kind uit huis laten plaatsen, graag van me afpraten

MamaE schreef op 10-05-2022 om 13:14:

[..]

Het kind kan praten. Dus een hallo of goedemorgen zou er best vanaf mogen.
Ik heb inderdaad nog geen puber, maar ook dan verwacht ik toch echt enige vorm van basiscommunicatie. Ergens zijn en compleet doen alsof de andere mensen daar niet bestaan, vind ik niet respectvol. Respect werkt twee kanten op.

Mijn zus negeerde mij vroeger heel vaak en mijn ouders vonden dat oké. Zelfs toen ik aangaf dat uitermate vervelend te vinden, was dat mijn probleem en zeiden ze er niks van. Ik ben op mijn 15e gestopt met op emotioneel gebied dingen van mijn ouders te verwachten. De ergste straf die ik kon krijgen thuis was de negeerstraf. Dan deed mijn moeder net alsof ik niet bestond. Als ik iets zei liep ze weg, de tafel werd gedekt voor iedereen behalve mij, ik werd niet gewekt in de ochtend en er werd ook niet gezegd dat ik zelf een wekker moest zetten. Het voelde voor mij alsof ik letterlijk niemand meer was, alsof ik niet bestond, geen waardigheid meer had. Die boodschap geef je af als je iemand negeert. Ik zou dat onder geen beding met mijn kind doen en ik zou het ook onder geen beding van mijn kind accepteren. Niet nu ze zeven is en ook niet als ze zeventien is. En een diagnose is geen excuus om een totaal gebrek aan respect en basisfatsoen goed te praten.

Echt, je praat vanuit je eigen ervaring en gekwetstheid. Die kun je niet 1 op 1 projecteren op een andere situatie. Bovendien weet je niet zeker waar dat negeren vandaan kwam. Was dat een (emotionele) straf? Of wisten ze niet beter? Of konden ze niet anders? Je zegt dat jij een diagnose autisme hebt. Dat is nogal erfelijk. Dikke kans dat je ouders en/of je zus het ook hebben. Maar het uit zich bij iedereen anders.

En je blijft maar hameren op 'niet accepteren'. Het is al eerder gevraagd, maar hoe denk je dat dat eruit ziet, met een 17-jarige? Ga je preken, ze opsluiten op hun kamer, zonder eten naar bed sturen, huisarrest? Dit is een serieuze vraag. Verplaats je eens in de situatie. Hoe ga jij niet accepteren dat je kind je negeert? Je zult zien, als je er even over nadenkt, dat dat niet lukt zonder een soort van straf. En daarmee treed je per direct uit verbinding. Want een 17-jarige láát zich niet meer straffen. Die vertrekt naar vrienden en met een beetje pech permanent. Lijkt me toch juist het tegenovergestelde van wat je wil bereiken....

Bereid je er maar vast op voor, met pubers is het vooral meeveren geblazen. En naarmate de puberteit heftiger is, is dat moeilijker voor de ouders. Maar echt de enige optie als je het nog enigszins leefbaar wil houden. Sowieso is opvoeden het een voor een laten varen van je principes en overtuigingen. Ik hoop echt voor je dat je voor je dochter in de puberteit komt wat verdraagzaamheid kunt kweken.

MamaE schreef op 10-05-2022 om 13:37:

[..]
Ik heb er echt moeite mee dat je de verwachtingen bij pubers op letterlijk 'niks' dienen te liggen. Ik weet niet hoe ik er mee om zou gaan als mijn kind me zou negeren. Maar ik zou haar sowieso laten weten dat ze me daar heel veel pijn mee doet. Ik denk ook niet dat het me zou lukken om dat te verbergen. Ik hoop vooral dat het nooit zover komt.

De algemene verwachtingen van pubers hoeven niet op nul te liggen. Maar nu, in deze situatie, kan dat mijns inziens maar  beter maar wel het uitgangspunt zijn. Hier is al teveel gebeurd.

