Is mijn zoon suicidaal?
Het gaat al een tijd niet goed met onze zoon (17).
Na een pestverleden waarbij zijn vrienden hem hebben laten vallen en hij eigenlijk geen nieuwe vrienden meer heeft gemaakt (alleen op school heeft hij vrienden), is het een tijd goed met hem gegaan. Hij heeeft verschillende diagnoses en heeft een tijdje op een speciale school gezeten en nu zit hij op een reguliere school. Het laatste halfjaar is het nu ook mis met hem. Hij is agressief, depressief en praat over zelfmoord. Laatst vond ik hem op een nacht zittend op de grond met een scherp mes in zijn handen, stomdronken en gisteren zag ik lichte snijwondjes op zijn pols.
Verder praat hij veel over zelfmoord, leest deprimerende boeken over Kurt Cobain, draait zijn muziek en bedreigd ons dat hij eerst ons zal neersteken en vervolgens zichzelf. Vorige week heeft hij zelfs een man op straat daarmee bedreigd..
Nu is zoon wel een beetje excentriek en heeft veel gevoel voor drama (dat had hij vroeger ook al) maar ik vind wel dat we dit serieus moeten nemen. Ik denk dat het een schreeuw om aandacht is maar soms ben ikmecht bang dat hij best eens zover zou kunnen komen dat hij daadwerkelijk zelfmoord pleegt! Het is tenslotte een proces waarin iemand steeds verder af kan glijden.
We zijn al met hem naar de dokter geweest alleen is daar niet veel uitgekomen. Zelf hebben we nu een NLP coach ingeschakeld die we via via kennen en die ervaring heeft met dit soort problematiek.
Zoon is er nog maar een keer geweest dus we weten nog niet of dit gaat helpen.
Ondertussen weet ik niet wat wij zelf kunnen doen om hem weer op de rails te krijgen en hoe ernstig we zijn praten kver zelfmoord moeten nemen. Soms denk ik heel serieus maar soms twijfel ik daar ook aan.
Ik wil graag hierover van gedachten wisselen met jullie.
Even
Laten weten dat ik je bericht gelezen heb, en dat ik je veel wijsheid en kracht toewens.
ik heb jammergenoeg geen idee wat voor zinvols ik bij kan dragen aan je vraag.
Magazine
In het OO magazine staat er wat over http://www.ouders.nl/vraagbaken/onze-zoon-heeft-zelfmoordplannen-wat-moeten-we-doen-17-jr
Sterkte
school
Ik zou toch proberen om te kijken of zijn leven wat makkelijker kan worden. Wat vind hij fijn? Waar geniet hij van? Hoe gaat het op school? Kan hij wel meekomen? Of zit hij in een foute studierichting? Of dreigt hij te blijven zitten en is hij bang voor het commentaar? Kinderen kunnen zich erg onder druk voelen door de maatschappelijke succesbeelden waar bijna niemand aan kan voldoen en zij al helemaal niet. Maar hij heeft zijn leven niet voor de anderen gekregen maar ook voor zichzelf. Wat vind hij wel fijn in het leven.
Is het thuis soms te druk of te chaotisch? krijgt hij wel voldoende rust en gezonde voeding? Geef hem elke dag een stukje chocola, krijg je ook blijstofjes van. Luister goed naar hem en probeer op een emotioneel neutrale manier kontakt te houden.
Heeft hij wel goede vrienden, games of fora op internet? Heeft hij behoefte aan andere ' bijzondere' kinderen? Het kan zijn dat hij op school wel erg afsteekt bij de rest en speciaal onderwijs veel beter zou zijn. Of anders een activiteit met andere jongeren met autisme.
Vraag wat hij graag eet. Vraag of hij ook eens zelf wil koken en wat hij dan zou willen maken. Steek er wat tijd in samen.
Mijn zoon is inmiddels 18 en natuurlijk heeft hij een hele andere belangstelling maar dat wil niet zeggen dat hij mij afwijst. We hebben hele gesprekken als hij er open voor staat. Vaak vraagt hij of ik nog even opblijf en dan vertelt hij zijn belevenissen.
Ik zou wel de messen wegleggen. En maak het verder aangenaam in zijn kamer zodat hij genoeg alleentijd daar kan hebben.
Communiceer zonodig met hem via mail, whatsapp of skype als hij jou fysieke contact en onmiddelijke gesprekken niet kan hebben.
Zijn autisme
Daar wil hij dus niets van weten. Hij is geen autist.. Hij wil 'normaal' zijn en idd wat jij zegt AnneJ, aan een maatschappelijk beeld van een normale jongere voldoen. En dat kan hij niet want hij is niet zo.
Hij zit ontzettend in de knoop met zichzelf, met zijn zelfbeeld, met wie hij mag zijn.
Dank je M Lavell voor de link, ik zie dat we het echt wel serieus moeten nemen en dat doen we ook.
En jij ook Sindbads vrouw, dank je wel voor je medeleven!
Hij zit in een wat men noemt suïcidaal proces en ik ben zo bang dat hij er niet uit zal komen!
