ik weet niet wat er aan mijn zoon scheelt
Mijn zoon (12) is de laatste tijd vaak somber en sjacherijnig.
Hij heeft weinig zin om dingen te doen en hangt maar wat rond. Hij geeft soms aan dat hij met iets zit, maar wil niet zeggen wat er is.
Heeft iemand raad? Ik vind het lastig dat hij met iets zit wat hij niet wil zeggen, waardoor ik niet goed weet of er nu echt iets ergs is, of dat het gewoon een fase is.
We stimuleren hem om met vrienden af te spreken e.d. voor de afleiding, maar als we dat niet doen, hangt hij maar wat rond voor de computer of t.v.
Is je zoon
verliefd? En heeft hij geen flauw idee wat hij met zijn gevoelens aan moet?
puberstuipen
12 jaar is een overgang van basisschool naar het voortgezet onderwijs. Er veranderen veel zaken in je lichaam, ze groeien ineens een kop boven je uit en er veranderen dingen in de verhouding tot de andere sexe, of dezelfde natuurlijk. Dat kost best veel energie en denkwerk. Ik denk ook dat pubers daar niet altijd woorden voor hebben hoe je er ook aan blijft trekken. Volgens mij kun je hem het beste een beetje laten begaan en verder regelmatig even contact houden met een kopje thee of samen iets doen, net wat je gewend bent.
Met name jongens praten ineens op een moment dat het jou niet uitkomt, of even achteloos terwijl je samen naar de tv kijkt. Als je even niet oplet mis je een belangrijke opmerking.
Marlena
Vertel hem dat hij best leuke geheimpjes voor zichzelf mag houden maar dat het niet goed is om alleen te moeten dealen met vervelende dingen. Vertel hem ook dat als hij het niet met jou wil bespreken met wie hij dat dan wel wil zodat hij advies kan vragen aan iemand die hem kan helpen. Een oom, een buurman, de mentor?
probeer samen
iets te gaan doen. Hond uitlaten, ergens naartoe in de auto. Als je elkaar niet direct hoeft aan te kijken komt hij misschien wel los. Net wat Anne zegt; jongens praten niet graag heel direct ín gesprek' maar achteloos tijdens de afwas.
Maar ja. Afwasmachine zeker? ☺
Inderdaad, samen wat doen
Waarbij je terloops eventueel wat kunt praten.
En verder... Gevoelens kunnen zo onbestemd zijn, je kunt niet altijd onder woorden brengen wat je zo van streek maakt ( weet ik uit ervaring)
gesprekken
Hier merk ik het ook, de beste gesprekken heb ik met mijn zoon in de auto of wanneer ik net, voordat hij moet gaan slapen, nog even op zijn kamer ben. Ik ga dan meestal zijn berg kleding opvouwen (eigenlijk is dat zijn eigen klusje, maar het stoort me op dat moment dus ik ga even vouwen) en dan vindt hij het best gezellig dat ik er even ben en babbelt hij ook wat af (dat werkt omdat de computer inmiddels uit is en er geen tv op zijn kamer is) dus geen afleiding voor hem.
niet alleen iets van jongens
Ik herken het ook. Geen druk op je zoon leggen om iets te vertellen en er in een later stadium nonchalant nog eens naar vragen.
hulp
Mijn dochter van 12 was ook zo. Het duurde een tijdje voordat het hoge woord eruit kwam, maar er was echt iets. Dat kan dus ook, ondanks alle gewone puberale onzekerheid. Wat haar hielp, was het inzicht dat waar ze ook mee zat, er altijd hulp mogelijk was. En: dat hoefde niet per se hulp van mij te zijn. Ze heeft zelf iemand uitgekozen (een kindertherapeut die ze al kende) om mee te praten en dat doet ze nu. Het helpt. Als je denkt dat je zoon echt ergens mee zit, dan zou ik hem die boodschap meegeven. Er is hulp, je hoeft dit niet alleen te doen en je hoeft niet alles aan je moeder te vertellen. Soms is het fijner om met iemand anders te praten. Overigens wordt mijn dochter nu ook tegen mij spraakzamer, dat had niet gehoeven maar vind ik wel fijn.
ervaring
hallo,
het verhaal klinkt heel bekend, mijn zoon heeft 1.5 jaar geleden een van zn vriendjes verloren door zelfmoord.
hierbij was hij de eerste weken erg verdrietig, en praatte hij hier soms over.
later leek het "vergeten", maar het ging bergafwaards op school en gingen we toch maar eens op gesprek op school waaruit bleek dat mijn zoon niet luisterde, niet oplette, hij deed niks in de les.
wat voor ons een heel raar verhaal was, want onze zoon was altijd goed op school.
op een of andere manier kwamen we er door school achter dat karel met een probleem zat, waar hij niet over wou praten met school.
ook thuis gedroeg hij zich steeds vreemder, hij trok zich terug zei bijna niks meer en leek wel een zombie.
dus we zijn rond een tafel gaan zitten met onze zoon.
maar hij wou het niet vertellen, we kregen het er niet uit.
wij zijn toen naar een huisarts gestapt en vervolgens doorverwezen naar een psycholoog.
nadat hij een aantal keren daar was geweest ging het al een stuk beter op school. en mochten we op gesprek komen bij de psycholoog.
daar kwam het hele verhaal eruit en paste alle puzzelstukjes ineens inelkaar.
mijn zoon had nog steeds verdriet van het overleden vriendje.
nou u mijn verhaal kent, kunt u hiermee misschien iets.
naar een psycholoog bijv. als hij het zelf niet tegen u kan zeggen.
maar misschien is het ook wel een begin van de pubertijd!
ik hoop dat je hier misschien mee geholpen bent.
Heel normaal
Dit is heel normaal gedrag voor een jongen van die leeftijd. Hij is bezich zichzelf te leren kennen. Voor een gedeelte van de jongeren betekend dat ze met vriende allerlei dingen gaan doen. Voor een gedeelte is dit door alleen pc games te spelen of alleen naar John Lennon te luisteren.
