Kan het ook anders? [pubergedrag]
Tuurlijk,, mijn dochter is duidelijk in de puberteit en daar hoort bepaald gedrag bij. Gedurende het schooljaar staat ze tenminste op met een doel, ze moet naar school. Ook dan kan ze humeurig zijn , maar is dan ook weer snel naar school vertrokken. Maar in de vakantie.....
Elke ochtend komt ze chagerijnig uit bed. Ze begint steevast met geirriteerd gedrag en een opmerking over hoe stom haar huisgenoten wel niet zijn. Elk voorstel is stom of belachelijk. Geen enkel gespreksonderwerp verdient haar goedkeuring. Achter de computer alle aan haar gestelde vragen negeren is haar favoriete hobby. Dan heb je geen kind aan haar zou je zo denken, maar er kunnen natuurlijk altijd nog wat verwijtende opmerkingen naar huisgenoten vanaf zo tussendoor. Bepaald gedrag slijt er zo gauw in, de arme ziel weet niet meer hoe het anders kan. Wie weet dat eigenlijk wel????
Negeren en corrigeren
niet chagerijnig terug reageren, dat werkt averechts. eerst gewoon negeren en gewoon blijven doen tegen haar. word het te erg dan natuurlijk corrigerende opmerking maken "zohee meid gaat het, kan ook anders he"
verder niet altijd haar zin geven om de lieve vrede te bewaren. dan maar ruzie. ze moet zich schikken naar de regels van jouw gezin zoals die altijd gegolden hebben en die pas je niet voor haar aan nu ze zich zo voelt.
hoe oud is ze?
zijn er depressieve symptomen?
Vandaag
Ze is 12. Vandaag een geintje uitgehaald. Gezegd dat voor iedere aardige opmerking je een punt kreeg en bij 5 een snoepje. De lieve, leuke aardige opmerkingen vlogen de lucht door. En het leuke was dat jongere zus enorm zat te glimmen. Niet geschikt voor iedere dag, maar voor een keer wel leuk. Nu is ze uit dus ook lekker voor haar die afleiding.
Els, denk je dat er altijd iets depressiefs aan tengrondslag ligt, of zou het echt alleen de puberteit zijn, onontwikkelde hersenen zoals Crone het zegt.
Zelfde vraag
Ik zit een beetje met hetzelfde probleem. Wanneer ga je ergens op in en roep je tot de orde? Mijn 11-jarige is er vroeg bij met puberen (dus er hopelijk ook snel weer vanaf). Dag gechagrijn herken ik wel, maar ik word helemaal iebel van het feit dat niets goed is. Ze gedraagt zich ook zo 'asociaal'. Bijv. tijdens het eten. Dan ergert ze zich hardop aan het tempo van haar zusje (ik ook, maar het kind eet nu eenmaal niet zo snel). Laatst stond ze zomaar op om haar DS te pakken om dan aan tafel te gaan spelen. Nou ja zeg! Net alsof dat normaal is. Toen ik er iets van zei ging ze beledigd achterstevoren zitten. Als ze al normaal blijft zitten, zit ze te zuchten en te steunen. Ik wil haar niet elke keer aanspreken op haar gedrag, want dan heb ik een dagtaak, maar wanneer zeg je er dan wel iets van?
Wel of niet iets zeggen maakt niet uit
Hier al 5 jaar dezelfde verschijnselen. Ik zeg er wel wat van om broertje te beschermen. Niet om haar iets duidelijk te maken. Dat was van oorsprong wel de bedoeling, maar voorlopig kan ze alleen nog maar de "ik ben het centrum van de wereld"knop vinden. Als ik er iets van zeg dan begrijpen we haar gewoon niet goed. En ze wil het gerust even uitleggen....
Je begrijpt: het is hier niet altijd leuk.
Broer is bijna 14 en heeft hier, nog, geen last van. Zij al vanaf haar tiende.