Oef Diyer, je vindt het attent dat je zoon je een appje met bloemen stuurt. Hij had ook de moeite kunnen nemen om bij je langs te gaan met echte bloemen of een doos chocolade zodat je met genoegen een pot koffie maakte vol gezelligheid. Maar je focus je liever op de lamlendigheid van je dochter. Ergens komt je houding over alsof je je zoon voor trekt omdat hij zo gemakkelijk en attent is. Voelt je dochter dit ook zo? Zit daar voor haar ook een pijnpunt? Eentje die je niet ziet of die ze niet met je kan bespreken omdat je dat wrs niet wilt horen.
Hier heb ik de afgelopen jaren ook gesprekken gehad waarin de andere partij op een manier reageerde dat de behoefte aan het bespreken van knelpunten verdween. Vandaar dat ik dit even aankaart, in hoop je boosheid wat te verzachten door haar met andere ogen te gaan bekijken. Minder scherp.

Wat betreft Moederdag. Hier doen we al jaren niet meer aan kado’s of bloemen. De knutseltijd in de onderbouw is ver achter ons en ik heb ook geen zin om mijn eigen fles doucheschuim te kopen in kader van Moederdag.
Wel heeft dochter mij vrijdag meegenomen naar een bloembollenmuseum en hadden we een gezellige qualitytime. Zaterdag kocht mijn man een aardbeienslof voor bij de koffie op zaterdag want dan was die lekkerder dan als deze een dag later en een dag oud gegeten werd. En op Moederdag ging ik langs mijn moeder en heb met liefde  paar uur aandacht aan haar besteed samen kleding herstelt, manicure etc.  daar het maar de vraag is of ze volgende Moederdag nog onder ons is.
Ik hoef op Moederdag niet zo in de picture te staan; ik heb liever dat die andere 364 dagen ook stressvrij voorbij gaan. Dus ‘pick your battles’.
Wat je hier schrijft, is  zo energievretend en tegelijk zinloos. Kan je nog wel genieten van kleine dingen?

In een moeilijke fase heb ik mijzelf een mooie grootbloemige roze roos kado gedaan. Die verzorg ik met liefde. Een roos heeft om de dag water nodig en je moet op tijd de luizen en andere gevoeligheden behandelen. Ik zie de plant na stevige snoeibeurt weer uitlopen. Ik prik mij wel eens aan die scherpe doorns. Maar ze bloeien straks prachtig, een beloning die ik mijzelf gun.
Bedenk iets wat in handbereik ligt en wat om jouw zorg vraagt en wat tegelijk wat afleiding biedt.

Diyer schreef op 10-05-2022 om 13:45:

Oh, ik wéét zeker dat ik geen eindeloos geduld heb. Als ik de ouders was geweest van Beertjelief (ik heb haar hele uiteenzetting gelezen hoe ze tegen haar ouders deed) had ik haar het huis uitgezet. Ik ben nogmaals geen boksbal, ook al ben ik je moeder. Als je mij jaar in jaar uit als oud vuil behandeld (zo las ik hoe beertjelief tegen haar moeder deed) dan houdt het ergens een keer op.

Kan best zo zijn dat ze er niks aan kon doen om welke onbegrijpelijke reden dan ook, want ik lees in haar relaas alleen maar liefde van haar ouders. Maar ik kan er niks aan doen dat ik dat niet wil voor mezelf. Ik pik dat van niemand. Kan komen door mijn opgroeien en mijn opgelopen beschadigingen. Maar niemand behandeld mij meer als oud vuil. Dus ook mijn kind niet. Ik kan een eind meeveren in de puberteit, ik kan bepaalde streken ook best luchtig opvatten. Maar puberteit is wel een tijd van streken en niet een tijd van kijken hoe ver en ver en ver ik maar kan blijven gaan. Dat is dan de pech die mijn kinderen hebben, dat ze deze moeder hebben die geen eindeloos incasseringsvermogen heeft.

Dat stukje afreageren om volwassen te kunnen worden moet ze dan uit huis verder ontwikkelen, waar ik er niet steeds getuige van ben.

Maar dat gaat ze nu toch ook doen? Het gaat er meer om hoe je dat framet. Zie het als haar het huis uitzetten, dus als soort van straf? Of zie je het als, jouw manier van volwassen worden, daar kan ik als moeder je niet bij helpen, daar heb je iemand/iets anders bij nodig. Ik help je zoeken naar de plek en de mensen die jou kunnen helpen?