Zoon zit de hele tijd op zijn kamer en at zit hij eigenlijk al jaren. Altijd als ik daar naar vroeg was het antwoord dat hij niet zo veel behoefte had aan vrienden maar nu voelt hij zich blijkbaar toch erg eenzaam. Hij zegt zelf ook, ik heb niks anders dan school en mijn bijbaan bij de supermarkt. En dat is ook zo.
Hij heeft geen moeite met contacten aan te gaan maar om de volgende stapmte zetten lijkt het wel. Er groeit nooit veel uit zijn contacten, dat komt omdat hij geen vertrouwen meer heeft in mensen, zelfs niet in ons zegt hij..
Heftig...
Zeker serieus nemen. Zelfs als hij niets doet, voelt hij zich in elk geval heel rot als hij zoiets zegt.
Verder vooral sterkte. Ik weet verder niets nuttigs te melden, maar ik hoop dat Karmijn nog reageert, die heeft altijd hele goede tips voor dit soort ernstige problemen.
Sterkte
Wat angstig en verdrietig zullen jullie je voelen. Ik heb verder ook niks nuttigs te melden, maar wil jullie veel sterkte wensen en hoop dat je zoon snel de juiste hulp krijgt.
skik
Moeilijk
Nou, dat is wel heel moeilijk. Onze zoon is suicidaal geweest toen hij tien jaar was. En ik herken je angst en wanhoop.
Per definitie is het natuurlijk een noodkreet. Er gaat iets heel erg afschuwelijk mis, het kind in de huidige situatie geen uitweg meer voor zichzelf. Ik vind dat je dan als ouder moet helpen om die uitweg weer te vinden.
Toen onze zoon het zei, had ik in eerste instantie niet door hoe reëel zijn voornemen was. Een jaar (!) later vertelde hij dat hij een keer met een springtouw om zijn nek boven aan de trap heeft gestaan. Hij heeft het weer losgemaakt, toen hij aan zijn gezin moest denken..... Dat wist ik dus echt niet. Ik wist niet hoe concreet zijn suïcidale gevoelens al waren. Mijn moederhart wist wel dat het heel slecht met hem ging en alle seinen stonden bij mij op rood. Maar dat hij zo ver afgezakt was.
Ik ben er een voorstander van, om zulke dingen zeer serieus te nemen. In het stukje van ool staat dat het niet zo veel voorkomt. Dat klinkt geruststellend. Maar het gaat in jouw geval niet om de gemiddelden en statistieken. Het gaat om jouw kind. Hier in de buurt zijn er een paar jaar geleden een paar gevallen van suicide bij pubers achter elkaar geweest. Dat verloren leven.
Ik ken je zoon natuurlijk helemaal niet. Ik weet niet in hoeverre je open en eerlijk met hem erover kunt praten.
Wat hier hielp was:
Niet jouw emotie en paniek door laten klinken in je gesprekken met hem. Dat schrikt namelijk enorm af. Maakt de afstand tussen jullie groter en maakt dat hij zich nog rotter en eenzamer gaat voelen. Dus hou dat stuk voor jezelf.
Ik was er erg van overtuigd dat dit toch wel een levensbedreigende situatie was. Daar horen dan ook maatregelen bij, die passend zijn. Dus wij hielden hem veilig. In zijn kamer waren een aantal gevaarlijke voorwerpen, die ik weg heb gehaald. (een zakmes, een touw, maar hij heeft later dus toch weer met een ander touw bij de trap gestaan, zonder dat ik het wist). Je kunt iemand niet hiervoor behoeden. Als iemand echt een einde aan zijn leven wil maken, kun je dat niet tegenhouden tenzij ze in een isoleer zitten of zo. Maar je kunt wel zorgen dat de overduidelijke mogelijkheden beperkt zijn.
Bij het levensbedreigende karakter, hoort ook dat je alle hulpverlening op scherp zet en dat je zo nodig de crisisdienst kunt bellen. Dat zou ik zeker allemaal al uitzoeken zodat je dan gelijk de gang van zaken kent. Ik zou er ook voor zorgen dat je de huisarts echt op de hoogte gebracht. Je schrijft dat jullie al bij de arts zijn geweest, maar weet die álles? Ook van die messen en die bedreiging op straat? En van het alcoholmisbruik? Gebruikt hij ook nog andere middelen?
Verder hebben wij toen bij onze zoon, gewoon enorm veel drempels en prikkels weggenomen. Even niet meer dingen verwachten. Geen stress. Huiswerk en school zijn niet zo belangrijk, als iemand met zulke gedachten rondloopt. Dat hebben wij trouwens toen in alle openheid met hem gedaan. 'Jij hebt zulke nare gedachten en bent overbelast. Wij gaan zorgen dat die overbelasting afneemt. Welke dingen belasten jou het meest?' Maar goed, bij onze zoon was het zeer duidelijk een geval van overbelasting. Het kwam bij hem door een conflict met een heks van een basisschoollerares. Zij had zijn zelfbeeld in de grond getrapt. Toen hij bij haar uit de klas was, ging het heel langzaam weer beter met hem.
