prima, want hij kwam uit zichzelf steeds vaker even kletsen, als dochter onder de douche stond of iets anders aan het doen was waar zijn aanwezigheid niet bij vereist was. Zo leerden wij elkaar rustig aan kennen. Inmiddels zijn we dik drie jaar verder, viert hij hier kerstavond met mijn familie en consulteert hij mij als hij een leuk cadeautje voor dochters verjaardag op het oog heeft. Zo zijn wij er allemaal langzaam in gegroeid. Dochter is inmiddels op kamers dus ik zie vriendje niet zo vaak meer, maar als hij er is, is het prima. Ik voel me nog steeds wel wat ongemakkelijk als ik 's nachts naar de wc moet en eraan moet denken dat ik iets aan moet trekken, maar als dat alles is...
ach ja, vriendjes/vriendinnetjes...
Als ze je niet zo liggen, voelen ze weleens als storend in je huishouden en inbreuk op je privacy, vooral de logeerpartijtjes. Als je ze heel aardig vindt, is het lastig als de relatie stopt en je diegene nooit meer ziet.
En als ze blijven, kan het vertrouwd voelen dat je hen zo goed hebt leren kennen in deze jonge jaren.
