Ik weet het niet meer
Dochter van bijna 17 raakt steeds verder in de put. Van een meisje dat omringd was met vrienden is ze de laatste 2 jaar veranderd in een terug getrokken puber met weinig vrienden. Ze gaat nog wel uit met een groepje, maar hoe lang nog?
Sinds een aantal maanden heeft ze hulp van een therapeut maar dat haalt ook niets uit tot nu toe. Niet zo vreemd, want niemand heeft ook maar iets door. Zo gauw er anderen bij zijn gaat er een masker op en is ze zeer gevat en gezellig.
Wij, maar vooral ik heb alles al gedaan. Op het moment dat ze zich ging afzetten tegen mij vooral hebben we samen overlegd om te gaan sporten.Dat heeft ze een maand of 9 volgehouden. Daarna regelmatig een dagje samen op pad, zelfs een heel weekend, maar het wordt er niet beter van. We zitten nu in het stadium dat we elkaar zoveel mogelijk met rust laten, maar natuurlijk kunnen we ook niet zonder elkaar. Van haar vader kan ze iets meer hebben. Maar vooral het steeds verder wegzakken in die depressie doet me heel veel pijn.
Wat kan ik nog doen?
Misschien voor de duidelijkheid, ze is op kleuterleeftijd geadopteerd.
Ben je
met haar naar de huisarts geweest om medicatie te bespreken? De therapeut kan misschien niets voorschrijven, afhankelijk van wat ze precies voor opleiding heeft. Medicatie kan dan de scherpe kantjes eraf halen?
Huisarts
Helemaal mee eens. Wat naar om je dochter zo weg te zien zakken.
Misschien heb je dat al gedaan maar vraag je aan haar wat haar bezighoudt en of er iets is waar ze verdrietig en bezorgd over is?
En dat dan accepteren ook al is het persoonlijk of zijn er verwijten of moeilijk oplosbare zaken.
Heeft het misschien met de adoptie te maken? Heeft het zin om haar in contact te brengen met andere geadopteerde kinderen of een belangenvereniging? Dat hoeft niet de reden te zijn van haar afhaken.
Misschien heb je zelf toegang tot een belangenvereniging van ouders van geadopteerden of van geadopteerden zelf? Ik zou me kunnen voorstellen dat het toch specifieke zaken kunnen zijn. Maar ook, het hoeft niet perse te maken te hebben met de adoptie. Misschien is het wat anders.
Is ze lichamelijk wel gezond? Een depressie kan ook ontstaan na griep of een virusinfectie. Of een laag HB.
Huisarts
Voordat we naar de psucholoog gingen zijn we bij de huisarts geweest. Ik denk toch dat we daar naar toe terug moeten. Haar psych heeft vakantie en komt deze week weer. We hebben een mailtje gestuurd met hoe de zaken er voor staan.
Praten doen we heel veel, maar valt niet mee. Ze is vooral door mij vaak zeer geiriteerd. Ik kom te dichtbij zegt ze.
Zomaar iemand
Onze zoon is op negenjarige leeftijd depressief geweest.
Ik vond het heel erg moeilijk om ermee om te gaan. Ik heb veel gehad aan het idee van Expressed Emotions. http://nl.wikipedia.org/wiki/Expressed_emotion
Jij vertelt dat zij er moeite mee heeft als je te dichtbij komt, dus misschien heb jij er ook wel wat aan. Ook betrokkenheid, medeleven, opgewektheid en vrolijkheid, was voor onze zoon zeer belastend. Op een gegeven moment zijn wij compleet neutraal gaan reageren op hem, dat hielp beter. Mijn frustraties reageerde ik af in een dagboek, ook hadden mijn man en ik veel steun aan elkaar.
Verder inderdaad snel weer terug naar de huisarts, want zo gaat het niet goed.
Enne
Ik sprak gisteren toevallig nog met zoon over zijn depressieve periode (die nu vervaagd is naar af en toe een sombere bui, vooral als hij te veel stress heeft). Hij vertelde dat hij zich dan in zichzelf terugtrekt. Net een wolkenkrabber met allemaal luiken en afhankelijk van hoe hij zich voelt en hoeveel er aan de deur gerommeld wordt, gaan er meer of minder luiken dicht. Mensen die dan 'doorzeuren' (ha, dat ben ik dus :0) zorgen ervoor dat er alleen maar meer luiken dicht gaan. Zoon is inmiddels in staat om dat op het moment zelf aan te geven. Want het valt voor mij soms niet mee, om mijn bezorgdheid in de ijskast te zetten.
Maar goed, ik vond het wel mooie beeldspraak, dus daarom wilde ik het met je delen.
Heb gekeken
Heb gekeken naar de site. Lastig lijkt me dat, maar zeker het proberen waard.
Bedankt
Is ook lastig
Zomaar iemand, het is ook lastig. Maar het hoeft toch ook niet gelijk allemaal perfect te gaan? Onze ervaring was , dat het alleen al veel uitmaakte bewust te zijn van het mechanisme.
Mijn man had er een handje van om supervrolijk uit zijn werk te komen en zijn enthousiasme was voor zoon lastig. Alleen al wat rustiger en neutraler binnenkomen, maakte veel uit.
Zo ook met uitjes en andere 'leuke' dingen. Met et idee van EE, hebben we ons aangeleerd dit soort dingen heel neutraal in te zetten. Hierdoor voelt zoon zich veiliger en kan hij meer aan.