Bij dat laatste vervul je nog steeds je rol als moeder. Je zorgt nog steeds voor je dochter. Als je er zo naar kijkt, neemt dat dan iets van je emotie weg? Ik hoop het zo! Want dat is ook bepalend voor hoe je dochter hier straks op terugkijkt. En hoe de band tussen jullie zich zal ontwikkelen.
Daarom zeg ik steeds, hou nog even vol. Breek dat dunnen lijntje nu niet, maar koester dat. Zodat als jullie er beiden aan toe zijn, je de band weer aan kunt halen.

Vanuit de instelling dat je haar op deze manier helpt in haar ontwikkeling is het ook makkelijker om weer aan te haken op enig moment. En dat je het nu allemaal even niet opbrengt, dat kan en mag. En je kunt dat zelfs ook tegen haar zeggen. Maar verwijt het haar niet. Ik zie hier echt onvermogen en overbelast zijn bij je dochter.

Ik zei het al eerder, volgens mij lijken jullie meer op elkaar dan jij zelf nu (in)ziet. Als het moeilijk wordt duw je actief weg. Terwijl je alleen maar een stap achteruit hoeft te doen. Ik snap dat je op bent, dat je het niet meer trekt. Echt! Maar probeer vanuit die vermoeidheid en die pijn niet om je heen te slaan. Oh, ik zou je graag even een echte knuffel geven, maar ik heb alleen maar een virtuele voor je 

Ik hou ook van knuffels. Lukt het jou om je dochter een knuffel aan te bieden of haar om een knuffel te vragen? Misschien dat ze heel diep van binnen daar naar snakt. Een bevestiging dat die band er is ondanks dat ze nu haar eigen weg in slaat.

Jonagold schreef op 10-05-2022 om 13:55:

[..]

Ik snap dat je het vroeger zo voelde, maar nogmaals, het is vooral je eigen perceptie en invulling die zorgen voor de emotie die je voelt. Die komt niet bij je ouders en zus vandaan. Ik denk dat je een enorme stap kunt maken in je ontwikkeling en het verwerken van je verleden als je er zo naar kunt leren kijken. En dat is echt heel moeilijk, want dan is het alsof je je eigen straf hebt gecreëerd. Maar weet je, feitelijk is dat ook zo. Je ouders wisten blijkbaar geen andere/betere manier om je te straffen. In die tijd was er nog geen forum waar je even kon checken of je wel op de goede weg zat, maar deed je wat je eigen ouders deden. Waarschijnlijk hadden ze geen idee van de impact op jou. En je zus, tja, in welk gezin is er geen gedoe tussen brussen? Juist omdat jij zo lekker heftig reageerde zal ze deze manier hebben gekozen. Al zal ze echt niet de opzet hebben gehad om jou met een trauma op te zadelen. Dat realiseer je je niet als kind. Om haar daar nu nog op aan te kijken maakt alleen dat jij zelf de relatie met haar nu bemoeilijkt. Je zou het er wel nog eens met haar over kunnen hebben, over de impact die het op jou heeft gehad. Ik geef je op een briefje dat ze dat zo niet bedoeld heeft.

Mooi dat je voor jezelf een les uit hebt getrokken uit jouw opvoeding hoe jij het niet wil doen met jouw dochter. Maar geloof me, er is NIEMAND die geen dingen heeft die hij niet van zijn ouders over wil nemen. Elke ouder maakt zijn of haar eigen fouten. Jij ook. En dat is geen ramp. Je dochter wordt toch wel groot, en ze houdt toch wel van je. Zoals jij ook van jouw ouders houdt, ook al hebben ze in jouw ogen enorme fouten gemaakt. En ik zeg niet dat het oké is wat ze hebben gedaan, ik ben met je eens dat negeren heel erg is. Maar ik ben niet met je eens dat ze dat hebben gedaan om jou maar zo hard mogelijk te raken. Als je wat milder naar je ouders en je zus kunt leren kijken, zul je zelf ook minder moeite hebben met je verleden.

Mijn zus zet nog steeds wel eens de negeermodus aan als ze geen zin in me heeft. 
En ik weet dat mijn ouders ontzettend hun best hebben gedaan en van me houden. Ik maak zelf ook fouten en ben verre van heilig. Dat zie ik ook echt wel in. 
Maar dat stukje negeren zit heel diep en ligt heel gevoelig. Ik heb het daar ooit met mijn ouders over gehad maar ze zijn zelf vergeten dat ze die straf hebben gegeven en kunnen zich niet voorstellen dat ze dat hebben gedaan. Maar ze snappen ook niet wat ik er zo erg aan vond. 

