Is dit het? Ondankbare pubers

Biebel schreef op 13-09-2021 om 15:30:

[..]

Ik wil juist dat mijn kinderen leren dat er ook nog zo iets als gezond verstand is. Dat je niet altijd op dinsdag de bedden verschoont, als dat heel onhandig is. Dat je dan als volwassene keuzes maakt om het anders te doen.
Zo ook het toilet. Ik leef voor hoe ik vind dat het schoon moet zijn. Hoe zij dat thuis in hun eigen huis willen doen is aan hen. Waarbij ik hoop dat ze verstandige keuzes maken en de boel tijdig schoonmaken als ik op bedoek kom. Ik vraag ze nu al, in geval van feestjes of veel bezoek, het zelf even te doen. Dus ze kunnen het prima.

Dat er gezinnen zijn waar ze veel meer op de klok en kalender kijken om te zien of en wat er gepoetst wordt - dat kan. Dat ziet ze bij vrienden. Aan haar om later daar haar eigen weg in te vinden.

Helemaal eens. Wij doen dat totaal niet, dat kijken op de kalender. We doen wat nodig is en dat leren we onze kinderen ook. 

Bakblik schreef op 13-09-2021 om 15:46:

[..]

Enig besef hebben van wat een volwassen leven inhoud hebben die van mij prima op hun netvlies. Die zien echt wat wij doen en waar ze zelf wel eens aan mee moeten helpen. Dat waarderen ze ook. Maar dat besef hebben hoeft niet op wekelijkse basis getraind te worden. Als je op je werk de wc kunt schoonmaken dan kan je dat thuis ook als dat nodig is.
Jij hebt echt geen idee wat er hedentendage verwacht wordt van pubers/ jongvolwassenen als het aankomt op zelfstandigheid en dingen kunnen regelen.

Mijn kinderen waren op 16 jarige leeftijd en stuk zelfstandiger dan ik was op die leeftijd.

Let wel, zelfstandig is wat anders dan zelfredzaam. Als je zelfredzaam bent kun je bepaalde activiteiten dagelijks leven uitvoeren. Aankleden, tandenpoetsen, veters strikken, voor kleine kinderen. Je kamer opruimen, bepalen of je kleding gewassen moet worden of dat je het nog een dagje kunt dragen voor wat oudere kinderen. Huishoudelijke taken zoals het doen van de was, eten koken, de badkamer schoonmaken voor pubers en jongvolwassenen.

Je bent zelfstandig als je zonder aanwijzing van een ouder ziet wanneer bepaalde dingen nodig zijn zoals die badkamer schoonmaken of het maaien van het gras.

Dat je het dan wel of niet uitvoert hangt af van de geldende afspraken binnen een gezin. Wij hechten er als ouders meer waarde aan dat ze goed presteren op school en daar voldoende tijd en energie in steken (Dat wil zeggen redelijke cijfers halen op het niveau wat bij je past) dan dat ze in plaats van huiswerk maken en even ontspannen ook nog druk ervaren dat ze gras MOETEN maaien of de badkamer schoon MOETEN maken.

Als ze later op zichzelf gaan wonen komen ze er vanzelf achter dat het bijhouden van het sanitair beter werkt dan het 3 weken laten liggen. Bijhouden kost iedere week, pak hem beet, een royaal kwartiertje na 3 weken niks doen ben je wel een dik uur bezig om de kalk overal goed weg te krijgen.

Tja ik weet het niet. Ik woonde zelfstandig vanaf mijn 18e en regelde dus alles zelf, incl het financiële deel. Dat ging prima, terwijl ik studeerde, een bijbaan had en sportte en een sociaal leven had. De beste leerschool op die leeftijd is Doen! Niet blijven hangen in hotel mama. 

Troost
Toch blijft er heus wel wat van je opvoeding en regels hangen.
Zo fietste ik vroeger met de kinderen naar de basisschool. Zo leerden ze  altijd hun hand uitsteken en stoppen voor oranje etc. Eenmaal naar de middelbare school, fietsten ze een paar keer met hun vader mee. Dat is een echte stad fietser; weten hoe de stoplichten zijn afgesteld en dat oranje betekent dat het nog geen rood is. Dus al die jaren van ‘goed’ gedrag waren in een paar weken niet meer van toepassing want ze keken echt wel goed uit. Ze zijn alweer jaren klaar met middelbare school, zonder brokken. Als ze nu fietsen of autorijden, mopperen ze op al die pubers die hun hand niet uitsteken. Dus, heb vertrouwen dat je inzet niet verloren gaat. Mogelijk dat het nu alleen een beetje ondersneeuwd is.

