Kan een ouder te sterk meeleven met het verdriet van een kind?

Johan

Ik snap je gevoelens,maar het enigste wat je kunt doen is je dochter troosten. En als ze behoefte heeft om te praten er voor haar te zijn.
Ach er zullen er misschien nog vele volgen die je dochters hart zullen breken(vast maar voor even). Jij weet toch ook wel hoe dat gaat op deze leeftijd?.
Het is nu voor haar k.... maar ook jij weet wel dat,dat liefdesverdriet wel weer overgaat. Ga vooral niet aan je dochter vertellen hoe moeilijk jij het hebt gehad,zo te lezen heb jij het er nog steeds moeilijk mee en kun jij de zaken moeilijk scheiden. Daar zit je dochter echt niet op te wachten. Ze heeft je nodig voor haar verdriet meer niet. Dus een schouder om op uit te huilen zou al voldoende zijn.

Ja hoor

ik herken het ook hoor.
dochter had ook al 2 jaar verkering,jongen was hier kind aan huis,hoorde echt bij het gezin,bijna als een zoon.
en toen het uitging heb ik echt verdriet gehad,ten eerste omdat ik zag hoeveel verdriet mijn dochter had,maar ook omdat wij als gezin afscheid moesten nemen van hem.

O ja hoor

Er zijn er nog wel die ik niet voor mijn auto moet krijgen zal ik maar zeggen. Het heeft me verbaasd, echt verbaasd, bij mezelf. Een soort oerreactie; niet eens zozeer verdriet maar meer wraak
Alsof ze weer met een schep op haar hoofd werd getimmerd in de zandbak, dan moet je ook tot 10 tellen omdat de *dader* ook nog maar een kleuter is.

Tirza

Reden van einde

Ik denk dat het ook veel scheelt wat het einde van de relatie heeft veroorzaakt. Als het 'op' is, kun je moeilijk kwaad op de jongen zijn. Dan is het alleen maar verdrietig voor allebei, maar blijkbaar de juiste beslissing. Als hij een kunstje heeft geflikt, wil je hem voor je auto hebben en als je eigen kind het uitmaakt omdat ze alweer een ander tegen is gekomen zul je de ex-vriend zieliger vinden dan je eigen kind. Maar in alle gevallen ben je er als ouder ook bij betrokken, betrokken maar aan de zijlijn. Het draait tenslotte om je kind.
Op de een of andere manier bescherm ik mezelf door altijd rekening te houden met de optie dat de relatie van mijn dochter niet standhoudt. Je merkt aan veel dat ze nog jong zijn en bepaalde dingen nog moeten leren. Niet meteen weglopen als je boos bent bijvoorbeeld, of stijfkoppig je mond houden, samen een spelletje spelen...best riskant voor beiden. Ze zijn nog jong, 18 jaar, dus dat dit gelijk een blijverdje is durf ik gewoon niet aan te nemen. Maar ongemerkt ben ik me wel aan hem gaan hechten. Daar ontkom je denk ik niet aan als hij goed in 'de groep' past. Ik zal er beslist verdriet van hebben als het over raakt. Ik ben dan niet alleen de vriend kwijt, maar ook zijn familie. Aardige mensen, waar ik ook in de toekomst best nog contact mee zou willen houden. Maar wie weet... Zijn ouders hebben elkaar ook op die leeftijd leren kennen.

Sterkte ermee Johan. Probeer je wel voor je dochter te vermannen. Zij heeft jouw schouder nodig, jij moet die bij iemand anders zoeken als dat nodig is, maar belast je dochter er niet mee.

Bedankt om te reageren;

Ik troost mijn dochter ook wel hoor Iris. Ik geef haar mijn schouder. En ik weet ook wel dat dit voorbij gaat. Maar als ik haar in mijn armen neem als ze huilt, om haar te troosten, kan ik mijn eigen verdriet dikwijls niet beheersen. Het is net of ik maak het zelf ook door. Ze lijkt een verlengstuk van mijn hart.Dus het is dit of afstand houden, en dat laatste wil ik in geen geval als ze mij nodig heeft. Ik vermoed dat het deels ook te maken heeft met mezelf en mijn angst voor -, en gebrek aan vertrouwen in verdriet. Als ik mezelf goed voorhoud dat ze dit zeker zal doorstaan en dat haar tranen haar daarbij helpen voel ik me er rustiger bij. Denk je dat op zulke momenten mijn eigen tranen haar tot last zijn ? Misschien voelt ze zich niet alleen met haar verdriet ? Heb jij dat nooit dat je zelf verdriet krijgt als je je kind omhelst om zijn verdriet te troosten ? Je merkt het, ik voel me er onzeker over en balanceer tussen : het is ok zo of misschien toch niet ?

Bedankt voor je reactie.

Ik heb het gevoel dat jij mij begrijpt en voel me daardoor wat minder alleen en wat meer "normaal".
Eigenlijk voel ik me onzeker over de hevigheid van mijn eigen emotionele reacties. Maar jij spreekt ook over eigen verdriet. Ik ben alleenstaand en heb co-ouderschap met de moeder van mijn 2 kinderen. Vorige zomer besliste mijn zoon van 18 onverwacht om bij zijn moeder te blijven wonen.Het lief van mijn dochter is ondertussen voor mij ook als een zoon geworden, een deel van mijn kleine gezinnetje. Des te meer na het onverwachte afscheid van mijn zoon. Niet dat hij die vervangt of zo, of misschien wel een beetje. Ik ben ook niet boos op mijn zoon. Ik respecteer en begrijp zijn keuze en het hoort bij het leven dat ze groot worden en zelfstandig en het nest verlaten. Maar dat neemt niet weg dat ik er veel verdriet over had. Ik heb er ahw om gerouwd. Ik ben blijkbaar erg gevoelig voor die zaken. Gevoeliger of kwetsbaarder dan de doorsnee mens ? Ook nu Conan het uit maakt ervaar ik zelf een verlies want ik had die kerel echt gaarne. En zoals je zelf schrijft heb ik ook verdriet om het verdriet van mijn dochter. Als ik haar in mijn armen neem om haar te troosten kan ik mijn eigen tranen niet binnenhouden. Enerzijds denk ik dan : zo ben ik nu eenmaal, daarom hoef ik het verdriet van mijn dochter toch niet te ontwijken. Anderzijds zou ik zelf wel wat rustiger willen kunnen zijn omdat mijn verdriet haar misschien nog meer bezwaart dan ze al is .... In ieder gevel probeer ik maar niet overbezord te zijn en te vertrouwen dat mijn dochter hier wel door komt. Ik zie dat ook, hoe onvoorstelbaar sterk ze ook is, en rijp, ondanks haar gekwetstheid. Hoe ze ook niet verzuipt in haar verdriet. Iets waar ik diep vanbinnen bang voor ben denk ik. Ik heb dat namelijk bij mijn moeder meegemaakt en heb er zelf ook de neiging toe. En zo zoek ik mij er maar een weg door hé. Bedankt voor je reactie !

Reageren kan blijkbaar niet per persoon...

Sorry mensen. Ben nog nieuw hier en dacht dat ik op elke reactie kon reageren. Maar zo werkt het niet.
Bedankt allen om te reageren.
Mijn voorlaatste reactie was een antwoord op het bericht van Sus-anne.

Johan