huisregels
Hier 2 puberzoons. Wij zijn niet streng maar hebben wel een aantal basisregels omdat we niet willen dat ze alles maar laten slingeren.
Bijv. kleren in de was doen, brooddoosje uit je schooltas halen, fiets in de schuur zetten etc. Niet spannend maar ze doen het gewoon niet.
Ik wil het niet loslaten maar elke dag ruzie hierover is ook niks. Hoe is dat bij jullie en hoe ga je ermee om als ze zich niet aan hun afspraken houden?
oh Etjeep
Dat is heel herkenbaar! Ook ik heb dit heel duidelijk bij periodes. Bij mijn zoon valt het momenteel mee, maar kort geleden had ik zo'n periode da hij niks van mij moet hebben, mij alleen afsnauwt en lelijk doet en het liefst weg is. En dat je aan zijn hele houding voelt; ik moet weg, ik wil weg, ik ga zo weg of ik ga naar bed...
Ik vergelijk het ergens ook met een soort liefdesverdriet, het gevoel dat je steeds afgewezen wordt. Kan inderdaad heel pijnlijk zijn hoor. Maar echt er komen weer betere periodes...
Maar dat het je met je man zwaar valt klinkt niet geod. Heb jij geen steun aan hem?
Moreen
Nee, totaal geen steun aan mijn man. Hij is er wel, maar hij is er niet. Hij wil wel zich ermee bemoeien hoor, maar hij is echt heel streng. Dan legt hij de bom, gaat lekker op stap met zijn vrienden en dan mag ik de scherven oprapen. Daar bedank ik voor, dus regel (probeer) ik het zelf te doen. Van huis, tot geldzaken, tot kinderen. Beetje eenzaam zoals ik al zei.
etjeep...
Maar dan kan ik me voorstellen dat het je af en toe echt te veel wordt.Hij laat het escaleren en laat jou met de brokken zitten. Gaat notabene zelf lekker op stap?
Heb je het er wel eens met zo veel woorden over gehad met hem, dat jij dit patroon ziet? Je hebt kans dat als je hem dit duidelijk kan maken dat hij ook wel inziet dat dit wel naar is voor jou. Misschien dat hij allicht dan iets aardiger voor je kan zijn...
Mijn man steunt me echt en dat kan enorm schelen. Als ik helemaal stuk zit troost hij me en fluistert in dat ik echt wel een goeie moeder ben, dat het over gaat, het een periode is en dat hij juist zo lelijk tegen mij doet omdat ik hem het meest na sta. Want bij ons is het voor het eerst zo dat zoonlief eigenlijk beter door een deur kan met zijn vader momenteel. Terwijl hij vanaf dat hij praat al riep ' Mama doen!!!' (niet dat we daar in meegingen)
Mar goed. Zo'n gebrek aan steun maakt het nu wel dubbel lastig voor jou.Is er iemand anders bij je steun kan zoeken? Want je moet echt een beetje lief zijn voor jezelf momenteel hoor...
Niet persoonlijk bedoeld
Tijdens de meest heftige puberbuien heb ik me altijd maar voorgehouden dat ze het niet persoonlijk bedoelde. Meisjes zijn daar naar hun moeder toe vaak heftiger in. Ik heb altijd maar geprobeerd haar zo min mogelijk op de nek te zitten, en niet op alle slakken zout te leggen. Als ik had gewild had ik 20 keer per dag ruzie met haar kunnen krijgen.
Bij haar vader was ze lang zo opvliegend (noem het irritant) niet. Daar trekt ze zich vooral terug op haar kamer, vermoedelijk omdat hij altijd wel overal bovenop zit en een 'pffff sjesus' al opvat als vreselijk brutaal gedrag. Ik heb dus ook maar weinig steun van mijn ex (niet dat ik daar op zit te wachten overigens), want hij vindt dat ik veel te veel pik en ik vind dat hij haar wel wat meer ruimte mag geven om te rebelleren.
Herkenbaar hoor
Mijn zoon (16) kan zich ook "opsluiten" en heel onaardig uit de hoek komen.
Mijn dochter (18) is al helemaal over de puberteit heen, heeft daar sowieso weinig last van gehad. Als zoon dan weer eens bokkig is verzuchten mijn dochter, mijn man en ik: "o, wat is-ie weer het zonnetje in huis!". Maar zoon kan ook heel gezellig en vriendelijk zijn, vooral als er geen stress meer is, het vakantie is en niets hoeft.
Dat maakt het dragen van zijn buien heel wat gemakkeijker.
Ejteep
Als ik het zo lees is niet zozeer het puberen het probleem, maar vooral de houding van je man... En niet alleen qua opvoeren, als ik je goed heb gelezen.
Mijn man..
Helaas inderdaad niet alleen qua opvoeden. Pffffff, ik weet het niet meer hoor. Ik zou willen dat het makkelijker was.
Jouw man
Die zal uit zichzelf niet veranderen. Aan jou de kunst om daar mee om te leren gaan. Accepteren dat jij degene bent die de kar moet trekken met bepaalde dingen. Of je eigen weg gaan.
Ik kan niet oordelen hoe de situatie verder is, of hij verder ook gewoon echt positieve kanten heeft en dit een irritatiefactortje dat in elk huwelijk kan opduiken terwijl het verder best wel gezellig is, of dat dit een chronisch probleem is waar je regelmatig tegenaan loopt en een chronische stempel op jullie leven en de sfeer drukt...
Sterkte ermee!
Basis regels
Wij hanteren alleen een paar basisregels (afspraak is afspraak, op tijd komen). Hoe meer regels hoe minder ze onthouden en ook de basis vergeten is onze opvatting.