Verder geloof ik überhaupt niet in onvoorwaardelijke liefde. Ook niet voor mijn kind al zal ik van haar het meest kunnen hebben van wie dan ook in de wereld. Alles, maar dan ook echt alles heeft voor mij een grens. Als je in mijn huis wil zijn en gebruik wil maken van de faciliteiten dan heeft dat bepaalde voorwaarden, ook voor mijn kind. Dat je in ieder geval mij en mijn man als mens behandelt is de ondergrens. 
Hoe klote het leven van mijn kind ook mag zijn, hoe moeilijk ze het ook mag hebben, ze mag boos zijn, ze mag verdriet hebben, ze mag vreselijk gefrustreerd zijn, ik zal haar helpen waar ik maar kan, maar zelfs dan zijn er grenzen waarvan ik zeg 'tot hier en niet verder'.
Bij fysiek geweld, bedreigingen etc. vinden we het wel normaal om een kind uit huis te zetten en/of contact te verbreken. Bij psychisch geweld moeten we blijkbaar oneindig geduld en begrip hebben. Heel eerlijk; ik heb dat geduld niet. En ik vrees ook dat ik niet in staat zal zijn om dat te ontwikkelen.

MamaE, sommige processen groeien ongemerkt, zo ook het opschuiven van grenzen binnen een gezin. Je kan nu niet weten hoe je er over tien jaar in staat, als door de tijd processen meegesijpeld zijn. Dat zie je achteraf. En dan is het de vaardigheid hoe een proces om te vormen in één die voor beide partijen werkt.

Diyer schreef op 10-05-2022 om 17:19:

[..]

De tijd dat ik voelde dat een knuffel wenselijk was, is lang geleden. Ik probeer(de) nog lange tijd een vorm van lichamelijke affectie te geven door haar te masseren (ik masseer regelmatig vrienden) en dat vond ze wel lekker en stond ze toe. Maar een knuffel staat ze als een lijk bij, met haar armen slap langs zich heen. En andere aanrakingen wordt mijn hand weggemept. Dus dat doe ik maar niet meer.

Precies zoals mijn dochter. 

Een knuffel is éénrichtingsverkeer en ze wacht tot ik klaar ben met haar armen slap naar beneden.

Als je haar aanraakt, voelt het voor haar alsof je haar hebt geslagen. Ik moest een keer op het matje komen bij de mentor van school, want ze had verteld dat ik haar sloeg. Heel verdrietig, dat je kind zo over je denkt. Gelukkig kon ik ter plekke laten zien dat ik haar (zachtjes) aantikte en zij mij meteen terugmepte en riep: ‘niet slaan!’ 

Ook herinner ik me dat ze wakker werd na de operatie in het ziekenhuis (buisjes plaatsen) en de medewerkster daar zei “je mag haar wel knuffelen hoor” en het rekje van het bed omlaag deed. Maar ik werd alleen maar weggemept, zelfs toen ze half in slaap was nog.

Alleen haar rug kriebelen was toegestaan voor het slapen gaan bij wijze van knuffelen, we hadden ook fysiotherapie en daar leerde ze alle ledematen ontspannen en die oefening deden we dan voor ze ging slapen maar ook dan mocht ik haar niet aanraken.

Genegeerd worden is wat mij betreft de allerergste pijn die je kunt krijgen.

Er is een filmpje waarop een baby 2 minuten genegeerd wordt door de moeder. Baby helemaal in de stress:

Stel je dan eens voor dat je een baby hebt die niet op jou reageert. Als moeder raak je daarvan ook ondersteboven. Ik wel, althans. Op een gegeven moment is het dan op, alle liefde opgeslokt in een groot, zwart gat. Ergens in de puberteit was het op, bij mij.

Mijn dochter heeft een diagnose (ASS) en ze woont niet meer thuis. Ze is helaas sinds kort boos op mij, geen idee waarom, dus ze wil mij niet zien op haar aankomende verjaardag. En moederdag kon ik al helemaal wel vergeten. En dat is verrekte verdrietig. 

Ach ToetieToover..... wat een verdriet...