Je schrijft trouwens dat je zoon excentrieke denkbeelden heeft en dat hij op straat iemand heeft bedreigd en mensen niet vertrouwd. Is hij misschien paranoïde geraakt? Heeft hij wanen, hallucinaties, dwanggedachten? Ik zou dat zeker uit willen sluiten. Hebben jullie het daar met de arts over gehad? Is hij weleens bij een psychiater geweest? Als hij paranoïde gedachten of wanen heeft, dan zou hij met medicatie geholpen kunnen worden. Dus dat is zeker iets waar je over na moet denken. Het is echt verschrikkelijk zonde, als hij niet de juiste zorg krijgt in dit geval. Hoe eerder de juiste zorg, hoe groter de kans op genezing. Een Nld therapeut lijkt mij dan niet stevig genoeg. Iemand met een gebroken been, heeft ook niet genoeg aan fysiotherapie.
Nou ja, een hoop vragen van mij. Die hoef je niet te beantwoorden, maar ik bedoel dat je het jezelf af kunt vragen. (snappie?)
autisme
Kinderen met autisme zijn kwetsbaar. Sterkte met deze situatie. Je hebt heel veel goede adviezen gehad en een van mij, voor nu of later.
Is er een levensloopcoach bij jullie in de buurt? Of Meeaz weet wat de mogelijkheden hiertoe zijn bij jullie in de buurt. Je kan ze ook eens bellen voor adviezen in deze situatie en je aanmelden op een later tijdstip. Dit zal niet nieuw voor ze zijn.
http://www.meeaz.nl/voor-professionals/projecten-mee/levensloopcoach-autisme
Geen tips
Maar ik wil je wel heel veel sterkte toewensen. Ik hoop echt dat er een deurtje bij je zoon open komt te staan en hij jullie durft toe te laten in zijn wanhoop.
Blijf in elk geval in gesprek...
Karmijn
Dank,je voor je verhaal, helemaal heftig omdat jou zoon nog zo jong was en echt serieuze pogingen heeft ondernomen! Ik geloof niet dat mijn zoon zover is maar ja jij wist het destijds ook niet..
Hij heeft idd hallucinaties en ziet en hoort dingen die er niet zijn. Daar heeft hij het verschillende keren over gehad.
Hijmis net weer bij de coach geweest, dit is wel iemand die ruim de tijd en aandacht voor hem neemt en waar onze zoon zich ook goed bij voelt. Het is iemand die hem probeert te leren met zijn anders zijn om te gaan, dat hij mag zijn zoals hij is. Onze zoon is altijd aangepraat door school en anderen dat er iets aan hem mankeert, dat heeft zijn zelfbeeld aangetast.
Wat jij doet Karmijn, je zoon beschermen als hij overbelast is, doen wij idd ook. We proberen op dit moment dingen voor hem weg te nemen waar hij veel stress door heeft, al,lukt dat helaas niet altijd zoals vandaag (zie draadje in zorgenkinderen)
Verder proberen wij wel met zoon te praten maar hij wil niet dat wij er veel over praten, vindt ons al snel overvezorgd.. Hij houdt veel voor zichzelf ook dat beangstigt mij.
Messen zijn inmiddels verstopt, alcohol niet meer in huis en medicijnen achter slot en grendel.
Verder gaan we de huisarts op de hoogte stellen.
Dochter vriendin
De dochter van mijn vriendin heeft een serieuze poging gedaan en is opgenomen geweest. Dat is echt schrikken.
Een wekelijks vast therapiepunt lijkt mij nuttig. En ik denk dat je moet waken voor overbezorgdheid, hoewel ik me heel erg kan voorstellen dat je die neiging zult hebben.
Sterkte.
Foske
Beste Foske,
Wat is het moeilijk om naar je kind te kijken wat zoveel verdriet heeft.
Je schrijft: Hij heeft idd hallucinaties en ziet en hoort dingen die er niet zijn. Daar heeft hij het verschillende keren over gehad.
Dit is ook de leeftijd dat psychoses zich manifesteren. Ik zou zijn klachten wel degelijk serieus nemen en op zoek gaan naar goede hulp.
pas wel op
Heeft je zoon ass? Pas wel op alsjeblieft, reguliere hv heeft daar echt doorgaans weinig kaas van gegeten...
Ik werk in een psychiatrische kliniek en ik zie zoveel onbegrip..dat kan juist weer vaak voor spanning en stress zorgen, met alle gevolgen van dien. Mocht je niet onder meer hv uit komen, wat ik me heel goed kan voorstellen in deze situatie, zorg dat je erboven op gaat en blijft zitten, volg alles. Zorg het liefst dat er een goede autisme expert bij betrokken is.
Heel veel sterkte.
lieve Foske
Sterkte met alles, ik kan je moeilijk adviseren want er is al zoveel goeds gezegd. En ik weet er zo weinig van.
(Waar leest iedereen dat Foskes zoon autisme heeft? Lees ik ergens overheen of gaan jullie daarvan uit als het woord "diagnose" klinkt?)
Geerke
In post 5 schrijft Foske dat hij niets van zijn autisme wilt weten. Het lijkt me dat hij dan een diagnose binnen het spectrum heeft, maar voor de zekerheid vroeg ik het.