hoi hoi ik zie heel veel in hier wat ik zelf meemaak met mijn 16 jarige zoon ik heb 4 kinderen alleen opgevoed en heb ook idd mezelf weggecijferd altijd en zodra ze pupere was t n hel voor mij en uiteindelijk zien ze t ligt wel maar dan ben ik n wrak hhh nu s mijn zoon aan de beurt n ik ben wat ouder ook nu mischien dat t daar aan ook licht maar kan niet tegen al die verdraaingen wat die doet bv als ik zeg waarom heb jij je afgemeld op school dan zegt die ik ben ziek , maar hij ziet niet ziek uit en wil met m naar doktr dan schreeuwt die dat ik niet van m houd n niet geloof maar ik maakte me alleen zorgen en gaat hij dinge zegn die ik niet eens zei , en daar kan ik echt niet tegen dan voel ik mij zoo onterecht behandeld en weet er niet mee om te gaan dan te zegn verdraai aub niet alles maar hij blijft schreewen en dan klap ik dicht n weet t niet meer , omdat ik veel huiselijk geweld altijd had n geschreeuw altijd dan komt alles naar bovn n klap ik dicht n zit dan alleen maar te huiln omdat alles weer naar bovn komt , hij doet t gelukkig goed op school en ik blijf ook erop letn enzoo maar dit soort gedrag raak ik uit mijn doen n klap dicht en die verdraaingen ook constant wat moet ik nu doen hoe ga ik hiermee om nu want ben mezelf nog steeds aan t wegcijferen en heb mezelf al in n hoekje geduwd en zit maar te denkn dat tijd hoop ik snel omgaat en hij geen puper meer s 

Wat heftig, Natje! Ze maakt het je inderdaad niet makkelijk.

Ik heb hetzelfde meegemaakt met mijn oudste zoon. Hij wilde naar een feest, maar om één of andere reden mocht dat niet van ons. Hij is toen toch gegaan en de hele nacht weggebleven. We wisten niet precies waar hij was en mijn man is ‘s avonds laat, in het dorp waar hij was, op zoek gegaan, in de hoop zijn fiets aan te treffen. Dit is niet gelukt. Hoe dit is afgelopen weet ik niet meer. Maar hij is inmiddels 27, heeft een goede baan en een leuk huis en komt graag en regelmatig bij ons. We hebben veel met hem te stellen gehad en daar hebben we het ook nog wel eens over. Nu kunnen we er om lachen.
Kon je de tijd maar vooruit zetten, hé? Ik bewonder wel, dat je het vertrouwen in de goede afloop houdt. Dat vond ik destijds best moeilijk.
Sterkte in elk geval!

ja, vreselijk. Hier zijn ze 18 en 21 en altijd boos, mopperen en ondankbaar. Vragen nooit hoe het ergens was maar als ik binnen kom dan meteen 'waar zijn de boodschappen '. Ook die doe ik nooit goed (geen chips, crackers, blikvoer). Vreselijk!

Dus..... er steekt veel meer achter! Ik vond het ook al geen normaal pubergedrag. Met name het niet met je moeder aan tafel willen eten vind ik buiten proportioneel, dat is gewoon pesterij. Maar ook het niks willen doen op vakantie zou ik voor willen zijn door vooraf goede afspraken te maken.

Overigens zie ik in mijn omgeving ook een gezin waar de puberkinderen zich ongeveer net zo gedragen. Die zijn van jongs af aan bediend door hun ouders (ook een zich wegcijferende moeder met name) en een soort van niet gesocialiseerd op dit gebied. Geen bijbaantje, niets hoeven doen in huis, geheel op zichzelf gericht. Dagjes uit en vakanties waren altijd volledig in het teken van wat de kinderen leuk zouden kunnen vinden, net als het eten. Wat de kinderen niet lekker vonden kwam niet op tafel. In dat geval is het een klassiek gevalletje 'verwende nesten', hoe het bij Natje is kan ik niet oordelen. 

Lijkt me lastig Natje, ik zou serieus gezinstherapie hierbij inschakelen. Als er ook nog dingen meespelen als hun eigen vader die er niet is, sowieso, hoe jij jezelf laat behandelen, daar is een oorzaak voor en ook wat aan te doen.